แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 621

บทที่ 621 ให้โอกาสเธอได้ชดใช้

“คุณนาย น้ำ！”

ลูกน้องรีบส่งน้ำมาให้ แต่น่าเสียดายที่กลับถูกนรมนผลักออก

มันแสบร้อนคอมาก เหมือนกรดซัลฟูริกเลย

นรมนจับคอของตัวเองเอาไว้ เพราะเจ็บปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ลูกน้องทนดูไม่ไหว เลยลุกแล้วเดินออกไป

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นฉากนี้ ก็ยิ้มปลอบใจออกมา

“ไปเตรียมเรือ ให้พวกเขาไปพรุ่งนี้”

“พวกเขา？”

ลูกน้องสงสัยเล็กน้อย

คุณนายตระกูลโตเล็กมองด้านบนพลางพูดขึ้น “ให้เธอเอากมลไปด้วย เป็นแค่สาวน้อยคนเดียว เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สิ เก็บกมลเอาไว้ ยังพอจะเอาไว้ให้แต่งงานกับตระกูลโตเล็กอะไรได้บ้าง ตอนนี้กิจจาเป็นอย่างไรบ้าง？”

“ฉันได้ยินคุณหมอโพนี่กับคุณนายบอกว่า ตอนนี้คุณชายกิจจาเหมือนจะเก็บตัว อาจจะตัดขาดจากโลกภายนอก ตัวเองใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวเองคนเดียวเลย”

เมื่อได้ยินลูกน้องพูดแบบนี้ คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดอย่างไม่พอใจ “ไร้ประโยชน์！ที่แท้ก็เป็นลูกชายที่นังแพศยาอย่างเขมิกาคลอดออกมานี่เอง ไม่ได้มียีนส์ความดีของตระกูลโตเล็กเลย นรมนยังคลอดลูกแฝดออกมาอีก เธอคลอดกิจจาออกมาคนเดียวไม่พอ แถมยังโง่ขนาดนั้นอีก ในวันนี้ก็อ่อนแอเหลือเกิน ถึงคนแบบนี้จะโตขึ้นมา ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากอยู่ดี ให้นรมนพาไปเถอะ ถือว่าเป็นการให้โอกาสเธอได้ชดใช้”

“ชดใช้งั้นเหรอ？”

ลูกน้องยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้น “กิจจาเป็นลูกชายของตรินท์ นรมนเป็นหลานของธรรศ ให้เธอดูแลกิจจา เสียงลูกชายของตรินท์มันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ？”

ลูกน้องรีบก้มหน้าลง

บอกว่าจะให้โอกาสนรมนในการชดใช้ อันที่จริงเห็นว่ากิจจาไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว คุณนายตระกูลโตเล็กก็แค่อยากจะกำจัดเขาทิ้งเท่านั้นเลย และพยายามหาข้ออ้างให้กับตัวเองกับคนอื่น

นรมนพูดอะไรไม่ออก กิจจาปิดกั้นตัวเองแล้ว เมื่อเห็นการรวมตัวกันแบบนี้ ต่อไปจะเป็นอย่างไรก็พอจะเดาออกแล้ว

ลูกน้องอดไม่ได้ที่จะสงสารกิจจา

“คุณนาย ให้คุณชายกิจจาอยู่ต่อเถอะ ถึงอย่างเขาก็เป็นหลานคนโตของตระกูลโตเล็ก”

“ตระกูลโตเล็กต้องให้คุณมาสนใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”

คุณนายตระกูลโตเล็กมีสีหน้านิ่งลง

ลูกน้องรีบเงียบลง

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดเสียงเย็นชา “ถ้าไม่มีใครนำ บุริศร์จะทะเลาะกับนรมนได้อย่างไร？คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตายไปแล้ว ในใจของบุริศร์ไม่รู้ว่าจะรู้สึกผิดต่อนรมนมากขนาดไหน ผู้ชายคนนี้เนี่ยนะ ตอนนี้จำได้เพียงว่านรมนเป็นภรรยาของเขา วันๆ เอาแต่คิดว่าจะเอาในภรรยาอย่างไร เขายังจำได้ ว่าน้องชายของเขาไม่ได้ตายอย่างเต็มตาเลยเหรอ？เพียงแค่ให้บุริศร์คิดว่านรมนพากิจจาไปก็เพราะว่าการตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา อยากให้บุริศร์ไม่ได้เจอกิจจาอีกเลยตลอดชีวิต อยากให้กิจจาตาย บุริศร์เลยเกลียดนรมนเป็นอย่างมาก เลยต้องตัดขาดกับเขาอย่างเด็ดขาด ถึงจะเข้าใจหรือไง？”

“เข้าใจไหม”

ลูกน้องไม่พูดอะไรต่อไปแล้ว แต่ว่าเกิดความสงสารต่อของนรมน

เมื่อเจอแม่สามีเป็นแบบนี้ ถึงนรมนจะซวย แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือเธอไม่ได้สังเกตอะไรก่อนเลย

นรมนคิดว่าตัวเองจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ร้อน เดี๋ยวก็หนาว

เธอกอดตัวเองเอาไว้ มันรุ่มร้อนเป็นอย่างมาก

ในหัวมีแต่หน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาผุดขึ้นมา

ในตอนแรกเธอเข้าใจตัวเองผิดแบบนั้น ไม่เชื่อใจตัวเอง แถมยังไล่ตัวเองออกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อคนนอก แต่สุดท้ายกลับแลกกับชีวิตเธอ เพื่อความสุขกับอิสระของตัวเอง

นรมนร้องไห้

ร้องไห้อย่างหนักหน่วง

เธอยอมให้ตัวเองไม่รู้อะไรเลย อยากให้ทุกอย่างเหมือนกับตอนที่อยู่ที่มหาลัย เธอเพียงแค่อยากจะได้แอบชอบบุริศร์ไปเรื่อยๆ ก็พอแล้ว

บางทีไม่ได้แต่งเข้าบ้านตระกูลโตเล็ก ทั้งหมดนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

ชีวิตของเธอก็จะเป็นปกติ คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้

ในวันนี้ผิดหวังแล้วหรือยัง？

ไม่

การที่ได้รักบุริศร์เธอไม่ได้รู้สึกผิดหวังเลย！

เธอเพียงแค่ผิดหวังที่ตัวเองเสียความเป็นตัวเองไปให้กับความรัก ผิดหวังที่ตัวเองเชื่อคนอื่นง่ายเกินไป ผิดหวังที่ตัวเองลุ่มหลงอยู่ในความรัก โดยไม่ได้ระวังตัวเลย

เธออ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนปกป้องตัวเองไม่ได้ แล้วจะมาปกป้องคนอื่นได้อย่างไร？

นรมนร้องไห้จนหลับไป ตื่นมาก็ร้องไห้ เป็นแบบนี้วนไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สำหรับเธอนั้นมันเหมือนทั้งชีวิตเลยล่ะ แล้วก็เหมือนเป็นแค่ช่วงเวลาเดียวด้วย ประตูของห้องใต้ดินก็เปิดออก

นรมนถูกคนแบกออกไป

เธอลืมตามอง ก็เห็นคุณนายตระกูลโตเล็กปิดจมูกด้วยความรังเกียจ

“รีบเอาออกไป เหมือนไปหมดแล้ว ไม่ไหวเลยจริงๆ”

นรมนทำอะไรได้ล่ะ？

เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้

แขนนั้นไร้เรี่ยวแรงจนยกแทบไม่ขึ้นแล้ว ไข้ขึ้นจนไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย คอก็แสบเป็นอย่างมาก พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว

ใช่สิ！

เธอเป็นใบ้ไปแล้ว！

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอเป็นคนใบ้ไปแล้ว

ใครจะอยากจะเอาคนใบ้มาเป็นภรรยากันล่ะ？

นรมนยิ้มอย่างขมขื่น

คุณนายตระกูลโตเล็กกลับไม่อยากจะมองเธอ เลยพูดกับคนข้างๆ ว่า “กิจจาล่ะ？”

“เดี๋ยวจะพาลงมา คุณหนูกมลกำลังหลับอยู่

คำพูดของลูกน้องทำให้นรมนเครียดขึ้นมา

กมล！

กมล！

ลูกสาวของเธอ！

เธอมีลูกที่แลกมาด้วยชีวิต ยังต้องมาอยู่กับตระกูลโตเล็กเหรอ？

เธอมองไปทางคุณนายตระกูลโตเล็ก อยากจะพูดอะไร แต่คอกลับเจ็บเหมือนถูกมีดบาด

ก่อนที่จะให้นรมนกินยาที่ทำให้เป็นใบ้นั้นลูกน้องเห็นฉากนี้ จึงรีบขึ้นมา แล้วทำให้นรมนเป็นลมสลบไป

คุณนายตระกูลโตเล็กเลยชักมือกลับ

ข้อมือของเธอนั้นมีรอยฟันอยู่ เหมือนใช้เหล็กไฟที่มีอุณหภูมิสูงนาบเผาให้ไหม้ มีเลือดไหลออกมา

เมื่อเห็นแบบนี้จะต้องมีรอยแผลเป็นแน่นอน

“ไปตายซะ！คุณน่ะควรตาย！”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนหยิบของข้างๆ มาโยนใส่นรมน

ทุกคนต่างไม่กล้าเข้าไปขัด

นั่นมันคือราวแขวนเสื้อ เมื่อฟาดไปที่ตัวของนรมน เพราะว่าออกไปอย่างเต็มแรง แต่คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยังไม่หายโกรธ จากนั้นก็เอาราวแขวนเสื้อที่หักแล้วฟาดไปที่นรมนอีกหลายรอบ จนตัวเองหมดแรง

นรมนมีเลือดออกเต็มไปหมด

ในตอนนั้นเอง กิจจาถูกพาลงมาแล้ว

ตอนที่เขาเห็นนรมนล้มลงทั้งๆ ที่เต็มไปด้วยเลือด ก็อึ้งไป จากนั้นก็ผลักทุกคนออกไป ก่อนจะวิ่งไปด้านหน้าของนรมน แล้วยื่นมือออกมา ปกป้องนรมนเอาไว้ที่ด้านหลัง

แววตาของกิจจานั้นใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะมองตรงๆ ไปที่คุณนายตระกูลโตเล็ก จากนั้นก็มองจนทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กอดที่จะรักไม่ได้

“หลบไปนะ！ฉันเป็นคนที่รักคุณมากที่สุดต่างๆ หากหล่ะ ฉันเป็นคุณย่าของคุณนะ！คุณนี่มันคนไม่รู้จักบุญคุณจริงๆ เลย！”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนตัวสั่น

กิจจากลับไม่พูดอะไรเลย แต่มัวแต่ยืนอยู่ด้านหน้าของนรมนอย่างไม่หลบไปไหน

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ่งมองตาของเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนที่ตรินท์กำลังมองเธอเลย

ตรินท์เองก็เคยมองเขาแบบนั้น ที่เชื่อถือมาก แล้วก็เคารพมากด้วย

ในใจของคุณนายตระกูลโตเล็กนั้นรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

เธอโยนไม้แขวนเสื้อทิ้ง ก่อนจะหันตัวไป พลางพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อคุณชอบเธอขนาดนั้น คุณก็ไปกับเธอสิ จากนั้นคุณก็ไม่ถือเป็นหลานของตระกูลโตเล็กอีกแล้ว ไม่ใช่หลานของฉันอีกต่อไป คุณไปกัดก้อนเกลือกินกับผู้หญิงใบ้คนนั้นเลย นี่เป็นทางเลือกของคุณเอง！ส่งพวกเขาไปซะ！”

ลูกน้องแอบลังเล

“คุณนาย คุณนายนรมนยังไม่ได้สติอยู่เลย คุณชายกิจจาเป็นแบบนี้ด้วย ส่งเขาไปในตอนนี้จะไม่……”

“ทำไม？คุณจะเถียงเหรอ？”

ท่าทีโกรธเคืองของคุณนายตระกูลโตเล็กนั้นไม่ใช่ว่าใครก็จะรับได้นะ

ลูกน้องเงียบลงในทันที

กิจจาเหมือนจะฟังออก เขาคำนับให้กับคุณนายตระกูลโตเล็กอย่างจริงใจ จากนั้นก็ไปจับมือของนรมน ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าเวลาอบอุ่นขนาดนี้ ทำให้หัวใจของหลายๆ คนนั้นเหมือนถูกบีบ

เขากำลังปลอบนรมน

เพียงแต่ว่าเหมือนจะพูดไม่ออก เลยทำได้แค่ใช้การแสดงออกมา ตอนนี้นรมนไม่ได้สติ ไม่รู้อะไรเลย

“รีบส่งกลับไป！”

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ่งเห็นกิจจาเป็นแบบนี้ ในใจก็ยิ่งอิจฉา

เธอไม่มีทางยอมให้กานต์ได้พึ่งพานรมนเด็ดขาด！

ไม่มีทางเด็ดขาด！