เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2070

หลังผ่านไปสามวัน

อากาศเวิ้งว้างนอกสำนักที่ 33

พวกเทพเงินแปดทิศที่แยกทางกับพวกลู่ฝาน ไม่อยู่ในสำนักที่ 33 ต่อ

เทพเงินแปดทิศพาพวกเขาออกมา

ในอากาศเวิ้งว้าง พวกเทพเงินแปดทิศเดินทางต่อไป

สีหน้าพวกเขาเคร่งเครียด เหมือนบาดแผลบนร่างกายเยอะขึ้น

เมื่อมองดู แต่ละคนดูน่าเวทนาและอ่อนล้ากว่าตอนเข้าไปในสำนักที่ 33

คนจำนวนไม่น้อยสีหน้าซีดเผือด เหงื่อไหลออกมาจากตัวไม่หยุด

คนที่รอดมาถึงตอนนี้ จะมีคนอ่อนแอเหรอ

ทำให้พวกเขาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ บ่งบอกได้เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเพิ่งผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดมา

รวมเทพเงินแปดทิศอยู่ในนั้นด้วย ทำได้เพียงฝืนฝ่าวงล้อมออกมาได้แค่นั้น

ประมุขประเทศหลงอู่มองเทพเงินแปดทิศด้วยสายตาสับสน “เทพเงินแปดทิศ ยาของเราไม่ค่อยพอแล้ว ผู้ฝึกชี่ก็น้อยมาก วิญญาณพยาบาทที่ซ่อนตัวอยู่ในร่างกายคนจำนวนไม่น้อยเริ่มป่วนอีกแล้ว เราเจอศึกใหญ่แบบนี้เป็นครั้งที่สองไม่ได้อีกแล้ว”

เทพเงินแปดทิศพูดอย่างเฉยเมยว่า “รู้แล้ว ให้ทุกคนพักผ่อนให้เต็มที่ ใช้ยาที่เหลือฟื้นฟูพลังในการต่อสู้อย่างสุดความสามารถ”

ประมุขประเทศหลงอู่แอบกัดฟัน สายตาสับสนเล็กน้อย

เหมือนเขาจะพูดอะไร แต่กลับลังเลนิดหน่อย

อริยบุคคลแห่งจักรวาลเห็นว่าประมุขประเทศหลงอู่เหมือนจะพูดอะไร เขาขมวดคิ้วพูดว่า “ประมุขประเทศหลงอู่ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ หรอก!”

ประมุขประเทศหลงอู่ได้ยินแล้วพยักหน้า เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “เทพเงินแปดทิศ อริยบุคคลแห่งจักรวาล ทุกคนพูดว่าออกจากสำนักที่ 33 แบบนี้ประมาทเกินไปหน่อยหรือเปล่า ดูจากสถานการณ์หลังจากเราออกมา เหมือนพวกผู้ฝึกร้ายไม่พบว่าเจ้าสำนักหลีซี รวมถึงพวกลู่ฝานซ่อนตัวอยู่ในเขตปีศาจ พวกเขาคิดไม่ถึงกับวิธีการของพวกลู่ฝาน แสดงว่าแผนการของพวกลู่ฝานถูกต้อง......”

ประมุขประเทศหลงอู่ยังไม่ทันพูดจบ เทพเงินแปดทิศพูดเสียงดังว่า “พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมาก อะไรถูกหรือผิด ทูตแห่งเทพในสำนักที่ 33 ออกมาแล้ว ใครจะไปรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ไม่แน่อาจเป็นสถานการณ์ที่ลู่ฝานตั้งใจสร้างขึ้นก็ได้ แผนร้ายที่กวาดพวกเราจนไม่เหลือ ทำไมพวกนายถึงโง่ขนาดนี้!”

เห็นได้ชัดว่าเทพเงินแปดทิศพูดออกมาอย่างร้อนใจ

แม้อริยบุคคลแห่งจักรวาลไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปทางประมุขประเทศหลงอู่ด้วยสายตาดูหมิ่น

สีหน้าประมุขประเทศหลงอู่ไม่สู้ดี ประมุขประเทศหลงอู่พูดอย่างราบเรียบว่า “เทพเงินแปดทิศ อริยบุคคลแห่งจักรวาลคิดว่าตอนนี้ลู่ฝานจ้องจะฆ่าเราอีกเหรอ ถ้าเขาอยากให้เราตายจริงๆ ประเทศฉิงเทียนคือตัวเลือกที่ดีที่สุดต่างหาก”

อริยบุคคลแห่งจักรวาลทนไม่ไหว เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ประมุขประเทศหลงอู่ ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว อีกทั้งคนที่ช่วยเหลือใต้หล้าและกู้สถานการณ์กลับมาได้ มีเพียงพวกเราเท่านั้น นายต้องเชื่อว่าสิ่งที่เราเลือกคือตัวเลือกที่ถูกต้องที่สุด ส่วนทางฝั่งลู่ฝาน ฉันจะบอกนายให้ชัดเจนว่ายังไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะรอดออกจากสำนักที่33 ได้หรือเปล่า อีกทั้งคนอย่างลู่ฝานคือผู้ฝึกชั่วร้ายอย่างแน่นอน ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม”

เมื่อประมุขประเทศหลงอู่ได้ยินคำพูดอริยบุคคลแห่งจักรวาล เขาหุบปากทันที

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าประมุขประเทศหลงอู่ยังไม่เข้าใจความหมายของอริยบุคคลแห่งจักรวาลอีก เขาก็คงเป็นคนโง่แล้วล่ะ

เสียงหัวเราะของพวกเขาสองคน ทำให้พวกประมุขกับผู้แข็งแกร่งด้านหลังสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย

อย่างน้อยการแสดงออกของอริยบุคคลแห่งจักรวาลกับเทพเงินแปดทิศ ก็ทำให้พวกเขามีความมั่นใจนิดหน่อย ถือว่าเสียงหัวเราะนี้ปลอบประโลมจิตใจคนอื่นได้ผล

จู่ๆ อริยบุคคลแห่งจักรวาลพูดต่อ “เอาเถอะ งั้นเอาตามที่นายพูด หลังเสร็จเรื่อง เราแบ่งใต้หล้าอย่างเท่าเทียม ถือว่าไม่ต้องการประมุขประเทศหลงอู่แล้ว ค่อยหาโอกาสกำจัดเขาทิ้งละกัน!”

เทพเงินแปดทิศพยักหน้าพูดว่า “ฉันคิดแบบนี้เหมือนกัน ยังมีพวกประมุขที่มีความลังเลด้วย กำจัดทิ้งตามไปด้วยเลย เราแบ่งประเทศของพวกเขาคนละ 50-50 ทำให้พลานุภาพตัวเองยิ่งใหญ่ก่อนแล้วค่อยว่ากัน จากนั้นค่อยตัดสินแพ้ชนะกับพวกผู้ฝึกชั่วร้าย!”

“ได้ งั้นเอาตามนี้ ให้ประมุขประเทศหลงอู่ตายคามือผู้ฝึกชั่วร้ายเหมือนพวกลู่ฝาน เหอะๆ ตอนนี้พวกลู่ฝานคงใกล้โดนจับได้แล้ว”

เทพเงินแปดทิศพูดว่า “ไม่แน่การต่อสู้อาจดำเนินไปแล้วก็ได้ ฉันจงใจทิ้งพิรุธให้พวกผู้ฝึกชั่วร้าย ให้พวกเขาตามเบาะแสไปยังสำนักที่ 33 อย่างน้อยสามราชาปีศาจต้องส่งราชาปีศาจหนึ่งคนไปฆ่าพวกลู่ฝาน จากพละกำลังของพวกเขา จะรับมือไหวเหรอ ถ้าสามราชาปีศาจรวมตัวกัน พวกเขาต้องตายแน่นอน ถ้าถึงขั้นนี้แล้วพวกเขายังรอดอีก ฉันจะกินรองเท้าตัวเองเลย เอ๊ะ ตรงนั้นคืออะไร”

ขณะกำลังพูดอยู่ จู่ๆ เทพเงินแปดทิศเห็นของสีสันสดใสปรากฏตรงสุดสายตา

เหมือนพวกมันโผล่ออกมาจากอากาศเวิ้งว้าง ในความมืดมิดเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

เมื่อของเหล่านี้เข้ามาใกล้ เทพเงินแปดทิศกับอริยบุคคลแห่งจักรวาลเห็นแล้วว่าคืออะไร

ทั้งสองค่อยๆ เบิกตาโต

“นี่คือ......”