บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง นิยาย บท 17

17 : ไม่รู้ตระกูลจี้มอบความช่วยเหลือมาหรือไม่

“ข้าถึงได้มาคุยกับท่านด้วยตัวเองนี่อย่างไร ข้ารับรองยาของข้าไม่มีทางเป็นอันตราย ต่อร่างกายของท่านอย่างแน่นอน” หลี่เมิ่งเหยามองเห็นความสิ้นหวังในท่าทางของเขา “ข้าขอดูดวงตาของท่านได้หรือไม่”

“มีอะไรให้น่าดูกัน”

“ข้าจะได้รู้ว่าอาการเป็นอย่างไร ยาที่ข้ามีอยู่หรือว่ากำลังจะปรุงขึ้น สามารถใช้ได้ไหม ว่าแต่พิษนั่นชื่อว่าอะไร” ตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่าเขาโดนพิษร้ายมาอย่างแน่นอน “บอกมาเถอะนะ ข้าอยากช่วยท่านจริง ๆ” นางเขย่ามือของเขาเบา ๆ

อีกฝ่ายวางฝ่ามือของตนลงบนมือของนาง จับยกออกพร้อมเอ่ย “เป็นพิษฟู่จื่อทำให้ดวงตามองไม่เห็น ส่วนขานั้นเกิดจากข้าวิงเวียนตอนได้รับพิษ ทำให้ร่างกายไร้ความรู้สึก พลัดตกจากบันไดสูงลงไปจนขาหัก ท่านหมอเชื่อมกระดูกให้แล้ว แต่ว่าไม่สามารถเดินเหินได้ดังเดิม” เขาใจอ่อนยอมบอกให้ที่สุด

“พิษฟู่จื่อ” นางเอ่ยแล้วดวงตามีแววแห่งความหวัง นางจำพิษนี้ได้ คงต้องมีปริมาณมากถึงทำให้ตาบอดได้

“ข้าจะไปศึกษาพิษฟู่จื่อให้เข้าใจ จากนั้นค่อยหาวัตถุดิบในการปรุงยา ท่านวางใจเถอะข้าต้องทำได้แน่”

นางเอ่ยอย่างมั่นใจ ลุกขึ้นเดินจากไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แม้เขาไม่ให้ดูดวงตาแต่ได้รู้ชื่อของพิษ นางก็พอมีวิธีรักษาได้ไม่ยาก

ซ่งหลินต๋ามีวรยุทธ์สูง เขายืนอยู่ไกลแต่ได้ยินคำพูดของทั้งคู่อย่างชัดเจน พอหลี่เมิ่งเหยาเดินออกจากเรือนของคุณชายไปแล้ว เขารีบเดินเข้าไปหาผู้เป็นนายที่ริมสระน้ำ

“คุณชายเหตุใดถึงบอกเรื่องพิษกับนางล่ะขอรับ” หากนับไปแล้ว หลี่เมิ่งเหยาก็คือคนนอก ไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องพิษของหยวนเหวินเซียว

“นางบอกว่ามียารักษาดวงตาของข้าได้ ไหน ๆ ข้าก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ลองเล่นสนุกไปกับนางหน่อยก็แล้วกัน” หยวนเหวินเซียวเอ่ยคล้ายมีเรื่องสนุก ให้เขาได้คลายเครียด

“ร่างกายของคุณชายสูงส่งยิ่งนัก ไม่อาจเป็นหนูลองยาของนางได้นะขอรับ”

“ร่างกายของข้าพิการเช่นนี้ มีตรงไหนเหมาะกับคำว่าสูงส่งของเจ้ากัน เจ้าอย่าได้เอ่ยเรื่องนี้ให้คนอื่นได้ยินเข้าล่ะ โดยเฉพาะท่านแม่ของข้า” น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้างขึ้น

“แต่ว่าคุณชาย”

“หรือว่าเจ้าไม่อยากเห็นข้าหายดี” คิ้วคมพาดเฉียงเลิกสูง หันหน้าไปทางซ่งหลินต๋า

“เหตุใดจะไม่อยากขอรับ เพียงแต่คุณหนูหลี่เป็นเพียงแม่นางน้อยผู้หนึ่ง จะมีความสามารถเช่นนั้นได้อย่างไร นางคงอ่านตำราโอสถมาก่อน จนคิดว่าตัวเองสามารถรักษาผู้คนได้”

ซ่งหลินต๋าร้อนใจยิ่งนัก ไม่อยากให้คุณชายของตน ต้องกลายเป็นหนูลองยาของนางไป

“เจ้าคิดมากไป เข็นข้าไปหาเสี่ยวหยวนเถอะ” อีกฝ่ายตัดบทไม่อยากเอ่ยเรื่องนี้ต่อ

“ขอรับคุณชาย” ซ่งหลินต๋าไม่อาจขัดคำสั่งของเจ้านายได้ เขาเดินเข้ามาเข็นรถไปยังศาลาริมสระน้ำ เสี่ยวหยวนน้อยเห็นเขาก็ดีใจ รีบนำกระดาษที่คัดตัวอักษรไปมอบให้ซ่งหลินต๋าดู

“พี่หลินต๋าท่านดู ข้าเขียนดีกว่าเมื่อวานหรือไม่”

ซ่งหลินต๋ารับกระดาษแผ่นนั้นมาตรวจดู ก่อนเผยรอยยิ้มจาง ๆ บนหน้า หันไปทางคุณชายของตน พร้อมเอ่ย “ดีขึ้นจริง ๆ ขอรับคุณชาย”

“เสี่ยวหยวนเก่งมาก” รอยยิ้มบนมุมปากของหยวนเหวินเซียววาดโค้งขึ้น

“ข้าไม่ตั้งใจเขียนไม่ได้ พี่หญิงใหญ่จะดุเอา นางโหดร้ายมาก” เด็กน้อยเอ่ยไปตามประสา

“นางโหดร้ายอย่างนั้นรึ” หยวนเหวินเซียวเริ่มสงสัยในความโหดร้ายของนาง ที่ออกมาจากปากของเสี่ยวหยวน

“ขอรับ หากข้าคัดตัวอักษรไม่สวยหรือไม่ถูกต้อง นางจะงดขนมข้า !” เขาเอ่ยออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ “พวกท่านว่านางโหดร้ายหรือไม่เล่า”

ซ่งหลินต๋าถึงกับหลุดขำออกมาเบา ๆ คำว่าโหดร้ายของเด็กนั้น ช่างแตกต่างจากผู้ใหญ่จริง ๆ

“เสี่ยวหยวนข้าถามอะไรเจ้าอย่างได้หรือไม่” คำถามนี้หยวนเหวินเซียวเป็นคนเอ่ย

“ได้ขอรับพี่ชายหยวน” เสี่ยวหยวนเดินเข้าไปเกาะแขนของเขาไว้อย่างเคยชิน

“เมิ่งเหยานางรู้เรื่องยาเรื่องการรักษาหรือไม่”

“อื้ม” เสี่ยวหยวนน้อยพยักหน้าลงอย่างหนักแน่น เอ่ยต่อ “พี่หญิงใหญ่เป็นหมอประจำบ้าน ยามข้ากับท่านแม่ หรือลุงจงกับป้าหลูป่วย นางจะหายามาให้กิน แล้วพวกเราก็จะหายป่วยทันที”

สีหน้าของสองนายบ่าวเปลี่ยนไปเล็กน้อย โดยเฉพาะซ่งหลินต๋าเขาไม่คิดว่าสตรีนางนั้น จะมีความรู้เรื่องการรักษาจริง ๆ

“แต่คุณหนูหลี่นางไม่ใช่หมอ”

เสี่ยวหยวนกอดอกทำท่าคิดหนัก “อื้ม นางไม่ใช่หมอจริง ๆ นั่นแหละ แต่นางมียาวิเศษนางบอกข้าแบบนี้”

“ยาวิเศษ ?” ซ่งหลินต๋าคิดว่าเสี่ยวหยวนยังเด็ก เลยถูกหลอกง่ายดาย ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง

แต่หยวนเหวินเซียวไม่ได้คิดเช่นนั้น สตรีนางนั้นฟังจากน้ำเสียงของนาง เหมือนมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก เขาหันหน้าไปทางซ่งหลินต๋า

“เป็นหนูลองยาก็ไม่เสียหายอันใด ไร้ผลก็อยู่ที่เดิมแต่หากเกิดผลเล่า หลินต๋าเจ้าเคยคิดหรือไม่ ข้าอาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก”

ซ่งหลินต๋ารู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก คนป่วยหากมีความหวังเพียงน้อยนิด คงอยากไขว่คว้าเอาไว้ แต่นี่ไม่เรียกว่าเป็นความหวังอันริบหรี่หรอกหรือ เขาเอ่ยเสียงเบา “ข้าพร้อมทำตามความปรารถนาของคุณชายขอรับ”

อวี่ฟานเป็นแม่นมมารดาของจี้ชิวหรง นางเดินทางมาจากเมืองหลวง เพื่อเยี่ยมจี้ชิวหรงพร้อมรับหน้าที่มาถามไถ่ ถึงความเป็นอยู่ที่นี่ ฮูหยินผู้เฒ่าออกมาต้อนรับนางด้วยตัวเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน