ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก นิยาย บท 6

คู่บ่าวสาวห่มผ้านอนหลับเฉย ๆ อย่างที่คาดไว้ไม่ผิด

หลังจากที่วุ่นวายมาตลอดทั้งวัน อีกทั้งผ่านการแต่งงานที่เหลวไหลเช่นนี้ เมิ่งจิ่นเหยาเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ แม้ว่าตนจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย และยังมีบุรุษที่เป็นผู้ใหญ่นอนอยู่ข้างกาย แต่นางก็ผล็อยหลับไปอย่างสบายใจ

ถึงอย่างไรสามีผู้นี้ของนางก็มีโรคที่มิอาจบอกผู้ใดได้ นางจึงไม่มีความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ต่อให้สามีไม่มีโรคที่มิอาจบอกผู้ใดได้ นางก็ไม่ปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตครองคู่กันอย่างสมบูรณ์ แต่งงานก็แต่งไปแล้ว ยังอยากรักษาความบริสุทธิ์เป็นหญิงพรหมจรรย์อีกทำไม เช่นนั้นก็ไม่มีความหมายแล้ว

กู้จิ่งซีก็นอนลงโดยที่ไม่รู้เช่นกันว่ารู้สึกอย่างไร เขาใช้ชีวิตมายี่สิบเก้าปี เพิ่งจะเคยนอนหลับร่วมเตียงกับสตรีเป็นครั้งแรก เขานึกว่าอีกฝ่ายเป็นสตรีย่อมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่คิดไม่ถึงว่าแค่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังมาที่ข้างหู

เขาเบนศีรษะด้วยความประหลาดใจ มองภรรยาที่เพิ่งแต่งงานนอนหลับสนิทโดยไร้ความระแวดระวัง แม่นางน้อยเพิ่งจะอายุสิบห้าสิบหก กลับมีจิตใจที่สงบนิ่งและปรับตัวไปตามสถานการณ์ สุขุมจนไม่เหมือนกับแม่นางน้อยในวัยนี้ และไม่รู้เช่นกันว่าฝึกฝนออกมาได้อย่างไร ไม่รู้ว่าวันข้างหน้านางยังสามารถรักษาจิตใจให้มั่นคงได้หรือเปล่า

วันรุ่งขึ้น

แสงอรุณอ่อน ๆ ส่องผ่านหมู่เมฆ ขับไล่ความมืดมิด เมิ่งจิ่นเหยาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ หลังจากที่ลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาคือผ้าม่านที่ไม่คุ้นเคย นางทำสีหน้าเคร่งเครียด และครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวานอย่างสำนึกได้ในภายหลัง ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

นางเบนศีรษะมองออกไปทางนอกเตียง สามีที่เพิ่งแต่งงานยังคงหลับตาสนิทไม่ตื่นขึ้นมา

กู้จิ่งซีรูปโฉมงดงามจริง ๆ คิ้วนัยน์ตาราวกับภาพวาด ดวงหน้าดั่งหยกประดับกวน เป็นคนที่รูปโฉมโดดเด่นที่สุดในหมู่ผู้คนของสกุลกู้ ได้ยินว่าปีนั้นคู่หมั้นของเขาเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง แต่น่าเสียดายที่เขามีโรคร้ายที่มิอาจบอกผู้ใดได้ คู่หมั้นจึงถอนหมั้น มิฉะนั้นหากบุรุษรูปงามอันดับหนึ่งกับสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงผูกสัมพันธ์กัน คู่นี้ยืนอยู่ด้วยกันจะน่ามองมากเพียงใด?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน