แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 400

บทที่ 400 ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณไม่ใช่แม่ฉัน

นรมนลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน

ข่าวนี้มันเป็นเรื่องที่กระทบกระเทือนเกินไปสำหรับเธอ

เมื่อเจตต์เห็นปฏิกิริยาของเธอ แม้จะรู้ว่าเธออาจจะไม่ได้นิ่งสงบเท่าไรนัก แต่ก็คาดไม่ถึงว่าอารมณ์เธอจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

“คุณอย่าเพิ่งเป็นทุกข์ไป นั่งลงฟังผมพูดก่อน”

“นั่งอะไรอีก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

นรมนถามตรงๆ

เจตต์ถอนหายใจพลางกล่าวว่า “เรื่องนี้ฉันไม่คิดว่าจะมีใครต้องการทำให้บุริศร์อับอาย เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดี ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาปิดกั้นข่าวจากภายนอก เรื่องนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธมาก เธอด่าว่าอยู่ข้างเตียงของตุลยาคนเดียว ผมยังได้ยินจากพยาบาลคนหนึ่งว่าเธอมาเปลี่ยนยาให้ตุลยาโดยเฉพาะ ว่ากันว่าอวัยวะส่วนล่างของตุลยาฉีกขาด น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้จริงๆ เธอคงไม่ได้ทำตัวเองจนเป็นแบบนี้เพียงเพื่อต้องการใส่ร้ายเขาหรอกนะ? ถ้าเป็นแบบนั้นผู้หญิงคนนี้คงจะเหี้ยมโหดเกินไปแล้ว”

เมื่อได้ยินเจตต์พูดแบบนี้ ในใจของนรมนรู้สึกเหมือนถูกทอดในน้ำมันทันที

ในตอนแรกเธอยังสามารถบอกตัวเองได้ว่าทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของตุลยา อาจจะไม่มีอะไรระหว่างบุริศร์กับเธอ พวกเขาแค่แกล้งแสดงให้คนอื่นเห็น แต่ว่าในตอนนี้มันหมายความว่ายังไง?

สภาพของตุลยาบ่งบอกได้ว่าไม่ใช่ตัวเองทำตัวเองอย่างแน่นอน แม้ว่าคนคนหนึ่งจะโหดร้ายกับตัวเองแค่ไหน ก็คงไม่นำเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น

ยิ่งไปกว่านั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ออกหน้าแล้ว แถมยังปิดข่าวอีกด้วย ความน่าเชื่อถือของเรื่องนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

ราวกับมีมีดบาดเข้าไปในหัวใจ นรมนทรุดนั่งลงบนเตียงทันที

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบุริศร์และตุลยาจะทำมันจริงๆ

หรือว่าตุลยาจะวางยาบุริศร์?

ไม่ใช่!

คราวก่อนเธอก็วางยาบุริศร์ แต่บุริศร์ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรมากมายนัก

บุริศร์ก็เคยบอกว่าเขาไม่สามารถมีเซ็กส์ได้ภายในหนึ่งเดือนหลังจากกินยานั้นไม่ใช่หรือ?

แล้วจะทำให้ได้ตุลยาเป็นแบบนั้นได้ยังไง?

“ไม่ใช่! ไม่ใช่ฝีมือของบุริศร์! ไม่ใช่เด็ดขาด!”

นรมนโพล่งออกมาอย่างกะทันหัน น้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้เจตต์ถอนหายใจ

“นรมน ผมรู้ว่าคุณยอมรับความจริงนี้ไม่ได้ แต่มันเป็นเช่นนี้จริงๆ ผมไม่จำเป็นต้องโกหกคุณ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาแทบจะถือมีดไปฆ่าบุริศร์ เรื่องนี้มีเพียงพยาบาลสาวไม่กี่คนในห้องผู้ป่วยของตุลยาเท่านั้นที่รู้เรื่อง และยังถูกสั่งไม่ให้พูดออกไป ถ้าไม่ใช่บุริศร์ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะใส่ร้ายเขาทำไม?”

คำพูดของเจตต์ทำให้นรมนส่ายหน้า

“หมายความว่ายังไงนรมน?”

“ตุลยาเอาแต่ร้องเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เธอไม่พูดอะไรเลย เธอร้องไห้จนเป็นลมไปหลายต่อหลายครั้ง ใครมาเห็นก็รู้สึกสมเพชจริงๆ”

เจตต์พูดช้าเกินไป นรมนส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “ไม่ใช่บุริศร์แน่นอน แม้ว่าตุลยาจะถูกข่มขืนจริงๆ แต่คนที่ข่มขืนเธอไม่ใช่บุริศร์ ไม่ใช่อย่างแน่นอน!”

“คุณแน่ใจได้ยังไงว่าไม่ใช่บุริศร์? ไม่มีแมวตัวไหนบนโลกนี้ที่ไม่นอกใจ ต่อให้บุริศร์จะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ถ้าหากตุลยาต้องการจัดฉากใส่ร้ายเขาและวางยาเขาจริงๆ ผมไม่เชื่อว่าจะมีผู้ชายคนไหนต้านทานมันได้ “

“ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ!”

นรมนเกือบจะแตกคอกับเจตต์แล้ว

เมื่อเห็นว่าเธอโกรธจริงๆ แล้ว เจตต์ก็รีบพูดทันที “เอาล่ะๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ คุณอย่าโกรธนะ ในเมื่อคุณคิดอย่างนี้ผมก็จะไม่พูดอะไรอีก นี่คือข่าวที่ผมได้รับมาในตอนนี้ ตอนนี้ตุลยาไม่มีการติดต่อกับใครเลยนอกจากคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แล้วเราจะยังคงติดตามเบาะแสจากตุลยาอยู่หรือเปล่า?”

“ตาม ไม่ว่าจะยังไง ตุลยาก็คือช่องโหว่เพียงหนึ่งเดียว”

นรมนจำเป็นต้องนิ่งสงบไว้

เจตต์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนรมนเท่าไรแล้ว

ผู้หญิงทั่วไปน่าจะโศกเศร้าเสียใจเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ไม่ใช่หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นนรมนและบุริศร์มีความสัมพันธ์ที่ดีเช่นนั้น เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำไมเธอถึงเชื่อมั่นว่าบุริศร์ไม่ได้เป็นคนทำ?

หรือว่านรมนต้องปลอบใจตัวเองแบบนี้เพื่อให้ตัวเองยืนหยัดต่อไปได้?

เจตต์ไม่เข้าใจและไม่กล้าถามอีกแล้ว เขาแค่คิดว่านรมนแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปจริงๆ สมกับที่เป็นผู้หญิงที่เขาชอบ!

น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นของเขา!

เมื่อได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดออกมาเช่นนั้น บุริศร์ก็หัวเราะออกมาทันที

“หัวเราะ แกยังมีหน้ามาหัวเราะอีก! ดูเรื่องที่แกทำสิ เดี๋ยวถ้ากานต์รู้ ฉันจะคอยดูว่าแกจะอธิบายให้ลูกชายของแกฟังยังไง?”

“แม่ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าแม่ไม่ใช่แม่ผม แต่เป็นแม่ของนรมนมากกว่า!”

“ไปให้พ้น!”

คุณนายตระกูลโตเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ

“ชีวิตของนรมนขมขื่นแค่ไหนแกรู้ไหม เธอใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบาก ต้องทนช้ำใจแค่ไหนเพราะการแต่งงาน ลูกสองคนของแกไม่ใช่ได้มาง่ายๆ แกรู้ไหม? มันไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าจะผ่านสิ่งต่างๆ มาจนเมฆจางและเห็นแสงจันทร์ ท่าทีที่ทางญาติพี่น้องฝั่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดาปฏิบัติกับเธอ ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปคงทนไม่ไหวตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธอยังมีใคร ยังคาดหวังความรักจากใครได้อีก? ก็เหลือแค่แกเพียงคนเดียวไม่ใช่หรือ? ถ้าเธอสูญเสียไปแม้แต่คนร่วมเรียงเคียงหมอนอย่างแก แล้วเธอจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง! บุริศร์ เป็นผู้หญิงน่ะมันไม่ง่ายนะ การเป็นผู้หญิงที่ทุ่มเทอุทิศทั้งชีวิตเพื่อความรักยิ่งไม่ง่ายใหญ่ ท้ายที่สุดพวกเราตระกูลโตเล็กก็เป็นหนี้เธอ ถ้าไม่อย่างนั้นแกจะมีลูกชายหญิงกานต์กับกมลได้ยังไง? แกจะมีชีวิตที่มีความสุขชื่นมื่นอย่างในตอนนี้หรือ? ยังไม่ต้องบอกว่ารูปถ่ายเหล่านั้นเป็นของปลอมหรือเปล่า ต่อให้เป็นของจริงก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างนรมนจะถ่ายภาพเหล่านี้ตอนที่เธอมีสติสมบูรณ์เด็ดขาด มันหมายความว่านรมนถูกลักพาตัวไปภายใต้ชายคาของเรา แกเคยคิดบ้างไหมว่ามันเป็นความรับผิดชอบของใคร?”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้จิตใจของบุริศร์ตึงเครียด

“ไม่มีทาง! นรมนกับผมอยู่ด้วยกันมาตลอด เราไม่เคยแยกจากกัน แล้วจะถูกลักพาตัวไปได้ยังไง?”

“แล้วรูปเหล่านี้มาได้ยังไง? มีข้อแก้ตัวตลอด ถ้าเป็นของ P แล้วทำไมนรมนถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างมากมายแบบนั้น? ทำไมแกถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองมากมายแบบนั้น?”

บุริศร์ตกตะลึงและรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ภาพถ่ายไม่ใช่ของ P แต่เป็นนรมนจริงๆ นั่นคือเหตุผลที่ผมโกรธ ตอนแรกที่ผมเห็นรูปพวกนี้ผมก็เอาไปตรวจสอบด้วย แต่ก็ไม่มีเงื่อนงำอะไร”

“งั้นแกลองคิดดู เมื่อไรที่นรมนไม่ได้อยู่กับแก? เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในเวลาอันสั้น มันต้องมีการไตร่ตรองไว้ก่อน ตราบใดที่มีเวลาเพียงพอสำหรับการวางแผนล่วงหน้า แต่ปกติแล้วแกกับนรมนอยู่ด้วยกันตลอด เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนั้นมีน้อยมาก ฉันไม่เชื่อว่าจะตรวจสอบไม่ได้ พวกเราตระกูลโตเล็กมีวิธีในการจัดการเรื่องต่างๆ ในแบบของตัวเองและไม่กลัวปัญหาใดๆ ไม่มีธรรมเนียมที่ให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องรับผิดชอบทุกอย่าง แกรีบไปตามหานรมนกลับมา และแกต้องจัดการกับของเน่าเสียอย่างตุลยาให้เรียบร้อย”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้บุริศร์รู้แจ้ง

ใช่แล้ว!

เริ่มสืบตั้งแต่ตอนที่เขากับนรมนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดูว่ามีใครที่น่าสงสัยที่สุดในช่วงเวลานั้น?

ดูเหมือนว่าจู่ๆ บุริศร์ก็พบแนวทางในการสืบสวน พอเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กลุกพรวดขึ้นมาก็ตรงเข้าไปกอดเธออย่างเต็มที่

“แม่ แม่คือดาวนำโชคของครอบครัวเรา บ้านเรามีแม่อยู่ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี!”

“อย่ามัวแต่มาพูดเล่นกับฉัน รีบจัดการกับเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องที่นรมนขอหย่านั้น ถ้าแกไม่ตอบอะไรนักข่าวในเมืองชลธีจะคิดว่าแกไม่ต้องการนรมนอีกต่อไปแล้ว พอถึงตอนนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอซึ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวข้างนอกแล้วจะทำยังไง?”

“ผมรู้แล้วครับ แม่ ที่ผมไม่ตอบก็เพราะตั้งใจให้เป็นแบบนั้น แม่ไม่ต้องเป็นห่วง อีกไม่นานผมจะไปชี้แจง ไม่ว่าผู้หญิงของตระกูลโตเล็กจะไปอยู่ที่ไหน พวกเขาก็เป็นคนของตระกูลโตเล็กเสมอ ไม่มีใครกล้ารังแกได้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงของบุริศร์จะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับผมเท่านั้น”