เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2104

เพียงพริบตาก็ผ่านไปอีกหลายวัน

แสงเคลื่อนไหวไปมาอย่างต่อเนื่อง ยิ่งใหญ่เหมือนมหาสมุทร

ในอีกฟากฝั่งอากาศเวิ้งว้าง พวกลู่ฝานเดินทางอย่างรวดเร็ว เต่ามังกรด้านล่างตัวเล็กลงเป็นร้อยเท่า

แถบแสงเป็นเส้นพาดผ่านข้างตัวศิษย์พี่หานเฟิงและคนอื่น มีชนโดนตัวบางครั้ง เป็นความรู้สึกเจ็บที่ยากจะอธิบาย

ทุกคนอยู่ภายใต้การคุ้มครองของสัตว์อสูรนับหมื่นนับพัน ไม่กล้าโผล่หัวขึ้นมาเลย

โดยเฉพาะพวกคนที่วิทยายุทธค่อนข้างต่ำ พวกเขาหมอบอยู่บนหลังสัตว์อสูร ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

แม้พวกเขาวิทยายุทธต่ำ แต่รู้ดีว่ายิ่งพลังแข็งแกร่ง ก็ยิ่งห้ามมองตรงๆ

เหมือนการต่อสู้ของยอดฝีมือที่แท้จริง ถ้าคนวิทยายุทธต่ำไปดู อาจทำให้ตัวเองดูจนตายได้ง่ายๆ

ดังนั้นเพื่อรักษาชีวิตไว้ พวกเขาแทบจะขดตัวจนเป็นก้อนแล้ว

ในบรรดากลุ่มคน มีเพียงลู่ฝานที่ยังยืนตระหง่านอยู่บนหลังเต่ามังกร

แม้แต่เต่ามังกรใต้ตัวยังหดหัวและขาทั้งสี่ข้างของตัวเอง แต่ลู่ฝานกลับมองไปรอบๆ เหมือนคนไม่เป็นอะไรเลย

ปล่อยให้แถบแสงเหล่านี้โจมตีเสื้อผ้าเขาจนเกิดเสียงพึ่บพั่บ

เขาไม่ได้ตั้งใจวางมาดโชว์ทุกคน แต่แถบแสงพวกนี้เหมือนความว่างเปล่าสำหรับเขาจริงๆ

ลู่ฝานที่ถอดรกเปลี่ยนกระดูกอีกครั้ง รู้สึกว่าร่างกายตัวเองเปลี่ยนไปอย่างมาก

เริ่มมีสีดำเล็กๆ หมุนวนอยู่ตรงตันเถียน ตามที่ไอ้เก้าพูด

นี่คือเค้าลางการรวมตัวของโลกใบเล็ก!

โลกที่อยู่ภายในตัวเขา!

ตอนลู่ฝานได้ยินเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นของไอ้เก้า เขาถึงกับช็อกไปเลย

ขุนพลังสุดเหนือฟ้าคนอื่นพยายามแทบเป็นแทบตาย กว่าจะปรับตัวกับการควบคุมของฟ้าดินได้ จากนั้นตั้งใจบรรลุ หายใจเข้าสัมผัสวิถีแห่งสวรรค์ หายใจออกรวมพลัง

เสียเวลาไม่รู้ตั้งกี่ปี กว่าจะรวมโลกใบเล็กของตัวเองออกมาได้

แต่ตอนนี้เขาเริ่มแล้วอย่างนั้นเหรอ

เขาเป็นคนที่เพิ่งเข้าสู่อริยปราชญ์เองนะ!

ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาเร็วเกินไปหรือเปล่า

ความเร็วนี้เร็วยิ่งกว่าผู้ฝึกชั่วร้ายเสียอีก ถ้าพูดออกไป คนอื่นไม่มองเขาเป็นสัตว์ประหลาดคงแปลกแล้วล่ะ

ลู่ฝานตรวจสอบสภาพภายในร่างกายตัวเองอย่างละเอียด

พบว่านอกจากความโหยหาของจักรพรรดิอู่ที่อยู่ทั่วตัวยังไม่ออกไป ส่วนอื่นดีเป็นอย่างมาก

ตอนเกิดเหมือนน้ำวนในตัวลู่ฝาน ความโหยหาของจักรพรรดิอู่จะออกมาก่อกวนด้วย แต่โดนวิญญาณของลู่ฝานซัดกลับไปด้วยกระบวนท่าเดียว

