แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 619

บทที่ 619 ย่าอย่ารับปากเธอ

เป็นเรื่องจริงที่นรมนไม่ชอบคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จนถึงขั้นชนิดที่ว่าโกรธเคืองเธอเพราะเรื่องราวแต่ก่อน แต่ว่าเธอไม่ได้ต้องการให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชดใช้ด้วยชีวิตของตัวเอง เธอไม่ต้องการ!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นรมนจึงวิ่งออกไปข้างนอก

“ขัดขวางเธอไว้!”

เพียงคำสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็กประโยคเดียว ลูกน้องก็รีบไปขัดขวางทางของนรมนทันที

“คุณนายอย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ เชิญกลับครับ”

“หลีกไป!”

ดวงตาที่แดงก่ำของนรมน

คิดว่าตัวเองไม่สนใจความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้มาโดยตลอด เป็นเพราะเคยถูกทำร้ายจากคุณนายทวีทรัพย์ธาดามาก่อน เธอก็เลยไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะติดทั้งบุญคุณคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอีก ไม่อยากแม้แต่สักนิดเดียว

ลูกน้องมองเธอด้วยความลำบากใจ แล้วพูดว่า “ คุณนาย ต้องขออภัยด้วย เชิญกลับเถิด”

นรมนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลงมือทันที

ฝีมือของเธอถ้าในสายตาของบุคคลทั่วไปก็ถือว่าไม่เลว แต่ถ้าสำหรับคนที่ถูกฝึกฝนมาเป็นพิเศษนั้นถือว่ากระจอกมาก

ต่อสู้กันไม่กี่กระบวนท่า นรมนก็ถูกควบคุม

“ปล่อยฉัน! ปล่อย!”

นรมนดิ้นรนขัดขืน คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เธออยากจะไปขัดขวางอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่าเธอจะไปขัดขวางได้เหรอ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายอมตายเพื่อเธอ เธอคิดว่าเขาจะยอมทิ้งข้อตกลงกับฉันเหรอ พูดมาก็น่าแปลกเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นเขาก็ดูถูกเธอสารพัดไม่ใช่เหรอ จนแทบอยากจะไล่เธอออกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆเขากลับสนใจความเป็นอยู่ของเธอในบ้านตระกูลโตเล็ก โดยการเอาชีวิตมาเดิมพันอย่างไม่เสียดาย หรือนี่จะเป็นพลังแห่งสายเลือด”

“ท่านไม่มีวันเข้าใจได้หรอก! ชีวิตนี้ของท่านไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นหรอก สวรรค์ให้ท่านไม่มีลูกเป็นของตัวเอง นั่นก็คือการลงโทษคนแบบท่าน! ชาตินี้ท่านก็ไม่มีวันได้สัมผัสถึงรสชาติความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้หรอก! ฉันจะขอสาปแช่งท่าน สาปแช่งให้ท่านไม่ตายดี!”

นรมนโมโหจนถึงขั้นขีดสุด

คำพูดของเธอทำให้สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับดิ่งลง

ไม่สามารถให้กำเนิดลูกหลานได้ คือความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจเธอ

แต่ถ้าเธอมีลูกแท้ๆเป็นของตัวเอง เธอก็คงไม่ต้องเอาอกเอาใจบุริศร์อย่างเป็นขั้นเป็นตอนและระแวดระวังเฉกเช่นตอนนี้ ชีวิตแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดปวดร้าวเหลือเกิน และตอนนี้คำพูดของนรมนเหมือนกับกริชแหลมคมที่ปักลึกเข้ามาที่ทรวงอกของเธอ

เธอเดินมาตรงหน้าของนรมนด้วยใบหน้าที่ดุร้าย แล้วพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธอลองพูดอีกรอบซิ เธอจะเชื่อไหมว่าฉันสามารถตัดลิ้นของเธอออกมาได้”

“ตัดซิ! ตรินท์ก็ตายไปแล้ว ถ้าบุริศร์รู้ว่าท่านทำแบบนี้กับฉัน ท่านคิดว่าท่านยังจะเหลืออะไรอีก ทุกสิ่งทุกอย่างของท่านในตอนนี้ล้วนเป็นบุริศร์เป็นคนให้ ผู้หญิงแบบท่านก็สมควรที่จะไม่มีใครเลี้ยงดูยามแก่เฒ่าเฝ้าดูแลก่อนตายและจัดงานศพให้!”

