เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต นิยาย บท 11

ฉู่เฉินส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้ซื้อหรอกครับ”

“หืม?”

หญิงสาวทั้งสองได้ยินก็ผงะไปครู่หนึ่ง

เฉินย่าพูดอย่างไม่เชื่อขึ้นมาเล็กน้อย “คุณฉู่ถ่อมตัวจริง ๆ เลยนะคะ”

ทันใดนั้น เธอก็มองเห็นฉู่เฉินถือถุงพลาสติกอยู่ในมือ ดวงตาของเธอก็ลุกวาวขึ้นมาทันที “คุณฉู่ ในถุงนี้ของคุณเป็นเงินสดใช่ไหมคะ? ฉันได้ยินมาว่าคนรวยแบบพวกคุณชอบใช้เงินสดกัน”

โดยที่ไม่รอให้ฉู่เฉินเอ่ยปากพูดอะไร เธอก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าเอาถุงจากมือของเขามา จากนั้นก็เปิดออกดู

ทันใดนั้น หน้าของเธอก็ดำสนิทขึ้นมาทันที

เพราะแท้จริงแล้วสิ่งที่อยู่ในถุงนั้นไม่ใช่เงิน แต่เป็นกองกระป๋องและขวดน้ำแร่ ที่ทั้งสกปรกและเหม็นนั่นเอง

“นี่เป็นขยะที่ผมเก็บมาเมื่อกี้น่ะ” ฉู่เฉินพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ขยะที่เก็บมาเหรอ?” รอยยิ้มของเฉินย่าแข็งค้างไป

“ใช่แล้ว” ฉู่เฉินพยักหน้า

หน้าของเฉินย่าขุ่นมัวลงทันที “สร้างปัญหาให้เรามานานสองนาน คุณวิ่งมาเก็บขยะที่นี่อะนะ?”

ขณะที่พูด เธอก็หยิบทิชชูออกมาเช็ดมืออย่างบ้าคลั่งไปด้วย “น่าผิดหวังจริง ๆ เป็นคนจนคนหนึ่ง ทำฉันตื่นเต้นเสียเปล่า”

“รั่วเวย ไม่ใช่ฉันจะว่าเธอนะ พ่อเธอมีวิสัยทัศน์ยังไงกัน เลือกคู่หมั้นเป็นคนเก็บขยะมาให้เธอเนี่ยนะ”

ใบหน้าของเธอที่มองไปที่ฉู่เฉินนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ ท่าทีก็แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ถังรั่วเวยเองก็หน้าซีดไปเช่นกัน

เธอยังคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้อาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ น่ะเหรอ? คิดไม่ถึงว่าจะวิ่งมาถึงที่นี่เพื่อเก็บขยะเท่านั้น

ไอ้สารเลว!

นายทำให้ฉันอับอายไม่พออีกเหรอ?

เธอโกรธมากจนใบหน้าบูดเบี้ยว และพูดทิ้งท้ายขึ้นประโยคหนึ่งว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน