แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 58

บทที่58 พี่ชายเก่งที่สุดเลย2

“ผิดที่ฉันเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน เพราะฉันเองที่ดูแลกมลไม่ดี ถ้าฉันปกป้องลูกได้ดีกว่านี้ เธอคงไม่ต้องออกมาก็แล้วต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาลหรอก ฉันรู้ดีกว่าใครๆว่ากมลนั้นคงอิจฉาเด็กๆคนอื่นที่มีร่างกายแข็งแรง เธอถึงขั้นแทบจะไม่ได้เคยออกจากรั้วโรงพยาบาลเลย”

“เอาเถอะน่า นรมนทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ต้องโทษไปผู้ชายเลวๆคนนั้นต่างหาก มันไม่เกี่ยวกับเธอเลย เธอทำดีที่สุดแล้วถ้าจะผิดก็ผิดที่รักผู้ชายคนนั้นเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอเองเป็นแม่คนแล้วเธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูกสิ ใช่ไหมล่ะ？”

คำพูดของคมทิพย์ทำให้นรมน หยักหน้างึกๆ

ใช่แล้ว

เธอต้องเข้มแข็ง！

เธอต้องทำให้บุริศร์ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ เธอถึงจะสามารถสู้หน้าลูกทั้งสองเธอได้

ถึงแม้ว่ากานต์จะไม่รู้ว่าคมทิพย์และนรมนกำลังพูดอะไรกันอยู่ แต่แววตาเขากลับนิ่งสุขุม ทำให้ความเดียงสาและความสดใส ที่เด็กในวัยนี้ควรมี มันน้อยลง

เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว คมทิพย์ก็พากานต์กลับไป พยาบาลพิเศษที่บุริศร์จ้างมา ก็เข้ามาดูแลนรมน นรมนรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ จึงไม่สนว่าเป็นใคร แล้วห่มผ้านอนทันทันที

ผ่านไปอีกวัน ทางฝั่งเรื่องการตรวจดีเอ็นเอของหมอนัทธ์ ผลตรวจออกมาแล้วบุริศร์รีบร้อนมาโรงพยาบาลด้วยตัวเองเลย

“หมอนัทธ์ครับ ผลตรวจล่ะครับ?”

คุณหมอนัทธ์ ไม่คิดว่าบุริศร์จะมารับผลตรวจด้วยตัวเองจึงรู้สึกเกร็งเล็กน้อย

“คุณบุริศร์ครับผมเองก็พึ่งจะจัดการเสร็จ กะว่าจะให้คนนำไปให้ นี่คุณทำไมมาเองเลยล่ะครับ？”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ เอาผลตรวจให้ผมเลยก็ได้”

สายตาที่ดูรีบร้อนของบุริศร์มองไปยังคุณหมอนัทธ์

คุณหมอนัทธ์นำเอกสารผลการตรวจให้บุริศร์

บุริศร์ตื่นเต้นสุดขีดไม่รู้ว่าจะเปิดอ่านยังไงเลย

ใช่หรือไม่ใช่？

ถ้าไม่ใช่ล่ะ จะทำอย่างไร？

แต่ว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ผลการตรวจในครั้งนี้

“คุณบุริศร์？”

คุณหมอนัทธ์ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น อยู่ดีๆก็เรียกเขาขึ้นมา。

บุริศร์ถึงได้สติ

“อ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะ”

เขาถือเอกสารผลตรวจ กล่าวลาและหันเดินกลับออกไป ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

บุริศร์กลับมาที่รถ มองไปยังซองเอกสารผมการตรวจดีเอ็นเอ รีบร้อนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดมวลนึง ตอนนี้เขาต้องการใช้นิโคตินมาระงับอารมณ์ของตัวเอง

ท่ามกลางควันบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่ในรถ ไม่มีใครที่จะสามารถเห็นใบหน้าและสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

เมื่อบุหรี่หนึ่งมวลถูกสูบหมด อารมณ์ของบุริศร์ก็สงบลงเป็นปกติ

เมื่อพฤกษ์ถูกบุริศร์ถามแบบนี้ถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณบุริศร์ ข้อมูลของคุณแคทเธอรีนั้นมีคนเก็บและปกป้องไว้อยู่ ไม่ว่าผมจะใช้วิธีอะไร ถึงขั้นจ้างพวกสายสืบมืออาชีพที่สืบความลับของพรรคการเมืองให้มาช่วย แต่ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นฝีมือเหนือกว่ามาก เพราะงั้นทางเราตอนนี้ไม่มีข้อมูลอะไรเลยครับรู้แค่ว่าเธอเป็นคนที่เกิดและโตอยู่ที่อเมริกา

“เกิดและโตอยู่ที่อเมริกางั้นหรอ？เป็นไปไม่ได้！สืบหาต่อไป！เริ่มสืบตั้งแต่รเมศเลย คุณลองสืบหาดูว่าเมื่อปีก่อน รเมศนั้นเคยมาที่เมืองชลธีหรือเปล่า？”

บรุรศร์แนะแนวทางให้กับพฤกษ์

“โอเคครับ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ในใจของบุริศร์ก็ไม่สามารถสงบลงไม่ให้คิดอะไรได้เลย

เธอยังมีชีวิตอยู่！

และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็อาจจะอยู่ใกล้ๆตัวเขาเองก็เป็นได้แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับล่ะ？

บุริศร์คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไม แต่กลับคิดถึงนรมนเป็นอย่างมาก

เขาเหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับบิน หลังจากที่ขับวนในเมืองชลธีไปรอบนึงแล้ว เขาก็มาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล

บุริศร์ซื้อมะม่วงที่นรมนชอบกินมากที่สุดมาด้วย พร้อมกับถือมันเดินเข้าไปที่ห้องพักคนไข้ของเธอ

นรมนกำลังนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจ ที่เป็นภาษาอังกฤษอยู่

เขาจำได้ว่าภาษาอังกฤษของนรมนนั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ และเธอก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่เกี่ยวกับงานธุรกิจสักเท่าไหร่ ในทุกๆวันเธอมักจะนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอก รอว่าเขานั้นเมื่อไหร่จะเลิกงาน ทุกครั้งที่เขาเลิกงานกลับมา เธอก็จะมีท่าทีดีใจราวกับว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอเอง

แต่ว่าตอนนี้แสงที่เคยส่องประกายในแววตาของเธอนั้นกลับมองไม่เห็นมันอีกแล้ว และถึงขั้นยอมทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ผ่านมาของเธอได้ลง ตกลงว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เธอต้องพบเจอกับอะไรกันแน่？