ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 233

จวงลี่จ้งได้ยินอย่างนี้ถึงจะยอมพูดออกมา “อยู่ที่หอนางโลมหยีหง!”

เป็นไปตามที่นางคาดไว้จริงๆ ...

เฉินจื่อฟู่นี่มัน... ลู่ม่านไม่รู้ว่าจะต่อว่าอย่างไรแล้ว หลิวซื่อนั่งเป็นห่วงเขาอยู่ที่บ้าน

ความจริงแสเงให้เห็นว่า การใช้ลูกผูกผู้ชายไว้ข้างกาย เป็นเรื่องที่โง่เง่าที่สุดในโลกจริงๆ

เฉินจื่ออานเองก็โกรธมากเช่นกัน “พี่รอฃทำแบบนี้ได้อย่างไร” หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นทันที “ข้าจะไปพาเขาออกมา!”

พอเห็นแบบนี้ ลู่ม่านก็รีบตามไป

จวงลี่จ้งขมวดคิ้ว “แม่นางลู่ สถานที่แบบนั้นไม่ใช่ที่...”

เฉินจื่ออานที่กำลังโกรธ ตอนนี้เพิ่งจะสังเกตเห็น เขาจึงกล่าวอย่างรีบร้อน “ใช่แล้ว เสี่ยวม่าน เจ้ากลับไปรอข้าที่บ้าน”

“ใครบอกว่าจะจับคนต้องเข้าไปด้วย เขาต้องออกมาแน่ๆ ถ้าข้าไปด้วยอาจจะช่วยท่านได้!”

เฉินจื่ออานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้นางตามไปด้วย แต่ระหว่างทาง เขาได้ย้ำเตือนไว้ว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น เดินตามหลังข้าไว้”

“ตกลง ข้าเข้าใจแล้ว! หูของข้าใกล้จะหนวกแล้วนะ!” ลู่ม่านอุดหูไว้ แต่หัวใจของนางก็ดีใจมาก

เมื่อก่อนตอนที่ดูละคร นางก็อยากรู้มาตลอดว่ากอนางโลมในยุคโบราณจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะในสมัยราชวงศ์ถัง ในสมัยนั้นนิยมใช้ผ้าพาดอก ภาพวาดในยุคโบราณพวกผู้หญิงเหล่านั้นเหมือนนางฟ้าที่ตกลงสู่โลกมนุษย์ ยุคก่อนราชวงศ์ถังเป็นจุดเชื่อมต่อของราชวงศ์ถัง ดังนั้นมันควรจะคล้ายกันถึงจะถูกจริงไหม?

ลู่ม่านอยากจะเห็นมานานแล้ว ในที่สุดนางก็มีโอกาสได้เห็นแล้ว

แต่ว่า พอหันกลับมา เขาก็เห็นจวงลี่จ้งมองมาที่นาง ราวกับว่าเห็นคนที่ฉลาดแกมโกง ลู่ม่านจึงหยุดและระงับอารมณ์ไว้

แต่ใครจะคิดว่า จวงลี่จ้งจะลุกขึ้นยืนเช่นกัน “ข้านึกขึ้นมาได้ว่ามีธุะต้องไปจัดการใกล้ๆ ที่นั่น ข้าขอไปด้วยคน!”

พอมาถึงทางเข้าหอนางโลม เขาก็จากไปจริงๆ

ลู่ม่านมองไปที่ประตูทางเข้าอย่างกระตือรือร้น ตอนนี้ก็ช่วงบ่ายแล้ว ระเบียงบนชั้นสองของหอนางโลมหยีหงเต็มไปด้วยหญิงสาวที่ใส่เพียงผ้าพาดหน้าอก

ลู่ม่านรู้สึกตื่นเต้นมากพอเห็นอย่างนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเสียดายที่ตนเองเกิดเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชาย นางคงเข้าไปดูได้แล้ว

เฉินจื่ออานมองไปทางลู่ม่านที่ดวงตาที่เบิกโตอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวม่าน เจ้ามองอะไร”

“มองสาวงามน่ะสิ!” ลู่ม่านเผลหลุดพูดความจริงออกไป

เฉินจื่ออาน “...เสี่ยวม่าน!”

ทันใดนั้นเอง ลู่ม่านก็รู้สึกตัวและยกยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่ใช่นะ ข้าหมายถึง ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่รองจะชอบหญิงสาวของที่นี่ มีแต่สาวงามทั้งนั้น! แต่ไม่รู้ว่าหนึ่งคืน จะต้องใช้เงินมากเท่าไหร่!”

ชิ…นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ลู่ม่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงียบไว้

แต่ว่าเฉินจื่ออานถูกคำของลู่ม่านเตือนสติทันที “จริงสิ พี่รองไปเอาเงินมากมายอย่างนี้มาจากไหนกัน”

แต่ในขณะที่กำลังคิด ประตูของหอนางโลมหยีหงก็มีเสียงดังเอะอะ ก่อนจะมีผู้ชายขี้เมาเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินควงหญิงสาวสองคนเดินออกมา

สาวงามทั้งสองพูดออดอ้อน “นายท่าน พรุ่งนี้มาใหม่นะเจ้าค่ะ”

“มานี่มา!” หลังจากนั้น ผู้ชายขี้เมาก็ดึงหนึ่งในสองหญิงสาวมาจูบอย่างแรง การกระทำที่กล้าหาญนั้น ทำให้เฉินจื่ออานไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป

แต่ลู่ม่านกลับมองดูด้วยความเพลิดเพลิน ก็แค่การจุมพิตที่แก้ม ถ้าเป็นยุคปัจจุบันมันเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดาที่เห็นได้ตามท้องถนนแล้ว

เฉินจื่อฟู่ยังคงฉลาดมาก เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินจื่ออาน หลังจากถูกต่อยเขาก็ยอมแพ้

เขาแสร้งทำเป็นทักทายลู่ม่าน ก่อนจะพูดขอโทษออกมา “จื่ออาน เป็นความผิดของพี่รอง พี่รองไม่รู้ว่าเสี่ยวม่านอยู่ที่นี่ด้วย...”

ราวกับว่าถ้าลู่ม่านไม่มาด้วย เฉินจื่ออานจะเข้าไปอย่างนั้นแหละ

เฉินจื่ออานเองก็ได้ยินเช่นกัน เขาจ้องเขม็งไปที่เฉินจื่อฟู่อย่างโกรธเคือง “ไป กลับบ้านไปกับข้า”

“กลับไปไหนกัน” เฉินจื่อฟู่พยายามดิ้นรน

“แน่นอนว่าต้องกลับบ้านสิ พี่สะใภ้รองเป็นห่วงพี่มาก ถึงได้ขอให้ข้ามาตามมาท่าน…”

“ข้าไม่กลับ!” เฉินจื้อฟู่ผลักเฉินจื่ออานออกไป “ข้าไม่กลับไปแล้ว ไม่อยากไปบ้านที่คิดว่าข้าเป็นขยะนั่นแล้ว!”

เฉินจื่ออานคิดไม่ถึงเลย ว่าเฉินจื่อฟู่จะพูดแบบนี้ “พี่รอง ทำไมพี่ถึงพูดอย่างนี้”

“หรือว่าจะไม่ใช่” เฉินจื่อฟู่ยิ้มเยาะเย้ย “ตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครในครอบครัวชอบข้า ข้าเหมือนสุนัขในบ้านนั้น พยายามปกป้องตัวเอง พวกเจ้าก็บอกว่าข้าเห็นแก่ตัว ทำไมไม่มีใครถามข้าว่าทำไมข้าถึงเห็นแก่ตัว สุดท้ายก็ต้องเหมือนเจ้ากับพี่ใหญ่ ทุ่มเทให้กับครอบครัวนั้นทั้งหมด แต่สุดท้ายพอเจอเรื่องไม่ดี ก็ถูกไล่ออกจากบ้านอย่างไร้น้ำใจ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านได้ยินเฉินจื่อฟู่พูดระบายอารมณ์ออกมาเช่นนี้ แต่ถึงกระนั้น ก็ต้องยอมรับ ในแง่หนึ่งของเขา สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นสมเหตุสมผลเหมือนกัน

ลู่ม่านไม่เคยเชื่อว่า บนโลกใบนี้จะมีเทพธิดาผู้มีจิตใจงดงาม แต่ละคนล้วนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในใจไม่มากก็น้อย เฉินจื่อฟู่เลือกที่จะปกป้องตัวเอง จะว่าไปแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด

แต่ว่า ถ้าเขาคิดอย่างนั้นตั้งแต่แรก ก็ไม่ควรให้ความหวังกับหลิวซื่อ

ลู่หม่านขมวดคิ้ว “เจ้าอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเจ้า แต่ว่า มันต้องมีเหตุมีผล เจ้าเป็นพ่อคนแล้ว เป็นสามีคนแล้ว ถ้าเจ้าจัดการเรื่องนี้ไม่ดี คุณกับคนในครอบครัวที่เจ้าไม่ชอบ จะแตกต่างอะไรกัน? ”