แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 538

บทที่ 538 เมื่อกี้เขาโดนหมากัด

“นี่คุณอยู่ในเขตพื้นที่ทางทหารเหรอ? ห้องของใคร? ป้องหรอ?”

เจตต์รู้เรื่องของป้อง และก็รู้ว่าป้องมีห้องในเขตพื้นที่ทหาร โพนี่เป็นภรรยาของป้อง แต่เขากลับนึกถึงป้อง เรื่องที่พ่อแม่ของโพนี่เป็นวีรบุรุษที่ยอมพลีชีพถูกเก็บมาเป็นความลับไว้ตลอด

นรมนไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลรัตติกรวรกุล แต่กลับไปอยู่ในเขตพื้นที่พักทหารของป้อง ในใจของเจตต์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

เมื่อได้ยินเจตต์ถามตัวเองเช่นนี้ นรมนถึงกับผงะไปชั่วขณะ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่ใช่ป้อง ไม่ต้องถามหรอก ฉันอยู่ที่ปลอดภัยดี คุณวางใจเถอะ”

คำพูดพวกนี้ทำให้เจตต์อึดอัดใจเล็กน้อย มันเหมือนกับว่าอยู่ด้วยกันกับเขาแล้วมันไม่ปลอดภัย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“โอเค ผมจะไปส่งกิจจา คุณพูดกับทหารยามข้างหน้าให้หน่อย เดี๋ยวผมเข้าไปไม่ได้”

เมื่อเทียบกับตระกูลรัตติกรวรกุล เขตที่พักของทหารมีเปอร์เซ็นต์ความปลอดภัยสูงกว่ามาก ที่นี่แม้ว่าตรินท์ต้องการค้นหา นรมน แต่ถ้าตราบใดที่เขาไม่ได้รับอนุญาตจากนรมน เขาก็ไม่สามารถเข้าไปได้และเขาไม่สามารถทำอะไรกับนรมนได้เช่นกัน

“โอเค”

นรมนวางสายไป โพนี่ยิ้มเล็กน้อย “เจตต์น่าจะเกลียดฉัน”

“ไร้สาระน่า ใช่แล้ว เธออยู่ที่โรงพยาบาล รู้จักคนเยอะ ต่อไปลองแนะนำผู้หญิงให้เขาหน่อยเถอะ”

หลังจากที่นรมนพูดจบ โพนี่ ก็ส่ายหัว ก่อนพูด “เธอนี่น่าสนใจจริงๆ เจตต์เป็นเพลย์บอยของเมืองชลธี เขาจะไม่เจอผู้หญิงเลยเหรอ? ยังต้องให้ฉันแนะนำให้อีกเหรอ? นี่เธอคิดจริงๆเหรอว่า ถ้าเขามองผู้หญิงแค่ไม่กี่คน จะเอาความรู้สึกที่เขามีต่อเธอกลับมาได้เหรอ? แหม่ ผู้ชายเพลย์บอยแบบนี้ ใครจะไม่ใส่ใจ ใครจะไม่ชอบไม่หลง ชะตากรรมของพวกเธอสองคน หลังจากนั้นต้องไปช้าๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดของโพนี่ นรมนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังเถอะ ฉันต้องออกไปหากมล เธอมีรถคันอื่นไหม? ตอนนี้ฉันต้องการรถ”

โพนี่มองไปที่ร่างกายของนรมน ก่อนพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องคิดเรื่องขับรถเลย ร่างกายเธอตอนนี้ฉันไม่วางใจให้ขับรถออกไปคนเดียว แถมตอนนี้อารมณ์เธอยังไม่คงที่ด้วย เธอไปหาพร้อมกับเจตต์เถอะ ส่วนกิจจา เธอก็สบายใจเถอะ ฉันติดต่อแม่นมที่บ้านฉันให้มาดูแลก่อนแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรหรอกตอนนี้”

“ขอบคุณนะโพนี่”

แม้นรมนอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เธอก็รู้สึกว่าอย่างนี้เป็นการเตรียมการที่ดีที่สุด

“ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว เธอเอายานี่ไป เผื่อฉุกเฉินร่างกายเธอไม่ไหวก็กินเม็ดหนึ่ง อย่ากินเยอะละ ตอนนี้เธอยังเป็นคนป่วยอยู่นะ อย่าใช้ร่างกายตัวเองเหมือนกับคนสุขภาพดี ฉันรู้ว่าลูกสาวเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธอ ตอนนี้ไม่รู้ไปตกระกำลำบากที่ไหน เธอคงเป็นห่วงมาก แต่ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี รู้ไหม?”

“เข้าใจแล้ว”

นรมนไม่ได้ปฏิเสธ รับยามาก่อนจะเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง

เธอโทรหาบุริศร์อักครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ยังไม่สามารถติดต่อเขาได้อยู่ดี ความรู้สึกไม่รู้อะไรเลย สับสันมึนงงในใจทำให้นรมนเกือบจะพังทลายลงไป

มันเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว ที่บุริศร์หายสาบสูญไป

ครั้งสุดท้ายที่เขาหายตัวไปก็เกิดเรื่องอย่างนั้นกับเขา ครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกกัน?

นรมนไม่รู้อะไรสักอย่าง ความกังวลยิ่งเพิ่มมากขึ้น บวกกับไม่มีข่าวคราวจากกมล ใจของนรมนราวกับไร้เรี่ยวแรง

เจตต์มาอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ผู้คุมบอกกล่าวแล้ว เจตต์ก็พากิจจาเข้ามาในเขตที่พักของทหาร

เมื่อกิจจาเห็นนรมน เขาก็พูดขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะหม่ามี้ ผมทำกมลหายไปแล้ว ขอโทษครับ เป็นเพราะพ่อของผมเองที่ไม่ดี ทำให้หม่ามี้กังวลใจ”

เมื่อเห็นท่าทางรู้สึกผิดของกิจจา ใจของนรมนก็เจ็บปวด

เธออยากจะกอดกิจจา แต่น่าเสียที่ร่างกายเธอไม่อนุญาต ทำได้แค่ลูบศีรษะของเขา “อย่าโทษตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับกิจจาเลย ไม่ว่าพ่อของกิจจาจะทำอะไร ก็เป็นทางเลือกของเขา กิจจาไม่ต้องมาขอโทษหม่ามี้ แถมเรื่องของผู้ใหญ่ก็ไม่ต้องให้เด็กมารับผิดชอบหรอกนะ ส่วนกมล กิจจาทำดีที่สุดแล้ว”

“แต่ผมทำกมลหายไป ผมควรนำเธอมาด้วยกันกับผม อยู่ด้วยกันกับผม รอให้ลุงเจตต์มาช่วยพวกเรา แบบนี้กมลคงไม่หายไป”

กิจจาร้องไห้ออกมาทันที

ทำอย่างไรดี?

เขาไร้ประโยชน์จริงๆหรือ?

ครั้งที่แล้วเขาทอดทิ้งกานต์ ครั้งนี้ก็ทอดทิ้งกมลอีก ทำไมเขาโง่แบบนี้นะ?

สิ่งที่พ่อพูดถูก เขาเป็นเด็กแค่โง่คนหนึ่ง ทำอะไรก็ไม่ดี

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ กิจจาก็ยิ่งร้องไห้ด้วยความปวดใจ

นรมนรู้สึกเป็นทุกข์มากที่เห็นกิจจาร้องไห้เช่นนี้

“อย่าร้องไห้เลย ที่กิจจาทำก็ดีมากพออยู่แล้ว หนูลองคิดดู ถ้าหากหนูไม่ปล่อยให้กมลออกมา อาจจะเกิดปัญหาอื่นขึ้นก็ได้ ส่วนตัวกมลเองที่ไม่ได้กลับมา นั้นก็เพราะตัวเองที่ไม่มีความสามารถในการเอาตัวรอด ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนูเลย ฟังคำพูดของหม่ามี้นะ อยู่ที่นี่ทานข้าวปลาให้อิ่ม นอนหลับให้สบาย รอหม่ามี้กับลุงเจตต์นำกมลกลับมาบ้าน ดีไหม? ”

ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้มและไม่ได้คิดจะตำหนิเขาของนรมน ยิ่งทำให้กิจจาเสียใจ

เขารีบเดินเข้าไปในอ้อมแขนของนรมน พลางร้องไห้

ในสายตาของคนอื่นๆ กิจจามักจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าพ่อของเขาตอนนี้ เมื่อเขาเห็นนรมนเขาก็ไม่สามารถซ่อนความเปราะบางได้อีกต่อไป

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เขาผ่านอะไรมามากมาย แต่กลับจำได้ว่าใครปฏิบัติกับเขาดีที่สุด

สำหรับเขานรมนคือหม่ามี้ของตัวเอง ใครก็มาแทนไม่ได้

เมื่อเห็นกิจจาร้องไห้เช่นนี้ นรมนเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

หลังจากปลอบโยนกิจจาแล้ว คนรับใช้ในบ้านของโพนี่ก็มาพอดี เตรียมกิจจาพร้อมแล้ว นรมนก็จากไปพร้อมกับเจตต์

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ดื้อได้ไหม?”

เจตต์รู้สึกรำคาญจริงๆ

การปฏิเสธความช่วยเหลือซ้ำ ๆ ของนรมน มักจะทำให้เขารู้สึกว่านรมนกำลังขีดเส้นแบ่งความรู้สึกกับเขา ถึงแม้เขาจะรู้สำนึกผิดชอบชั่วดี แต่ความรู้สึกนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ

นรมนรู้ว่าเจตต์ไม่พอใจ แต่เธอกลับไม่พูดอะไร ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ ให้เขารู้เร็วหน่อยก็ไม่ได้แย่อะไร

เมื่อเห็นนรมนไม่พูดอะไร เจตต์ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด

เขาเตะหินข้างเท้าของเขาอย่างรุนแรง พอดีกับที่หินก้อนนั้นลอยกระทบไปโดนรถตำรวจ

เสียงเตือนของรถตำรวจดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของตำรวจทันที

“ใครนะ? ทำอะไร?”

รังสีพิฆาตจากอีกฝ่ายมีมากกว่า

เจตต์ก็หัวร้อนเช่นเดียวกัน เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่ดีจากอีกฝ่าย “ทำไม? ถนนนี้เป็นของพวกแกหรือไง?”

ตำรวจอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเจตต์ จึงนิ่งไปสักพัก หลังจากนั้นก็ฝืนยิ้มก่อนพูด “คุณชายเจตต์นี่เอง คุณชายเจตต์ทำไมมีเวลามาที่นี่ละครับ?”

“คุณชายอย่างฉันจะไปไหน ต้องรายงานพวกแกด้วยหรือไง? แกสำคัญหรือไง?”

ท่าทางของเจตต์ดูยโสโอหังถึงขีดสุด

นรมนรู้ว่าเขาโกรธ เธอรีบเดินไปข้างหน้าก่อนพูดกับตำรวจ “ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อกี้เขาเพิ่งโดนหมากัดมา เลยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก อย่าไปถือสาเขาเลยนะคะ”

“ไม่กล้าหรอกครับ”

ตำรวจพูดรัว

เจตต์กลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขาถูกหมากัดเมื่อไหร่? เขาถูกความรู้สึกห่างเหินของนรมนทำให้โกรธไม่ใช่หรือ?

แต่นรมนไม่ได้ให้โอกาสเขาอธิบาย มองตรงไปยังเด็กหนุ่มตรงหน้า

“สวัสดีจะ หนูชื่ออะไรจ้ะ?”

นรมนเห็นความฉลาดและมีวิสัยทัศน์จากสายตาของเด็กน้อย สายตาเขามีความมั่นคงและสุขุมเช่นเดียวกับกานต์ เด็กแบบนี้ มีพรสวรรค์เป็นแน่ ไม่ก็คงถูกฝึกฝนมาให้เป็นผู้รับสืบทอด ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน นรมนก็รู้สึกว่าเธอไม่สามารถใช้สายตาเดียวกับที่มองเด็กคนอื่นมามองเขาได้ เมื่อเด็กน้อยเห็นนรมนมีท่าทีมีมารยาท เขายิ้มก่อนพูด “ผมชื่อภาคิน คุณน้ามีเรื่องอะไรไหมครับ? ”

ตอนนี้ ร่างเล็กที่คุ้นเคยก็วิ่งออกมาจากข้างใน