ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 500

ผู้ดูแลถูกคำพูดของลู่ม่านทำให้ตกใจจนผงะ “ท่านต้องการจะถอนการลงทุน? หรือเพราะบัญชีมีปัญหาอะไรไม่ถูกต้อง? เชิญท่านบอกข้ามาเถิด ข้าพร้อมจะอธิบายให้ท่านฟัง”

“ไม่ใช่หรอก!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ที่จะถอนการลงทุนต่อ แค่เพราะว่าตอนนี้ที่บ้านข้ามีภาระต้องรับผิดชอบหลายเรื่องมาก ก็เลยไม่มีเวลามาดูแลทางโรงงานจริง ๆ จัง ๆ เอาแต่ทำตัวชุบมือเปิบแบบนี้ พอคิดดูดี ๆ แล้วมันก็ไม่ยุติธรรมกับคุณชายจวงเลย ดังนั้น ข้าจึงตัดสินใจถอนการลงทุน เจ้าไปบอกคุณชายจวงตามความคิดเห็นที่ข้าพูดก็พอ เขาไม่มีทางตำหนิเจ้าแน่!”

“นี่....” ผู้ดูแลมีท่าทางลำบากใจอย่างยิ่ง “ถ้าอย่างนั้นท่านโปรดรออยู่ที่นี่สักครู่ ข้าจะส่งคนไปตามหาคุณชายจวงเดี๋ยวนี้เลยขอรับ”

ผู้ดูแลรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ลู่ม่านนั่งรออยู่ข้างในครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงของหลี่หว่านถิงลอยแว่วแผ่วเบามาจากข้างนอก

“จวิ้นจู่?” ลู่ม่านไม่ได้พบหลี่หว่านถิงมานานพอสมควรแล้ว ครั้งก่อนหลังจากที่เฉินจื่ออานถูกอ๋องหนิงพาตัวไป นางมีโอกาสได้พบที่หน้าประตูจวนอ๋องหนิงครั้งหนึ่ง หลี่หว่านถิงมอบป้ายอาญาสิทธิ์ผ่านทางให้นาง แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย

ป้ายอาญาสิทธิ์ผ่านทางยังอยู่ในมือของลู่ม่าน จนตอนนี้ก็ยังหาโอกาสส่งคืนให้นางไม่ได้ซักที

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป หลังจากเดินวนหาไปรอบหนึ่ง ในที่สุดก็เห็นเงาร่างของหลี่หว่านถิงอยู่ในโกดังเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง นางรีบเดินเข้าไป แต่กลับได้ยินเสียงหลี่หว่านถิงร้องเรียก “พี่อาจ้ง!”

ลู่ม่านรีบชักเท้าเดินถอยกลับมาทันที แล้วไปแนบตัวจนชิดอยู่หลังประตูใหญ่

“จวิ้นจู่!” เป็นเสียงของจวงลี่จ้ง ทำไมพวกเขาสองคนถึงมาที่นี่กันหมดเลยล่ะเนี่ย?

“พี่อาจ้ง ช่วงนี้ข้าตามหาท่านมาตลอดเลย ข้าไปหาที่ร้าน ท่านก็ไม่อยู่ ไปหาที่ไร่เกษตร ท่านก็ไม่อยู่ ไปหาที่บ้าน ท่านก็ไม่อยู่อีก ยังดีที่ในที่สุดก็ได้เจอท่านที่นี่สักที”

น้ำเสียงของหลี่หว่านถิงฟังดูคับข้องขุ่นเคืองอย่างยิ่ง แตกต่างจากแม่สาวน้อยจอมพลัง เวลาพูดจาเสียงดังกังวานราวกับแตรสั่งรบคนเดิมอย่างสิ้นเชิง ลู่ม่านขมวดคิ้ว หรือว่านางถูกเหตุการณ์อะไรบางอย่างกระตุ้นจนกลายเป็นแบบนี้ไป?

