แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 566

บทที่ 566 ชีวิตของคุณเป็นของฉัน

เมื่อกานต์ได้ยินนรมนพูดถึงบุริศร์ ก็โล่งใจอยู่บ้าง

ใช่แล้ว คนที่เขาชื่นชมที่สุดในโลกนี้ก็คือบุริศร์ คุณบุริศร์ของเขาต้องพาหม่ามี้กลับมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน

นึกถึงตรงนี้ กานต์ก็สบายใจอยู่บ้าน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี้ เดินไปตามทางด้านหน้าประมาณสองร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา มีห้องพิเศษอยู่ ถึงมันจะต้องใช้ลายนิ้วมือตรวจสอบ แต่ผมแฮ็กมันแล้ว สามารถเปิดได้ชั่วคราว แต่พวกคุณมีเวลาแค่ไม่กี่นาที รีบเอาคนออกมา ผมจะใช้ระบบอื่นในการหยุดคนด้านนอกสักพัก หม่ามี้กับคุณบุริศร์รีบออกมาจากที่นี่”

“โอเค!”

นรมนก็ไม่กล้าประวิงเวลา เธอรู้ว่ากานต์ทำได้ถึงขั้นนี้ก็ถือว่าขีดจำกัดแล้ว

เขาไม่ใช่บุริศร์ ถึงเขาจะเป็นอัจฉริยะ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเด็ก

นภดลไม่ได้พูดอะไรเลย รีบตามนรมนเข้าไปตามคำพูดของกานต์ หลังจากเดินไปข้างหน้าสองร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา ก็เห็นห้องพิเศษห้องหนึ่งจริงๆ

ประตูในนี้เป็นประตูรหัสผ่าน รอบๆ ต้องใช้ลายนิ้วมือตรวจสอบ ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่มีทางเข้าไปได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ประตูบานนี้มันไร้ประโยชน์สำหรับพวกเขาชั่วคราว

นรมนรีบเปิดประตูเข้าไป นภดลพากิมจิเดินเข้าไป

เมื่อเธอเห็นคนที่นอนบนเตียงคือเจตต์ ดวงตานรมนก็เปียกชื้นทันที

เจตต์ยังคงเป็นเจตต์คนเดิมที่เธอรู้จักอยู่ไหม?

เขาในตอนนี้นอนเลือดชุ่มอยู่ตรงนั้น ไม่รู้สึกตัวเลย เจตต์ที่ครั้งหนึ่งเป็นคนรูปลักษณ์งดงาม เป็นอิสระไม่มีข้อผูกมัดใดๆ อย่างไรก็ไม่มีทางเทียบได้กับคนจมกองเลือดในตอนนี้

“เจตต์!”

นรมนรีบวิ่งไป จับมือเจตต์ไว้แน่น

เจตต์ลืมตาด้วยความยากลำบาก เมื่อเห็นนรมนก็ยิ้มขึ้นมาทันที

“พระเจ้ายังคงดีกับฉัน สร้างภาพลวงตาให้ฉันเห็นคุณได้ ก็ยังดี ก่อนตายได้เห็นคุณ ฉันก็ไม่เสียใจแล้ว คนที่น่าสงสารคือแม่ของฉัน ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครดูแลต่อจากนี้ไป”

ขณะที่เจตต์พูดก็ไอเป็นเลือดอีกครั้ง

“เจตต์ ฉันเอง ฉันนรมน นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ไม่ใช่นะ ฉันมาสายแล้ว คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉันจะพาคุณออกไป! ฉันจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่พูดนรมนก็รีบพยุงเจตต์

เธอใช้แรงทั้งหมดในร่างกายพยุงเจตต์ขึ้นมา แต่เจตต์กลับยืนไม่ได้ ล้มลงไปกับพื้นทันที พานรมนลงไปด้วย

“ขาฉัน……”

นรมนมองขาเจตต์ด้วยความประหลาดใจเหลือเกิน

ความเจ็บปวดในการแตกหักทำให้เจตต์ตื่นทันที

เขาพึมพำอย่างอุดอู้ รู้สึกเลือดอุ่นของร่างกาย อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง พอเห็นว่าตรงหน้าคือนรมนจริงๆ ก็คำรามเสียงต่ำออกมาทันที

“ใครให้คุณเข้ามา? ไปซะ! ไม่ต้องมาสนใจฉัน รีบไปซะ!”

พูดจบ เขาก็ผลักนรมนออกไปด้วยแรงทั้งหมด

“ฉันจะพาคุณออกไป! ฉันต้องการพาคุณกลับไป!”

ดวงตานรมนมีน้ำตาเอ่อล้นอย่างช่วยไม่ได้

ผู้ชายคนนี้น่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหัวใจเธอมีแค่บุริศร์ ก็ยังตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอตั้งหลายครั้ง ตอนนี้ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนมีคุณธรรมอีก เธอจะไม่รู้สึกผิดได้อย่างไร?

เจตต์พูดขึ้นอย่างกังวล “คุณจะพาฉันกลับไปเหรอ? คุณดูฉันตอนนี้สิ ฉันขาเป๋แล้ว นรมน ฉันเดินออกไปจากที่นี่ไม่ได้ คุณแบกฉันไปไม่ได้ คุณต้องไปตามหาบุริศร์ไม่ใช่เหรอ? หรือคุณจะทิ้งเขาแล้วพาฉันออกไป?”

นรมนตกตะลึงนิดหน่อย

หัวใจเธอกำลังเลือดออก

ครั้งนี้หลักๆ เธอมาเพื่อพาเจตต์และบุริศร์กลับไป ตอนนี้เจตต์กลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอไม่กล้าคิดเลยว่าบุริศร์จะเป็นอย่างไร

ท่านขุนอินคนนั้นคือใครกันแน่?

ทำไมต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้?

ทำไมต้องทำให้บุริศร์กับเจตต์เป็นแบบนี้?

เขาเห็นพวกเขาเป็นตัวทดลองหรือสินค้าอย่างเดียวใช่ไหม? หรือท่านขุนอินคนนั้นกับตรินท์เกี่ยวข้องอะไรกัน? ทั้งหมดนี้ตรินท์เป็นคนวางแผนเหรอ?

นรมนไม่รู้ ในใจเธอสับสนวุ่นวายสุดๆ แล้ว กังวลใจสุดๆ แล้ว แต่ตอนนี้เห็นดวงตาคาดหวังของเจตต์ เธอกัดฟันพูดขึ้น “ฉันจะพาคุณไปก่อน! ถ้าระหว่างคุณกับบุริศร์ฉันต้องช่วยใครออกไปก่อน ฉันจะช่วยคุณก่อน”

ประโยคนี้ทำให้ดวงตาเจตต์เป็นประกายทันที

เธอว่าไงนะ?

เธอบอกว่าเธอจะทิ้งบุริศร์แล้วช่วยเขาก่อนเหรอ?

ทันใดนั้นเจตต์ก็รู้สึกไม่สนใจแล้วว่าตัวเองได้รับความอยุติธรรมอย่างไรบ้าง ตอนนี้มันคุ้มแล้วเพราะประโยคนี้ของนรมน

เขายิ้ม ยิ้มสดใสมาก ดูดีมาก แต่มันแผดเผาดวงตานรมน

ถ้าเขาไม่รู้จักเธอ ไม่ได้รักเธอ ตอนนี้ก็ยังเป็นคนเจ้าชู้อยู่ในเมืองชลธีหรือเปล่า? ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสุขสบาย?

แต่เพราะเธอ ชีวิตของเจตต์ก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตต่อไปจะเป็นอย่างไร

นรมนรู้สึกอึดอัดหัวใจราวกับมีภูเขามาทับไว้

เธอติดหนี้เจตต์ ควรตอบแทนอย่างไร?

เจตต์พูดถูก ความสามารถของบุริศร์แข็งแกร่งมาก ถึงแม้รอตนไปช่วยไม่ไหวก็สามารถช่วยตัวเองได้ ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ถ้าบุริศร์เกิดอุบัติเหตุจริงๆ เธอก็ไม่มีทางใช้ชีวิตเพียงลำพังเด็ดขาด แต่เจตต์ไม่เหมือนกัน

เขาอยู่ในจุดนี้เพราะเธอ เธอเห็นเจตต์รอความตายที่นี่ไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด!

นรมนใช้หลังมือเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ไม่สนการต่อต้านของเจตต์ จะเป็นจะตายอย่างไรก็พยุงเขาไว้บนไหล่

จู่ๆ เจตต์ก็ยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลเช่นกัน

“ชีวิตของฉันเป็นของคุณ นรมน คุณจำไว้นะ ประโยคนี้คุณเป็นคนพูดเอง ฉันเคยให้โอกาสคุณ คุณยืนกรานเองว่าจะพาฉันออกไป ถ้าฉันออกไปได้แล้วกลายเป็นคนขาเป๋จริงๆ ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ คุณอย่ามาโทษที่ฉันอาศัยในบ้านคุณ มีอำนาจกับคุณทุกวัน ถึงตอนนั้นบุริศร์โกรธขึ้นมาฉันก็จะไม่ไป คุณคิดให้ดีนะ”

“คุณหุบปาก! ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าฉันไม่ได้สั่ง คุณก็ห้ามพูด”

นรมนจ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็ออกแรงพยุงเขา รีบเดินออกไปข้างนอก

“นรมน? คุณไม่ได้ชื่อชลลี่เหรอ?”

นภดลเห็นทุกอย่างในสายตา ขณะที่นรมนเดินผ่านก็พูดขึ้นมา

นรมนตกตะลึง เธอลืมนภดลไปแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะรู้

“เรื่องนี้ค่อยว่ากัน เราไปกันก่อน”

“เขาเป็นใคร?”

ถึงแม้เจตต์จะหมดแรงนิดหน่อย แต่ก็ยังมองนภดลอย่างระมัดระวัง

คนคนนี้สวยเกินไปแล้ว!

ถ้าเป็นผู้หญิงก็ไม่เป็นไร แต่เขาเป็นคนเจ้าชู้มาตั้งหลายปี แน่นอนว่ามองแวบเดียวก็ดูออกว่านภดลเป็นผู้ชายรูปงาม

มีบุริศร์คนเดียวก็คงไม่เป็นอะไร ตอนนี้มีหนุ่มรูปงามเพิ่มมาอีกคน สิ่งที่น่าสังเวชยิ่งกว่านั้นคือ ตอนนี้เขายังขาเป๋อีก นี่มันทำให้เขารู้สึกอับอายมาก?

แต่นรมนกลับพูดเรียบๆ “เขาเป็นคนของฉันชั่วคราว”

“ชั่วคราว?”

“คุณอย่าเพิ่งสนใจ รีบตามฉันมา!”

นรมนพูดจบก็พาเจตต์ออกมา

และนภดลแบกกิมจิอยู่ คนสองกลุ่มไม่มีแรงในการต่อสู้แล้ว แบบนี้จะสามารถออกไปได้ไหม ภายในใจนภดลกับนรมนไม่มีชัยชนะเลย

ขณะที่พวกเขาเดินออกไปจากประตูทางเข้า จู่ๆ เจตต์ก็เอ่ยปากขึ้น