บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ นิยาย บท 14

พูดถึงเจียงจิ่นหนิง เฉาหยูเฟิ่งก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เจียงจิ่นหนิงสู้ไม่ได้กระทั่งเด็กคนหนึ่ง

เฉาหยูเฟิ่งสะบัดเสียงอย่างไม่พอใจ "มีอะไรให้เยี่ยม เสียแรงที่ข้าดูแลเขาดีมาตลอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนไร้ค่าไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง"

เจียงอวิ้นยิ้มอย่างอ่อนโยน

ไม่ได้เรื่องก็ส่วนไม่ได้เรื่อง ใช้เขามาต่อกรกับนางหลิ่ว เหมาะสมที่สุดแล้ว!

เฉาหยูเฟิ่งได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกว่าเจียงอวิ้นพูดจามีเหตุผล

"ลูกที่นางหลิ่วคลอดเอง เรียกข้าว่าแม่ ช่างสะใจเหลือเกิน"

เจียงอวิ้นยิ้มกว้าง

"ท่านแม่ ท่านใจร้อนเกินไปแล้ว!"

หลังออกจากเรือนเฉาหยูเฟิ่งไป เจียงอวิ้นก็ไปเยี่ยมเจียงจิ่นหนิง

ทำให้เจียงจิ่นหนิงซึ้งใจจนน้ำมูกน้ำตาไหล อวิ้นเออร์ดีเหลือเกิน รู้จักเป็นห่วงเป็นใยเขา

หลังจากเจียงอวิ้นออกไป เจียงจิ่นหนิงก็รีบร้อนไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่เจียงทันที

……

หลิ่วซู่กำลังพูดคุยอยู่กับสือหลิ่วสองคน คนของเรือนฮูหยินใหญ่เจียงก็มาเอาตัวหลิ่วซู่ไปทันทีโดยไม่บอกกล่าวอะไรทั้งสิ้น

สือหลิ่วเป็นห่วงอยากจะตามหลิ่วซู่ไปด้วย แต่ก็ถูกกันเอาไว้ ทำเอานางร้อนรนไปหมด

ฮูหยินเป็นคนใจอ่อน ถ้าถูกคนรังแกจะทำยังไง!

ถ้าหากคุณหนูอยู่ก็ดีสิ ใช่แล้ว ไปหาคุณหนู สือหลิ่วรีบวิ่งออกไปทันที

รถม้าของจวนอ๋องหยุดจอดที่หน้าประตูจวนเจียง

เจียงหวานหว่านเพิ่งจะลงจากรถม้า ก็เห็นเงาร่างคนหนึ่งกำลังวิ่งมาหานาง

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู แย่แล้ว คนของฮูหยินใหญ่เจียงพาตัวฮูหยินไปแล้วค่ะ!"

เจียงหวานหว่านสีหน้าเคร่งเครียด พาสือหลิ่วรีบกลับเข้าจวนอย่างร้อนรน

ในเรือนซูอิ่ง ฮูหยินใหญ่กำลังนั่งรออยู่

"คารวะท่านแม่" หลิ่วซู่สีหน้าเรียบเฉย คุกเข่าลงคารวะ

ใบหน้าของฮูหยินใหญ่เจียงประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา

โบกมือเป็นสัญญาณให้หลิ่วซู่ลุกขึ้นได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน