แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 638

บทที่ 638 ผมจะไม่ยกโทษให้คุณเด็ดขาด

“เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ปัญญ์เห็นนรมนหน้าซีดลงหลังจากตรวจสอบบัญชีธนาคาร จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

นรมนทำท่าทางบอก “ฝ่ายการเงินของบริษัทไม่ได้โอนเงินให้ฉัน”

“ทำไม?”

“ไม่รู้”

วันนี้เป็นเงินเดือนออก แต่ยอดเงินในบัญชีของนรมนยังคงเป็นศูนย์

สถานการณ์ของกิจจาหลังจากผ่านการหนึ่งเดือนก็ดีขึ้นเล็กน้อย นรมนวางแผนหลังจากเงินเดือนนี้ออกแล้วจะพากิจจาไปตรวจที่สถาบันเฉพาะทาง

เด็กดีขนาดนี้ เธอไม่อยากให้กิจจาปิดกั้นตัวเองต่อไป แต่วันนี้เงินกลับไม่เข้าบัญชี เกิดอะไรขึ้นกัน?

นรมนเปิดโน้ตบุกขึ้นมาหาคนที่รับผิดชอบดูแลแล้วสอบถามถึงปัญหานี้

คนดูแลให้คำตอบว่าฝ่ายการเงินคำนวณเงินเดือนผิดดังนั้นจึงไม่ได้ทำการโอนเงิน ความหมายของคนดูแลคือต้องการให้นรมนใบเสร็จค่าแปลของเดือนนี้ไปที่บริษัท เพื่อตรวจสอบบัญชีจากนั้นจึงจะชำระเป็นเงินสดให้

นรมนกลับคิดว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยปกติ

ทำไมฝ่ายการเงินถึงได้เกิดความผิดพลาดได้ง่ายแบบนี้?

แต่ถ้าไม่ไป เงินเดือนนี้ก็เท่ากับว่าคว้าน้ำเหลว?

แม้ว่าจะรายได้ไม่เท่าเมื่อก่อน แต่ก็เป็นผลของความพยายามของเธอ เป็นพื้นฐานให้เธอกับกิจจาอยู่รอด

เธอเกรงใจที่จะอยู่กินฟรีไปวันๆ ที่ตระกูลเจริญไชยต่อไปแล้ว

ปัญญ์พูดพลางขมวดคิ้ว “เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? จะเป็นกับดักอะไรหรือเปล่า? พี่นรมน พี่อย่าไปคนเดียว พี่รอก่อนผมไปขับรถ แล้วพาพี่ไปเอง ถ้าอีกฝ่ายรังแก ผมจะสั่งสอนเธอเอง?”

นรมนยิ้มออกมาทันที

ปัญญ์นั้นอบอุ่นมากจริงๆ

ตั้งแต่ใช้เวลาร่วมกับเขามาหนึ่งเดือน นรมนรู้สึกอิจฉาคมทิพย์ที่มีน้องชายแสนดีขนาดนี้

คมทิพย์พิงอยู่ที่ประตู พูดขึ้นอย่างอิจฉาเล็กน้อย “โอ้ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอเหมือนเป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขามากกว่าฉันกัน?”

“พี่ อย่างหึงเลย เดี๋ยวซื้อของอร่อยกลับมาฝาก”

ปัญญ์เลิกคิ้วให้คมทิพย์ ด้วยท่าทางร้ายมาก

“ไปเถอะ อย่ามาแหย่ฉัน เอาท่าทางแบบนี้ไปทำร้ายสาวๆ ข้างนอกนู่น”

คมทิพย์กับปัญญ์ปะทะคารมกันต่อ นรมนมองพวกเขา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าในใจ

เธอเคยปรารถนาที่จะใช้ชีวิตร่วมกันบุริศร์แบบนี้ตลอดไปเหมือนกัน

ทำไมถึงคิดถึงเขาอีกแล้ว?

ตัดสินใจที่จะลืมเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?

นรมนรู้สึกว่าการลืมคนคนหนึ่งนั้นยากมาก

ปัญญ์กับคมทิพย์เห็นนรมนใจลอยอีกแล้ว ก็ส่ายหน้าอย่างระอาใจ

“พี่นรมน พี่เก็บของก่อน เดี๋ยวผมพาพี่ไปที่บริษัท”

ปัญญ์ตบลงบนไหล่เธอ ทำให้เธอได้สติกลับมา

เธอพยักหน้า หาใบเสร็จค่าแปลของเดือนนี้ออกมา

คมทิพย์เห็นนรมนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เรียบร้อย

นรมนบอกกับกิจจาว่าต้องออกไปข้างนอกสักครู่ ให้กิจจาอยู่ที่บ้านคนเดียวดีๆ กิจจาจึงพยักหน้า

ปัญญ์พานรมนขับรถไปถึงบริษัทTENกรุ๊ป

มองอาคารสูงใหญ่ตรงหน้า นรมนก็มีความรู้สึกไม่แน่ใจบางอย่าง

เธอเองก็เคยนั่งทำงานในตึกสูงใหญ่แบบนี้มาก่อน ตอนนี้กลับกลายเป็นอยู่ในระดับต่ำสุด

ไม่ว่าอย่างไร เธอจะต้องพยายามกลับมายืนที่ตำแหน่งเดิมให้ได้ ให้ชีวิตที่ดีแก่กิจจา

ปัญญ์เห็นสายตานรมนที่อ่านอารมณ์ไม่ออก รู้สึกว่าทั้งตัวนรมนเต็มไปด้วยเรื่องราว ทำให้รู้สึกอยากเข้าไปค้นหาเป็นอย่างมาก

นรมนสังเกตได้ถึงสายตาที่มองมาที่ตนเองอย่างตั้งใจ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปแล้วสบตากับปัญญ์โดยตรง

ปัญญ์มีความรู้สึกลำบากใจที่ถูกจับได้ว่าแอบมอง ใบหน้าแดงเรื่อลามมาจนถึงลำคอ ท่าทางน่ารักนั้นทำให้นรมนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“อะแฮ่ม พี่นรมน พวกเราไปกันเถอะ”

ปัญญ์รู้สึกอายมากจึงเดินไปข้างหน้าก่อน

นรมนเดินตามหลัง ยิ้มอย่างสบายใจ

ในชีวิตมีน้องชายแบบนี้ก็ไม่เลวใช่ไหม?

นรมนกับปัญญ์เดินตามกัน ปัญญ์กับให้ความสนใจกับนรมนที่ตามหลังมาตลอดมาว่าเธอจะเดินไปผิดทางหรือไม่ แต่เขากลับพบว่าหลังจากเข้ามาแล้วนรมนไม่ได้ประหม่าแม้แต่น้อย แม้ว่าบรรยากาศจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกครั้ง

พนักงานสาวที่แผนกต้อนรับหยุดพวกเขาได้ถูกเวลาพอดี

“ขออนุญาตสอบถามค่ะ พวกคุณมาพบใคร?”

ปัญญ์หยิบสมุดบัญชีค่าแปลออกมาแล้วโยนไปตรงหน้าพนักงานต้อนรับพร้อมกับเอ่ย “พวกเรามาหาคนที่รับผิดชอบที่ดูแลเรื่องนี้”

พนักงานต้อนรับดูแล้วโทรหาคนที่รับผิดชอบดูแล

“เจ้าหน้าที่รับผิดชอบเรื่องนี้ให้พวกคุณขึ้นไป ตรงนี้คือลิฟต์โดยสารไปที่ชั้น12 แล้วเลี้ยวขวาก็จะเป็นสำนักงาน”

“ขอบคุณครับ คนสวย”

ปัญญ์ยิ้ม ยิ้มสมุดบัญชีนั้นแล้วจูงมือนรมนเข้าลิฟต์ไป

มือของนรมนนั้นบอบบาง และนุ่มมาก

นรมนไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธ แต่ยังยิ้มอย่างจริงใจและสบายใจ

นี่เป็นสิ่งที่บุริศร์ไม่ได้คิดถึงเลย

เขาคิดมาตลอดว่านรมนไปจากตนเองแล้วจะเจ็บปวดเสียใจ เหมือนกันกับเขา ใช้ชีวิตอย่างทรมานทุกวัน ใช้ชีวิตราวกับได้ตายไปแล้ว แต่กลับไม่คิดว่านรมนนอกจากจะไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ในทางตรงกันข้ามยังคงมีชีวิตที่สดใส

เธอราวกับว่าลืมบุริศร์คนนี้ไปจนหมดสิ้นแล้ว ใช้ชีวิตอย่างเต็มอิ่มในทุกวัน

นรมนมีรอยยิ้มทุกวัน เธอยุ่งอยู่ทุกวัน ใช้ชีวิตโดยมีกิจจาเป็นศูนย์กลางชีวิตเธอ ราวกับว่าเธอลืมไปแล้วว่าตนเองยังมีลูกชายลูกสาวอีกคู่หนึ่ง ลืมสามีเธอคนนี้ไปแล้ว

ในใจของบุริศร์รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

ตอนที่ไม่เห็นนรมน เขาอยากเจอเธอ แต่ตอนนี้ได้เจอแล้ว นรมนผอมลง แต่กลับมีชีวิตชีวาขึ้น แม้ว่าจะยังคงพูดไม่ได้เหมือนเดิม แต่สายตาอ่อนโยนของเธอที่มองปัญญ์นั้น อ่อนโยนจนเข้ารู้สึกหวง จนอยากเข้าไปถีบปัญญ์ออก

พฤกษ์สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเย็นๆ ที่แผ่ออกมาจากตัวของบุริศร์ในตอนนี้ได้

หนึ่งเดือนมานี้ บุริศร์ตามหานรมนกับคมทิพย์ราวกับคนบ้า ในที่สุดตอนนี้คนก็อยู่ตรงหน้าแล้ว แต่กลับเป็นสถานการณ์เช่นนี้

“ประธานบุริศร์ ผมให้ฝ่ายการเงิน......”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากเห็นว่าเธอสบายดีไหมก็เท่านั้นเอง”

บุริศร์พูดขนาดนี้แล้ว พฤกษ์จึงไม่พูดอะไรอีก

จะทำแค่มองนรมนได้อย่างไร?

แต่ในเมื่อบุริศร์พูดแบบนี้แล้ว พฤกษ์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องถัดไปแล้วเปิดหน้าต่าง เพื่อฟังนรมนกับปัญญ์เข้ามาในแผนกการเงิน

ปัญญ์ดึงเก้าอี้ออกมาให้นรมนนั่งลง ส่วนตนเองก็นั่งลงข้างๆ จากนั้นก็พูดกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงิน “นี่คือบัญชีค่าแปลเอกสารของพี่นรมนของเรา คุณคิดบัญชีให้ดี ถ้าคุณกล้าเอาเปรียบเงินเดือนพี่นรมนของผมแม้แต่แดงเดียว ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

พนักงานฝ่ายการเงินรีบรับเอาบัญชีมา

มีการติดตั้งกล้องวงจรปิดในแผนกนี้ บุริศร์จึงมองเห็นทุกอย่างผ่านกล้องวงจรปิดได้อย่างชัดเจน

ปัญญ์เห็นนรมนประหม่าเล็กน้อย จึงลูบมือเธอเบาๆ แล้วเอ่ย “ไม่ต้องประหม่า พี่นรมนยังมีผม ผมรินน้ำให้พี่ดื่มไหม?”

นรมนพยักหน้า แววตาไว้วางใจนั้นทำให้บุริศร์รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

คนที่นรมนเคยเชื่อมั่นที่สุดคือเขา ตอนนี้กลับกลายเป็นปัญญ์

หรือจะบอกว่าเวลาหนึ่งเดือนมานี้ นรมนลืมเขาแล้ว รักกับปัญญ์?

บุริศร์กำแก้วน้ำในมือ เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนมา แววตาเย็นชาจนน่ากลัว

พฤกษ์รู้สึกความดันอากาศให้ห้องลดต่ำลงอย่างกะทันหัน

เขามองกล้องวงจรปิด กลับไม่รู้ว่าตนเองควรจะพูดอะไร

ปัญญ์รินน้ำมาให้แล้ววางลงตรงหน้านรมน

นรมนยกน้ำขึ้นดื่ม อยู่ๆ ก็พบเข้าว่ามีกล้องวงจรปิดอีกสองตัวติดตั้งอยู่บนเพดาน เธออดไม่ได้ที่จะชะงักไป

ฝ่ายการเงินจำเป็นต้องติดตั้งกล้องวงจรปิดเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ?