แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 542

บทที่ 542 ผมจะพาเขากลับมาหาคุณอย่างปลอดภัย

โพนี่รู้สึกเห็นใจเจตต์ขึ้นมาบ้าง

คนอื่นคิดว่าเขาไร้หัวใจ ไม่มีใครรู้ว่าความรู้สึกของเขาต่อนรมนมั่นคงขนาดนี้ แต่ในที่สุดเขาก็ไม่ใช่คู่ของเธอ เขาตัดสินใจเลือกฉากจบเดียวดาย

“เจตต์ คุณ...”

“ผมรับปาก ผมจะช่วยตามหาบุริศร์เอง” เจตต์อยู่ๆ ก็พูดขึ้น

โพนี่รู้ดี เจตต์พูดเช่นนี้ การตัดสินใจไม่ใช่เรื่องง่าย “คุณคิดให้ดีนะ เรื่องนี้คุณ...”

“อย่าชักช้า ผมไปดูนรมนหน่อย ผมจะลงมือทันที เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกเธอ รอจนบุริศร์กลับมาเธอก็รู้เอง”

เจตต์พูดจบ ก็ผละจาก โพนี่เข้าไปข้างใน

โพนี่มองตามหลังเขาไป ถอนหายใจ

เจตต์เดินมาถึงห้องของนรมน กิจจากำลังนั่งเงียบๆ ที่มุมหนึ่ง สายตาจ้องมองนรมน ราวกับกลัวว่าจะมองไม่เห็นตอนเธอลืมตา

เมื่อเห็นเขาเป็นอย่างนี้ เจตต์เดินเข้าไปลูบหัวเขา “วางใจเถอะ หม่ามี้ของเธอไม่เป็นอะไรหรอก”

“จริงหรือครับ”

กิจจาเงยหน้า มองเจตต์ ถามเขาอย่างวิตกกังวล “พวกผู้ใหญ่ชอบหลอกเด็ก นึกว่าพวกเราไม่รู้เรื่องอะไร ที่จริงเราเข้าใจทุกอย่าง คุณอย่าคิดว่ากมลคิดว่าหม่ามี้แค่เหนื่อยจริงๆ น้องแค่ไม่พูด ชอบใช้ความไร้เดียงสาทำให้พวกคุณสบายใจก็เท่านั้น ผมก็เหมือนกัน ผมดูออกนะครับ หม่ามี้ดูท่าทางอาการไม่ดีเลย พวกคุณกำลังหลอกพวกเราใช่ไหมครับ”

“พูดบ้าอะไร!”

เจตต์ตบไหล่กิจจา แต่เมื่อสายตาบริสุทธิ์ของกิจจาจ้องมองเขา ในที่สุดเขาก็ไม่อาจฝืนยิ้มร่าเริงต่อไปได้

“อาการหม่ามี้ของเธอไม่ค่อยดีจริงๆ”

“บอกผมได้ไหมครับหม่ามี้เป็นอะไรกันแน่ หม่ามี้จะตายไหม”

กิจจาเคยเผชิญกับความตายของแม่แท้ๆ ตัวเองมาแล้ว จึงอ่อนไหวกับคำว่า “ตาย” มาก ทำให้เวลาเขาพูดออกมา เสียงสั่นเครือ

เจตต์ คิดว่าตัวเองไม่มีหัวใจ นอกจากกับนรมน เขาไม่เคยใส่ใจคนอื่น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกสงสารเด็กน้อยอย่างกิจจา

“ไม่หรอก หม่ามี้ของเธอไม่ตายง่ายๆ หรอก แค่เพียงร่างกายมีปัญหาจริงๆ ไม่ค่อยสู้ดีก็เท่านั้น แต่เธอวางใจเถอะ ฉันจะทำให้หม่ามี้ของเธอหายให้ได้”

คำพูดของเจตต์ ทำให้กิจจามั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าหม่ามี้หายจริงๆ ผมจะขอเป็นศิษย์คุณ กานต์เคยบอกกับผม เป็นอาจารย์วันหนึ่งเป็นอาจารย์ตลอดไป ผมจะถือว่าคุณเป็นเหมือนแด๊ดดี้”

กิจจาพูดเช่นนี้ เจตต์ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร

มีลูกชายเพิ่มมาคนหนึ่ง เขาไม่ปฏิเสธ หรือบางทีเขารู้ว่าชีวิตนี้ไม่มีหวังจะได้แต่งงาน และอาจไม่มีลูกของตัวเอง ตอนนี้ยิ่งมองกิจจาก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตา

“ตกลง เธอเป็นคนพูดเองนะ ถึงเธอจะเป็นเด็ก แต่ลูกผู้ชาย พูดแล้วไม่คืนคำ อย่าหลอกกันล่ะ”

“ผมไม่หลอก เรามาเกี่ยวก้อยสัญญา!”

กิจจาพูดพลางชูนิ้วก้อยของตัวเอง ท่าทางจริงจัง

เจตต์ ไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำเรื่องเด็กๆ แบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองออกไป เกี่ยวก้อยแน่นๆ กับกิจจา

“ฉันรับรอง จะช่วยหม่ามี้ของเธอให้ปลอดภัย และจะทำให้หม่ามี้ของเธอมีความสุขด้วย ขอแค่เธอมีความสุข ฉันก็ยิ่งมีความสุข”

คำพูดของ เจตต์ กิจจาฟังไม่เข้าใจนัก แต่ฟังแล้วเพื่อเป็นผลดีกับหม่ามี้ เขายิ้ม “ผมรอเรียกคุณ “อาจารย์”

“เด็กดี! ตอนนี้เธอไปเป็นเพื่อนกมลเถอะ ฉันอยากจะอยู่ลำพังกับหม่ามี้ ได้ไหม”

เจตต์ขอความเห็นจากเด็กน้อย ตัวเองยังรู้สึกแปลกใจ แต่กิจจาก็จะเป็นเหมือนลูกชายของเขาแล้ว เขาไม่สนใจ

กิจจาลังเลไม่น้อย แต่ก็พยักหน้า “ถ้าหม่ามี้ตื่นแล้ว ต้องรีบบอกผมนะครับ”

“รู้แล้ว รีบไปเถอะ อย่ารบกวนเวลาฉันจะพูดจาภาษารักกับหม่ามี้เธอ”

คำพูดทีเล่นทีจริงของเจตต์ ทำให้กิจจาย่นคิ้วนิดหนึ่ง

“พูดจาภาษารักคือคุณลุงพูดกับหม่ามี้ไม่ใช่หรือครับ ถึงตอนนี้คุณลุงยังไม่กลับมา แต่คุณจะฉวยโอกาสไม่ได้”

“ทำไมตอนเด็กๆ คุณต้องช่วยชีวิตผม ทำไมช่วยผมแล้วต้องหายตัวไป คุณควรจะเป็นของผมต่างหาก! นรมน คนใจร้าย! คุณร้ายกว่าผมอีกรู้ไหม”

เขาไม่รู้ตัวเองพูดอะไรออกไป แต่รู้สึกว่าน้อยใจเหลือเกิน ความน้อยใจนั้นทำให้เขาพูดจาไม่มีเหตุผล

นิ้วมือของนรมนขยับนิดหนึ่ง ดวงตาคล้ายกับหนักอึ้ง ลืมตาไม่ได้สักที

เจตต์ไม่สังเกตเห็น เขามองใบหน้าของนรมน กระซิบกับเธอ “ชีวิตนี้ผมไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหน มีเพียงคุณคนเดียว ผมทะนุถนอม ไม่กล้าแตะ ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกรัก ตอนนี้คุณหลับอยู่ ให้ผมทำตามใจครั้งหนึ่ง แค่ครั้งเดียวได้ไหม นรมน ผมรักคุณมาก ไม่น้อยกว่าบุริศร์ แต่ทำไมในใจคุณถึงไม่เคยมีผมสักนิด”

เขาลุกขึ้นช้าๆ มองใบหน้าของนรมนค่อยๆ เอียงตัวก้มลง

ริมฝีปากบางขยับเข้าใกล้ริมฝีปากงามของนรมน แต่ก็หยุดชะงัก “ถ้าผมจูบคุณ คุณจะเกลียดผมไปตลอดชีวิตไหม”

แน่นอนว่าคำพูดของเจตต์ไร้การตอบกลับ

เขาฝืนยิ้ม ในที่สุดก็ประทับจูบบนหน้าผากของนรมน หยดน้ำตาร่วงหล่นบนดวงตาของนรมน

หยดน้ำตาอุ่นๆ แฝงด้วยความทุกข์

“ขอให้คุณหายดี นรมน ผมรู้คุณอยากได้อะไร รอผมนะ ผมจะส่งเขากลับมาหาคุณอย่างปลอดภัย”

เจตต์พูดจบก็ยืดตัวตรง

เขามองผู้หญิงที่รักอีกครั้ง เงยหน้า แล้วปาดน้ำตา ยิ้มออกมา “ไม่มีคุณแล้ว ผมก็ยังเป็นคุณชายเจตต์ที่สง่างามคนนั้น ชีวิตของผมยังคงมีสีสันใช่ไหม คุณพักผ่อนเถอะ รอผมกลับมา”

พูดจบ เขาก็หันหลังให้ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวยังคงติดตามรอยเท้าเขาไป ยิ่งทียิ่งเจ็บ ยิ่งทียิ่งรับไม่ไหว

อยากร้องไห้เหลือเกิน

แต่เขาคือเจตต์！

ความอ่อนแอในวันนี้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว จะให้คนอื่นมาเห็นได้อย่างไรกัน

เจตต์ฝืนกล้ำกลืน อดทนไว้ ไม่ทันสังเกตเห็นนิ้วมือของนรมนขยับอีกครั้ง เธอพยายามดิ้นรน อยากจะฟื้นคืน แต่ไม่มีแรงจะทำเช่นนั้น