ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก นิยาย บท 5

หลังจากแขกเหรื่อแยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว กู้จิ่งซีก็กลับมาที่เรือนของตัวเอง ภายในเรือนจุดโคมไฟสว่างไสว

วันนี้เขาดื่มไปไม่น้อย เมาได้ห้าหกส่วนแล้ว เขานวดหว่างคิ้ว เหลือบมองไปทางห้องหลัก ตัวเขาเองก็คิดว่าเรื่องมันเหลวไหล เห็นชัดว่าเป็นลูกสะใภ้ สุดท้ายกลับจับพลัดจับผลู กลายเป็นเขาที่แต่งงานกับว่าที่ลูกสะใภ้แทน

นี่เป็นเรื่องที่ออกนอกลู่นอกทางที่สุดที่เขาเคยทำตลอดยี่สิบเก้าปีที่ผ่านมา เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาเลือกเขาอย่างแน่วแน่ ดึงดันที่จะแต่งงานกับเขา เมื่อเขาสบสายตาที่เด็ดเดี่ยวของเมิ่งจิ่นเหยา เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดความคิดแบบไหนถึงดลใจให้ตอบตกลงโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้น เมิ่งจิ่นเหยาลบเครื่องสำอางออกแล้ว หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็นั่งรออยู่ในห้องด้วยความกระสับกระส่าย เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู นางจึงคลายมือที่กำแน่นออก เชยตามองไปก็เห็นบุรุษร่างสูงตระหง่านราวกับต้นสน ก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง

เวลานี้ไม่มีผู้ชมรอบข้างคอยชมละคร สภาพจิตใจของนางกลับไม่ได้สงบนิ่งไปกว่าตอนที่มีผู้ชมอยู่เลย นางฝืนเดินเข้ามาโดยแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่ เอ่ยถามอย่างนอบน้อมว่า “ท่านพี่อยากอาบน้ำก่อนหรือไม่? ข้าจะให้สาวใช้ไปเตรียมน้ำเดี๋ยวนี้”

คำว่าท่านพี่นี้เรียกขานได้อย่างเป็นธรรมชาติ

กู้จิ่งซีเหลือบมองนางด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเมื่อนางเผชิญหน้ากับตนเพียงลำพัง นางยังรักษาความเยือกเย็นไว้ได้ ไม่มีความขัดเขินเลยสักนิดเดียว ราวกับว่าคนที่นางอยากแต่งงานด้วยตั้งแต่ต้นคือเขา ไม่ใช่ซิวหมิง กลับกลายเป็นว่าบุรุษอย่างเขาเกิดความรู้สึกประดักประเดิดนิดหน่อย จึงเอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “ไม่ต้องลำบากหรอก ข้ากลับมาหยิบชุดไปเปลี่ยน ดึกมากแล้ว เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด”

เมิ่งจิ่นเหยาได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว รวบรวมความกล้าเชยตามองเขา เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเขาจึงถามว่า “ท่านพี่ บุรุษสกุลกู้ไม่มีความรับผิดชอบ ที่แท้เป็นการรับสืบทอดกันมาหรือ?”

กู้จิ่งซีตั้งตัวไม่ทันไปชั่วขณะ ถามกลับว่า “ว่ากระไรนะ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน