เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2187

ริมฝีปากผู้อาวุโสเจ็ดกระตุกเล็กน้อย เดิมเขาได้เตรียมแผนต่อรองกับลู่ฝานไว้แล้ว คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะรับปากทันที

แต่ก็ดี ลู่ฝานได้ตัดทางถอยของตนเองโดยสมบูรณ์แล้ว

คนรุ่นเยาว์บ้าดีเดือดโง่เขลาผู้นี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการโจมตีพร้อมกันของเต๋ากว่าพันชนิดคืออะไร

วันนี้เขาจะได้ตายเพราะความโง่เขลา ผู้อาวุโสเจ็ดหลีกทางให้ ผายมือเชิญลู่ฝาน “ไม่ต้องห่วง ตกลงไว้แล้วว่าหนึ่งถ้วยชา ก็คือหนึ่งถ้วยชา ไม่มากขึ้น ไม่น้อยลง”

ลู่ฝานยิ้มตอบ “กลัวแต่ว่าท่านจะดื่มชาช้าน่ะสิ!”

ขณะพูดลู่ฝานก็เดินไปในตำหนักหยุนหยา

ฝีเท้าหนักแน่น สีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความเกรงกลัว

ทุกคนต่างจ้องมองลู่ฝานเดินเข้าสู่ตำหนักหยุนหยา เงาร่างเขาหายวับไป ประตูใหญ่ปิดลง

ศิษย์สายเลือดเสินหวงทุกคนที่มาที่นี่ต่างมองไปทางกลุ่มผู้อาวุโสเจ็ด

ในดวงตาเปี่ยมด้วยความคาดหวัง พวกเขาหวังว่าจะมีม่านแสงปรากฏให้พวกเขามองเห็นได้ชัดเจน

ผู้อาวุโสเจ็ดมองผู้อาวุโสใหญ่ เอ่ยถามผ่านทางสีหน้า

ผู้อาวุโสใหญ่ผงกศีรษะ สื่อว่าได้

ผู้อาวุโสเจ็ดสะบัดมือ ปล่อยม่านแสงออกมา

ฉับพลันนั้นทัศนียภาพภายในตำหนักหยุนหยาก็ปรากฏ

พวกเขาอยากเห็นว่าลู่ฝานจะยืนหยัดได้นานเพียงใด หรืออีกนัยหนึ่งคือถ้าลู่ฝานตายข้างใน พวกเขาจะได้รู้ว่าลู่ฝานตายอย่างไร

ในม่านแสง ลู่ฝานได้เดินเข้าสู่แสงเจิดจรัสแล้ว

ภายในเต็มไปด้วยสีสันล่อลวง กระแสน้ำวนและกระแสลืมต่างๆ นานา

ประหนึ่งหยดหมึกหลากสีเปรอะเปื้อนภาพวาด

เต๋านับไม่ถ้วนอยู่ข้างในนั้น

ลู่ฝานเพิ่งเดินเข้าไป พลังมากมายก็ถาโถมเข้าหาร่างของเขา

เขาถึงขั้นยังไม่ทันมองเห็นชัดว่าข้างในมีภาพฉากแบบใดก็รู้สึกได้ว่ากายหยาบของตนเกิดเสียงปริแตก

ราวกับว่าโลกทั้งใบโถมทับร่างเขาชั่วพริบตา

กึก กึก!

ลู่ฝานรู้สึกว่ากระดูกของตนเริ่มแตก เขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่การตอบสนองของเขาเร็วมาก ลู่ฝานเปล่งเสียงแผ่วเบา ‘เต๋าสูญสิ้น!’

เหมือนมีลมไร้รูปร่างแผ่ออกมาจากร่างของลู่ฝาน กวาดล้างทุกสิ่งรอบตัวเขา

อัก!

เลือดพุ่งออกจากปากของลู่ฝาน เวลานี้เขาเพิ่งสัมผัสได้ถึงบาดแผลที่ตนได้รับ

พลังแห่งเต๋าอันน่าหวาดผวาเกือบปลิดชีพเขาโดยไม่ให้โอกาสโต้ตอบอันใด

กล่าวคือร่างกายของเขาแกร่งพอ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ทันทีที่เข้ามาคงถูกฆ่าไปแล้ว!

