แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 611

บทที่ 611 ทำให้เธอลำบากเธอแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น”

นรมนกับคุณนายตระกูลโตเล็กจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที วินาทีที่เปิดประตูออกมานั้น ทั้งคู่ต่างตกใจช็อก

กิจจาสะบัดหลุดจากอ้อมแขนของบุริศร์ แล้วไปชนเข้ากับแจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ ดอกไม้ที่อยู่ในแจกันได้ร่วงกระจัดกระจายสู่พื้น แจกันได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนกิจจากลับนั่งขดตัวอยู่ในซอกมุมด้วยท่านั่งกอดเข่า โดยที่เอาศีรษะซุกเข้าไปในหัวเข่า แลดูคล้ายกับนกกระทาตัวน้อยที่กำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย

“กิจจา”

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นภาพนี้แล้ว ใจแทบแตกสลาย

“กิจจา มา มาหาย่ามาลูก ย่ารักกิจจาที่สุดเลยนะ”

แต่ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร กิจจาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

เขาเหมือนกับรูปปั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ไม่ร้องไม่ยิ้มไม่ดิ้นใดๆ ทำให้หัวใจของคนบีบรัดจนรู้สึกเจ็บปวด

บุริศร์เดินเข้าไปโดยไม่ได้สนใจเศษแก้วของแจกัน เดินตรงมาหากิจจาแล้วนั่งลงยองๆ

“ลุงรู้ว่าหนูอึดอัดทรมาน ถ้าทรมานก็ร้องออกมาเถิด หนูยังเด็ก ไม่มีอะไรทำไม่ได้ พื้นมันเย็น ลุกขึ้นมากับลุงดีไหม”

น้ำเสียงของบุริศร์นั้นนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่สำหรับกิจจาแล้วราวกับไม่ได้ยิน

นรมนทนต่อไปไม่ไหว จึงได้เดินมาด้านหน้าของกิจจา

“กิจจา หม่ามี้พาหนูไปนอนดีไหม บนพื้นเย็นมากเลยนะ หรือไม่อย่างนั้นหม่ามี้ให้กานต์กลับมาเล่นเป็นเพื่อนหนูดีหรือเปล่า”

คำพูดของนรมนทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับตกใจ

“ใช่ กานต์ล่ะ กานต์ไปไหนแล้ว”

ลูกน้องพูดขึ้น “ คุณชายกานต์ไปที่เมืองAครับ และก็ไม่ได้ส่งข่าวกลับมาเลยครับ”

“อะไรนะ”

จิตใจนรมนกระวนกระวายขึ้น

พวกเขาอยู่เมืองAที่วุ่นวายขนาดนั้น กานต์ยังไม่ปรากฏตัว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า

“เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รีบส่งคนไปตามหาเขา!”

“ครับ!”

ลูกน้องจากไปแล้ว นรมนมองดูกิจจาที่อยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกอึดอัดทรมานขึ้นในใจอีกครั้ง

“กิจจา มาหาหม่ามี้ดีไหม”

กิจจาปฏิเสธ

เขาต่อต้านและปฏิเสธทุกคน พร้อมกับที่ปากพูดงึมงำอะไรบางอย่างเบาๆ

นรมนเข้าไปฟังใกล้ๆ ถึงได้ฟังเข้าใจถึงความหมาย

เขาบอกว่า “หนูจะเอาแด๊ดดี้ หนูจะเอาแด๊ดดี้ของหนู!”

น้ำตาของนรมนไหลออกมาอีกครั้ง

ทุกคนสามารถทำสิ่งต่างๆได้ด้วยเหตุผลร้อยแปดพันประการ แต่ถ้ามีการทำร้ายเด็กบริสุทธิ์ผุดผ่องแม้เพียงเหตุผลเดียว ก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถจะให้อภัยได้

นรมนทนดูต่อไปไม่ไหวจึงขยับเข้าไปใกล้แล้วกอดเขาไว้ จากนั้นพูดสะอึกขึ้น “หม่ามี้ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องแด๊ดดี้ เพราะหม่ามี้ไม่ดี ให้หม่ามี้ได้รักและปกป้องหนูได้ไหม กิจจาเด็กดี เป็นเด็กดีที่สุดในโลก พวกเราไปนอนก่อนนะ จากนั้นหม่ามี้จะพากิจจาไปเล่นและไปทานของที่อร่อยๆที่สุดดีไหม”

“หนูอยากหาแด๊ดดี้”

ได้ยินกิจจาพูดประโยคนี้ซ้ำๆ

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นภาพนี้แล้วใจแทบแตกสลาย

“กิจจา เป็นเพราะย่าไม่ดี ย่าขอโทษหนูได้ไหม ความจริงแล้วคนคนนั้นเขาไม่ใช่…..”

“แม่ พอเถอะ แม่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

บุริศร์รีบพูดขัดจังหวะของคุณนายตระกูลโตเล็ก

เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว จนกลายไปเป็นความเจ็บปวดแล้ว ถ้ายิ่งบอกกิจจาว่าคนคนนั้นไม่ใช่แด๊ดดี้ของเขา แด๊ดดี้ของเขาเสียไปตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว นั่นไม่ใช่เป็นอีกวิธีที่ทำร้ายกิจจาหรือ

คุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับชะงัก

เธอพบว่าเธอนั้นคงจะแก่แล้วจริงๆ ทำไมคิดไม่ถึงจุดจุดนี้นะ

ห้าปีที่ผ่านมาคิดไปเองว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด เพื่อต้องการหลอกล่อธรรศออกมา แต่วันนี้ธรรศออกมาแล้ว แต่พวกเขากลับได้รับอะไร

ลูกชายที่เสียชีวิตไปก็ไม่ได้หวนกลับคืนมา วันนี้แม้แต่หลานของตัวเองก็ต้องกลายมาเป็นแบบนี้ และธรรศก็ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เรื่องนี้มองอย่างไรก็ได้ไม่คุ้มเสีย ตอนแรกเธอถูกผีครอบงำหรืออย่างไร ทำไมถึงดื้อรั้นขนาดนี้

คุณนายตระกูลโตเล็กจู่ๆราวกับว่าแก่ขึ้นไปอีกสิบปี

เธอสั่นไปทั้งตัว ต้องการอยากให้แม่บ้านพยุงสักครู่ แต่เพิ่งสังเกตเห็นว่าแม่บ้านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ใช่สิ เธอสูญเสียทั้งแม่บ้าน อีกทั้งยังสูญเสียความรักของบุริศร์ที่มีต่อเธออีก

คุณนายตระกูลโตเล็กเอามือกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด แล้วก็หันหลังเดินจากไปทีละก้าวๆ เงาหลังที่โดดเดี่ยวแผ่นนั้นเห็นแล้วช่างรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจิตใจเหลือเกิน

กิจจาไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับสิ่งเหล่านี้ เขาเหมือนกับขังตัวเองไว้อยู่ในห้องที่ว่างเปล่า และไม่อยากสนใจใคร ไม่พูดไม่จากับใครทั้งนั้น นรมนปวดใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี จ้องมองบุริศร์โดยที่ไม่สามารถจะช่วยเหลืออะไรได้

“ทำอย่างไรดี”

“พาเขาไปนอนก่อนเถอะ”

บุริศร์พยายามอุ้มกิจจาขึ้นมา

ครั้งนี้ กิจจาไม่มีการขัดขืน ยอมให้บุริศร์อุ้มขึ้นไปวางไว้บนเตียงได้ตามอำเภอใจ และเขาก็รีบนอนขดตัวกลมอยู่บนริมเตียงทันที โดยที่หันหลังให้กับทุกคน

เตียงขนาดใหญ่ได้เว้านูนร่างกายที่ขนาดเล็กของเขาขึ้น ร่างที่โดดเดี่ยว เปราะบางและหมดหนทาง

บุริศร์ที่ไม่เคยพูดประโยคเหล่านี้กับนรมน วันนี้เขากลับเหมือนเป็นเด็กน้อยที่แสดงความอ่อนแอของตัวเองต่อหน้าเธอ ทำให้นรมนเจ็บปวดใจเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรนะ คุณยังมีฉัน ฉันจะช่วยคุณเอง ฉันจะคอยพยุงคุณให้ผ่านพ้นเรื่องราวไปด้วยกัน ฉันจะช่วยคุณประคับประคองตระกูลโตเล็ก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ว่าพายุจะถาโถมฝนจะกระหน่ำ ฉันก็จะไม่อยู่ข้างหลังเพื่อให้คุณปกป้องอีก บุริศร์ ฉันอยากปกป้องคุณ ฉันอยากจะปกป้องคุณ จริงๆนะ”

บุริศร์กอดนรมนไว้แน่น ของเหลวอุ่นๆค่อยๆหยดลงบนไหล่ของนรมนทีละหยดๆ ความร้อนนั้น ความอุ่นนั้น

เขาร้องไห้!

น้อยมากที่นรมนจะเห็นบุริศร์ร้องไห้ ไม่รู้เป็นเพราะการเสียชีวิตของตรินท์ หรือว่าเป็นเพราะความเสียใจของกิจจา นรมนก็ไม่อาจทราบได้ เวลานี้ทราบแต่เพียงว่าบุริศร์นั้นอ่อนแอมาก และเป็นเวลาที่สะเทือนจิตใจเธอที่สุด

ผ่านไปประมาณห้านาที บุริศร์จึงค่อยๆสงบสติลง

เขาคลายตัวนรมนออก แล้วพูดขึ้นอย่างเกรงใจ “ผมดูแย่มากเลยใช่ไหม”

“ไม่หรอก เช่นนี้แล้วคุณถึงมีเลือดมีเนื้อ เช่นนี้แล้วถึงทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่สูงเกินกว่าที่จะเอื้อม ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เห็นมุมอ่อนแอของคุณ บุริศร์ พวกเราพยายามไปด้วยกัน แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”

“ครับ!”

บุริศร์จับมือนรมนขึ้นมาแล้วทำการจูบเบาๆ “เรื่องภายในบ้านต้องรบกวนคุณแล้วนะ เรื่องนอกบ้านยังมีอีกมากมายที่รอให้ผมต้องจัดการ ภาพออกแบบและสัญญาอนุญาตได้ถูกส่งไปแล้ว ผู้อยู่เบื้องหลังจะมีความเคลื่อนไหวอย่างไรนั้น ผมก็ยังไม่ทราบแน่ชัด เรื่องนี้มันใหญ่หลวงนัก ผมไม่อาจจะนิ่งดูดายได้ แต่ว่ากิจจาและกานต์พวกเขา……”

“คุณวางใจเถิด ยังมีฉันอยู่ ฉันจะดูแลพวกเขาให้เป็นอย่างดี”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกเบาใจขึ้น

“ยังมีท่านแม่……”

แล้วบุริศร์ก็หันไปมองทางห้องของคุณนายตระกูลโตเล็ก ดวงตาประกายแสงแห่งความเจ็บปวด แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า ถึงแม้ว่าผมจะโกรธมาก แต่ถึงอย่างไรท่านก็อายุมากแล้ว ท่านทำให้คุณเจ็บปวด ผมรู้ว่าแค่คำว่าขอโทษไม่อาจจะลบล้างได้ ถึงแม้ว่าท่านทำไปเพราะความแค้นของตรินท์ แต่การนำชีวิตของคุณมาแลก เรื่องนี้ให้พูดอย่างไรก็เป็นความผิดของท่าน คุณจะทำอย่างไรผมก็จะไม่เข้าไปก้าวก่าย ขอแค่คุณระบายออกมาก็พอ”

นรมนชะงักงัน

บอกตรงๆ การกระทำของคุณนายตระกูลโตเล็กกับรามิลถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ควรได้รับอภัย แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถที่จะก้าวผ่านความเจ็บปวดนั้นได้

คุณนายตระกูลโตเล็กที่เคยทำดีกับเธอขนาดนั้น แต่ในวินาทีสุดท้ายของชีวิตกลับใช้ชีวิตของเธอในการเสี่ยงเดิมพัน ด้วยเหตุนี้ทำให้นรมนรู้สึกเหน็บชาไปทั้งตัว

แต่ก่อนเคยมองว่าเธอคือแม่แท้ๆของตัวเอง แต่ว่าปมที่มีอยู่ภายในใจตอนนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสามารถขจัดออกไปได้เสียที

“คุณไม่กลัวว่าฉันจะทำอะไรท่านเหรอ ถ้าถึงเวลานั้นคุณถูกตราหน้าว่าเป็นลูกอกตัญญูขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไร”

บุริศร์ส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมไม่มีปัญญาทำให้แม่ผมทำดีกับคุณ และก็ไม่สามารถที่จะห้ามความรู้สึกที่คุณมีต่อท่าน ผมพูดได้เพียงว่าการที่คุณแต่งงานกับตระกูลผม เป็นการทำให้คุณต้องลำบากแล้ว”

นรมนซึ้งจนเริ่มคัดจมูกขึ้น

เพื่อรักที่มีต่อบุริศร์ เพื่อต้องการแต่งงานกับเขา เธอต้องผ่านเรื่องราวต่างๆมากมาย วันนี้แค่เพียงประโยคเดียวของบุริศร์ที่ว่าทำให้คุณลำบากแล้วกลับทำให้จิตใจของตัวเองถึงกับซาบซ่านขึ้นมา

เธอกระโจนใส่อ้อมกอดของบุริศร์แล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆ “แค่เพียงประโยคนี้ประโยคเดียวของคุณฉันก็รู้สึกเพียงพอแล้วค่ะ ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“เด็กโง่!”

บุริศร์ลูบศีรษะของเธอพร้อมกับปลอบประโลม

ขณะเดียวกันนั้น ก็มีข่าวของกานต์ดังลอยมาจากด้านนอก