แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 430

บทที่ 430 เธออยากฆ่าคน

เห็นบุริศร์ไม่ตอบอะไร นรมนยิ่งลุกลี้ลุกลน

“แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร คุณก็ตอบฉันมาสิคะ！”

นรมนคว้าแขนของบุริศร์อย่างร้อนใจ จนเล็บข่วนลงบนผิวหนังของบุริศร์โดยไม่รู้ตัว

บุริศร์รู้ว่าเธอกังวลใจ เขาตอบเสียงเบา：“พวกเขาคลาดกัน”

“หมายความว่าอะไร？”

นรมนรู้สึกรับไม่ได้กับข่าวนี้ไปชั่วขณะ

“คนของตระไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างพิเศษมาเหรอ？ทำไมถึงคลาดกันได้？แค่รถคันเดียวมิใช่เหรอ？ทำไมถึงคลาดกันได้？

นรมนแทบจะหมดอาลัยตายอยาก

กมลคือชีวิตของเธอ วันนี้กลับถูกคนจับตัวไป เดิมคิดว่าตระกูลโตเล็กมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา จะต้องเอาตัวกมลกลับมาได้แน่นอน ถึงแม้จะไม่สามารถ ก็จะสามารถตามร่องรอยของกมลได้ แต่วันนี้เธอกำลังได้ยินอะไรอยู่นะ？

พวกเขาคลาดกับกมล！

ความรู้สึกของนรมนพังทลายทันที

“นรมน คุณอย่าเป็นแบบนี้สิ”

“จะต้องเป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดา！ สามารถสลัดการติดตามของคนตระกูลโตเล็กได้ นอกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังจะมีใครอีก？นี่เป็นหนึ่งในด้านที่โดดเด่นที่สุด”

นรมนสั่นไปทั้งตัว

เธออยากจะฆ่าคน！

ตอนนี้เธออยากจะหยิบมีดขึ้นมาสักเล่ม ตรงเข้าไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อฆ่าคน！

บุริศร์มองเห็นความบ้าคลั่งในแววสายของนรมน เขารู้สึกกังวลใจ

“นรมน คุณฟังผมนะ พวกเราจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดากันในตอนนี้ คุณอย่าร้อนใจไป ถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำจริง คุณวางใจได้เลย ผมไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่นอน แต่คุณก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้เข้าใจไหม？ คุณเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกกลัว！”

บุริศร์หวาดกลัวจริงๆ

นรมนในตอนนี้มีท่าทางเหมือนไม่สนใจทุกสิ่ง ทำให้เขาหวาดกลัวที่สุด

ราวกับว่าเธอสามารถทำเรื่องบ้าคลั่งได้ทุกอย่าง เพียงเพื่อพาลูกกลับมา

ครั้งก่อนตอนกานต์หายสาบสูญไป นรมนก็เคยบ้าคลั่งไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้กมลถูกคนจับตัวไป เธอไม่เป็นลมหมดสติไปก็ถือว่าเข้มแข็งมากแล้วไม่ใช่หรือ？

บุริศร์ให้กำลังใจตนเองไม่หยุด แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตทิศทางการเคลื่อนไหวของนรมน

นรมนค่อยๆสงบสติลงภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์

ใช่แล้ว

เธอไม่ควรร้อนใจ ไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่าม ตอนนี้ไม่รู้ว่ากมลเป็นอย่างไร เธอควรรับรองความปลอดภัยของกมลก่อนถึงจะถูก

เห็นนรมนสงบลง บุริศร์ถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทั้งสองขึ้นรถอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ธรณีไม่อยู่บ้าน เมื่อได้ยินว่าบุริศร์กับนรมนมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาก็รีบร้อนกลับมา ส่วนตุลยากลับขวางอยู่หน้าประตู ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้นรมนเข้าไป

“พี่คะ ถึงแม้พี่จะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่คุณย่าเคยพูดไว้แล้วว่า พี่กับคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก ดังนั้นวันนี้พี่ระดมคนมาตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแบบนี้ แท้จริงต้องการอะไรกันแน่？คุณย่าไม่สบาย ไม่สามารถทนให้พี่ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

ตุลยาวางท่าเหมือนเป็นนายหญิงอย่างเห็นได้ชัด นรมนเห็นแล้วรู้สึกรังเกียจ

“หลีกไป！”

