แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 90

บทที่ 90 เธอเกิดปีจอนี่เอง

กานต์​ไม่ค่อยพอใจนัก

ทำไมหลังจากแม่มา  กิจจาคนนี้ก็มากเรื่องถึงเช่นนี้?

"แม่​ แม่เป็นของฉัน"

กานต์​กอดแขนของนรมนอย่างแน่นๆ​ ทำให้นรมนหมดคำพูดจริงๆ

"แม่เป็นของเธอตลอด​ แต่ว่าเธอไม่รู้​สึก​หรือว่ากิจจากำลังขาดความอบอุ่น?"

"มันก็ไม่เกี่ยว​อะไรกับเรา​ เขามีแม่ของเขาเอง"

กานต์​รู้ว่าใครคือแม่ของกิจจา​ สำหรับผู้หญิง​คนนั้นไม่มีความรู้​สึกดีๆให้เลยแม้แต่น้อย

เห็นสีหน้าเขาเช่นนี้​ นรมนกก็ไม่พูดอะไรมาก

คมทิพย์​พานรมนและกานต์​ไปทานข้าวที่โรงอาหาร

นรมนไม่เข้าใจว่าอะไรคือเข้าเที่ยง​ข้าวพิเศษ​ จนกว่าได้เห็นว่ากิจจาหยิบน่องไก่ให้กับกานต์​อย่างอาลัยอาวรณ์​ ตาคู่นั้นจ้องน่องไก่อยู่ตลอดเวลา​ ทำเหมือนกับว่าจ้องไปก็จะได้กินเข้าไปในปากอย่างนั้น

กานต์​กลับหยิบมาโดยไม่เกรงใจ​เลยสักนิด​ วางเข้าไปในถ้วยของนรมน​ พูดอย่างหยิ่งยโส​ว่า"แม่​ ลูกชายแม่แย่งชิงมาเพื่อแม่​ รีบกิน​ ในหนึ่งวันก็มีแต่ข้าวเที่ยงนี่แหละอร่อยที่สุด"

พูดอยู่​เขาก็กัดกินน่องไก่แบบคำใหญ่​ๆ​ กินจนน้ำมันเลอะปาก

กิจจากลืนน้ำลายอย่างไม่รู้​ตัว

ถึงแม้เขาจะเป็นทายาทบ้านตระกูล​โตเล็ก​ และอยู่ในบ้านตระกูล​โตเล็กก็ไม่เคยขาดน่องไก่​ แต่ว่าหลังจากมาที่นี่​ นอกจากน่องไก่ข้าวเที่ยง​ อาหารมื้ออื่นๆทำให้เขาทนรับไม่ไหวจริงๆ​ มันธรรมดา​มากจนไม่รู้​จะธรรมดา​แค่ไหนแล้ว  อีกอย่างรสชาติ​ยังเทียบกับฝีมือพ่อครัวที่บ้านไม่ได้สักนิด

เดิมทีคิดว่าจะมีน่องไก่ให้กินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ​ แต่ตั้งแต่มาที่นี่​ กานต์​ก็รังแกเขาอยู่​ตลอดเวลา​ แย่งชิงน่องไก่ของเขา​ แต่เขาก็สู้อย่างฝ่าฟัน​ไม่ถอย​ แต่ว่าวันนี้เขาตะกละ​น่องไก่เหลือเกิน​

มองหน้าตะกละของกิจจามันเหมือนกับแมว​ไม่มีผิด นรมนจึงเอาน่องไก่ในถ้วยตัวเองยื่นให้กับกิจจา   

"กินเถอะ"

กิจจาอึ้งไป​ทันที​ หันไปมองหน้ากานต์​

กานต์​ขมวดคิ้ว​อย่างเข้มขรึม​

"แม่​ นี่ฉันแย่งชิงมาเพื่อแม่นะ​ อีกอย่างแพ้ก็ต้องยอมรับว่าแพ้​ เขาแพ้ให้กับฉันเอง" 

"กานต์​  คนเราต้องรู้จักให้อภัย​ ถึงแม้แม่จะรู้ว่าเธอกำลังกระตุ้น​กิจจาอยู่​ แต่ว่าการกดขี่ข่มเหง​คนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ควร​ ต้องรู้จักยืดหยุ่น​ อีกอย่างนี่เป็นน่องไก่ที่เธอให้กับแม่​ แม่มีสิทธิ์​ที่จะแบ่งให้ใครก็ได้ไม่ใช่หรือ? "

นรมนไม่ได้จะเอ็นดูกิจจา​ เพราะยังไง​ซะเขาก็เป็นลูกของเขมิกา​ แต่เธอดันใจอ่อน    

มองตาที่ปรารถนาของกิจจา​ เธอเหมือนได้เห็นตาคู่นั้นของกมล

ตาทั้งคู่​ที่คล้าย​กัน​ หน้าตาที่คล้าย​กัน​ แต่ต่างกันที่โชคชะตา​ชีวิต​  นี่อาจเป็นฟ้าลิขิต​ แต่ว่าเด็กผิดอะไรหล่ะ?

