แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 497

บทที่ 497 พวกแกไม่รู้จักอายบ้างหรือไง

นรมนยังคงไถโทรศัพท์อ่านข่าวอยู่ในห้อง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเสียงดัง จึงอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

“ใครกัน?”

“หม่ามี๊ รีบไปที่ห้องหนังสือเร็ว แด๊ดดี้กับคุณลุงกำลังสู้กัน”

เมื่อกิจจาได้ยินเสียงของนรมน ก็ร้องไห้ออกมาทันที

เมื่อนรมนได้ยินว่าบุริศร์กับตรินท์สู้กัน ก็รีบเปิดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง จากนั้นก็หาเสื้อตัวนอกมาคลุมเอาไว้แล้วเปิดประตูออกไป

“กิจจา? เป็นอะไรไป?”

เมื่อเห็นสภาพน่าเวทนาของกิจจา เธอก็รู้สึกหดหู่ แล้วยิ่งเห็นฝ่ามือของเขาเลือดไหล ก็ยิ่งรู้สึกสงสาร “รีบเข้ามาก่อน หม่ามี๊จะทายาให้”

“อย่าเพิ่งสนใจผม หม่ามี๊ รีบไปที่ห้องหนังสือก่อนครับ แด๊ดดี้กับคุณลุงกำลังสู้กันอยู่”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่กิจจาเริ่มเรียกบุริศร์ว่าคุณลุง

ตอนที่นรมนได้ยินสรรพนามนี้ก็นิ่งไปเล็กน้อย แต่พอคิดดูดีๆ มันก็ควรจะเป็นแบบนี้

เธอรีบพูดขึ้นมาว่า “จ้ะๆๆ หนูหยุดร้องไห้ก่อนนะ เดี๋ยวหม่ามี๊จะไปดูเอง”

นรมนรีบพากิจจาเดินมาถึงห้องหนังสือ

ข้างในห้องมีเสียงดังโครมคราม แต่นรมนเปิดประตูไม่ได้ ดูเหมือนจะถูกล็อกจากข้างใน

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อกานต์อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา ก็เห็นกิจจาร้องไห้และนรมนกำลังทุบประตูอย่างร้อนใจ จึงเอ่ยถามขึ้นมา

นรมนพูดอย่างร้อนรนว่า “กานต์ รีบไปขอกุญแจห้องหนังสือกับคุณย่าเร็วเข้า”

“ได้ครับ!”

กานต์เช็ดผมยังไม่ทันแห้ง ก็ต้องรีบวิ่งไปที่เรือนดอกไม้

“คุณย่า หม่ามี๊ให้ผมมาเอากุญแจห้องหนังสือกับคุณย่าครับ”

คุณนายตระกูลโตเล็กกำลังจัดดอกไม้อยู่ เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ชะงักไป

“เอาอะไรนะ?”

“กุญแจห้องหนังสือครับ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเห็นหม่ามี๊เปิดประตูห้องนั้นไม่ได้ ส่วนกิจจาก็ยืนร้องไห้อยู่หน้าห้อง”

กานต์บอกทุกอย่างที่ตัวเองเห็นมาให้คุณนายตระกูลโตเล็กฟัง

คุณนายตระกูลโตเล็กชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเอากุญแจห้องหนังสือให้กานต์

“เร็ว รีบเอาไปให้หม่ามี๊แกก่อน เดี๋ยวย่าตามไป”

กานต์รับกุญแจมาถือไว้แล้ววิ่งกลับไป

คุณนายตระกูลโตเล็กค่อนข้างเดินช้า จึงทำได้แค่เดินตามหลังไป

เมื่อได้กุญแจมาแล้ว นรมนก็พูดกับกานต์ว่า “พากิจจาหลบไปก่อน ห้ามเข้าไปข้างใน”

“ครับ!”

กานต์ตอบรับ แต่กิจจากลับเอาแต่ร้องไห้ “หม่ามี๊ ให้ผมเข้าไปเถอะนะ”

“หนูเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ฟังที่หม่ามี๊บอก เดี๋ยวหม่ามี๊จัดการเอง เป็นเด็กดีนะ!”