“ข้าค่อนข้างยุ่งนิดหน่อยน่ะ!” น้ำเสียงของจวงลี่จ้งติดจะเย็นชา

“ข้าจะต้องแต่งงานแล้ว!” หลี่หว่านถิงโพล่งออกมา “หลายวันก่อนท่านแม่พาข้าไปพบลูกชายคนเล็กของฟางเฉิงเซี่ยง ชื่อว่าฟางหุย”

เมื่อได้ยินดังนั้น จวงลี่จ้งก็พูดออกมาในลักษณะที่เหมือนกับไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเลย “โอ้ ดีมากเลยนะ ข้าได้ยินมาว่าฟางหุยเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่นรอบด้าน เหมาะสมกับเจ้ามากทีเดียว ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วย วันหลังข้าจะให้คนส่งของขวัญอวยพรไปให้เจ้า.….”

“พี่อาจ้ง!” หลี่หว่านถิงตัดบทคำพูดของจวงลี่จ้งอย่างร้อนรนกังวลใจ “ข้าไม่ชอบเขา ท่านก็รู้แก่ใจดีแท้ ๆ ว่าคนที่ข้าชอบมีแค่ท่านคนเดียว!”

ครั้งนี้ จวงลี่จ้งพลันเงียบงันลงทันที

หลี่หว่านถิงพูดต่อ “พี่อาจ้ง ท่านไปสู่ขอข้าที่บ้านได้หรือไม่? ขอแค่ท่านไปเอ่ยปากสู่ขอ พี่ชายของข้าให้ความสำคัญกับท่านตั้งขนาดนั้น อย่างไรจะต้องตอบตกลงแน่!”

“ขออภัยด้วย!” จวงลี่จ้งส่ายหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่า หัวใจของข้ามีเจ้าของแล้ว หลายปีที่ผ่านมา ข้าก็มองว่าเจ้าเป็นเหมือนดั่งน้องสาวของตัวเองมาโดยตลอด แล้วข้าจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับน้องสาวของตัวเองได้อย่างไรกัน?”

“แต่ข้าไม่ใช่น้องสาวของท่านนี่!” หลี่หว่านถิงตะโกนเสียงดังลั่น “พี่อาจ้ง ข้ารู้ว่าคนที่ท่านชอบคือใคร แต่ว่านางหายตัวไปตั้งหลายปีขนาดนี้แล้วนะ คงไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้ว ท่านแต่งกับข้าดีหรือไม่? ต่อให้ท่านไม่ชอบข้าก็ไม่เป็นไร ข้าขอแค่ได้เห็นหน้าท่านทุกวัน ก็พอแล้ว.....”

พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหลี่หว่านถิงก็แทบจะกลายเป็นการอ้อนวอนอยู่แล้ว ลู่ม่านได้ยินแล้วในใจก็รู้สึกอึดอัดทรมานไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่ก็คือนาง หรือก็คือเจ้าของร่างเดิมที่นางมาอาศัยอยู่

"ปล่อยให้เป็นเรื่องของข้าเถอะ!"จวงลี่จ้งยังคงปักมีดกรีดแผลต่อไม่ยั้ง “ข้ายินดีที่จะรอนางต่อไป!”

หลี่หว่านถิงได้ยินดังนั้น ก็ฝืนใจก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว สุดท้ายก็ร้องไห้โฮก่อนจะวิ่งออกไป

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น ระหว่างที่กำลังเตรียมจะกลับไปนั่นเอง จวงลี่จ้งก็พูดขึ้นว่า "ฟังก็ฟังจนจบแล้ว เจ้าก็ควรจะออกมาได้แล้วล่ะ"

ถูกคนเขาจับได้แบบคาหนังคาเขาซะแล้ว ลู่ม่านยากจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกกระอักกระอ่วนนี้ได้ จึงหัวเราะเจื่อน ๆ ก่อนจะพูดว่า “จวิ้นจู่หว่านถิงเป็นคนดีมากเลยนะ เจ้าไม่เห็นจำเป็นต้อง....”

“เรื่องของข้าไม่ต้องให้เจ้ามายุ่งหรอก แล้ววันนี้เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรล่ะ?”

ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่งสิ! เจ้าคิดว่าข้าอยากยุ่งนักเรอะ?

หลังจากที่ลู่ม่านกลอกตามองบนใส่เขาในใจไปตลบหนึ่ง เวลานี้เอง ผู้ดูแลก็มาถึงในที่สุด เขาเหงื่อออกจนท่วมตัว พอเห็นจวงลี่จ้ง ก็พุ่งเข้ามารายงานเรื่องราวทั้งหมดที่ลู่ม่านพูดไว้เมื่อครู่ให้เขาฟังอีกรอบทันที

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจวงลี่จ้งก็ค่อย ๆ มืดทะมึนลงทุกที

“ไม่ เจ้าจะไม่ทำอย่างนั้นแน่!” ลู่ม่านพูด “คุณชายจวง เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น”

จวงลี่จ้งแค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง "เจ้าอย่าคิดว่าพอพูดจายกยอปอปั้นข้าเข้าหน่อยมันก็จะจบเรื่องได้นะ เรื่องที่เจ้าจะถอนการลงทุนนี้ ข้าไม่มีวันเห็นด้วยแน่!"

“เจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ ข้าพูดเรื่องนี้เอาไว้ชัดเจนดีแล้ว ต่อจากนี้ไป ทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ข้าจะไม่มาดูแลใส่ใจอะไรอีกแล้ว เงินปันผลที่เจ้าได้ไปข้าก็จะไม่ขอรับอีก คุณชายจวง ข้าขอลาล่ะนะ! "

พูดจบ ลู่ม่านก็เหยียดกายตรง แล้วเดินออกไปทันที

ที่ด้านหลัง จวงลี่จ้งสะอึกกายขึ้นเฮือกหนึ่ง ก่อนจะร้องตะโกนออกไปว่า “คำพูดของข้ากับจวิ้นจู่เมื่อครู่นี้เจ้าก็คงจะได้ยินหมดแล้ว ถึงขนาดนี้แล้วเจ้าก็ยังคิดจะตัดไมตรีอย่างไร้สิ้นเยื่อใยกันเช่นนี้เลยน่ะหรือ?”

ลู่ม่านไม่หันหลังกลับไปมอง นางไม่รู้หรอกว่าถ้าลู่เสี่ยวม่านคนเดิมในอดีตยังอยู่ นางจะเลือกอย่างไร แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงนี้คือลู่ม่าน ผู้หญิงที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดลู่ม่าน นางเป็นคนที่ชอบทำเรื่องทุกอย่างให้มันเด็ดขาดเรียบร้อย ไม่ชอบทำตัวเหยาะแหยะหยิบโหย่ง

“คุณชายจวง เมื่อครู่นี้เจ้าก็เพิ่งจะพูดเองแท้ ๆ ว่าข้าไม่ใช่ลู่เสี่ยวม่านคนเดิมในอดีตอีกต่อไปแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเมื่อก่อนพวกเจ้าเคยมีความรู้สึกต่อกันแบบไหน ดังนั้น ข้าจึงทำได้แค่ต้องทำแบบนี้”

พูดจบ นางก็เดินจากไปจริง ๆ

ส่วนเงินปันผลของไตรมาสนี้ นางก็ไม่ไปรับ

หลังจากออกไปแล้ว หรูอวี่ยังคงสงสัยไม่หาย "ฮูหยิน ท่านไม่ใช่ว่าจะไปรับเงินปันผลหรอกหรือเจ้าคะ? ทำไมถึงไม่ได้อะไรมาเลยล่ะ?"

ลู่ม่านส่ายหน้า "ใช้หนี้คืนหมดแล้ว ก็ไม่มีแล้วล่ะ"

“ใช้หนี้?ไหนบอกว่าเงินที่กู้มาถูกหักลบกลบหนี้ไปหมดแล้วหรือเจ้าคะ?”

เป็นการหักลบกลบหนี้ที่ชัดเจนมากเลยล่ะ เพราะหนี้ทั้งหมดที่นางใช้คืนไป มันคือหนี้ความรักที่ลู่เสี่ยวม่านติดค้างเขาในอดีตทั้งสิ้น