เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2124

แสงยังคงอยู่อย่างนั้น ครั้งนี้คนทั้งประเทศอู่อานจำหน้าลู่ฝานกันได้แม่นแล้ว

โยนป้ายลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ ลู่ฝานยกแก้วชาขึ้นมา มองเซวียโหวแหยอย่างเฉยเมยแล้วเอ่ยขึ้น

“อย่าสั่นสิเซวียโหวแหย ยืนดีๆ ถ้านายล้มลงไปจะไม่มีใครแบกนายออกไปนะ!”

ตอนลู่ฝานไม่พูดก็ยังดีอยู่ แต่พอพูดขึ้นมาเซวียโหวแหยสั่นแรงขึ้นอีก

น่องกำลังสั่นพึ่บพั่บ ราวกับจะทรุดลงบนพื้นได้ตลอดเวลา

เซวียฟางจื่อที่อยู่ข้างๆ เริ่มไปหลบหลังเซวียโหวแหย ราวกับว่าพอเขาหลบหลังเซวียโหวแหยแล้วลู่ฝานจะมองไม่เห็นเขาอย่างไรอย่างนั้น

คนที่เอาตำแหน่งข่มขู่คนอื่นแบบพวกเขา รู้เป็นอย่างดีว่าถ้าล่วงเกินคนที่ตำแหน่งสูงกว่าตัวเอง จะมีจุดจบแบบไหน

คำว่าผู้รักษาเมืองหลัก หมายถึงอะไรพวกเขาก็รู้เป็นอย่างดีเหมือนกัน

นั่นคือเกียรติยศสูงสุดของประเทศอู่อาน ต้องเป็นผู้แข็งแกร่งประเทศอู่อานที่สามารถเอาชนะทุกคนในใต้หล้าได้ ถึงจะมอบตำแหน่งนี้ให้ได้

นั่นหมายความว่าทั้งประเทศอู่อานรวมตัวกัน ยังเทียบพละกำลังของลู่ฝานไม่ได้เลย

ไม่งั้นฝ่าบาทคงไม่มอบตำแหน่งที่สามารถส่งผลกระทบกับโครงสร้างทั้งประเทศอู่อานให้หรอก

และตอนนี้ดูเหมือนท่านผู้รักษาเมืองหลักลู่ฝาน ไม่ค่อยชอบพวกเขาเท่าไรนัก

เซวียโหวแหยหน้าซีดเผือด

ตอนนี้ความเย่อหยิ่งอวดดีตอนพวกเขาเข้ามา กลายเป็นเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก

ตอนนี้ตำแหน่งพวกเขาไม่สามารถเทียบลู่ฝานได้เลย

แค่ตำแหน่งผู้รักษาเมืองหลักของลู่ฝานคือความจริง พูดเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้พวกเขาทั้งตระกูลหายไปจากประเทศอู่อานได้

ส่วนเรื่องพละกำลัง แตกต่างจากตำแหน่งของพวกเขาเยอะยิ่งกว่า

ลู่ฝานนั่งมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้พวกเขาขวัญผวาแล้ว ลองคิดถึงผลการรบที่ลู่ฝานเคยผ่านมาสิ

แค่นิ้วเดียวก็สามารถบดขยี้พวกเขาให้ตายได้แล้ว

ตอนแรกพวกเขานึกว่าตำแหน่งตัวเองเหนือกว่าลู่ฝาน มั่นใจว่าลู่ฝานไม่กล้าลงมือแน่นอน

เลยกล้ามาตะโกนโวยวายในตระกูลลู่ทั้งวัน

แต่วันนี้พวกเขาต้องคิดแล้วล่ะว่าจะออกไปยังไง

“ผู้รักษาเมืองหลัก ท่านลู่ฝาน เราผิดไปแล้ว ปล่อยเราไปสักครั้งเถอะ”

เซวียโหวแหยยอมจำนนแล้ว

เจอตำแหน่งกับพละกำลังของลู่ฝานขนาดนี้

เขามีเพียงตัวเลือกเดียวเท่านั้น

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ทำความเคารพ!”

คำพูดง่ายๆ แค่ไม่กี่คำ ทำให้สีหน้าเซวียโหวแหยเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก สุดท้ายก็โค้งคำนับคารวะลู่ฝาน

ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะอยู่ข้างๆ “นายคือนักบู๊เหรอ แค่คารวะเหรอ”

เซวียโหวแหยไม่ตอบคำถามของหานเฟิง

หานเฟิงกำลังจะอาละวาด ลู่ฝานพูดออกมาว่า “เซวียโหวแหย คนที่พูดกับนายคือศิษย์พี่หานเฟิงของฉัน เขาคือศิษย์ตระกูลหานที่เมืองหลวง แล้วก็เป็นเจ้าบ้านตระกูลหานรุ่นต่อไปด้วย ที่เหลือฉันคงไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ!”

เซวียโหวแหยตัวสั่นอีกครั้ง เขาอยากตบหน้าตัวเองจริงๆ

อีกทั้งปฏิบัติกับโหวแหยของประเทศแบบนี้ จะส่งผลกระทบกับอนาคตและการพัฒนาของตระกูลลู่หรือเปล่า

เหมือนลู่หาวยังไม่เข้าใจว่าตอนนี้สำหรับประเทศอู่อาน ลู่ฝานแสดงถึงอะไร

แล้วก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้แม้แต่องค์ชายสองคน ยังต้องนอบน้อมกับลู่ฝาน

ลู่ฝานก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก ยังไงในอนาคตพวกเขาก็ต้องรู้เรื่องพวกนี้อยู่ดี ในเมื่อพ่อตัวเองเอ่ยปากแล้ว ลู่ฝานจึงพยักหน้าพูดว่า “ได้ เซวียโหวแหย ลุกขึ้นเถอะ นายพาลูกชายกลับไปได้แล้ว จำคำพูดฉันให้ดี ต่อไปห้ามเหยียบเข้ามาในตระกูลลู่แม้แต่ครึ่งก้าว!”

เซวียโหวแหยพยักหน้าหงึกหงัก เดินล้มลุกคลุกคลานออกไปข้างนอก

ระหว่างทางเซวียฟางจื่อยังสะดุดล้มด้วย ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นเห็นแล้วหัวเราะเบาๆ

มองด้านหลังเซวียโหวแหย ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ช่วยฉันจำเซวียโหวแหยคนนี้เอาไว้หน่อย ต่อไปคงไม่ใช่โหวเจวี๋ยอีกแล้ว”

หานเฟิงพูดอย่างประหลาดใจ “ศิษย์น้องลู่ฝาน ฉันนึกว่านายจะปล่อยเขาไปซะอีก จะถอนตำแหน่งเขาจริงเหรอ! นี่สะเทือนใจกว่าทำลายตันเถียนเขาอีกนะ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันจะทิ้งหายนะไว้ให้ตระกูลลู่ไม่ได้ ในเมื่อล่วงเกินแล้ว ก็เหยียบเขาให้จมดินซะเลย”

ลู่เฮ่าหรานพยักหน้าอยู่ด้านข้าง ส่วนลู่หาวเอ่ยปากชม

ตอนนี้การกระทำของลู่ฝาน มีมาดของเจ้าบ้านขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

เหมือนศิษย์พี่หานเฟิงนึกอะไรได้ เขายื่นของชิ้นหนึ่งให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นี่คือการ์ดเชิญที่องค์ชายทั้งสองท่านให้นาย พวกเขาหวังว่านายจะกลับเมืองหลวงเร็วๆ ส่วนสาเหตุน่ะเหรอ คิดว่าคงไม่ต้องบอกแล้วมั้ง ศิษย์น้องลู่ฝานน่าจะเดาได้”

ลู่ฝานไม่อยากมองการ์ดเชิญนี่สักนิด เขาโยนไปด้านข้างแล้วพูดว่า “ยังไม่จัดงานศพฉินซางต้าตี้เลย รีบแย่งตำแหน่งถึงขนาดนี้เลยเหรอ พี่น้องสองคนนี้ ไม่มีใครจิตใจดีสักคน!”

ศิษย์พี่ใหญ่พูดขึ้นด้านหลังว่า “ตระกูลจักรพรรดิไร้ความเมตตา ศิษย์น้องลู่ฝาน นายจะสนับสนุนองค์ชายคนไหนขึ้นครองราชย์ ฉินฝานหรือเปล่า”

ลู่ฝานเคาะนิ้วบนโต๊ะแล้วพูดเสียงเบาว่า “ตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้ เอาล่ะ พักมาหลายวันแล้ว ควรจัดการเรื่องสำคัญแล้วล่ะ กลับเมืองหลวงก่อนค่อยว่ากัน ปู่ พ่อ ดูเหมือนเราต้องย้ายบ้านอีกแล้ว”