คำพูดของนรมนทำให้กานต์​เงียบ   

กิจจายังคงมองหน้ากานต์​  เหมือนกานต์​ไม่พูดจา​ ตัวเองก็จะไม่กินน่องไก่​  ถึงแม้เขาอยากกินมาก

ผ่านไปสักพัก​ กานต์​พูดเสียงต่ำว่า"แม่ให้เธอ​ เธอก็กินเถอะ​ แต่ว่าวันนี้เธอต้องฝึกซ้อม​เพิ่มหนึ่งชั่วโมง​ เธอสู้ความแข็ง​แกร่ง​ของร่างกายฉันไม่ได้​ เธอจึงต้องพยายาม​กว่าเดิม​ ไม่มีทายาทบ้านตระกูล​ไหนเอาแต่ใจและขี้เกียจ​ได้"

 "รับทราบ​ ลูกพี่"

กิจจายิ้มแย้ม​อย่างดีใจขึ้นมาทันที​ รีบหันไปกอดนรมนและพูดอย่างออดอ้อน​ว่า" คุณ​น้า​ ขอบคุณ​คุณ​น้า​ ฉันจะพยายาม​ต่อไป"

" เด็กดี"

ถูกกิจจากอดไว้​ นรมนมีความรู้สึก​อีกแบบนึง​ ไม่เหมือนความรู้​สึกที่กอดลูก​ ไม่เหมือนการออดอ้อน​ของลูกสาว​ แต่กลับทำให้เธอชื่นใจ​ ความรู้สึกแบบอุ่นๆ​ ความรู้สึก​แบบเติมเต็ม​

กิจจากินน่องไก่อย่างมีความสุข​ กานต์​ก็หัวเราะ​ เด็กผู้ชายตบตีกัน​ มันก็คึกคัก​ดี

คมทิพย์​เห็นภาพ​เหตุการณ์​นี้​ พูดอย่างสับสนว่า"ความจริงเธอสามารถ​หลอกใช้ความรักจากกิจจาที่มีต่อเธอไปจัดการกับเขมิกา"

"ฉันไม่ต่ำช้าขนาดนั้นหรอก​อีกอย่างฉันเป็นแม่คนนึง​ ถึงแม้เขมิกาจะเลวแค่​ไหน​ แต่ก็ให้เด็กมาเดือดร้อน​ไม่ได้เด็ดขาด"

"เธอยังคงใจดีอย่างนี้​ ทำแบบนี้กับบุริศร์ไม่ได้นะ"

คมทิพย์​กังวล​

นรมนหรี่ตา

" วางใจเถอะ​ สำหรับเขาฉันไม่ใจอ่อนแน่นอน"

ข้าวมื้อนี้ถือว่าอบอุ่น​และมีความสุข​ดี

ตอนเย็น​เด็กกับครูไปฝึกซ้อม​ต่อ​ นรมนไม่มีธุระ​อะไร​ หลังเที่ยวชมสถานที่​เสร็จ​ ก็ได้รับสายจากบุริศร์

วิวที่นี่สวยดี  มีเพื่อนซี้และลูกอยู่เป็นเพื่อนอีกด้วย​ ความจริงนรมนถือว่ามีความสุขดี​ หากไม่ใช่บุริศร์โทรศัพท์​มาแล้วก็

แต่ว่าเธอไม่ได้คิดหนี​ รับสายของบุริศร์

"อยู่บนเกาะสบายดีไหม?"

"เสียงของบุริศร์ซ่อนความเหนื่อย​ล้า

" ก็ดี"

นรมนตอบแบบทั่วไป​ ไม่มีอารมณ์​อะไรมาก

บุริศร์นวดขมับตัวเอง​ รู้ตัวดีว่าเธอไม่อยากคุยกับตัวเองสักเท่าไหร่​  แต่ว่าตอนนี้อยากฟังเสียงเธอจริงๆ

"ฉันไปบ้านคนแก่มา​ ตอนนี้ถือว่าไม่มีอะไร​ แต่ว่าต้องรอคนแก่ตื่นขึ้นมาก่อน​ หลายวันนี้เธอทนลำบากอยู่ที่เกาะไปก่อน​ กลับไปฉันจะไปรับเธอด้วยตัวเอง"

"อืม"

หลังฟังคมทิพย์​อธิบาย​เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้อง​กับ​บุริศร์  ในใจนรมนจึงไม่รู้​สึก​ผิดต่อเขาเลยสักนิด

เป็นเพราะเธอใจอ่อนเกินไป​ ถึงทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพ​เช่นนี้​ เธอจะประวัติศาสตร์​ซ้ำรอยไม่ได้เด็ดขาด

" เห็นกานต์​แล้ว? รู้สึก​อย่างไรบ้าง?"

บุริศร์ฟังน้ำเสียงที่ลวกๆของเธอออก​ แต่ว่าเขาก็ยังอยากได้ยินเสียงเธออยู่​ดี​ เธอเพิ่งจากไป​ บุริศร์ก็รู้สึ​กว่าเวลามันช่างยาวนานเหลือเกิน

หากไม่ใช่ทางนี้ยังจัดการเรื่องวุ่นวายไม่เสร็จ​ เขาอยากบินตรงไปหาเธอซะตั้งแต่ตอนนี้เลย

ตรงนั้นมีภรรยา​เใของเขาและลูกของเขา​ ตอนนี้เขารู้สึก​ว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกและภรรยา​ของเขาอีกแล้ว    

จะอภัย​ให้กับบุริศร์ไหม?

นรมนไม่รู้​ แต่ก็ยังคาดหวังต่อไป​ หากได้เจอกับพ่อแม่จริง​ และสามารถ​ตอบแทนพ่อแม่​ ชาติ​นี้เธอก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว

เวลา​ผ่านไปทุกวินาที​ นรมนถูกความคาดหวังทำให้มีกำลังใจ​ รู้สึก​ว่าอะไรก็ดีไปหมด

เด็กๆยังฝึกซ้อม​อยู่​ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเธอ​ เธอจึงได้แต่อยู่คนเดียวในหอพัก

ทันทีนั้น  เสียงหน้าต่างของหอพักก็ดังขึ้นมาอย่างกระทันหัน​

นรมนขมวดคิ้ว​ รีบลุกขึ้นมานั่งอย่างระมัดระวัง​ เธอหยิบกระติกน้ำร้อนมาวางไว้ในมือตัวเอง​ และเดินมาข้างหน้าต่างอย่างระมัดระวัง​ จ้องความเคลื่อนไหว​ของหน้าต่างอย่างไม่ให้คลาด​สายตา​

หน้าต่างเหมือนถูกคนเปิดออกมาทีละนิด

นรมนตกใจมาก

ความปลอดภัย​ของที่นี่แน่นหนามากไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงมีคนร้ายเข้ามาได้?

มือของนรมนจับกระติกน้ำร้อนไว้แน่นๆ

ถึงแม้จะรู้ดีว่ากระติกน้ำร้อนจะทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ​อะไรมาก​ แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอหามาเป็นอุปกรณ์​ในการป้องกันตัวก็มีเพียงเท่านี้จริงๆ

ในที่สุดหน้าต่างก็ถูกเปิด​ออก​ หัวหมุดเข้ามาทันที

"อ้า"

นรมนร้องเสียงตกใจ​ จึงโยนกระติกน้ำร้อนในมือออกไป

"อุ๊ย...."

เสียงที่คุ้นเคยร้องออกมา​ คนตรงข้ามร้องออกมาทันที​ แต่ไม่ตกลงมา​ แต่กลับทนเจ็บแล้วหมุดตัวเข้ามาอีกครั้ง

"ช่วยด้วย  ช่วย...."

นรมนตะโกนเรียกคนช่วย​ แต่ถูกคนปิดปากเอาไว้

"อย่าตะโกน​ ฉันเอง"

คนตรงข้ามกดเสียงต่ำ

นรมนสับสนวุ่นวาย​ไปหมด​ เธอไม่สนใจคนตรงข้ามเป็นใคร​ ยิ่งฟังเสียงที่คุ้นเคยของคนตรงข้างไม่ออก เธอตกใจจนทั้งถีบทั้งแตะ​ รู้สึกว่าแรงที่ถูกปิดไว้ในปากได้ขยับบ้างเล็กน้อย​ เธอก็อ้าปาก  และกัดมือของคนตรงข้ามอย่างแรงๆ

"แมร่ง​ เธอเกิดปีจอหรือไง? ปกติเห็นท่าทางเธอสง่าดีนิ​ ทำไมตอนนี้ถึงกลายไปเป็นคนพูดไม่รู้​เรื่องเช่นนี้​ ฉันเอง​ฉันเอง"

คนตรงข้ามเจ็บไปทั้งตัว​ แต่ก็ไม่กล้าปล่อยตัวนรมน​หากเธอตะโกน​ขึ้นมาอีกครั้ง​ คนของบุริศร์ต้องมาพบแน่นอน​ หากวิ่งเข้ามา​ เขาก็แย่แล้ว

แต่น่าเสียดาย​ นรมนในตอนนี้ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น​ แค่รู้สึก​ว่าตัวเองกำลังถูกปล้นอยู่

เธอยังมีกมลต้องช่วย​ ยังมีลูกชายอีก  เธอจะเกิดเรื่องที่นี่ไม่ได้​  ไม่ได้เด็ดขาด

คิดถึงตรงนี้​ นรมนไม่รู้​ไปเอาแรงมาจากไหน​ ใช้แขนของเธอชนเข้าไปที่หน้าอกของคนตรงข้ามอย่างเต็มแรง​ ฉวยโอกาส​ช่วงที่คนตรงข้ามเจ็บ​ และปล่อยตัวชั่วคราว​ เธอจึงรีบหันตัว​ และถีบเข้าไปส่วนล่างของคนตรงข้าม