ความโหยหาของจักรพรรดิอู่ที่เคยเกือบฆ่าลู่ฝานตาย ตอนนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับลู่ฝานเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะปราณแห่งหุ้นตุ้นในตัวเขายังไม่เพียงพอ ตอนนี้ลู่ฝานคงกำจัดความโหยหาของจักรพรรดิอู่ไปแล้ว

เหมือนความโหยหาของจักรพรรดิอู่รู้สึกว่าลู่ฝานแข็งแกร่งขึ้น ส่วนเขายิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ดังนั้นครั้งนี้เมื่อเขากระจายไปทั่วตัวลู่ฝาน จึงตัดสินใจสงบเสงี่ยมเจียมตัวทันที

เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้เขาไม่สามารถโจมตีลู่ฝานได้ทุกเมื่อ แต่ลู่ฝานก็กำจัดเขาออกไปยากยิ่งกว่า

พูดตามตรงว่าเขาเจ้าเล่ห์กว่าอริยบุคคลวุ่นวายเยอะ

ลู่ฝานขี้เกียจสนใจเขาชั่วคราว เพราะอีกไม่นานเขาจะไปหุ้นตุ้นแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยดึงปราณแห่งหุ้นตุ้นเข้ามาในตัว แล้วกำจัดออกไปให้สิ้นซากก็จบ

จู่ๆ แสงรอบๆ หยุดชะงักไป ลู่ฝานเงยหน้ามองแสงเจ็ดสีที่หยุดชะงักลง

“ทำไม อีกฟากฝั่งอากาศเวิ้งว้างเกิดการเปลี่ยนแปลงเหรอ”

ลู่ฝานถามอย่างราบเรียบ

ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดว่า “เมื่อก่อนประเทศตันเซิ่งไม่ต้อนรับคนนอก แต่ตอนนี้ภาวะคับขัน ต้องรีบจัดการ ทุกคนตามฉันมาเถอะ”

พยักหน้าขานรับกันแทบทุกคน มีเพียงลู่ฝานไม่ได้พยักหน้าเห็นด้วย

จู่ๆ ลู่ฝานพูดว่า “ขอบคุณความหวังดีของประมุขประเทศตันเซิ่ง แต่ฉันมีบางเรื่องที่ต้องกลับไปจัดการที่ประเทศอู่อาน คงไม่ได้ไปพร้อมกับทุกคน”

ประมุขประเทศตันเซิ่งขมวดคิ้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายกลัวว่าถึงประเทศตันเซิ่งแล้วฉันจะเล่นงานนายอีกเหรอ ถ้านายกังวลเรื่องนี้ นายกำลังดูถูกฉันนะ ประเทศตันเซิ่งไม่ได้จิตใจคับแคบขนาดนั้น”

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ใช่แบบนั้น ฉันต้องกลับประเทศอู่อานจริงๆ มีบางเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องรู้อยู่ที่นั่น”

เจ้าสำนักหลีขมวดคิ้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายต้องกลับไปจริงเหรอ”

ลู่ฝานพยักหน้าจริงจัง

เจ้าสำนักหลีหันมาพูดว่า “แล้วมีใครจะไปกับนายไหม”

ศิษย์พี่หานเฟิง ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียน รวมถึงหานหยวนหนิง หลินหย่า ไท่จื่อฉินฝานและฉินอวิ่นพากันเดินออกมา

“เราจะไปกับศิษย์น้องลู่ฝาน”

ศิษย์พี่หานเฟิงรอยยิ้มเต็มใบหน้า ในเวลาเดียวกันสิบสามก็เดินออกมาเงียบๆ

“ฉันด้วย!”

จู่ๆ ไอ้อ้วนตงเดินออกมาเหมือนกัน

ไอ้อ้วนตงหันมาปรายตามองลู่ฝาน สายตาทั้งสองคนปะทะกัน

ลู่ฝานเข้าใจสิ่งที่ไอ้อ้วนตงต้องการจะสื่อทันที

“ท่านเทพอักษร! ก็มีธุระที่ประเทศอู่อานเหรอ”

เจ้าสำนักหลียิ้มแล้วส่ายหน้าพูด

ไอ้อ้วนตงพยักหน้าตอบว่า “ใช่ เรื่องใหญ่สุดๆ!”