เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2146

น้ำเสียงที่นั่งเฉยเต็มไปด้วยการดูถูกคนเหล่านี้ และพวกเขาทั้งสี่คนก็ลงมือพร้อมกันทันที

พลังปราณที่เต็มเปี่ยมและแข็งแกร่ง พลังความสามารถอยู่เหนือแดนปราณดินทุกคน ถ้าอยู่ที่ประเทศอู่อาน ก็นับว่าเป็นผู้เก่งกล้าที่ไม่ธรรมดาแล้ว

ข้างนอก หลายคนจ้องมองฉากตรงหน้าโดยไม่กะพริบตา

สำหรับลูกศิษย์สายเลือดเสินหวงนั้น เรื่องเล่าเกี่ยวกับสายเลือดจิ่วเซียว พวกเขาจะได้ยินและรู้จักมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นลูกหลานของสายเลือดจิ่วเสียว ซึ่งวันนี้ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาก็ได้เจอสักที

แน่นอนว่าพวกเขาต้องมองให้ดีๆ ทำไมสายเลือดจิ่วเซียวถึงได้เป็นเจ้าสำนัก และพวกเขาสายเลือดเสินหวงถึงเป็นไม่ได้

พลังปราณของทั้งสี่คนตกอยู่ในร่างของลู่ฝานพร้อมกันในเวลาเดียวกัน แต่พลังระดับนี้ สำหรับลู่ฝานยังอ่อนเกินไป

ลู่ฝานเพิกเฉยไม่สนใจ และเขาไม่แม้แต่หยุดการดื่มชาเลย

พลังปราณของคนทั้งสี่คนเหมือนทุกมัดปล่อยเข้าไปหลุมดำ จมหายเข้าไปในทะเลทรายอย่างไร้ร่องรอย

เสื้อของลู่ฝานสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย ทั้งสี่ก็กระเด็นออกไปแล้ว

เลือดมากมายพ่นออกกลางอากาศ

แม้ว่าลู่ฝานจะไม่สามารถใช้ปราณชี่ของเขาได้ แต่พึ่งพาแค่ร่างกายที่ทรงพลังและแข็งแรงของเขาก็เพียงพอแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่นักบู๊อย่างพวกเขาจะจินตนาการถึง

แค่เพียงร่างกายสั่นสะเทือนเองเล็กน้อย คนเหล่านี้ก็จะรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขากำลังจะพังทลาย

ในเสี้ยววินาทีนั้น พวกเขาสามารถรู้สึกได้ถึงพลังของลู่ฝานเป็นเหมือนการปะทุของภูเขาไฟ

ความแตกต่างระหว่างนี้ จะทำให้พวกเขาหวาดกลัวไปทั้งชีวิต

ลู่ฝานจิบน้ำชาไม่หยุด หันไปถามเจ้าของร้านน้ำชาที่หลบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ

“นี่คือชาที่ดีที่สุดของที่นี่แล้วเหรอ ใช้ไม่ได้เลยนะ ฝีมือจำเป็นต้องพัฒนาอีกเยอะ ชาไม่ได้ชงแบบนี้!”

วางแก้วน้ำชา ลู่ฝานได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งความเร็วอยู่ข้างหลัง

มีเสียงหนึ่งเกิดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน และได้ยินเสียงหนักทื่อของชุดเกราะ ไม่ต้องสงสัย ลู่ฝานก็สามารถเดาได้ว่ามันคืออะไร

คิดไม่ถึงว่าสายเลือดเสินหวงจะเหมือนเป็นประเทศธรรมดาประเทศหนึ่ง ที่มีทหาร เป็นสิ่งที่ไม่ง่ายจริงๆ

ลู่ฝานหันกลับไปมอง และเห็นกลุ่มทหารปรากฏขึ้นในสายตาของเขาทันที

ชุดเกราะสีขาวดำปืนยาว และมีดปืนขนาดใหญ่ อาวุธครบชุด

พวกเขาเพิ่งปรากฏตัวขึ้น และกงเฉินที่ถูกลู่ฝานโจมตีกระเด็นในตอนแรกตะโกนเสียงดัง “พี่ จับตัวมันไว้ ไอ้เด็กสายเลือดจิ่วเซียวนี่มันน่ากลัวมากมันเกือบจะฆ่าฉัน!”

หัวหน้าทหารได้ยินคำว่าสายเลือดจิ่วเซียว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

มองดูสถานการณ์ตรงหน้า และกงเฉินที่มีเลือดออกทั่วร่างกาย หัวหน้าทหารหันไปบอกลู่ฝาน “ในสถานที่ลี้ภัย ห้ามมีการต่อสู้กันอย่างเคร่งครัด กฎแค่นี้นายไม่รู้เหรอ”

ลู่ฝานยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วหัวเราะ “ขอโทษจริงๆ ฉันมาจากนอกแดน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามีกฎนี้อยู่ ดูจากสีหน้าที่เต็มไปด้วยแรงแค้นของพวกเขา ฉันคิดว่าที่นี่ต่อสู้ได้ซะอีก”

หัวหน้าทหารเดินขึ้นหน้าเล็กน้อย หยิบโซ่ออกมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ไม่ต้องอธิบายอะไรเยอะ ไปกับฉันเถอะ ดูท่าทางหยิ่งยโสของนายทำร้ายคนแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก จะต้องเป็นคนที่โหดร้ายฆ่าคนไปทั่วจนติดนิสัยแน่ๆ เตรียมเข้าไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตได้เลย”

ลู่ฝานถอนหายใจ แล้วเอ่ยพูดขึ้น “เห้อ ตอนแรกก็กะจะถอมตัวอยู่หรอก แต่เหมือนตอนนี้น่าจะถ่อมตัวไม่ได้แล้ว ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ได้กะจะไปกับนาย!”

ไอ้อ้วนตงบอก “ให้เขาสร้างปัญหาต่อไปเถอะ บางทีการที่เขาทำแบบนี้ อาจจะทำให้สายเลือดเสินหวงตาสว่างขึ้นก็ได้ พวกโง่ที่ไม่เก่งแล้วยังจะอวดเก่ง มีสติคิดได้มากขึ้นไปกันเถอะ ไม่ต้องดูแล้ว ต่อให้พวกนั้นมาอีกมากแค่ไหน ก็ต้องโดนลู่ฝานจัดการทำให้เจ็บตัวอยู่ดี เจ้าบ้าลู่ฝาน คงไม่ได้คิดที่จะโจมตีตลอดทั้งทางจนถึงภูเขาเสินหวงหรอกใช่มั้ย”

เฟิงเสี่ยชี่หัวเราะ “ฉันว่าอาจจะเป็นไปได้”

ไอ้อ้วนตงยิ้มและส่ายหัว แล้วบ่นว่า “หวูเฉินเอ๊ยหวูเฉิน ถ้านายเห็นการกระทำของลูกศิษย์ของนาย นายต้องยิ้มหัวเราะได้ใจแน่นอน เห้อ โลกของชายหนุ่มสินะ!”

พูดจบ ไอ้อ้วนตงตบหัวเฟิงเสี่ยวชี แล้วพูดขึ้น “ยังไม่ไปอีก ดูไปก็เท่านั้น ยังไงนายก็ไม่สามารถเอาชนะลู่ฝานได้ รีบกลับไปหาผู้อาวุโสใหญ่ ไปให้ท่านสอนวิชาเพิ่ม ถ้าเกิดมีวันหนึ่ง นายสามารถเอาชนะลู่ฝานขึ้นมาได้ ฉันอาจจะยิ้มตื่นจากความฝัน”

หลังจากนั้นเงาของทั้งคู่ก็หายไปจากศาลาด้านบน หายไปเหมือนกับสายลม อย่างไร้ร่องรอย

และด้านล่าง หัวหน้าของพวกทหารยามที่ถูกลู่ฝานโจมตีที่ล้มลงพื้นหยิบของรูปร่างคล้ายหินคริสตัลออกมา

วินาทีที่เขาเอามันออกมา เขายกขึ้นจะทุบมันลงกับพื้น และทันใดนั้นก็เห็นว่าลู่ฝานกำลังมองตัวเองด้วยรอยยิ้มมุมปาก

“ทุบสิ นายกำลังจะเรียกคนมาเพิ่มใช่มั้ย รีบเรียกคนที่เก่งๆ กว่ามาหน่อย ถ้าจะให้ดีที่สุดเรียกผู้อาวุโสใหญ่ของสายเลือดเสินหวงของพวกนายมา ฉันขี้เกียจไปตามหาพวกเขาแล้ว มันยุ่งยากเกินไป ให้พวกเขามาหาฉันเอาเอง น่าจะเร็วขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย”

ลู่ฝานส่งสัญญาณให้หัวหน้าทหารรีบทุบ อย่ามัวเสียเวลา

หัวหน้าทหารไม่เคยเห็นคนที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดินเหมือนลู่ฝานมาก่อน เขาเบิกตากว้าง และเอ่ยถามลู่ฝาน “นายเป็นคนบ้าเหรอ”

ลู่ฝานหัวเราะและพูดว่า “จะบ้าหรือไม่บ้า หลังจากนายคว้างมันแล้วจะรู้เอง เร็วๆ ถ้านายยังไม่ทุบ ฉันจะเป็นคนทุบเองแล้วนะ เพราะยังไงมันก็มีค่าเท่ากัน ไม่ใช่เหรอ”

หัวหน้าทหารได้ยินดังนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นโมโหอีกครั้ง และเขาก็เชื่อว่าลู่ฝานเป็นคนอวดเก่ง บ้าคลั่งและหยิ่งผยอง

สะบัดแขน หัวหน้าทหารโยนหินคริสตัลลงพื้นอย่างเต็มแรง ทันใดนั้นมีแสงหนึ่งสว่างชี้ขึ้นไปยังบนฟ้า พุ่งเข้าไปในก้อนเมฆ