เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2246

โดนผู้อาวุโสใหญ่ถามแบบนี้ ลู่ฝานไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน

เขาส่ายหน้าแล้วยักไหล่พูดว่า “ไม่รู้เหมือนกัน อาจเป็นเพราะฉันผ่านแดนมายามาเยอะ เลยตั้งสติได้ค่อนข้างเร็วมั้ง!”

เมื่อได้ยิน ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวหัวเราะออกมา

ไอ้บอดหลัวหัวเราะพลางพูดว่า “แดนมายาเหรอ ลู่ฝาน นายคิดว่าที่นายเห็นเมื่อกี้คือแดนมายาเหรอ”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ไม่ใช่เหรอ”

ไอ้บอดหลัวพยักหน้าพูดว่า “ไม่ใช่แน่นอน ที่นี่คือจุดรวมตัวของพลังแห่งวิถีในใต้หล้า เป็นจุดที่ปราณแห่งหุ้นตุ้นแผ่ซ่านออกไป จะมีคนเข้ามาวางแดนมายาในสถานที่แบบนี้ได้ยังไง ฉันจะบอกให้นะ สิ่งที่นายเห็นเมื่อกี้ คือภาพที่เต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดินต้องการให้นายเห็น อาจเป็นการย้อนกลับไปในอดีต ให้นายได้เห็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว ไม่ว่าจะมีนายอยู่ในนั้นหรือไม่ ยังไงก็เป็นภาพที่สำคัญกับนายมาก”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “แล้วก็อาจเป็นภาพในอนาคต ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ยินดีกับนายด้วย เมื่อกี้นายรู้ลิขิตฟ้าแล้ว รู้แล้วว่าต่อไปนายจะเป็นคนยังไง! แต่มีคนเห็นเรื่องแบบนี้น้อยมาก ถ้าเห็นแล้ว ไม่มีใครยอมตั้งสติได้เร็วขนาดนี้หรอก ลู่ฝาน เมื่อกี้นายเห็นอดีตใช่ไหม!”

ลู่ฝานอ้าปากหวอ จู่ๆ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

เขามั่นใจได้เลยว่าที่ตัวเองเห็นเมื่อกี้ไม่ใช่อดีตแน่นอน

เพราะในอดีตเขาไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ แล้วพวกหลิงเหยาก็ไม่มีทางอุ้มท้องอยู่ตรงหน้าตัวเองด้วย

ถ้าอย่างนั้นคืออนาคตเหรอ

เรื่องนี้พูดยาก อย่างน้อยตัวลู่ฝานเองยังไม่กล้าเชื่อเลย

เขาในอนาคตจะไว้ผมยาวและมีเครารุงรังเหรอ

แต่ลู่ฝานไม่บอกเรื่องพวกนี้ให้ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวรู้หรอก

ลู่ฝานชะงักไปแล้วตอบว่า “ใช่ อดีต ฉันเห็นภาพตอนเด็กของฉัน ความทรงจำที่ฉันลืมไปนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะได้หวนนึกถึงอดีตอีกครั้ง”

ไอ้บอดหลัวพยักหน้าพูดว่า “ใช่แล้วล่ะ ต่อไปนายต้องระวังมากๆ นะลู่ฝาน ไม่ว่าจะเป็นพลังแห่งวิถีหรือปราณแห่งหุ้นตุ้น เมื่อมาถึงที่นี่มันจะซับซ้อนยุ่งเหยิงมาก พวกมันอาจเป็นเหมือนเมื่อกี้ ทำให้นายรับรู้ทุกอย่างได้ ถ้าพวกมันเข้าไปในร่างกายนาย มีโอกาสที่อยู่ดีๆ มันจะโผล่ออกมาโจมตีนายด้วย”

ลู่ฝานพยักหน้า “เข้าใจแล้ว ดูเหมือนเขตแห่งความยุ่งเหยิงมีแบบแผนเหมือนกันนะ!”

ไอ้บอดหลัวหัวเราะ “แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน อัจฉริยะมากมายคงไม่ตายอยู่ที่นี่หรอก แต่วันนี้ที่นี่เงียบลงมาก เดิมทีควรจะมีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หลายตัวยึดที่นี่เพื่อรับรู้วิถีแห่งสวรรค์ เพราะที่นี่เป็นแค่บริเวณโดยรอบเขตแห่งความยุ่งเหยิง!”

ลู่ฝานมองรอบๆ ไม่เห็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หุ้นตุ้นเลยสักตัว เขายิ้มแล้วพูดว่า “คงหนีไปหมดแล้วมั้ง!”

ไอ้บอดหลัวพูดว่า “งั้นเรายิ่งต้องระวัง!”

เดินทางไปต่อ ไอ้บอดหลัวเริ่มพาลู่ฝานกับผู้อาวุโสใหญ่ไปทางซ้ายทีทางขวาที เปลี่ยนทิศทางตลอดเวลา

จู่ๆ ผู้อาวุโสใหญ่มาข้างตัวลู่ฝาน แล้วถามอย่างเฉยเมยว่า “เจ้าสำนักลู่ เมื่อกี้นายเห็นอดีตจริงเหรอ”

ลู่ฝานตอบกลับอย่างเฉยเมยเช่นกัน “ผู้อาวุโสใหญ่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่าที่ผู้อาวุโสใหญ่เห็นไม่ใช่อดีต”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “ใช่ สิ่งที่ฉันเห็นคืออนาคต แต่ฉันไม่เคยเชื่อสิ่งเหล่านี้ ถ้าลิขิตฟ้าหวนกลับมาได้ ฉันคงตายไปนานแล้ว”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดอย่างราบเรียบว่า “นายคิดว่าฉันไม่เคยหาคนมาลองเหรอ”

เหมือนไอ้บอดหลัวนึกอะไรได้ เขาอ้าปากหวอแล้วพูดว่า “ไม่ใช่มั้ง อย่าบอกนะว่า เหลียงหลงนาย......”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้า “ใช่ ฉันเอาหินแหล่งกำเนิดออกมา จึงมีสำนักจิ่วเซียว เจ้าสำนักจิ่วเซียวทุกรุ่นเคยลองหินแหล่งกำเนิดมาหมดแล้ว คนพวกนั้นแข็งแกร่งและมีพรสวรรค์ที่สุด แต่พวกเขาก็ยังควบคุมพลังที่อยู่ข้างในไม่ได้อยู่ดี ไม่สามารถสืบทอดพลังของเจ้านายได้”

ไอ้บอดหลัวกัดฟันพูดว่า “แล้วเทพบู๊เสินเซียว......”

ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจ “เขาคือยอดอัจฉริยะ ฉันเป็นคนทำให้เขาตาย แม้เขาไม่มีพลังของหินแหล่งกำเนิด ก็เป็นเจ้าสำนักแห่งยุค เป็นยอดผู้แข็งแกร่ง ต่อไปอาจอยู่ในระดับเดียวกับเจ้านายด้วย แต่เขาก็ไม่อาจต้านทานการถ่ายทอดของเจ้านายได้ พลังในหินแหล่งกำเนิด ทำให้เขาพังทลาย แต่ไอ้หมอนี่ก็โหดมากเหมือนกัน เขาโยนหินแหล่งกำเนิดทิ้ง แม้แต่ฉันยังขวางไม่ได้เลย”

ไอ้บอดหลัวพูดว่า “นายทำแบบนี้ ถึงเจ้านายฟื้นขึ้นมาได้ แต่เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ”

นัยน์ตาผู้อาวุโสใหญ่มีรังสีอำมหิต “งั้นต้องให้เจ้านายฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน ฉันทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้าลู่ฝานทำสำเร็จ ให้ฉันฆ่าลู่ฝาน ฉันก็ทำได้ หลัวเฟิง สิ่งที่ฉันเสียสละไปสองสามปีนี้ เยอะกว่าที่นายจินตนาการไว้”

ไอ้บอดหลัวถอนหายใจยาว ไม่พูดอะไรอีก

ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวหันมามองลู่ฝาน สายตาสับสนทำให้ลู่ฝานครุ่นคิด

“งั้นนายทำเถอะ ฉันไม่ขัดขวางนาย แต่ฉันไม่ร่วมด้วย ไม่เอาความดีความชอบด้วย นายตัดสินใจเองเลย!”

ไอ้บอดหลัวยอมเป็นครั้งสุดท้าย

ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอบใจนะไอ้บอด ฉันไม่อยากรอแล้วจริงๆ!”