“เพี๊ยะ” ฝ่ามือของคุณนายตระกูลโตเล็กตบเข้าไปที่หน้าของนรมน

นรมนรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้า มีกลิ่นสนิมเหล็กคลุ้งอยู่ในปากของเธอ แต่ว่าเธอก็ยังคงเบิกตากว้างจ้องขมึงทึง แล้วพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ต่อให้เธอตีฉันจนตาย ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าท่านเป็นคนโดดเดี่ยวเดียวดายได้หรอก ผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจ ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่คน ไม่สมควรที่จะเป็นคนด้วยซ้ำ!”

“ดี ดีมาก!”

คุณนายตระกูลโตเล็กโมโหและยิ้มเยาะ

เธอโทรศัพท์หาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต่อหน้านรมน อีกทั้งยังเปิดโหมดลำโลงด้วย

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาติดค้างหนี้หนึ่งชีวิตตระกูลโตเล็ก ถ้าท่านตายไปอย่างเงียบๆ ฉันรู้สึกว่าไม่สาแก่ใจ คนอย่างฉันถ้าไม่สาแก่ใจแล้ว ฉันก็เห็นนรมนขวางหูขวางตาไปหมด เออ อีกอย่าง ฉันลืมบอกไปว่า ฉันได้ใช้น้ำเย็นราดบนตัวเธอ ให้เธอถูกพื้น ทำความสะอาดบ้าน ไม่ทราบว่าจะทำให้เป็นไข้ได้หรือเปล่า ท่านคงยังไม่รู้สินะ ว่าแขนของเธอยังคงมีรอยบาดเจ็บ ไม่สามารถที่จะโดนน้ำได้ แผ่นหลังก็ถูกลวกจนเป็นแผล โถๆๆ ช่างน่าสงสาร แต่ว่าฉันชอบเห็นแบบนี้ จะทำยังไงดีน๊า”

“ท่านจะมากไปแล้วนะ! ทำไมรับปากกับฉัน ว่าจะไม่ทำร้ายนรมนนิ! เด็กคนนี้ได้รับความลำบากมามากพอแล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้ กรรมที่ธรรศก่อไว้ไม่สมควรให้เธอมารับแทน ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าฉันสามารถตายแทนได้ ฉันจะใช้ชีวิตของฉันแลกกับการเป็นอยู่ที่ดีของเขาไม่ได้หรือไง ท่านเคยรับปากกับฉันแล้วนิ ท่านเคยรับปากกับฉันว่า ขอเพียงแค่ฉันตาย ท่านก็จะปล่อยเธอไป ปล่อยให้เธออิสระ！คุณนายตระกูลโตเล็ก เป็นคนต้องรักษาคำพูดสิ!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

ฉับพลันดวงตาของนรมนถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

“อย่า! อย่าไปรับปากกับเธอแม้แต่สักเรื่องเดียว! อย่า ! ฉันไม่ต้องการให้ท่านทำแบบนี้! ฉันไม่ต้องการให้ท่านคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้สึกขอบคุณท่าน ฉันไม่มีวันลืมในสิ่งที่ท่านทำร้ายฉัน ฉันเคยบอกกับตัวเองว่าฉันจะไม่ก้าวเข้าไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแม้แต่ก้าวเดียวอีก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เพราะฉะนั้นชีวิตของท่าน สำหรับฉันแล้วไม่มีค่าอะไรเลย ท่านจงอย่าไปรับปากเธอ”

นรมนขัดขืนดิ้นรนและส่งเสียงกรีดร้อง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินเสียงของนรมน ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอไม่ยอมอภัยให้ฉัน สิ่งที่ฉันเคยทำเป็นสิ่งที่บ้าบอคอแตก แต่ว่านรมนชีวิตของย่าเหลือไม่มากแล้ว ถ้าสามารถทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของเธอดีขึ้น ย่าก็ไม่แคร์”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ ท่านฟังไม่เข้าใจเหรอ”

หัวใจของนรมนค่อยๆบีบรัดขึ้น และเจ็บขึ้นทีละน้อยๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับพูดขึ้นด้วยความอ่อนโยน “ตั้งแต่เล็กจนโต ย่าไม่เคยทำอะไรเพื่อหนูเลยสักนิด กรรมที่คนสารเลวอย่างธรรศทำไว้ ย่าในฐานะที่เป็นแม่ก็คงต้องชดใช้ พวกเราไม่ใช่คนบริสุทธิ์ มีเพียงเธอคนเดียวที่บริสุทธิ์ นรมนต่อไปถ้าไม่มีย่าอยู่ด้วยแล้ว หนูต้องอยู่คนเดียวให้ได้ อย่าทรมานตัวเองเพื่อผู้ชายคนเดียว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแยกแยะออกระหว่างบุญคุณกับความแค้น เรื่องที่ติดค้างกับตระกูลโตเล็ก ย่าจะชดใช้! หนูไม่ต้องเสียใจ ชาตินี้ถ้าได้เห็นหนูมีชีวิตที่ดี ย่าก็พอใจแล้ว”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ท่านตายไม่สำคัญ แต่ฉันต้องให้การคนทั้งเมืองชลธีรับรู้การตายของท่าน”

หัวใจนรมนบีบรัดขึ้น

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตื่นเต้นขึ้นมาทันใด

“หนูเรียกย่าว่าอะไรนะ ในที่สุดหนูก็ยอมรับย่าแล้วใช่ไหม เด็กดี ก่อนตายได้ยินหนูเรียกย่าว่าท่านย่า แค่นี้ย่าก็เพียงพอแล้ว สิ่งที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาติดค้างไว้ ชาตินี้ย่าคงชดใช้ไม่หมด ถ้าหากหนูไม่รังเกียจ ก็ขอให้ไปจุดธูปหน้าหลุมศพย่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว จำคำพูดของย่าไว้นะ จะต้องไม่ทรมานตัวเองเพื่อคนอื่น หนูเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หนูสามารถมีชีวิตได้ด้วยตัวเอง นอกจากธรรศแล้ว ท่านพ่อของหนู ท่านตาของหนูล้วนเป็นแบบอย่างที่ดี ท่านอาๆของหนูก็เป็นแบบอย่างที่ดี! มีพวกเขาคุ้มครองอยู่ หนูจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน”

“ไม่ ท่านย่า ขอร้อง ท่านอย่า! หนูไม่อยากให้ท่านตาย! ท่านอย่าไปรับปากเธอ!”

นรมนก็ควบคุมตัวเองไม่ได้จนร้องไห้ออกมา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดกับคุณนายตระกูลโตเล็กว่า “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่ลูกผู้ชาย แต่ฉันใช้ชีวิตของฉันในการเดิมพันความน่าเชื่อถือของท่าน อย่าได้ทรมานหลานของฉันอีก หนี้ที่ติดค้างตระกูลโตเล็กไว้ ฉันจะเป็นคนชดใช้เอง”

เมื่อพูดจบ เธอก็วางสายทันที

หัวใจของนรมนแทบแตกสลาย

“ปล่อยฉัน! ปล่อย!”

คุณนายตระกูลโตเล็กมองมาทางนรมนแล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “นำเธอไปขังไว้ชั้นใต้ดิน หลังจากที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเสียชีวิตไปแล้ว จัดเตรียมเรือส่งเธอออกไป ชาตินี้เธอจะต้องรับปากว่าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์อีก มิฉะนั้นอย่าหาว่าฉันเตือน อย่าหาว่าฉันไม่รักษาสัญญากับคุณย่าของเธอ”

“ท่านจะต้องได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน!”

นรมนดิ้นรนไม่หลุด ทำได้เพียงด่าทอเท่านั้น

“ไม่รู้หรอกว่ากรรมจะตามสนองหรือเปล่า ฉันรู้แต่เพียงว่าตอนนี้ฉันต้องการให้ตระกูลโตเล็กเป็นเหมือนอย่างแต่ก่อน บุริศร์ยังคงให้การเคารพฉันเหมือนเมื่อก่อน ตรินท์ไม่กลับมาแล้ว สิ่งที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเธอได้ติดค้างพวกเราไว้ ก็ต้องชดใช้ เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ให้พูดอย่างไรฉันก็ไม่ยอมให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์และตระกูลโตเล็กอย่างแน่นอน เธอสามารถนำตัวกมลไปได้ กานต์เป็นหลานชายของตระกูลโตเล็ก เธออย่าหวังว่าจะพาเขาไป! นรมนเธอน่าจะดีใจที่มีย่าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นชีวิตที่เหลือของเธอจะเป็นเช่นไรนะ”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้นรมนโกรธจนถึงขีดสุด

แขนของเธอขยับไม่ได้ แต่ขาสามารถเตะได้ เธอโกรธจนไม่สนใจภาพพจน์ทำการถ่มน้ำลายรดใส่หน้าของคุณนายตระกูลโตเล็ก

“ถุย สำหรับปีศาจร้ายอย่างท่าน!”

คุณนายตระกูลโตเล็กที่ไม่ได้เตรียมพร้อมในการป้องกัน จึงถูกน้ำลายรดใส่ทั่วใบหน้า ทำให้โกรธจนหน้าแดง

ในขณะที่เธอยกแขนเพื่อจะตบนรมนนั้น จู่ๆมีคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก และได้ห้ามการกระทำของคุณนายตระกูลโตเล็กไว้