แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 79

บทที่ 79 ไม่เป็นไรฉันรอได้

ในขณะที่หล่อนไม่พอใจแต่ก็กลัวเพราะความโกรธของเขา

เขมิการีบถอยหลัง เหมือนนึกอะไรถึงแล้วรีบหน้าซีด

“ไม่ใช่นะ บุริศร์ ฉันแค่...”

“แค่อะไร? แค่ไม่พอใจ? แค่อยากขึ้นเตียงกับฉันแต่ไม่มีโอกาสใช่มั้ย? เขมิกาเธอควรจำไว้นะว่าเธอเป็นใคร! ที่เธอสามารถอยู่บ้านนี้อยู่เลี้ยงดูกิจจา ไม่ใช่เพราะว่าฉันยังมีความรู้สึกต่อเธอแต่เพราะคนๆนั้นต่างหาก!”

จู่ๆเขาก็ไปบีบคอเขมิกาเหมือนกับสิงโตที่กำลังขู่คำราม

เขมิกาเริ่มกลัว

เขมิกาน้อยมากที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้มือเขามากรงเหล็กที่จะทำให้เขมิกาตายได้ตลอดเวลา

รอบนี้เขมิกากลัวมากๆ

“บุริศร์ อย่าทำแบบนี้! ฉันผิดแล้ว! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! อย่าฆ่าฉันเลย เธอต้องรู้ว่าฉันเป็นคนของคนนั้นๆ! ถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนี้กับฉัน คนนั้นจะไม่ให้อภัยเธอแน่!”

เขมิกาไม่ทำไม่ได้ที่จะเอาคนนั้นมาอ้างเป็นผู้ชายที่ทำให้เขมิกานั้นทำตามใจในบ้านนี่และอยากได้อะไรก็ได้!

เขาบีบจนเห็นเส้นเลือดแรงบีบนั้นไม่ลดลงเลย

เขาเกลียดจนอยากจะบีบคอเขมิกาให้ตาย!

แต่เสียดายเขาทำไม่ได้!

เขาทิ้งเขมิกาไว้ด้านข้าง

เขมิกาล้มลงและออกเสียงดังโอ้ยยยย

พฤกษ์ที่วิ่งมาแต่ไกลเห็นฉากนี้

ดูแล้วเขมิกาคงไปรบกวนเรื่องเขาจริงๆสินะ

“ท่านประธาน ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!”

พฤกษ์รีบขึ้นหน้าและพยุงเขมิกา แต่ดันได้ยินเขาพูดขึ้น“ตั้งแต่วันนี่เป็นต้นเอาเขมิกากลับไปที่บ้านตระกูลของเขมิกาเอง ถ้าเขมิกาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งใดของบ้านตระกูลโตเล็ก และไม่รู้ว่าควรเว้นระยะห่างยังไงกับฉัน ชาตินี้ก็ไม่ต้องให้เขมิกาเข้าบ้านตระกูลโตเล็กอีก! ตอนนี้กิจจาก็ไม่เล็กแล้ว สามารถอยู่เองได้แล้ว!”

เขมิกาที่กำลังจะลุกขึ้นดันหมดแรง

“ไม่! เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ! บุริศร์ กิจจาเป็นทุกอย่างของฉัน! เธอจะเอากิจจาไปจากฉันไม่ได้!”

เขมิกาต้านและกำลังออกจะทำอะไรแต่โดนพฤกษ์ปิดปากไว้ก่อน

ที่รบกวนเขาก็สามารถทำให้พฤกษ์เองตาย800รอบ ถ้ายังให้เขมิกาพูดปาวๆๆอยู่ละก็งานก็คงจะไม่มีให้ทำแล้ว

พฤกษ์รีบลากตัวเขมิกาออกไป พฤกษ์เองยังรู้สึกถึงแรงมองที่เย็นเฉียบ

เขาเหงื่อตก ดูแล้วเงินโบนัสนี้ก็คงล้มแล้วสินะ

ในที่สุดหน้าประตูเงียบสักที แต่เขาก็ไม่มีความอยากแล้ว

เขามีเรื่องมากมาย บนตัวแบกรับของไว้เยอะแยะ

นรมนได้ยินด้านนอกเงียบก็รู้ว่าฉากนี้จบไปแล้ว

นรมนพิงที่หัวเตียงมองเขาเดินเข้ามาและมองมาทางหล่อนเหมือนจะดูสิ่งที่หล่อนวางแผนไว้ออก

“เธออยากถามอะไร?”

นรมนมองหน้าเขาไม่กล้าพูดไรแต่น่าหัวเราะ

หล่อนดีใจ!

ที่เห็นเขากับเขมิกาทะเลาะกันแค่นั้นหล่อนเองก็ดีในสะใจสุดๆ

นิสัยของเขาไว้คงจะไว้คิดบัญชีกับหล่อนทีหลัง?

แล้วไง?

หล่อนไม่แคร์!

ตั้งแต่5ปีก่อนที่หล่อนเกิดใหม่นั้นหล่อนเองก็ไม่มีไรน่าแคร์อยู่แล้ว

มองหน้านรมนที่ไม่แคร์ไรทั้งสิ้นและสายตาที่มีความหาเรื่อง เขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

คนที่มีโอกาสได้จับโทรศัพท์เขาและรู้รหัสเขาก็มีแต่หล่อนแล้วจะมีใครอีก?

เขมิกาที่อยู่โรงพยาบาลจะมีความสามารถพิเศษอะไรที่จะรู้ว่าเขากับนรมนจะทำอะไรกันนอกจากมีคนบอกเขมิกาเอง

เขานึกถึงสายเข้าตะกี้ เขายังจะไม่เข้าใจไรอีก?

เขามองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องทำแบบนี้ เพื่อลงโทษเขา? หรือว่าลงโทษเขมิกา? หรือว่าทั้งสองหล่อนก็เกลียด

เขารู้สึกอึดอัด

เรื่องนี้ทำให้เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะมีอะไรกับหล่อนแล้วทำให้หล่อนมีอารมณ์ขนาดนั้นแต่หล่อนก็ยังพยายามเรียกสติของตัวเองกลับคืนตลอด

ผู้หญิงคนนี้ไม่รักเขาแล้ว!

เขารู้สึกอยู่ยากลำบากใจและเจ็บปวดเหมือนตัวเองกำลังโดนควักหัวใจออกไป

ความเงียบของเขาทำให้หล่อนไม่รู้จะทำไง

ผู้ชายคนนี้ควรจะถามหล่อนอย่างโมโหไม่ใช่หรอ?

หล่อนเตรียมใจแล้ว แต่เขาเงียบแบบนี้หมายความว่าไง?

หล่อนเดาไม่ออก

เขารีบใส่เสื้อเหมือนความรู้สึกที่เร่าร้อนตะกี้โดนดับหานหมด เหลือเพียงแต่ความเย็นชา

หล่อนไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงคำว่าเดียวดายคำนี้ แต่จู่ๆหล่อนก็รู้สึกเจ็บเมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินไปอย่างเงียบเหงาและโดดเดี่ยว

สายตาเขานั้นซับซ้อนเกินไปกว่าหล่อนจะมองออก แต่ตอนนี้จะทำไรกันแน่?

หลังจากเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันมาบอกกับหล่อน“มีที่ๆอยากไปอีกมั้ย? ถ้าไม่มีฉันพาเธอกลับบ้าน”

“หื้มม?”

หล่อนไม่คิดว่าเขาจะตอบสนองแบบนี้

เขาไม่โมโห?

เพราะไร?

เขายิ้มกริ่ม“ถ้าเธอรู้สึกอยากขอโทษ ฉันก็สามารถทำให้เงินนี้ไม่เสียฟรี เธอรู้นิว่าเวลาถอดเสื้อนั้นไม่มาก”

หล่อนเกือบกัดโดนลิ้นตัวเอง

5ปีไม่เจอ สกิลเต๊าะสาวไม่ลดเลยนิ

หล่อน หึ

เขาพูดขึ้นอีก

“คนกาก”

หล่อนกำมัดอยากต่อยหน้าเขาเต็มๆแต่ก็ต้องทนไว้

หล่อนอาจจะเป็นคนกากจริงก็ได้

บุริศร์อุ้มหล่อนแล้วก้าวขายาวออกไป

ผู้จัดการเห็นเขาลงมาก็รีบไปตอบรับ

“ท่านประธาน ท่าน....”

“ตั้งแต่นี้ไปเธอโดนปลดออกแล้ว! อีกอย่างจะบอกให้เจ้านายพวกเธอ ฉันซื้อโรงแรมนี้แล้ว”

เขาพูดอย่างเย็นชาเสร็จก็หันตัวไป

หล่อนรู้ว่าเขาเอาความโกรธมาลงที่ผู้จัดการโรงแรม

สงสารผู้จัดการที่เปิดเผยเลขห้องของเขาออกไป เพราะไม่รั้งเขมิกาไว้และโดนไปด้วย คงจะเป็นความผิดของหล่อน

หล่อนมองหน้าผู้จัดการที่ไม่น่าเชื่อ และรู้สึกผิด ดูแล้วต้องให้รเมศเอางานให้ผู้จัดการคนนี้ทำแล้วแหละ เพราะตัวเองทำให้ผู้จัดการไม่มีงานก็ไม่ได้ใช่มั้ย?

เขาอุ้มหล่อนออกมาก็เห็นแต่หล่อนมองผู้จัดการคนนั้น

“ทำไม อยากช่วยผู้หญิงคนนั้นหรอ?”

“ไม่”

หล่อนรีบปฏิเสธ

หล่อนไม่ได้โง่ หล่อนจะไปยอมรับทำไม

เขาก็ไม่ได้เถียงกับหล่อนแล้วคาดเข็มขัดให้หล่อน

รถถึงบ้านเร็วมาก

ป้าโอเห็นเขาที่อุ้มหล่อนเข้ามา สีหน้านี้บูดมาก แต่ไม่ได้แสดงให้เขาเห็น

“คุณผู้ชายกลับมาแล้วหรอ?”

“อืม!”

เขาไม่ได้พูดไร หลังจากส่งหล่อนเข้าห้องเสร็จ ออกมาพูดกับป้าโอ“ผมจะหาคนใช้มาให้แคทเธอรีโดยเฉพาะ คราวหน้าเรื่องของหล่อนป้าโอก็ไม่ต้องไปทำแล้ว”

สีหน้าป้าโอเปลี่ยนไป

“คุณผู้ชาย นี่หมายความว่าไง? จะให้ป้าไม่มีงานทำหรอ? หรือว่าป้าไม่ทำไรแคทเธอรีแล้วทำให้คุณผู้ชายไม่ชอบใจ?”