นรมนไม่พูดพร่ำเพรื่อ ความรังเกียจและไม่แยแสที่เห็นได้ชัดเจนทำให้ตุลยาอดกลั้นไว้ไม่ไหว

“นรมน แกอย่ามารังแกคนอื่นแบบนี้นะ แกอยู่ข้างนอกจะทำอะไรก็ได้ ตอนนี้วิ่งมาอวดอำนาจบารมีที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แกล้อเล่นหรือเปล่า？ เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะบอกกับสื่อมวลชน ให้พวกเขามา ถึงตอนนั้นแกจะ……”

“แกไปบอกเลย ถ้าไม่รู้เบอร์ฉันจะเอาให้แก ฉันกลัวว่าสื่อมวลชนมาแล้ว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกแกกับแกจะรับไม่ไหว”

นรมนพูดแทรกตุลยาขึ้นมาทันที

ตอนนี้นรมนมีท่าทางแข็งกร้าว แถมยังดุดัน ตุลยาสู้ไม่ไหวสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านหลังของเธอมีการคุ้มกันจากบุริศร์ ทั้งตระกูลโตเล็กคือกำลังสนับสนุนที่แข็งแกร่งของเธอ

ตุลยารู้สึกอิจฉาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และยังอิจฉาจนแทบคลั่ง

นรมนไม่มีทั้งคุณธรรมและความสามารถ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้ตระกูลโตเล็กทำเพื่อเธออย่างไม่สนใจทุกอย่างแบบนี้ ？เธอพิจารณาอยู่นาน คิดไม่ถึงว่าจะไม่พบข้อดีสักนิดเลย

สีหน้าของตุลยาดูไม่ได้สักเท่าไหร่

“ถ้าแกอยากเข้าไปจริงๆ ฉันก็คงขวางไม่ได้ เพียงแต่ฉันจำเป็นต้องบอกแกว่า คุณย่ากำลังป่วยอยู่ ตอนนี้เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ ถ้าแกเป็นคนกตัญญูก็อย่ายั่วโมโหคุณย่าอีก”

“แล้วถ้าฉันไม่ใช่คนที่กตัญญูล่ะ？”

การย้อนถามกลับไปของนรมนทำให้ตุลยาอึ้งไป จากนั้นจึงตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา：“แกไม่กตัญญูฉันก็ทำอะไรไม่ได้ แต่เข้าไปด้วยท่าทางรังแกคนแบบนี้ ฉันจำเป็นต้องทำให้ทุกคนในเมืองชลธีได้เห็น”

“ก็ดูแล้วกันว่าแกจะทำได้หรือเปล่า”

“แกกำลังพูดอะไร？ ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าคิดว่าเกาะตระกูลโตเล็กอยู่แล้วจะไม่สนใจทุกอย่างได้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่ใช่ว่าแกพูดอย่างไรก็จะเป็นอย่างนั้น ”

“จริงเหรอ？ งั้นพวกเรามาลองดูไหมล่ะ？”

นรมนออกแรงที่มือ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดทันที

“แกปล่อยมือนะ！นรมน ตามใจแกแล้วกัน！ อย่างไรเสียฉันก็คือย่าของแก！ใครก็ได้ ！นี่พวกแกตายกันไปหมดแล้วเหรอ？ไม่เห็นหรือไงว่ามันทำอะไรกับฉัน？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโมโหอย่างเดือดดาล

ถูกคนอายุน้อยกว่าฉีกหน้าต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้ เธอรับไม่ได้จริงๆ

ตุลยาพยายามตะโกนขึ้นมา：“พี่คะ พี่โกรธอะไรก็มาลงที่ฉันเถอะค่ะ อย่าทำอะไรคุณย่าเลย เธอเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายยังไม่แข็งแรง ฉันรู้ดีว่า เรื่องของฉันกับบุริศร์ทำให้พี่โกรธมาก ถ้าพี่จะเอาเรื่องเอาราวจริงๆ ฉันขอรับประกันว่าจะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม？ พี่อย่าทำให้คุณย่าลำบากใจแบบนี้เลย เธอเพียงแค่ต่อสู้กับความอยุติธรรมเพื่อฉัน”