ลู่ฝานรีบร้อนนำโอสถออกมาดื่ม ตอนเข้ามาไม่ได้บอกว่าห้ามกินโอสถนี่

ถึงลู่ฝานกล้าหาญ แต่ไม่ได้โง่เง่า คงเป็นการกระทำที่ไร้สมองหากปล่อยให้อาการบาดเจ็บแย่ลงในเวลานี้

ปราณชี่ในร่างถูกปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่งด้วยพลังแห่งวิชาเต๋าสูญสิ้น ขณะนี้ลู่ฝานเพิ่งตระหนักได้ถึงพลังแห่งเต๋าอันมหาศาลของที่แห่งนี้

ด้วยความรู้ของเขา ทำได้แค่แยกแยะวิชาพิเศษห้าธาตุพื้นฐานกับเต๋าธรรมชาติที่วิวัฒนาการมาจากห้าธาตุอย่างลม ฝน และสายฟ้า

เช่นเดียวกับวิชาพิเศษอื่นๆ ลู่ฝานรู้ว่าตนความรู้ตื้นเขิน มองไม่ออกสักนิด

แต่ดีที่ปราณชี่ของเขาผสานกับวิชาเต๋าสูญสิ้นแล้วสามารถกดข่มมันไว้ได้ มิเช่นนั้นเขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำอย่างไร

เวลานี้วิถีแห่งชีวิตในร่างกายของลู่ฝานเริ่มตื่นขึ้น เหมือนรับรู้ได้ถึงพลังแห่งเต๋าหนาแน่นของที่นี่ วิถีแห่งชีวิตถึงกับแผ่ออกมาจากร่างกายของลู่ฝานเอง

ลมพายุ เพลิงพิภพ ศิลา สายฟ้า และความเจ็บปวดอื่นๆ ต่างต้องการฉีกกระชากลู่ฝานเป็นชิ้นๆ

ใต้ฝ่าเท้าของลู่ฝาน แสงแห่งเขตวิถียังคงสว่างไสว วิถีแห่งชีวิตในร่างยังพยายามฟื้นฟูร่างกายของเขา

เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีก พลังเหล่านี้แกร่งกล้าเกินไป เกินกว่าขอบเขตที่เขาจะเอาชนะได้โดยสิ้นเชิง

ร่างกายโอนเอนไม่เที่ยงตรง สิ่งเดียวที่ลู่ฝานทำได้คืออดทนและต่อต้านกับความตาย

เขตวิถีพังทลายก็ใช้ปราณชี่ป้องกัน ปราณชี่ถูกกำจัด ก็ใช้กายหยาบมาต้าน

ในดวงตาของลู่ฝานไม่มีสิ่งอื่น เหลือเพียงความแวววาวของเลือดเท่านั้น

ความรู้สึกของความตายรุกรานร่างกายเขาอีกหน

“โหดร้ายเกินไป ฉันดูต่อไปไม่ไหวแล้ว!”

ศิษย์สายเลือดเสินหวงคนหนึ่งโพล่งออกมา เขาปิดตาแน่น ไม่อยากมองความตายของลู่ฝาน

ศิษย์สายเลือดเสินหวงหลายคนทอดถอนใจ พวกเขารู้สึกเสียใจกับลู่ฝาน ไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามเหมือนก่อน

ผู้อาวุโสรองเงยหน้ามองไปยังผู้อาวุโสใหญ่ “ท่านผู้อาวุโสใหญ่ ท่านจะให้เขาตายหรือมีชีวิตอยู่?”

ผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้ตอบกลับ แค่มองเงียบเชียบ ไม่เอ่ยวาจา

สายตาผู้อาวุโสรองเป็นประกาย พยักหน้าตอบว่า “เข้าใจแล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาตายเถอะ”

ผู้อาวุโสใหญ่มองผู้อาวุโสรองปราดหนึ่ง ยกยิ้มที่มุมปาก

ตาย?

คงเป็นไปไม่ได้

คนอื่นไม่รู้ ผู้อาวุโสใหญ่กลับรู้ดี

จะสังหารลู่ฝานเช่นนี้หรือ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!