นรมนลูบหัวของเขา จากนั้นก็ให้กานต์พากิจจาไปอยู่อีกด้าน

เพราะกานต์จับโดนแผลของกิจจา กิจจาถึงได้ส่งเสียงอุทานออกมาอย่างเจ็บปวด

“เป็นอะไรไป?”

กานต์เลิกเสื้อของกิจจาทันที

“ใครเป็นคนทำ? นายบอกฉันมา ฉันจะไปจัดการมันให้!”

ตอนที่กานต์เห็นแผลของกิจจา ก็เดือดขึ้นมาในทันที เสียงของเขาทำเอานรมนสะดุ้งตกใจ

เธอรีบหันไปมองกิจจาอย่างรวดเร็ว จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

กิจจารีบดึงเสื้อลง แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “ผมไม่เป็นอะไร หม่ามี๊รีบเข้าไปเถอะ”

เมื่อนรมนเห็นท่าทางร้อนรนของกิจจา ก็เริ่มจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

เธอรู้แล้วว่าคนข้างในทะเลาะกันทำไม

“กานต์ พากิจจาไปที่ห้องของหม่ามี๊”

“ไม่เอา หม่ามี๊ ผมไม่ไป”

กิจจาเป็นเด็กดื้อ ตอนนี้ต่อให้พูดอะไรเขาก็ไม่ยอมไปไหน

กานต์ยู่ปากด้วยความโมโห เขาแทบอยากจะเอาเรื่องคนที่ทำ

แม้ว่ากิจจาจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆของเขา แต่เขาเป็นพี่น้องคนแรกของกิจจาหลังจากที่กลับมาอยู่ที่ตระกูลโตเล็ก ตอนนั้นกิจจาปฏิบัติต่อเข้ายังไง กานต์จดจำมันได้ดี

ไอ้หมอนี้เรียกเขาว่าเฮีย

แล้วเขาเป็นเฮียประสาอะไร?

ทำไมถึงปล่อยให้กิจจาได้แผลแบบนี้?

กานต์โมโหแทบจะระเบิดออกมา

เมื่อนรมนเห็นกิจจาร้อนใจ จึงรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่สนสิ่งใด

เสียง “ฟึบ” จากสิ่งของที่ปลิวออกมาจากข้างในลอยเฉียดหูของนรมนไป หล่นกระทบลงบนทางเดินตรงห้องรับแขกจนเกิดเสียงดัง “เพล้ง” ตรงปลายเท้าของคุณนายตระกูลโตเล็กพอดี

สิ่งนั้นคือถ้วยแก้วล้างพู่กัน

เป็นวัตถุโบราณหลายช่วงอายุ

ถูกวางไว้ในห้องหนังสือตลอด

สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กย่ำแย่เป็นอย่างมาก

นรมนเองไม่ได้พูดอะไร รีบเดินเข้าไปในห้อง

บุริศร์กับตรินท์สู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว! โตๆกันแล้วนะ ไม่กลัวเด็กๆตกใจหรือไง!"

นรมนไม่เคยเห็นบุริศร์กับตรินท์ลงไม้ลงมือกันอย่างนี้มาก่อน

เธอโกรธจนตัวสั่น

ตั้งแต่เล็กจนโตเด็กสองคนนี้ไม่เคยมีอะไรให้เธอต้องเป็นห่วง ตอนนี้ก็ใกล้จะสามสิบกันแล้ว ยังกล้าทะเลาะกันต่อหน้าเด็กๆในบ้านอีก ทำตัวไม่ได้เรื่องกันจริงๆ

บุริศร์คิดอยู่สักพัก ก็พูดว่า "ไม่มีอะไรครับ ผมกับตรินท์ว่างๆเลยอยากเรียนต่อสู้กันเฉยๆ"

"เรียนต่อสู้? พวกแกเรียกสิ่งนี้ว่าเรียนต่อสู้เหรอ? ถ้วยแก้วที่แตกอยู่ข้างนอกเป็นของที่พ่อพวกแกประมูลมาได้ตั้งแต่เขายังหนุ่มๆ รู้ไหมว่าราคาเท่าไหร่? มันคือสิ่งที่พ่อแกเหลือเอาไว้ให้ฉันดูต่างหน้า แต่พวกแกกลับปามันทิ้ง ตอนนี้ยังจะมาบอกว่าที่ทะเลาะกันไปเมื่อกี้คือเรียนต่อสู้อีกเหรอ? บุริศร์ แกกำลังช่วยน้องปิดบังอะไรอยู่?"

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กจี้จุดตรินท์ในทันที

“ไม่จำเป็นต้องให้พี่ช่วยปิดบังหรอกครับ เรื่องวันนี้ผมเป็นคนเริ่มเอง”

ตรินท์เอ่ยปากออกไปตรงๆ แต่คำที่พูดออกไปก็ทำให้ทุกคนต่างชะงัก

บางทีคุณนายตระกูลโตเล็ก คงไม่คิดล่ะมั้งว่าตรินท์จะลงไม้ลงมือกับบุริศร์

“แกเริ่มก่อน? กับพี่แกเนี่ยนะ? ทำไมล่ะ?”

สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กเคร่งขรึม

“แม่ มันไม่มีอะไร เดี๋ยวพวกผมเก็บกวาดห้องเอง แม่ให้นรมนพาออกไปก่อนเถอะนะ พวกผมก็แค่มีความคิดเห็นไม่ตรงกันนิดหน่อย เดี๋ยวพวกผมจัดการกันเอง”

บุริศร์รีบเอ่ยพูด

คุณนายตระกูลโตเล็กกลับพูดออกมาเสียงเย็นว่า “ความคิดเห็นไม่ตรงกัน? เมื่อก่อนพวกแกก็เป็นอย่างนี้บ่อยจะตายไป ฉันยังไม่เห็นทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้เลย ตรินท์ แกบอกมา ทำไมแกลงไม้ลงมือกับพี่แก?”

บุริศร์ขยิบตาส่งซิกให้ตรินท์อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ตรินท์กลับทำเป็นมองไม่เห็น

เขาหันไปมองกิจจา แล้วพูดว่า “เพราะผมตีกิจจา พี่เลยบอกว่าผมใช้ความเป็นพ่อมารังแกลูกของเขา แล้วยังพูดอีกว่าหลังจากนี้เขาจะเป็นคนอบรมสั่งสอนกิจจาเอง แม่ครับ กิจจาเป็นลูกของผมไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมฟังจากที่พี่พูดมา เหมือนผมไม่มีสิทธิ์จัดการอะไรในตัวลูกของผมเลยล่ะ?”

คิ้วของคุณนายตระกูลโตเล็กขมวดเข้าหากันในทันที

“แกตีกิจจา?”

คุณนายตระกูลโตเล็กหันไปมอง แล้วเดินเข้าไปหากิจจาทันที

“ขอย่าดูหน่อย พ่อแกตีแกตรงไหนบ้าง?”

“ไม่เป็นไรครับ คุณย่า ผมไม่เป็นอะไร”

กิจจาพูดพร้อมกับเตรียมหลบออกไปข้างนอก

แต่กานต์ไม่ยอมให้เขาออกไป จับกิจจาเอาไว้แล้วเลิกเสื้อของเขาขึ้น จากนั้นก็พูดอย่างฮึดฮัดว่า “คุณย่าดูสิ กิจจาเป็นถึงขนาดนี้เลย! คุณอาใจร้ายมาก! ทำไมตีเขาแบบนี้ล่ะ?”

ตอนยังไม่รู้ว่าใครทำกิจจา กานต์ก็อยากจะไปต่อยคนทำให้ตาย ตอนนี้พอได้รู้ว่าเป็นตรินท์ เขาก็โกรธเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่ทำอะไร

ถึงยังไงก็เป็นอาแท้ๆของเขา!

แต่โทสะของกานต์ก็ยังไม่หมดไป

เพราะกิจจาก็เป็นพี่น้องของเขาเหมือนกัน!

เมื่อเห็นว่าคุณย่าถาม เขาจึงถือโอกาสฟ้องโดยเปิดเสื้อกิจจาให้คุณย่าดูอย่างไม่สนสิ่งใด

ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กพลันอึมครึม

“ตรินท์! แกมันสัตว์เดรัจฉาน!”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนปาไม้เท้าใส่ตรินท์