เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2123

ลู่ฝานทนไม่ไหวจนหลุดขำออกมา

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเป็นกังวล พวกเขากลัวลู่ฝานทำเกินควรจริงๆ

โดยเฉพาะลู่หาว เขารู้จักลู่ฝานเป็นอย่างดี

รู้ว่าลู่ฝานเป็นคนที่แข็งข้อมาก

เซวียโหวแหยกับลูกชายบังคับให้เขาทำความเคารพแบบนี้ ไม่แน่เดี๋ยวลู่ฝานอาจเอากระบี่ออกมาฆ่าสองคนนี้ก็ได้

ลู่หาวเป็นกังวลเรื่องนี้มาก

แต่ลู่ฝานไม่ได้ทำแบบนั้น

เพราะสองคนนี้ไม่ควรค่าให้เขาลงมือ

หรือจะพูดว่าลงมือกับคนปัญญาอ่อนที่ชอบเอาตำแหน่งข่มเหงคนอื่น มีแต่จะทำให้ลู่ฝานรู้สึกอับอาย

ลู่ฝานค่อยๆ พูดว่า “เซวียโหวแหย นายจะให้ฉันทำความเคารพนาย เกรงว่าคงไม่ได้ คนอย่างฉันทำความเคารพคนอื่นน้อยมาก ปกติยังไม่ค่อยทำความเคารพฉินซางต้าตี้เลย!”

“บังอาจ!”

เซวียโหวแหยชี้หน้าลู่ฝานแล้วตวาดเสียงดังทันที

ท่าทางที่เหมือนลูกตาจะหลุดออกมาแล้ว ตลกมากจริงๆ ลู่ฝานเห็นแล้วถึงกับขำออกมาอีกรอบ

เซวียฟางจื่อที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “ลู่ฝาน นายบังอาจมาก กล้าเรียกชื่อฝ่าบาทตรงๆ ทำไมฝ่าบาทถึงแต่งตั้งให้คนอย่างนายเป็นท่านป๋อระดับหนึ่งกันนะ ฉันจะถวายสาส์นถึงฝ่าบาท ลงโทษคนหมิ่นประมาทอย่างนาย นายรอกลายเป็นนักโทษได้เลย”

พูดจบ เซวียฟางจื่อกำลังจะเดินฟึดฟัดออกไปข้างนอก

แต่ขณะนั้นเซวียโหวแหยห้ามเขาไว้แล้วพูดว่า “ลูกไม่ต้องบุ่มบ่ามขนาดนี้หรอก ฉันว่าท่านป๋อลู่แค่พลั้งปากพูดไปเท่านั้น ลู่ฝาน อันที่จริงฉันประทับใจตระกูลลู่ของพวกนายมาก ถึงขนาดที่อยากให้ลูกชายฉันแต่งกับลู่หงหยู่ เห็นแก่ที่เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ถือว่าวันนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรก็แล้วกัน นายรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง!”

ลู่ฝานหัวเราะจนหยุดไม่ได้แล้ว

สองพ่อลูกนี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยสุดๆ

คนหนึ่งทำตัวเป็นคนดี ส่วนอีกคนทำตัวเป็นคนเลว แสดงได้เก่งสุดๆ

ถ้าเป็นแค่ตระกูลทั่วไป อาจหวาดกลัวกับวิธีขู่ของพวกเขา จากนั้นยอมส่งคนไปตระกูลเซวียของพวกเขาเพื่อให้เรื่องราวสงบลงสินะ

เฮ้อ น่าเสียดายที่วันนี้พวกเขามาที่ตระกูลลู่ และเจอกับลู่ฝาน

ปัง!

ลู่ฝานวางแก้วชาลง กอดอกมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานค่อยๆ พูดว่า “เซวียโหวแหย คุณชายเซวีย ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างพูดตรง งั้นฉันขอพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ตระกูลลู่ไม่ต้อนรับพวกนาย ตอนนี้พวกนายไปได้แล้ว ถ้าต่อไปพวกนายยังกล้าเหยียบเข้ามาในตระกูลลู่เพียงครึ่งก้าว ฉันจะให้คนหักขาคุณชายเซวียหนึ่งข้าง ถ้ากล้าเข้ามาสองครั้งก็จะหักขาสองข้าง ถ้ามีครั้งที่สามฉันจะตัดจู๋เขาทิ้ง!”

เซวียฟางจื่อหุบขาทันที เหมือนมีลมเย็นพัดมาใต้หว่างขา

แม้ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม แต่เซวียโหวแหยกับเซวียฟางจื่อเห็นความดุดันนัยน์ตาลู่ฝานชัดเจน

เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่ฝาน เรียกได้ว่าเมินวิทยายุทธของสองคนนี้ไปได้เลย

ลู่ฝานไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย แค่มองพวกเขาอยู่อย่างนั้น ก็ทำให้พวกเขารู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเจอไม่ใช่คน แต่เป็นเทพปีศาจ!

เซวียโหวแหยกลืนน้ำลายลงคอ เขากัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่ายังจะแข็งข้ออีก

เขาเป็นโหวแหย ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่

โดนลู่ฝานขู่แบบนี้ เซวียโหวแหยโมโหเล็กน้อย แต่อยู่ภายใต้การจับจ้องของลู่ฝาน เขาไม่กล้าอาละวาดก็เท่านั้นเอง

ด้วยเหตุนี้ เซวียโหวแหยพูดด้วยเสียงแหบพร่าเล็กน้อย “ลู่ฝาน นายรู้หรือเปล่าว่านายกำลังขู่โหวเจวี๋ยที่ฝ่าบาทแต่งตั้งด้วยตัวเอง นายจะนำปัญหาใหญ่มาให้ตัวเอง นายรู้หรือเปล่าว่าในประเทศอู่อาน โหวแหยหมายถึงอะไร!”

ลู่ฝานกำลังจะอ้าปากพูด

จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง

“หมายถึงสิ่งไร้สาระไง!”

เมื่อได้ยินเสียง ลู่ฝานหันไปมองทันที รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า เพราะคนที่มาคือพวกศิษย์พี่หานเฟิง

ไม่นานก็รวมตัวเป็นชื่อของลู่ฝาน

ภาพนี้ปรากฏในทุกเมืองของประเทศอู่อานอย่างรวดเร็ว

จากนั้นได้ยินเสียงน่าเกรงขามดังขึ้น

“ลู่ฝานแห่งประเทศอู่อาน วีรบุรุษคุ้มครองประเทศ ยอดผู้แข็งแกร่ง ขอประกาศให้คนทั้งใต้หล้ารู้ว่าวันนี้ได้แต่งตั้งให้เป็นผู้รักษาเมืองหลักแล้ว!”

เสียงดังกระหึ่ม เงาของลู่ฝานค่อยๆ ปรากฏกลางท้องฟ้า

เมื่อเห็นภาพนี้ เซวียโหวแหยตกใจจนเข่าอ่อน

ถึงพวกเขาไม่เชื่อขนาดไหน แต่ประกาศแจ้งคนในใต้หล้าของประเทศ ไม่สามารถปลอมแปลงขึ้นมาได้

แสดงว่าทุกอย่างคือความจริง

จากท่านป๋อระดับหนึ่งธรรมดาๆ อย่างลู่ฝาน พุ่งพรวดขึ้นมาเป็นผู้รักษาเมืองหลักของประเทศอู่อาน

ลู่เฮ่าหราน ลู่หาวรวมถึงศิษย์ตระกูลลู่นับไม่ถ้วนต่างมีสีหน้าตื่นเต้น มองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม

แต่พวกเขาไม่ได้ตื่นเต้นจนคลั่ง เพราะพวกเขาเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วหนึ่งครั้ง

พอได้เห็นหลายครั้งก็ชินเอง ศิษย์ตระกูลลู่มองฟ้าด้วยรอยยิ้ม ชี้เงาของลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าบ้านเก่งมากจริงๆ คราวนี้ยกระดับขึ้นจากท่านป๋ออีก วีรบุรุษคุ้มครองประเทศเชียวนะ เจ้าบ้านทำเรื่องน่าทึ่งอะไรกันนะ!”

“ยังต้องพูดอีกเหรอ ต้องเป็นเพราะสร้างชื่อเสียงให้ประเทศในการแข่งนานาประเทศแน่ๆ เอาชนะทุกคนในใต้หล้าได้!”

“ผู้รักษาเมืองหลัก ฟังดูเหมือนเป็นขุนนางใหญ่มาก ใหญ่ขนาดไหนกันนะ”

“ไม่รู้ น่าจะใหญ่มาก!”

…..