ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 12

หลังจากดื่มยาเข้าไป เธอก็รู้สึกในท้องอุ่นขึ้นมา มันทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

แม่นมฉีกล่าวอย่างแผ่วเบา: “พระชายา หลังจากพระองค์กลับจวนแล้ว ข้าจะค่อย ๆ ให้บำรุงร่างกายพระองค์ ตอนนี้ได้โปรดหลับตาและพักผ่อนสักครู่ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

หยวน ชิงหลิงหลับตาลง รู้สึกเพียงว่ามีแสงไฟกระพริบในหัวรู้สึกเหมือนจะระเบิด และเสียงที่ยุ่งวุ่นวายบางอย่างสะท้อนกลับมา

“เจ้าไม่มีค่าพอให้ข้าเกลียดเจ้า ข้าแค่ขยะแขยงเจ้า ในสายตาข้าเจ้าเป็นเหมือนแมลงวันเน่าเหม็นที่ทำให้ผู้คนเกลียด ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่จำเป็นต้องดื่มยาเพื่อมาร่วมหอกับเจ้า”

มันคือเสียงของท่านอ๋องฉู๋ อวี่ เหวินห่าวน้ำเสียงเต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง เธอไม่เคยได้ยินคำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

และมีบางคนกำลังร้องไห้ฮือฮืออยู่ที่ข้างหู และแสงไฟในหัวก็กลายเป็นแอ่งเลือด

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ค่อย ๆ สงบลง

ราวกับว่าเส้นประสาทนับพันในหัวของเธอได้ผ่อนคลายในที่สุด

ความเจ็บปวดค่อย ๆ หายไป หรือจะพูดได้ว่า มันไม่ได้หายไปแต่กลับชาไปแล้ว

เธอลืมตาขึ้นเห็นลวี่หยายืนอยู่ที่เตียงขมวดคิ้วมองเธอ

“พระชายา รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมเพคะ?” ลวี่หยาถามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเธอลืมตาขึ้นมา

“ไม่เจ็บแล้ว” หยวน ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบ

เธอไม่เจ็บแล้ว แต่รู้สึกชาจนน่ากลัว เธอพยายามเอามือบีบหน้าตัวเอง แต่กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

นี่มันได้ผลดีกว่ายาชาอีก

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะช่วยพยุงพระองค์ขึ้นมา ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ไม่เช่นนั้นท่านอ๋องอาจจะโมโหได้” ลวี่หยา ยื่นมือไปพยุงเธอ และแม่นมฉีก็เข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ เมื่อเห็นเธอลุกขึ้น จึงกล่าวว่า

“รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ท่านอ๋องเร่งแล้ว"

หยวน ชิงหลิงยืนนิ่ง ปล่อยให้ทั้งสองถอดและเปลี่ยนเสื้อผ้าบนร่างกายเธอและพันแผลให้เธอ ซึ่งเธอไม่มีความรู้สึกใด ๆ เลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน