แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 489

บทที่ 489 ฉันจะลงโทษนายซะ

นรมนรู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กรักและเอ็นดูตนเอง เพียงแต่ไม่ต้องการให้บุริศร์รู้สภาพร่างกายของตน จึงรีบพูดขึ้นว่า： “ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณ ฉันจะเตรียมน้ำให้อาบ”

“อืม”

ตอนนี้บุริศร์ไม่ต้องการแยกจากนรมนสักนิดเดียว

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นนรมนเป็นแบบนี้ ยิ่งอดรู้สึกสงสารไม่ได้

“แม่จะไปให้คนเตรียมกับข้าว”

“ไม่ต้องครับแม่ ผมทานบนเครื่องบินมาแล้ว เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จ ผมอยากพักผ่อนสักหน่อย”

บุริศร์รู้สึกเหนื่อยจริงๆ

หลายปีมาแล้ว ไม่เคยรู้สึกว่าร่างกายถูกทำให้รู้สึกทรมานอะไรแบบนี้ไปอย่างฟุ่มเฟือย วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดที่ต้องการเจอนรมนมาคอยค้ำจุน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะสามารถยืนหยัดกลับมาได้หรือเปล่า

แน่นอนว่านรมนก็มองเห็นใต้ตาที่ดำคล้ำของบุริศร์ จึงรู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย

“แม่ค่ะ พวกเรายังไม่หิว ขอกลับห้องไปพักสักหน่อยก่อนนะคะ”

“ไปเถอะๆ ”

คุณนายตระกูลโตเล็กก็รู้ว่า ตอนนี้ตนเองพูดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ถึงแม้จะพูดอะไรกับบุริศร์ เขาก็ไม่ฟังอยู่ดี

นรมนพาบุริศร์กลับมาที่ห้อง

เพิ่งจะเข้ามาในห้อง บุริศร์ก็กดนรมนลงบนประตูทันที จูบที่ร้อนผ่าวและบ้าคลั่งกวาดไปทั่วในทันที

เผชิญหน้ากับความเร่าร้อนของเขา นรมนก็ไม่ได้หลบเลี่ยงใดๆ ในทางตรงกันข้ามเธอโอบรอบลำคอของเขาอย่างให้ความร่วมมือสุดๆ เขย่งปลายเท้าตอบรับกลับไปอย่างตั้งใจ

ทั้งสองเหมือนดั่งไฟที่โหมกระหน่ำบนฟืนแห้ง บรรยากาศที่เผาไหม้ทำให้อุณหภูมิทั้งห้องเพิ่มสูงขึ้นทันที

บุริศร์กอดนรมนไว้แน่น สองมือซุกซน

ถึงแม้นรมนก็มีความอยาก แต่ยังรู้ถึงร่างกายของตนเอง ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำได้

เมื่อบุริศร์ต้องการถอดเสื้อของนรมนออก เธอเอ่ยออกมาด้วยลมหายใจหอบว่า： “ประจำเดือนของฉันยังไม่หมด”

บุริศร์ชะงักงันไปเล็กน้อย

“ยังไม่หมด？”

เขาจำได้ว่าประจำเดือนของนรมนมาเจ็ดแปดวันแล้วไม่ใช่เหรอ？

จะยังไม่หมดได้อย่างไร？

นรมนไม่กล้าสบตาเขา กล่าวเสียงเบาว่า： “คุณหมอโพนี่บอกว่าการแท้งลูกของฉันครั้งที่แล้วทำร้ายร่างกาย ครั้งนี้มีเลือดคั่งยังออกมาไม่หมด ดังนั้นต้องใช้เวลานานหน่อย ถือว่าเป็นการระบายน้ำคาวปลา”

สำหรับสิ่งที่นรมนพูดเหล่านี้ แน่นอนว่าบุริศร์ไม่ค่อยเข้าใจ เพียงแต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่โพนี่พูด และตอนนี้สีหน้าของนรมนไม่ดีกว่าเมื่อก่อนจริงๆ จึงอดกลั้นความอารมณ์ของตนเอง

“แต่ผมคิดถึงคุณมากเลย”

นี่คือคำพูดจากใจจริง

เขาคือผู้ชายที่ทรงพลัง ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมมาแปดวัน ตอนนี้กลับมาอยู่ข้างกายภรรยา แทบรอไม่ไหวที่จะได้เอ้อระเหยไปกับเธอ

