แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 575

บทที่ 575 นอกจากคุณแล้ว ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีก

“ระวัง！”

เสียงของนภดลดังขึ้นข้างหูของนรมน

นรมนตะลึงไปชั่วขณะ และยังไม่ทันที่ลุกออกจากอ้อมแขนของเขา ก็ได้ยินเสียงของบุริศร์ที่พูดอย่างเย็นชา “เอามือของนายออกไป”

นภดลเหลือบมองไปยังบุริศร์ และปล่อยนรมนโดยไม่พูดอะไร

นรมนอยากจะอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่จำเป็น

เธอถูกบุริศร์ดึงไปด้านหลัง หลังจากนั้นก็เหลือบมองไปยังนภดลอย่างเย็นชา ก่อนจะก้าวเดิน

“ไอสารเลว หยุดเลยนะ! ฉันบอกแกแล้ว อย่าคิดว่าผู้หญิงจะยอมให้รังแกง่ายๆ ถ้าแกรังแกผู้หญิงคนนี้อีกครั้งละก็ ก็ลองดู”

ยมราชที่ไม่ได้หยุดบุริศร์ไว้ เพิ่งจะตามมาภายหลัง แต่น่าเสียดายตรงที่บุริศร์ไม่ได้สนใจเธอแต่แรกอยู่แล้ว

บรรยากาศดีๆเริ่มเปลี่ยนแปลงจากการที่สองคนนั้นเข้ามา

นรมนมองไปยังบุริศร์ ก็พบว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีนัก จึงเอ่ยกระซิบ “นภดลเป็นคนที่มาแทนคนอื่นก็เท่านั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีเงินให้ฉัน ดังนั้นนภดลเลยตามฉันมา”

“อืม ผมเชื่อคุณ ผมแค่ไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมาโดนตัวคุณก็เท่านั้น”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนยิ้มออกมา

“เมื่อกี้ฉันเกือบหกล้ม เขาแค่ช่วยฉันไว้ แบบนั้นแล้ว คุณก็ควรจะขอบคุณเขานะคะ ”

“ได้ คราวหลังผมจะลดหนี้ให้เขาหนึ่งแสนแล้วกัน เพื่อเป็นการขอบคุณเขา”

คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้เธอรู้สึกโกรธ นี้เป็นตัวอย่างของคนที่ใช้เงินฟาดหัวยังไงล่ะ แมว่าตอนนี้นรมนไม่ได้พูดอะไรออกไป อีกทั้งคนขี้หึงเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป

“คุณจะพาฉันไปไหน”

“กินข้าว！”

เมื่อบุริศร์พูดจบ นรมนก็เพิ่งรู้ตัวว่าท้องตัวเองร้องขึ้นมา

“ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็คงลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้กินข้าวเลย”

“คุณลืมแต่ผมไม่ลืม”

ในที่สุดบุริศร์ก็ยิ้มออกมา แล้วพานรมนไปร้านอาหาร

แม้ว่าโรงพยาบาลจะดูไม่ค่อยดีนัก แต่อาหารที่นั่นก็ไม่เลว บุริศร์และนรมนทั้งคู่ต่างไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจ แต่โดยธรรมชาติแล้วเวลาที่กินข้าวด้วยกันพวกเขาจะหวานกันมาก เพราะว่าได้อยู่กับคนที่เรารัก ต่อให้จะกินอะไรก็อร่อยไปหมด

นรมนที่กำลังมองบุริศร์ ดูเหมือนว่าบุริศร์จะรู้สึกเขินเล็กน้อย

“มองอะไรเหรอ”

“คุณหล่อจัง”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์หยุดชะงักไปชั่วครู่ หูของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงเล็กน้อย จากนั้นแสร้งทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูดว่า “นี้คือเรื่องจริงที่ทุกคนก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

“อวดเก่ง”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองอยากอยู่ใกล้เขาตลอดเวลาจริงๆ

ทุกวันนี้ บุริศร์ผอมมาก เธอมองเห็นแก้มที่ตอบทั้งสองข้างของบุริศร์ได้อย่างชัดเจน แม้จะไม่รู้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้างในคุกใต้ดิน แต่เท่าที่รู้ มันต้องไม่ดีเท่าไหร่

