ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 13

กล่องเล็ก ๆ นั้น มีขนาดประมาณครึ่งกำปั้น ไม่ใช่สิ่งของอย่างอื่น แต่เป็นกล่องยาที่หายไปของเธอ

เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร? ทำไมกล่องยาถึงเล็กลงและซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเธอ?

ร่างกายที่ชาของ หยวน ชิงหลิงก็มีอาการขนลุกขึ้นทันที

มีเสียงเท้าตามหลังเธอ แล้วเธอก็รีบยัดกล่องยาเล็ก ๆ กลับเข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อ

“ข้าเดินไปส่งพระชายา” ลวี่หยาพยุงเธอ “ข้าจะขอร้องกับท่านอ๋องและขอเข้าวังพร้อมพระองค์”

หยวน ชิงหลิงรู้สึกสับสน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลวี่หยาพูดอะไร ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างงง ๆ และเดินตามเธอออกไป

เดินผ่านซุ้มประตูต่าง ๆ ขึ้นไปตามทางเดิน หลังจากเดินคดเคี้ยวได้ซักพัก ก็ถึงทางเข้าลานด้านหน้า

รถม้าเตรียมพร้อมอยู่ที่หน้าประตูแล้ว อวี่ เหวินห่าวไม่ได้นั่งอยู่ในรถม้า แต่กลับนั่งอยู่บนหลังม้าสีดำตัวหนึ่ง

เขาสวมชุดสีทองและมงกุฏหยกสีทอง ใบหน้ามืดมนเหมือนสภาพอากาศและแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นเธอเดินมาก็เพียงแค่เหลือบมอง และพูดอย่างเย็นชาว่า

"เตรียมตัวขึ้นมา"

“ท่านอ๋อง ต้องการให้ข้าตามเข้าไปในวังหรือไม่เพคะ?” หลี่หยาถามขึ้นอย่างดื้อรั้น

อวี่ เหวินห่าวเหลือบมองที่หลี่หยาแล้วพูดว่า “ก็ดี ประหยัดเวลาตอนไทเฮาถามขึ้นเกี่ยวกับเรื่องร่วมหอ เจ้าเป็นพยานให้ข้าได้”

มีคนรับใช้เกือบสิบคนรอที่หน้าจวนเพื่อเข้าวัง ผู้ดูแลถังหยางก็อยู่ด้วย อวี่ เหวินห่าวพูดประโยคนี้ต่อหน้าพวกเขาโดยไม่สนว่า หยวน ชิงหลิงจะอึดอัดขนาดไหน

หยวน ชิงหลิงไม่มีแสดงอารมณ์ใด ๆ กล้ามเนื้อของเธอแทบจะแข็งทื่อ แม้อึดอัดแค่ไหนก็ไม่สามารถแสดงท่าทางที่อึดอัดได้

ลวี่หยาพยุงเธอเข้าไปในรถม้า ในขณะที่ม่านปิดลง เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาที่แสดงความเกลียดชังของ อวี่ เหวินห่าวเช่นเดียวกับข้ารับใช้ในจวนข้างล่างที่รู้สึกยินดีปรีดากับความโชคร้ายของเธอ

เธอหลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ คำพูดของ อวี่ เหวินห่าวดังขึ้นในหู

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน