แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 380

บทที่ 380 พาตุลยาไสหัวไป

บุริศร์ไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่ว่าข้างนอกจะฝนตกลมแรงขนาดไหน แต่ภายในห้องตกอยู่ในความดูแลของบุริศร์ คิมยังคงไม่ได้สติ ส่วนนรมนก็ปกติดีไม่มีเรื่องอะไร

เมื่อแสงของวันรุ่งขึ้นส่องสว่างเข้ามา นรมนก็ตื่นขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นเสื้อที่ห่มอยู่บนร่างกายของตัวเอง ก็รู้ในทันทีว่าเป็นเสื้อของบุริศร์ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกงงงวย ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน?

นรมนรู้แค่ว่าตัวเองมักจะนอนไม่หลับ แต่สุดท้ายก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว เรื่องนี้ทำให้เธอสงสัยมาตลอด แต่ก็ไม่มีเวลาไปถามให้กระจ่าง

เธอเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นบุริศร์กำลังเช็ดหน้าให้คิมอยู่

เขาปฏิบัติกับแม่ของเธอราวกับเป็นแม่ของเขา ชั่วขณะหนึ่งนรมนก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา

“เดี๋ยวฉันทำเอง”

นรมนรีบเข้าไปรับช่วงต่อ

มันใช่เรื่องที่ผู้ชายควรทำที่ไหน!

บุริศร์กลับพูดออกมานิ่งๆว่า “คุณไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ สักพักคงมีคนมาเยี่ยมแน่ กลัวก็แต่ว่าคุณจะไม่มีเวลาไปล้างหน้านี่แหละ”

คนที่บุริศร์พูดถึงคือใคร นรมนเองก็รู้ดี เดิมทีก็ไม่อยากไปสนใจหรอก แต่คิดดูอีกที ที่นี่คือโรงพยาบาล อีกอย่างคิมยังหมดสติอยู่ด้วย เธอไม่ควรก่อเรื่อง

นรมนจึงไปเข้าห้องน้ำ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ ตอนที่เดินออกมา ก็พบว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดามาถึงแล้ว

เมื่อเธอเห็นนรมน ความโกรธก็แสดงออกทางสีหน้าชัดเจน แต่คราวนี้กลับไม่ได้ระเบิดมันออกมาในทันที

จุดนี้ทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

“เมื่อคืนฉันได้ยินมาว่าแกเตะยัยตุลยาออกจากห้องเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพยายามข่มอารมณ์เอาไว้แล้วถามนรมนออกไป

นรมนตอนอย่างไม่แยแสว่า “ใช่!”

“แกไม่รู้หรือไงว่าเธอก็ถือเป็นคนไข้คนหนึ่ง? มีเรื่องอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาห้ามตัวเองไม่ให้โกรธ เพราะคนตรงหน้าคือหลานแท้ๆของเธอ เธอจะโมโหอีกไม่ได้

แต่น้ำเสียงก็ยังคงเข้มอยู่ดี

สีหน้าที่เพิ่งอ่อนลงของนรมนพลันกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง

“ถ้าคุณนายคิดว่าฉันทำไม่ดีกับตุลยา ก็รบกวนคุณนายดูแลเธอดีๆหน่อยแล้วกัน อย่าปล่อยให้เธอมาก่อความวุ่นวายให้ฉันได้ไหมคะ?”

ประโยคนี้ทำให้สีหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพลันแปรเปลี่ยนไปทันที

“คุณย่าคะ หนูผิดเอง อย่าไปโทษพี่เขาเลยนะคะ หนูก็แค่อยากมาหาแม่ ถึงแม่จะไม่สนว่าหนูจะเป็นตายยังไง แต่หนูไม่สามารถไม่สนใจแม่ได้หรอกค่ะ”

ไม่รู้ว่าตุลยาเข้ามาตอนไหน ตอนที่ได้ยินนรมนพูด ก็รีบร้อนเอ่ยพูดออกมา

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นท่าทางน่าสงสารของตุลยา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที

“ยัยตุลยา ดีแล้วแหละที่แกไม่โทษแม่ของแก แม่แกก็มีเลอะเลือนบ้างเป็นบางครั้ง แกอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ คุณย่า หนูรู้ว่าแม่ก็คงลำบากใจเหมือนกัน เพราะพี่ไม่ให้อภัยเธอ เธอเลยจำเป็นต้องทำอย่างนั้น”

คำพูดของตุลยาลากโยงมาที่นรมนอีกครั้ง

ในความคิดของนรมนตุลยาจัดอยู่ในประเภทเดียวกันกับแมลงสาบ กัดเธอไม่ปล่อยจริงๆ

เธอแสยะยิ้มเย็นออกมา “โดนถีบครั้งเดียวมันไม่พอใช่ไหม? ยังให้ฉันถีบอีกงั้นสินะ?”

ตุลยากลัวจนรีบหดตัวไปซ่อนอยู่ข้างหลังคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จากนั้นก็พูดออกมาอย่างน่าสงสารว่า “พี่คะ พี่อย่าทำอย่างนี้เลย ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะคะ”

“ไสหัวไป!”

ครั้งนี้นรมนขี้เกียจปั้นหน้าคุยกับเธอดีๆแล้ว

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนเป็นอย่างนี้ ก็รู้สึกว่าเธอชักจะทำตัวโอหังเกินไปแล้ว จึงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง

“นรมน ถึงแกจะเป็นคุณหนูตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และเป็นคุณนายของตระกูลโตเล็ก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ใช้อำนาจมารังแกคนอื่นแบบนี้ แกดูยัยตุลยาก็กลัวแกถึงขนาดนี้แล้ว แกเป็นพี่สาว ทำไมไม่ทำตัวดีๆกับน้องแกหน่อย?”

นรมนมองที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ด้วยแววตาเยือกเย็น

ทันใดนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกว่าแววตาแบบนี้ทำให้นรมนราวกับเป็นคนแปลกหน้า

เธอยังจำตอนที่ตัวเองเข้าโรงพยาบาลเพราะหลอดเลือดสมองแตกได้ ตอนนั้นนรมนไม่ได้มีท่าทีต่อเธออย่างนี้ แถมยังดูเป็นห่วงเธอมากๆ แววตาไม่เคยโกหกใครหรอกนะ

แต่ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ล่ะ?

ในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอ่อนไหวเล็กน้อย

“นรมนแก.........”

“ฉันไม่ได้อยากเป็นหลานของคุณเลยสักนิด คุณหยุดบีบบังคับฉันได้แล้ว พูดตามตรง การที่คุณสร้างปัญหาให้ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ ฉันสามารถไล่ตะเพิดคุณออกไปได้จริงๆนะ คุณอย่าบังคับให้ฉันต้องทำอย่างนี้เลย ถ้าคุณคิดว่าการที่ฉันอยู่ตรงนี้แล้วมันขัดหูขัดตานัก ก็พาตุลยาของคุณออกไปซะอย่ามาอยู่ในระยะสายตาของฉัน แบบนี้มันถึงจะดีกับทั้งสองฝ่าย”

นรมนพูดตัดบทของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจถูกทำร้ายมากเท่านั้น

อารมณ์ที่เพิ่งอ่อนลงไปของคุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับมาเครียดเกร็งอีกครั้ง

หลายปีที่ผ่านมา มีแต่คนเคารพตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เคยมีใครกล้ามาพูดกับเธอแบบนี้ซะที่ไหน?

คนตรงหน้าเป็นหลานสาวของเธอ แต่กลับทำตัวไม่รู้จักบุญคุณ ทั้งยังกล้าพูดอย่างนี้กลับเธออีก คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนแทบบ้า

ธรณีรีบจับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้วพูดว่า “แม่ แม่ออกไปก่อนเถอะ”

“เธอพูดกับฉันแบบนั้น แกยังจะให้ฉันออกไปอีกเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกว่าลูกชายของเธอก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน ทำไมถึงได้ทำเหมือนที่นรมนทำด้วย?

“เปล่า ความรู้สึกมันเสียไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องโกรธ ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด”

นรมนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคิม จากนั้นก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้เธอ

เธอกระทำด้วยความระมัดระวัง ยิ่งเห็นแบบนั้นบุริศร์ก็ยิ่งสงสาร

ดูเหมือนว่าคงปล่อยให้ตุลยาอยู่ที่เมืองชลธีต่อไปไม่ได้แล้ว น่าเสียดายที่หลังจากเกิดเรื่องในครั้งนั้น คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็เอาแต่ปกป้องตุลยาไม่ให้ห่างจากตัว ไปที่ไหนก็เอาเธอไปด้วยตลอด จนทำให้บุริศร์ไม่มีโอกาสลงมือ

ราวกับนรมนรับรู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงพูดออกมาเบาๆว่า

“ไม่ต้องหาทางจัดการตุลยาเพื่อฉันหรอก ถ้าเธออยากหาเรื่องตายจริงๆ ไม่เร็วก็ช้าคงได้รับการตอบสนอง อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ และไม่ใช่แม่พระ คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์นิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดยิ้มๆออกมาว่า “คุณนี่รู้จักผมดีจริงๆ”

“ฉันแค่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มถ้าคุณต้องมีคดีความเกี่ยวโยงกับคนแบบนี้ ฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว สงครามระหว่างผู้หญิงจริงๆแล้วมันมีหลายแบบมาก คุณอย่ามายุ่งเลย หวังก็แค่ว่าพอแม่ฉันฟื้นขึ้นมา แล้วไม่โทษฉันก็พอ”

“ผมว่าไม่หรอก ในโลกนี้ไม่มีแม่คนไหนกล้าใจร้ายกับลูกตัวเองได้ลงหรอก แต่การที่หัวหน้าคิมตัดสินใจพาตุลยาลาโลกไปด้วยกัน ผมคิดว่าเธอคงท้อแท้จนถึงขั้นสุดถึงได้เลือกทำแบบนั้น และแน่นอนว่าที่ทำอย่างนั้นก็อาจจะเพื่อคุณด้วย”

คำพูดของบุริศร์ทำให้การเคลื่อนไหวของนรมนหยุดลง

“การที่เธอทำเพื่อฉัน บางครั้งก็ทำให้ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อรักฉันมากขนาดนั้น แล้วทำไมถึงเลือกแสดงออกอย่างนี้?”

นรมนมองคิมที่ยังสลบไสล หวังเหลือเกินว่าเธอจะตื่นขึ้นมาให้คำตอบแก่ตัวเอง

น่าเสียดาย ที่คิมเอาแต่หลับสนิทอยู่อย่างนั้น

นรมนกับบุริศร์อยู่เฝ้าคิมเป็นเวลาสามวันแล้ว

ในเวลาสามวันนี้ ตุลยาก็ยังคงมาสร้างปัญหาเหมือนเดิม แต่ก็ถูกธรณีพาตัวกลับไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายืนอยู่ฝั่งเดียวกับตุลยามาตลอด และรู้สึกว่านรมนชักจะมากเกินไปแล้ว ทางด้านนรมนก็ขี้เกียจไปคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ จึงทำเหมือนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่มีตัวตน จนคุณนายทวีทรัพย์ธาดากรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กรู้เรื่องของคิม ก็ให้แม่บ้านทำอาหารมาให้นรมนในระหว่างที่เธออยู่ดูแลคิม

เมื่อเห็นตระกูลโตเล็กดีกับนรมนขนาดนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกอึดอัดใจ

นรมนเป็นหลานสาวของเธอ

เธออยากพูดกับนรมนสักคำ แต่นรมนก็ไม่เคยให้โอกาสเธอเลย

ทั้งสองจึงวางท่าใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ส่วนตุลยาก็เอาแต่ปลุกปั่นคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จนธรณีโมโห จึงให้คนจับเธอมัดเอาไว้กับเตียง โดยอ้างว่าเธอจะได้รักษาตัว แต่ความจริงแล้วแค่อยากให้เธอหยุดสร้างความวุ่นวายก็เท่านั้น

เธอร้องไห้พลางฟ้องคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปด้วย คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดจะช่วยเธอ แต่ก็ถูกธรณีส่งตัวกลับบ้าน พร้อมกับหาคนมาเฝ้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเอาไว้

โรงพยาบาลจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ในตอนที่นรมนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในที่สุดคิมก็ฟื้นขึ้นมา