บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง นิยาย บท 10

ในขณะที่เหวยอิ้งหวนสั่งให้คนไปค้นจวนอ๋อง เยียนเซียวหรานยืนมองอยู่ด้านนอก

เขาเห็นว่าเจ้าหน้าที่เหล่านั้นไม่ได้ไปที่ใดเลย มุ่งหน้าตรงไปที่ห้องหนังสือของเยียนอ๋อง ทำให้แววตาของเขาเยือกเย็นขึ้น

เป็นไปตามคาด จดหมายเหล่านี้มีคนนำมาไว้แต่แรก

เขาไม่ได้ขัดขวางเจ้าหน้าที่เหล่านั้นค้นจวน แต่เขาก็กลัวว่าพวกเขาจะฉวยโอกาสยัดสิ่งอื่นเอาไว้

ดังนั้นจึงสั่งให้องครักษ์คอยติดตามเจ้าหน้าที่เหล่านั้นตลอด เพื่อป้องกันพวกเขาฉวยโอกาส

พวกเจ้าหน้าที่เกือบจะพลิกแผ่นดินจวนอ๋องเยียน ช่องลับในห้องหนังสือถูกเปิดออกทั้งหมด

ส่วนอ่างปลาถุกเจ้าหน้าที่ปัดจนคว่ำ

เยียนเซียวหรานเห็นว่าเจ้าหน้าที่ที่ปัดอ่างปลาคว่ำกำลังควานหาบางอย่างในทราย ดวงตาของเขาเข้มขึ้น แล้วจดจำใบหน้าเจ้าหน้าที่คนนี้ไว้

หน้าผากเจ้าหน้าที่คนนั้นมีเหงื่อซึม เยียนเซียวหรานเอ่ยถาม “ต้องให้โม่ทรายจนละเอียดแล้วค้นหาต่อหรือไม่?”

เจ้าหน้าที่ “...”

เขาหันมองเยียนเซียวหราน ดวงตาอีกฝ่ายเยือกเย็น คมกล้าดุจมีดดาบ

เจ้าหน้าที่กระแอมเสียงค่อย “ไม่ต้อง”

หลังจากผ่านไปสองชั่วยาม เจ้าหน้าที่เหล่านี้ค้นหาทั่วจวนอ๋องหนึ่งรอบ แต่กลับไม่พบสิ่งใดเลย

เหวยอิ้งหวนได้ยินรายงานจากเจ้าหน้าที่ ดวงตาจึงเข้มขึ้น จากนั้นจึงหันไปทำท่าคารวะพระชายาผู้เฒ่า “คืนนี้รบกวนแล้ว”

พระชายาผู้เฒ่าพยักหน้าเบาๆ ต่อมาเหวยอิ้งหวนไปจุดธูปให้เยียนอ๋องที่ห้องทำพิธี ก่อนจะจากไป

ตอนที่เขาเดินไปถึงประตูทางเข้า ซือเจ๋อเยว่หาวแล้วเอ่ยขึ้น “ใต้เท้าเหวย หากมีเรื่องที่สะสางไม่ได้ก็ถามภูตผี สำนักเต๋ายินดีต้อนรับ”

เหวยอิ้งหวนหันมองนางครั้งหนึ่ง จากนั้นเดินออกไปจากจวนเยียนอ๋องทันที

ซือเจ๋อเยว่ยิ้มอ่อน จากนั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เยียนเซียวหรานเดินมาข้างกายนาง “พวกเขาไม่พบสิ่งต้องการค้นหาในจวนอ๋อง น่าจะไม่มาในเร็วๆ นี้ เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

เมื่อคืนทั้งคืน ซือเจ๋อเยว่แค่งีบไปสักครู่ตอนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ

นางหาวพร้อมเอ่ยขึ้น “ได้ หากเหวยอิ้งหวนย้อนกลับมาที่จวน เจ้าให้คนไปตามข้าด้วย”

เมื่อคืนตอนซือเจ๋อเยว่ดูโหงวเฮ้งให้เหวยอิ้งหวน เยียนเซียวหรานไม่ได้อยู่ด้วย เพราะเขาต้องจับตาดูเจ้าหน้าที่เหล่านั้น แต่ก็ได้ยินเรื่องนี้เหมือนกัน

เขาเอ่ยถามนาง “เจ้าคิดว่าเหวยอิ้งหวนจะกลับมาหาเจ้าหรือ?”

ซือเจ๋อเยว่มั่นใจมาก “แน่นอน เขาจะต้องกลับมา”

เขาไม่เพียงจะกลับมา ซ้ำยังเป็นตัวแปรสำคัญที่จะทำให้จวนเยียนอ๋องพ้นวิกฤต

เยียนเซียวหรานหันมองนาง เห็นเพียงแสงแดดยามเช้าสาดส่องไปที่ใบหน้าหญิงสาว ผิวของนางขาวมาก ภายใต้แสงแดดขาวเจิดจ้าจนแสบตา

ขณะนี้นางดูอิดโรยเล็กน้อย กำลังจะหาวอีกครั้ง จึงยื่นมือไปปิดปาก

มือของนางสวยมาก นิ้วเรียวยาว เพราะผิวขาวเกินไป ทำให้มองเห็นเส้นเลือดประปราย แลดูเปราะบางไม่น้อย

ตอนเยียนเซียวหรานเห็นมือนาง นึกถึงเมื่อคืนที่ส่งนางจากไป นึกว่าจะไม่ได้พบเจอกันอีก จึงจับมือนาง

กระทั่งตอนนี้ เขายังจำอุณหภูมิของนางได้ มือนางเย็นเฉียบ หนำซ้ำทั้งบอบบางนุ่มลื่น อ่อนนุ่มราวไร้กระดูก

เมื่อความรู้สึกเช่นนี้ผุดขึ้นในหัวของเขา เขารู้ว่าตัวเองล้ำเส้นแล้ว ใบหน้าจึงร้อนวูบวาบอย่างลืมตัว

ตอนที่เขาคิดจะอยู่ห่างนางอีกสักนิด พลันมองเห็นนางสะลึมสะลือกำลังจะเดินไปชนต้นไม้

เขาจึงกระชากนาง แต่คาดคะเนน้ำหนักของนางผิดพลาด พอดึงมาอย่างนี้ จึงทำให้นางโผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ทั้งสองคนต่างชะงักงัน

ตั้งแต่เยียนเซียวหรานได้พบนางครั้งแรก เขาก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ครั้งนี้เมื่อดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด ความรู้สึกนั้นยิ่งชัดเจน

เขารู้สึกถึงเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นของนาง รวมถึงกลิ่นหอมสดชื่นของกล้วยไม้บนตัวนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน