ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 234

หลังจากลู่ม่านพูดจบ เขาก็จับมือเฉินจื่ออานไว้ “จื่ออาน กลับกันเถอะ!”

“แต่ว่า…” เฉินจื่ออานลังเล

“ทำตามที่ข้าบอก! พี่รอง เขารู้ดีว่าควรจะทำอะไร!” ลู่ม่านมองที่เฉินจื่อฟู่ด้วยแววตาแฝงความหมาย ก่อนจะพาเฉินจื่ออานจากไป

พอพวกเขาเดินออกห่าง หญิงสางที่ยืนด้านข้างก็รีบเข้ามาช่วยพยุงเฉินจื่อฟู่ขึ้นมา แล้วกล่าวด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนจะพูดว่า “นายท่าน ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ”

เฉินจื่อฟู่ยิ้มเยาะเย้ยและผลักหญิงสาวพวกนั้นออกไป “ไปให้พ้น!”

หลังจากนั้น เขาก็อยู่ที่เดิมสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปในตรอกถนนช้าๆ

ที่มุมถนน เฉินจื่ออานกับลู่ม่านแอบซุ่มดูอยู่ รอจนเฉินจื่อฟู่เดินไปแล้ว

ไม่นาน เสียงฝีเท้าของเฉินจื่อฟู่ก็ดังมาจากตรอกถนน จากนั้นเขาก็เดินไปที่ถนนช้าๆ

ลู่ม่านรีบเดินตามไป “จื่ออาน เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือว่าเงินที่พี่รองใช้มาจากไหน เแอบตามเขาไปก็จะรู้เอง”

“เสี่ยวม่าน เจ้าฉลาดมากเลย!” เฉินจื่ออานหัวเราะ

ลู่ม่านมีภูมิคุ้มกันต่อการชื่นชมของเฉินจื่ออานแล้ว “ไม่ใช่ว่าข้าฉลาด แค่เจ้าซื่อบื้อเกินไปต่างหากล่ะ บางครั้งเจ้าไม่จำเป็นต้องทำตามกฎ ถ้าจำเป็นจริงๆ ขอแค่มันไม่ทำร้ายหลักคุณธรรมจริงๆ แล้วมีประโยชน์ จะเจ้าเล่ห์บ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องร้าย”

เฉินจื่ออานได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ และทั้งสองก็ค่อยๆ เดินตามเฉินจื่อฟู่ไป

เฉินจื่อฟู่เดินไปตามถนน และซื้อของกินอร่อยมากมายตามข้างทาง และใช้เงินมือเติบ เมื่อก่อนเฉินจื่อฟู่อยู่ที่บ้าน เขาไม่เคยทำงานเลย

บ้านรองจมีแต่หลิวซื่อที่ช่วยงานครอบครัวทุกวัน จึงไม่มีทางที่จะมีเงินเก็บส่วนตัวได้

ยิ่งคิดดูยิ่งรู้สึกว่า เขาจะต้องมีคนสนับสนุนแน่นอน

ในขณะที่กำลังคิด เฉินจื่อฟู่ก็หยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง แล้วรีบหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตูเดินเข้าไป

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเหลือบมองไปที่บ้าน ในอำเภอเฟิงหนาน บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านที่คนยากยากจนทั่วไปจะอาศัยได้ รอบด้าน มีแต่ครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยทั้งนั้น

ทั้งสองจำเลขที่บ้าน ก่อนจะกลับไปหาจวงลี่จ้ง

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว จวงลี่จ้งจึงสั่งให้แม่บ้านจัดห้องพักให้ทั้งสองคน จากนั้นก็ส่งคนไปตรวจสอบบ้านหลังนั้นให้

จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นถึงได้รู้ ว่าบ้านนั้นเป็นของทางการ

เดิมที ทางการจัดให้ผู้ว่าการอำเภอพักอาศัย แต่ผู้ว่าการอำเภอไม่มีครอบครัว มีแต่ตัวเองคนเดียว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ที่นั่น

ผลลัพธ์ก็ชัดเจนอยู่แล้ว เฉินจื่อฟู่ต้องรู้เรื่องอะไรบางอย่างเกี่ยวกับซวนเหวินลี่แน่นอน ดังนั้น ซวนเหวินลี่จึงให้เขาพักที่นี่

แต่ว่า เฉินจื่อคังในตอนนี้รับมือไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เขามีอำนาจแล้ว ถ้าเขาต้องการจะจัดการเฉินจื่อฟู่ จุดอ่อนที่เฉินจื่อฟู่มีอยู่ในมือ จะช่วยชีวิตเขาไส้ได้นานแค่ไหนกัน?