“บุริศร์คะ”

“หืม？”

“ไม่มีอะไรคะ แค่อยากเรียกชื่อคุณเฉยๆ”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกเหมือนเป็นเด็กๆ

“ผมชอบฟังเวลาที่คุณเรียกผมว่าคุณสามี”

“คุณสามี！”

จู่ๆนรมนก็พูดออกมา น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั้นทำให้บุริศร์รู้สึกว่าทั่วร่างกายนั้นอ่อนระทวย

“เรียกอีกรอบสิ”

“คุณสามี”

นรมนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

บุริศร์ยิ้มทันที เหมือนกับเด็กที่ได้ลูกอม

เมื่อเห็นบุริศร์มีความสุขมากเช่นนี้ ในใจของนรมนก็ยิ่งรู้สึกแย่

แม้ตอนนี้ทั้งสองคนจะหวานกันมากแค่ไหน แต่บุริศร์อาจจะรู้สึกแย่มากขึ้นภายหลังจากสองวัน นรมนไม่อยากให้บุริศร์รู้สึกแย่ แต่เธอจะทำอะไรได้

เธอไม่อาจทนกับความย้อนแย้งที่เกิดขึ้นในระหว่างช่วงเวลาสุดท้ายของเธอกับเขา เธออยากจะอยู่กับเขาทุกวินาที

“กินข้าวเสร็จแล้วไปดูดาวกับฉันนะ”

จู่ๆนรมนก็เอ่ยขึ้น

บุริศร์ตะลึงเล็กน้อย

“ดูดาว?”

“ใช่แล้ว แม้ว่าที่นั้นจะอยู่ไกลหน่อย แต่อากาศที่นั้นดีมาก และฉันก็ไม่ได้เห็นดวงดาวที่สว่างไสวแบบนั้นมานานแล้วด้วย”

เมื่อนรมนมองไปยังท้องฟ้า ก็พบว่าตอนนี้มืดแล้ว

เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ

โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับบุริศร์

อาการเวียนหัวเมื่อกี๊นับว่าเป็นสัญญาณเตือนอะไรหรือเปล่านะ

นรมนไม่รู้ แต่เธอยังคงอยากจะอยู่ด้วยกันกับบุริศร์

ความรู้สึกเช่นนี้ แม้ว่าชั่วฟ้าดินสลายก็จะยังไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าเวลาที่ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันนั้นขจะน้อยนิดก็ตาม

แม้ว่าบุริศร์จะไม่รู้ว่าดวงดาวนั้นสวยงามยังไง แต่ก็ยังคงพยักหน้า

“ได้สิ กินเยอะๆล่ะ จะได้ไม่หิวอีก”

“อื่ม”

นรมนกินข้าวกับบุริศร์อย่างมีความสุข ทั้งสองคนเดินไปที่ด้านในสวน

ทันใดนั้นเธอก็ปีนหลังคาเหมือนกับเด็กๆ และบุริศร์ตกตะลึงไปชั่วครู่

ในความประทับใจของเขา นรมนเป็นคนที่อ่อนโยนและมีน้ำใจ จากนิสัยที่ไม่เคยก่อเรื่องอะไร ตอนนี้กลับกำลังปีนหลังคาเหมือนกับเด็กๆในชนบท เธอปีนขึ้นไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก ก่อนจะหันมากวักมือเรียกเขาอย่างมีความสุข

“ขึ้นมาสิคะ! อยู่บนนี้ค่อยมองเห็นชัดขึ้นหน่อย ยังใกล้ท้องฟ้าขึ้นอีกด้วยล่ะ”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่านรมนช่างน่ารักและไร้เดียงสามาก

แม้จะอยู่ใกล้ท้องฟ้าแต่ก็ยังจับดวงดาวไม่ได้ใช่ไหม

ทันใดนั้นบุริศร์รู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนกับนางฟ้า เหมือนกับว่านี้ไม่ใช่โลกมนุษย์

ความคิดแบบนั้นทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย

เขาเป็นอะไรไป

หรือว่านรมนจะแพร่เชื้อความเด็กมาให้กันนะ

บุริศร์ยิ้มพลางส่ายหัว ยื่นมือมาเขี่ยจมูกของนรมน แล้วพูดว่า “ลุกขึ้นได้แล้ว เจ้าหมูขี้เกียจ ตะวันส่องก้นแล้วนะ พวกเราออกไปวิ่งกันดีไหม ”

เดิมทีเขาคิดว่านรมนจะทนไม่ไหวแล้วปัดมือของเขาออก จากนั้นก็พลิกตัวนอนต่อ หรือไม่ก็พูดว่า”หยุดเถอะ ฉันจะนอน”

บุริศร์กำลังรออยู่

แต่ว่าผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว นรมนก็ยังไม่มีปฏิกิริยา

บุริศร์งงเล็กน้อย เขาบีบจมูกของเธออีกครั้ง พูดแนบหูของเธอ “ตื่นได้แล้ว เจ้าหมูขี้เกียจ ถ้ายังไม่ตื่นอีกผมจะทำเรื่องอย่างว่ากับคุณแล้วนะ ถึงเวลานั้นอย่ามาตะโกนว่ารับไม่ได้ล่ะ หืม?”

ลมหายใจของเขาพ่นใส่หูของนรมนจนเกิดอาการคัน เขาตั้งใจทำเสียงอูอี้ แม้ว่าเธอจะนอนหลับลึกมาก แต่เขาก็จะปลุกให้จนได้

แต่ว่าผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว นรมนยังคงไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ในใจของบุริศร์เริ่มรู้สึกกระสับส่าย

“นรมน นรมน ตื่นได้แล้ว!”

บุริศร์รีบเอามือจับชีพจรของนรมน

โอเค โอเค ยังมีชีพจรอยู่

เมื่อความคิดแบบนี้วิ่งผ่านขึ้นมาในหัวของบุริศร์ บุริศร์ก็หยุดชะงักในทันที

เขาคิดแบบนั้นได้ยังไง?

หรือว่านรมนเธอ.......

“นรมน!”

บุริศร์ตรวจดูส่วนอื่นๆในร่างกายของนรมนอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายส่วนอื่นๆก็ยังปลอดภัยดี ยกเว้นตัวเธอที่ยังไม่ตื่นขึ้นมา เหมือนกับเจ้าหญิงนิทรา

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

หรือว่าจะเหนื่อยเกินไป

บุริศร์คาดเดา แต่ก็ไม่อยากล่าช้า

เขารีบใส่เสื้อผ้า แล้ววิ่งไปที่ห้องทำงานของยมราช อย่างรวดเร็ว เขาคว้าคอเสื้อของ ยมราช แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาฉัน แกรู้ใช่ไหม ทำไมเช้านี้เธอถึงไม่ตื่นขึ้นมา”

“อะไร”

ยมราชตกตลึงกับคำพูดบุริศร์ แล้วพูดกับตัวเองว่า “เป็นไปไม่ได้ ร่างกายขอเธอควรจะอยู่ได้อีกสามวันสิ วันนี้เพิ่งวันที่สามเอง ทำไมเธอถึงไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ”

“แกพูดว่าอะไรน่ะ มันหมายความว่าอะไร อะไรคือร่างกายของเธออยู่ได้อีก3วัน สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่”

เวลานี้ บุริศร์อยากจะทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเขาสลบไป

ยมราชรู้สึกเวียนหัวจากการเขย่าของเขา จึงรีบพูดขึ้น “นายไม่ต้องเขย่าฉัน เขย่าฉันไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เดิมทีภรรยาของนายก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังพยายามช่วยนายอย่างสุดกำลัง การที่ใช้เวลาด้วยกันกับเธอในคืนที่ผ่านมาก็ถือเป็นเรื่องที่ดี นายยังจะเพ้อฝันอะไรอีกล่ะ ฉันแนะนำเลยนะ เวลาแบบนี้ คุณควรรีบเตรียมตัวสำหรับงานศพของเธอเถอะ”

“พูดบ้าอะไรของแก!”

บุริศร์ชกไปที่หน้าของยมราช เลือดสีแดงสดไหลออกมาทันที

“ถ้าแกกล้าพูดว่านรมนกำลังจะตายอีกครั้งล่ะก็ เชื่อเถอะ ฉันได้พาแกไปลงนรกก่อนแน่”