วันนี้ในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม กลับรู้ว่าตนเองได้เพียงแค่มองแต่กินไม่ได้ บุริศร์จะไม่เหี่ยวแห้งได้อย่างไร？

นรมนก็รู้สึกผิดไม่น้อย กล่าวเสียงเบาว่า： “คงจะดีกว่าถ้าฉันไปเตรียมน้ำอาบให้คุณก่อน”

พูดจบ เธอเกือบจะหนีออกมาจากใต้รักแร้ของบุริศร์ เดินตรงไปที่ห้องน้ำ แต่กลับถูกบุริศร์ช้อนตัวเธอขึ้นมาทันที

“บุริศร์ ปล่อยฉันลงนะ！”

นรมนรู้สึกกังวล

เขาคงจะไม่เอาจริงใช่ไหม？

ถึงแม้เธออยากจะมอบให้เขา แต่ร่างกายตอนนี้ไม่อนุญาตจริงๆ

นรมนรู้สึกกระวนกระวายใจ

บุริศร์กลับอุ้มเธอมาด้านข้างเตียง และวางเธอลงไป จากนั้นถอดรองเท้าหนังให้เธอ และกล่าวอย่างอ่อนโยน： “คุณไม่ค่อยสบายต้องพักผ่อนเยอะๆ  เรื่องเตรียมน้ำอาบแบบนั้นคุณไม่จำเป็นต้องทำหรอก นอนลงไปดีๆ ผมจะไปอาบน้ำ”

พูดจบ เขายังลูบไล้เส้นผมของเธอ ท่าทางเอาอกเอาใจนั้นทำให้นรมนรู้สึกอย่างร้องไห้อย่างห้ามไม่ได้

ถ้าร่างกายต้องตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ไปตลอดจะทำอย่างไร？

นรมนรู้สึกกังวลใจ

บุริศร์ไปที่ห้องอาบน้ำ ปิดประตูลง สีหน้าเมื่อสักครู่เปลี่ยนไป

เขาเปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำไหลลงพื้น และหยิบมือถือออกมาโทรหาพฤกษ์ทันที

“นายอยู่ไหน？”

พฤกษ์คิดไม่ถึงว่าจะได้รับสายจากบุริศร์เร็วแบบนี้

เขาตอบเสียงเบา： “ประธานบุริศร์ ผมอยู่ที่อำเภอน้ำสาย”

“อำเภอน้ำสาย？นายไม่อยู่ข้างๆ คุณนาย ไปอำเภอน้ำสายทำอะไร？”

บุริศร์รู้สึกเหมือนตนเองพลาดเรื่องสำคัญอะไรไปอย่างกะทันหัน

ในช่วงเวลาแปดวัน นึกไม่ถึงว่าพฤกษ์จะไม่โทรหาตนเองเลยสักสาย นี่มันผิดปกติเกินไป แถมตอนนี้เขากลับมาแล้ว คาดไม่ถึงว่าพฤกษ์จะไปอำเภอน้ำสาย และคนที่ไปรับเขากับนรมนกลับกลายเป็นกิมจิ

บุริศร์ยิ่งรู้สึกว่าไม่ปกติ

“ช่วงไม่กี่วันนี้ในบ้านเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่า？”

คำถามของบุริศร์ทำให้พฤกษ์ชะงักงันไปเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์ ผมโทรหาแต่ท่านไม่รับสายของผมเลย？ผมส่งข้อความกับรหัสลับท่านก็ไม่ได้รับเหรอครับ？”

คำถามของพฤกษ์ทำให้คิ้วของบุริศร์ขมวดเล็กน้อย

“นายโทรหาฉัน？”

“มากกว่าหนึ่งครั้งครับ”

ทันใดนั้น พฤกษ์ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติ

“ประธานบุริศร์ เกิดอะไรขึ้นกับท่านในช่วงเวลานี้หรือเปล่าครับ？หรือว่ามือถือของท่านถูกคนควบคุมไว้ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงติดต่อท่านไม่ได้เลย？”

พฤกษ์รู้สึกเป็นห่วงจริงๆ

บุริศร์กลับกล่าวเสียงเบา： “เรื่องนี้กลับมาแล้วค่อยคุยกัน นายบอกฉันมา ช่วงที่ฉันไม่อยู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น และทำไมนายต้องไปเมืองน้ำสาย？”

เรื่องเหล่านี้ คุณนายตระกูลโตเล็กไม่พูดออกมาอย่างเปิดเผย เธอรู้ว่าในใจของบุริศร์รู้ดี และสามารถเข้าใจความรู้สึกที่เจตต์มีต่อนรมน

เธอเชื่อว่าจะสามารถจัดการได้ดีตามระยะเวลา

บุริศร์พยักหน้าและกล่าวว่า： “ผมเข้าใจแล้วครับ ผมสามารถจัดการได้ แม่ครับ ผมจะออกไปสักพัก แม่ช่วยดูนรมนด้วยนะครับ”

“ลูกจะกลับมาเมื่อไหร่？”

“อีกสักพัก”

บุริศร์พูดจบก็ออกไปจากประตู

เขาขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลทหาร ไปที่ห้องทำงานของป้องเป็นอันดับแรก

“บุริศร์ นายกลับมาแล้วเหรอ？”

ป้องเห็นบุริศร์กลับมา ก็ยืนขึ้นด้วยความดีใจ แต่ยังไม่ทันจะเดินไปตรงหน้าบุริศร์ ก็ถูกหมัดของเขาชกเข้าให้หนึ่งที

“นายเป็นบ้าหรือไง？”

ป้องรีบหลบ แต่หมัดที่สองของบุริศร์ก็ชกเข้ามา

ไม่มีทางเลือก ป้องจำต้องสู้กับเขา

ฝีมือของทั้งสองเท่าเทียมกัน ต่อสู้กันอยู่สิบกว่านาที จนทั้งสองต่างได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่เห็นได้ชัดเจนว่า อารมณ์โกรธของบุริศร์ลดลงเล็กน้อย

“ทำไมไม่บอกฉันถึงสถานการณ์ของนรมน？นายรู้หรือเปล่า ถ้าเธอไม่รอดมา ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธอเป็นครั้งสุดท้าย”

บุริศร์หยุดมือ แต่กลับหอบแฮ่ก ๆ จ้องมองป้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ป้องรู้ว่าเมื่อเขากลับมาจะต้องมาหาตนเองเพื่อคิดบัญชี แต่ก็ไม่ปิดบังความผิด

“บอกนายแล้วจะเป็นอย่างไร？ตอนนั้นคือช่วงเวลาสำคัญของนาย หรือว่าจะให้นายหยุดการรักษา แล้วกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต？นายไม่ใช่หมอ นายกลับมาแล้วจะทำอะไรได้？โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุดท้ายแล้วนรมนไม่ให้พวกเราบอกนาย”

“นายพูดอะไรของนาย？”

บุริศร์ชะงักงันไปเล็กน้อย ราวกับไม่น่าเชื่อถืออยู่บ้าง

ป้องกลับไม่สนใจสายตาพิฆาตของเขา และพูดต่อว่า： “ก็เป็นอย่างที่นายได้ยินมา ภรรยาของนายมีความสามารถมาก แอบเข้าไปในฐานลับ ถ่ายภาพกระบวนการที่แท้จริงในการรักษาของนาย แล้วกลับมาสอบถามฉัน ฉันจะพูดอะไรได้？ฉันจึงทำได้เพียงเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง”

“นายเป็นบ้าไปหรือเปล่า？ถ้าฉันอยากให้เธอรู้ ทำไมฉันไม่โทรหาเธอ？”

บุริศร์นึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองพยายามอดทนถูกนรมนมองเห็นผ่านสายตาของเธอ เขาเจ็บปวดจนพูดไม่ออก

เขาต้องทนกับอะไรเขารู้ดีที่สุด

เมื่อนรมนที่รักเขาขนาดนั้นมองเห็นฉากนี้ด้วยตาของตนเอง เธอจะเจ็บปวดหัวใจมากแค่ไหน？

และในตอนนั้น เธอยังเป็นคนป่วย！อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ทุกที่ทุกเวลา！

แต่เขาที่เป็นสามีคนนี้กลับไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่เพียงแค่นั้น ยังทำให้เธอต้องเป็นห่วงตนเอง

ทันใดนั้นเอง หัวใจของบุริศร์เหมือนถูกทอดอยู่ในกระทะ ทรมานจนแทบจะหยุดหายใจ

“ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเมียของฉัน ฉันจะลงโทษนายซะ”

ในตอนนี้บุริศร์ไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้

ตอนนี้เขาอยากจะเจอนรมนผู้หญิงโง่ๆ คนนั้นจนแทบจะรอไม่ไหวแล้ว เขาอยากจะถามเธอว่า แท้จริงแล้วเธอเข้มแข็งมากแค่ไหน？หรือเธอไม่รู้ว่า เขาก็รักเธออย่างสุดหัวใจ？