ตลอดทั้งคืน เฉินจื่ออานนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ไปบ้านที่เฉินจื่อฟู่พักอีกครั้ง

ในเวลานี้ เฉินจื่อฟู่ยังไม่ตื่น เฉินจื่ออานเคาะประตูอยู่สักพัก เฉินจื่อฟู่ก็มาเปิดประตูด้วยท่าทางสะลึมสะลือ พอเขาเห็นเฉินจื่ออานกับลู่ม่าน เขาก็ได้สติทันที

เขารีบมองไปด้านหลังทั้งสองอย่างรวดเร็ว และพอแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นพวกเขา เขาก็เรียกพวกเขาเข้ามา

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

เฉินจื่ออานรีบส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้นะ เสี่ยวม่าน เดิมทีพี่สะใภ้รองก็ร่างกายไม่แข็งแรงอยู่แล้ว และนางก็ตั้งตารอเด็กคนนี้มาตลอดด้วย

ลู่ม่านไม่มีอะไรจะพูด นางไม่สามารถทนดูเฉินจื่อฟู่กกกอดผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอก แล้วทิ้งให้หลิวซื่อรอเขาอยู่ที่บ้าน ในฐานะคนสมัยใหม่ ในฐานะผู้หญิงที่มีความคิดก้าวหน้า ยากมากที่จะให้นางทำเช่นนั้น

“ช่างเถอะ ข้าจะพูดเรื่องนี้เอง!”

ลู่ม่านไม่รู้ว่าเฉินจื่ออานบอกกับหลิวซื่ออย่างไร แต่ว่า หลังจากนั้นหลิวซื่อก็ไม่ได้ถามถึงเฉินจื่อฟู่อีกเลย และคอยดูแลทารกในท้องอย่างสบายใจ

ในชั่วพริบตา ก็ผ่านเดือนแปดแล้ว ในที่สุดโรงเรียน​ในหมู่บ้านไป่ฮัวก็เริ่มเปิดเรียน

นอกจากอาจารย์โจวแล้ว ผู้ใหญ่บ้านเจิ้งก็เชิญอาจารย์มาจากที่อื่นอีกสามคน ว่ากันว่าเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาก

ในวันเปิดเรียนวันแรก ชาวบ้านที่ลงทะเบียนไว้ก่อนหน้านี้ในหมู่บ้านไป่ฮัวก็พาลูกๆ มาที่โรงเรียน และทำตามขั้นตอน ทางโรงเรียนได้แจกจ่ายตำราเรียนให้กับพวกเด็กๆ

แต่ว่า เรื่องที่ควรดำเนินไปด้วยดีมักจะเกิดเรื่องที่ไม่ลงรอยขึ้นเสมอ นั่นคือกลุ่มคนที่ตอนเกิดเรื่องแล้วขอเงินค่าเล่าเรียนคืนไป ในเวลานั้น ลู่ม่านได้บอกชัดเจนแล้วว่าถ้าใครขอคืนเงินค่าเล่าเรียน ในอนาคตจะไม่ถูกรับเข้ามาอีก

แต่มีบางคนที่หน้าด้าน รวมทั้งน้องสามีของเฉินเหมยเซียงอย่างเฉินเซิงด้วย

เขากับลูกชายสร้างปัญหาให้กับผู้รับผิดชอบในการต้อนรับนักเรียนเป็นอย่างมาก เพราะเขาเป็นเหตุ ทำให้คนในหมู่บ้านอื่นๆ ที่ขอคืนเงินค่าเล่าเรียนไปแล้วมีปัญหาด้วยเช่นกัน

บอกว่าจะต้องให้ลูกของพวกเขาเข้าเรียนในโรงเรียน​ในหมู่บ้านไป่ฮัวให้ได้!

แน่นอน พวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ลู่ม่านรู้ทุกอย่าง ประการแรก อาจารย์ในโรงเรียน​ของหมู่บ้านไป่ฮัวมีความสามารถมาก ที่สำคัญค่าเล่าเรียนก็ถูกมากด้วย!

เทียบกันแล้ว ค่าเล่าเรียนของที่นี่ถูกกว่าข้างนอกมาก