ได้ฟังตุลยาพูดเช่นนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งรู้สึกสงสารจับใจ

“พวกแกสองผัวเมียมันเสียสติ บุริศร์ใช้กำลังบีบบังคับตุลยา แม้แต่ข้อตกลงก็ไม่มี แกไม่สนใจความเป็นพี่น้องมองดูเธอเจ็บปวดทุกวัน หรือว่าไม่มีความรู้สึกผิดเลยหรือไง？นรมน หัวใจของคนทำจากเนื้อ หรือว่าของแกทำจากเหล็ก？ไม่สนใจความรู้สึกของพี่น้องแม้แต่นิดเดียว？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่เงียบๆก็ดีอยู่แล้ว เธอพูดคำนี้ออกมา ไฟโกรธในใจของนรมนยิ่งลุกโชนขึ้น

“พวกคุณพูดว่าบุริศร์ใช้กำลังบีบบังคับตุลยา มีหลักฐานไหม？มีพยานหรือเปล่า？คิดว่าเรื่องบนโลกจะเป็นไปตามปากที่พวกคุณพูดออกมาเหรอ？เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เป็นไปตามที่พวกคุณต้องการ เพราะคุณให้ฉันหย่ากับบุริศร์แต่ฉันไม่ตกลง คุณจึงคิดวิธีจัดการฉันอย่างโหดร้ายเช่นนี้？คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณคู่ควรที่จะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหรอ？วีรบุรุษตระกูลทวีทรัพย์ธาดาใช้ชีวิตสนามรบเพื่อได้รับชื่อเสียงเกียรติยศ กลับถูกคุณทำลายลงแบบนี้？”

คำที่นรมนพูดออกมา ทำคุณนายทวีทรัพย์ธาดาโมโหจนแทบจะเป็นลม

“แกหมายความว่าอะไร？ฉันทำอะไร？ฉันทำผิดตรงไหน？เห็นได้ชัดว่าพวกแกสองผัวเมียใจดำเกินไป ตอนนี้ยังจะมาประณามคนแก่อย่างฉันคนนี้อีก นรมน แกมันสุดยอดจริงๆ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว แยกแยะผิดถูกชั่วดีไม่ออก ตอนนี้ยังเอาวีรบุรุษของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาพูดอีก แกมีสิทธิ์อะไรพูดถึงพวกเขา？ตอนพวกเขาต่อสู้ในสงคราม พลีชีพเพื่อประเทศไม่รู้ว่าแกไปอยู่ที่ไหน？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสามารถอดทนได้ทุกอย่าง เพียงสิ่งเดียวที่ทนไม่ได้คือการที่คนอื่นมาทำให้ชื่อเสียงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาด่างพร้อย

นี่คือสิ่งที่คนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาใช้ชีวิตแลกมันมา

นรมนเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงไม่อยากพูดกับเธออีก

เธอหันไปพูดกับคนข้างหลัง：“เข้าไปค้นหาข้างในให้ฉัน！ค้นหาให้ละเอียด หาทุกที่ไม่มียกเว้น！”

“ฉันจะดูว่าใครหน้าไหนมันจะกล้า！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสะบัดนรมนออกทันที เป็นเพราะใช้แรงมากเกิน เธอจึงล้มลงไปบนพื้น เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอับอาย เพียงตาแววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความเดือดดาลและไม่สนใจทุกสิ่ง

“พวกแกต้องการเข้าไปในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ก็ข้ามศพฉันไปก่อน！ฉันอยากเห็นว่า พวกแกจะมีความกล้าแค่ไหน สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ยางอาย！บนโลกใบนี้ไม่มีกฎหมายที่ใช้งานไม่ได้”

เธอนั่งลงไปบนพื้น โดยไม่สนใจหน้าตาและความรู้ความสามารถของตนเอง เหมือนดั่งวีรสตรี ที่ปกป้องประตูบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างสุดชีวิต

ตุลยาเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทำแบบนี้ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นจึงใช้แรงทั้งหมดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ วิ่งไปตรงหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทันที และนั่งลงบนพื้นกับเธอ เอ่ยเสียงเบาว่า：“คุณย่า วันนี้หนูสาบานว่าจะปกป้องตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับคุณย่า หนูจะดูว่าพวกเขาจะทำกับพวกเราอย่างไร？”