แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 623

บทที่ 623 เธอไม่ฟังฉันเอง

ตอนที่ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไร กิมจิก็มาแล้ว

“คุณหนูกมล ฉันพาคุณออกไปได้ไหม？”

เมื่อเห็นกิมจิ กมลก็ชะงักไป

เธอรู้จักกิมจิ เป็นคนของหม่ามี้

กมลเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะมองกิมจิด้วยดวงตากลมโต พลางถาม “ลุงกิมจิ คุณจะพาฉันไปเจอหม่ามี้ใช่ไหม？”

“ใช่ ฉันจะพาคุณไปหาหม่ามี้！”

คำพูดของกิมจิเพิ่งจะพูดจบ ก็ทำให้กมลปล่อยมือออกจากเตียงแล้วลุกขึ้นมา

กิมจิเห็นว่าตอนนี้เธอสกปรกไปหมด เลยหาคนมาเปลี่ยนเสื้อให้กมล

ในตอนนั้นเอง กมลไม่ขัดขืนอะไรเลย

เมื่อกิมจิพากมลออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก จู่ๆ คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดขึ้น “คุณหนูกมลล่ะ？เอาเธอมานี่หน่อย ฉันอยากจะคุยกับเธอหน่อย”

“คุณนาย คุณหนูกมลถูกกิมจิพาออกไปแล้ว”

“อะไรนะ？”

คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใครให้เขาพาไปล่ะ？”

“คุณไม่ได้บอกให้ทำเองเหรอ？กิมจิเองก็เป็นคนของคุณ พวกเราคิดว่า……”

“ให้ตายเถอะ！ไปตามกลับมา！”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธเป็นอย่างมาก

กิมจินี่ดีจริงๆ เลย！

กล้ามาหักหลังเขา！

กิมจิพากมลออกจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก แถมยังตรงไปที่โรงพยาบาลทหาร จากนั้นก็ไปที่บ้านของพ่อแม่โพนี่

ครั้งก่อนเพราะว่าสนิทสนมกันมาก กิมจิเลยทิ้งกุญแจสำรองเอาไว้

กมลเห็นกิมจิหาตัวเองมาที่นี่ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ลุงกิมจิ หม่ามี้ฉันล่ะ？ทำไมคุณพาฉันมาที่นี่ล่ะ？”

กิมจิไม่รู้ว่าจะตอบคำถามกมลอย่างไร เลยทำได้เพียงพูดว่า “กมลเด็กดี พวกเราพักที่นี่ก่อนดีกว่าไหม？ในบ้านมีคนไม่ดี เดี๋ยวรอให้แด๊ดดี้กลับมารับคุณไปดีกว่าไหม？”

“ฉันเข้าใจแล้ว ลุงกิมจิจะปกป้องฉันใช่ไหม？คนคนนั้นไม่ใช่คุณย่า เธอเป็นปีศาจใจร้ายใช่ไหม？”

สำหรับคำพูดของกมลที่ไร้เดียงสานั้น กิมจิไม่รู้จะตอบอย่างไรเลยล่ะ

เขาไม่รู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะทำกับนรมนได้โหดร้ายขนาดนี้

ถ้ารอให้เขากลับมาทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

เมื่อได้ยินว่านรมนเจ็บไปทั้งตัว ได้ยินว่านรมนแขนใช้การไม่ได้แล้ว แถมนรมนยังเป็นใบ้อีก

ได้ยินเรื่องราวต่างๆ มามากมาย กิมจิแค่คิดว่าในใจของตัวเองเหมือนถูกบีบคั้น

การตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดานั้นมันทำให้นรมนเจ็บปวดขนาดไหนเขาไม่มั่นใจ แต่ว่ากานต์ถูกคุณนายตระกูลโตเล็กไล่ออกไปแล้ว กมลไม่มีทางให้คุณนายตระกูลโตเล็กขังเอาไว้ได้อีก

เขาเกลียดความลังเลของตัวเอง เกลียดที่ตอนแรกตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ฝั่งนรมน ถ้าเกิดเป็นบุริศร์ เกรงว่าจะอยู่ข้างนรมนโดยไม่ต้องคิด ถึงจะรู้ว่าจะต้องทำให้คุณนายโกรธก็ไม่ท้อถอยใช่ไหม？

แต่ตอนแรกทำไมเขาถึงได้ลังเลนะ？

กิมจิมองกมล พลางพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ใช่ เธอเป็นปีศาจใจร้าย”

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คุณย่าฉัน คุณย่าดีกับฉันมาก ทำกับข้าวให้ฉันกิน พาฉันไปเที่ยวเล่น ไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลย แต่ยัยแม่มดใจร้ายนั้นไม่มีทาง โหดร้ายขนาดนั้น แถมยังเป็นคนไม่ดีอีก จะเป็นคุณย่าได้อย่างไร”

กมลพูดแบบนี้ แต่ว่าแววตานั้นกลับมีน้ำตาไหลออกมา

บางทีเด็กน้อยก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจอะไรเลย เพียงแค่พวกเขารับไม่ได้เลยในทันที เลยต้องปลอบใจตัวเองแบบนี้ บอกว่าคนคนนั้นไม่ใช่คนที่ตัวเองรู้จัก เหมือนกับว่าทำแบบนี้ ถึงจะข้ามผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่ว่าความลำบากใจนี้ต้องข้ามผ่านไปด้วยตัวเอง

กิมจิเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกปวดใจ

ถ้าเกิดนรมนรู้ว่าลูกสาวของตัวเองรับรู้เรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไรนะ？

กิมจิกอดกมลเอาไว้แน่น พลางพูดเบาๆ “ฉันจะปกป้องคุณเอง ขอแค่ฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็จะปกป้องคุณ”

“ขอบคุณนะ ลุงกิมจิ”

กมลซบลงตรงอกของเขา แต่กลับคิดถึงแด๊ดดี้กับหม่ามี้ แล้วก็พี่ชายด้วย

เธอเริ่มเหนื่อย เลยซบกิมจิจนหลับไป

กิมจิอุ้มกมลไปที่เตียง จากนั้นก็โทรหาบุริศร์ น่าเสียดายที่ยังปิดเครื่องอยู่

เขารู้ ว่าบุริศร์อาจจะกำลังทำอะไรอยู่ แต่ทำไมต้องเป็นช่วงนี้ด้วยล่ะ？

กิมจิไม่รู้ว่าหลังจากที่บุริศร์รู้แล้วจะเป็นอย่างไร เลยได้แค่รออยู่ที่นี่

คุณนายตระกูลโตเล็กหาอยู่นาน ก็รู้ว่ากิมจิพากมลไปอยู่ที่โรงพยาบาลทหาร ก็โกรธเป็นอย่างมาก

“น่ารังเกียจ！ฉันเลี้ยงมาหลายปี กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เปลี่ยนความคิดไปขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าฉันเข้าไปในโรงพยาบาลทหารไม่ได้ กลับไปหลบอยู่ที่นั่น เหตุผลฟังขึ้นจริงๆ เลย！”

ลูกน้องนั้นไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย

คุณนายตระกูลโตเล็กปลดปล่อยอารมณ์ก่อนจะเข้าห้องนอนไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำอะไรในห้อง

หลังจากที่นรมนกับกิจจาถูกแบกออกไปด้านนอกแล้ว ตามที่นัดเอาไว้ก็ต้องถูกส่งไปบนเรือที่คุณนายตระกูลโตเล็กเตรียมเอาไว้ ก่อนจะออกจากเมืองชลธีไป แต่ว่ากิจจากลับดึงหัวหน้าทีมของลูกน้องเอาไว้

หัวหน้าทีมเคยได้รับการช่วยเหลือจากบุริศร์มาก่อน เมื่อเห็นกิจจารั้งตัวเองเอาไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนลง

“คุณชายกิจจา ฉันไม่กล้าปล่อยพวกคุณไป”

กิจจามองรอบๆ จากนั้นก็เขียนที่อยู่ให้เขา

มิลินเห็นแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ พลางพูดขึ้น “ให้ตายเถอะ เด็กน้อยๆ แบบนั้นทำให้กลายเป็นคนเก็บตัวเก็บกดได้เลย ผู้หญิงคิดว่าเด็กจะรับเรื่องทุกอย่างได้หรือไง？”

เธอลูบหัวของกิจจา ก่อนจะเข้าเฝือกแขนของนรมนใหม่ จากนั้นก็ทำแผลข้างหลังของเธอให้ใหม่ แถมรอยฟกช้ำพวกนั้น ก็ใส่ยาให้เธอด้วย

นรมนถูกเข็นเข้าไปในห้องผู้ป่วย กิจจาก็ตามมาติดๆ

“กิจจา ตามฉันมา ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เสื้อผ้าของคุณมันสกปรกหมดแล้ว”

มิลินลองดึงกิจจาออกไป แต่กิจจาไม่ขยับเลย

เขานั่งอยู่ข้างเตียงของนรมนไม่ห่างไปไหน แล้วก็ไม่พูดอะไรด้วย แต่กลับแสดงว่าตัวเองนั้นไม่อยากออกไปไหนไกลเลย

มิลินรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก พลางพูดเสียงเบา “เสื้อผ้าสกปรกขนาดนี้มีเชื้อโรคเยอะนะ เดี๋ยวถ้าเกิดว่าเธอติดเชื้อมันจะไม่ดีเอานะ เชื่อฟังหน่อย พวกเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆ เอาไหม？คุณวางใจเถอะ อยู่ที่นี่ ไม่มีใครมาทำร้ายคุณกับหม่ามี้คุณได้หรอก”

กิจจาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามมิลินไปเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดๆ จากนั้นก็รีบกลับมาที่เดิม

มิลินลากเขาไปไหนไม่ได้ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย

นรมนคิดว่าตัวเองเหมือนจะถูกจับย่างไฟอยู่เลย มันร้อนเสียจนรู้สึกไม่สบายตัว เจ็บจนแทบไม่ไหว เธออยากจะหยุดทุกอย่างเอาไว้ แต่ทว่ามือทั้งสองข้างมันไม่มีแรงเลย ยกไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ

ในตอนนั้น เหมือนเธอเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง จากนั้นก็ลบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน พลางพูดเสียงเบา “เด็กน้อยน่าสงสาร ใช้ชีวิตให้ดีๆ นะ นี่เป็นความหวังเดียวของฉัน”

“คุณย่า！คุณย่าอย่าไปนะ！”

นรมนจับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่าเธอกลับออกห่างไปเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้ม

“ไม่！คุณย่า！อย่าไปเลย！”

นรมนร้องไห้เสียงดัง แต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่เห็นแล้ว มีแต่เพียงใบหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กที่มีท่าทีไร้เรี่ยวแรง

“นรมน ขอเพียงแค่ฉันอยู่ด้วย คุณก็อย่าคิดจะคบกับบุริศร์เลย！คุณไม่เหมาะจะเป็นสะใภ้ของตระกูลโตเล็ก คุณมันคนไร้ประโยชน์！”

“ไม่ ฉันไม่ใช่！”

นรมนไม่อยากฟัง มันเป็นเหมือนคำสาปที่ก้องอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา

เธอคิดว่ามันร้อนขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ เจ็บจนแทบขาดอากาศหายใจเลยล่ะ

ใครก็ได้มาช่วยเธอหน่อย！

บุริศร์ คุณอยู่ที่ไหน？

นรมนร้องออกมา แต่กลับหลุดออกจากฝันร้ายนี้ไม่ได้

กิจจาเห็นนรมนร้องโวยวายแบบนั้น ก็ตกใจจนรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะหันวิ่งไปทางห้องทำงานของมิลิน

หลังจากที่เขาวิ่งไปที่ห้องทำงานของมิลิน ก่อนจะดึงแขนของมิลินแล้วพาเธอมาที่ห้องพักผู้ป่วย

ตอนที่มิลินเห็นนรมน ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ให้ตายเถอะ！ทำไมถึงเป็นแบบนี้？”