เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2247

ลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวคุยกันส่วนตัว

ตอนนี้ลู่ฝานพยายามนึกถึงภาพตอนเจอไอ้บอดหลัวครั้งแรก

จำได้ว่าตอนนั้นไอ้บอดหลัวเป็นแค่คนเฝ้าคลังบู๊ประเทศอู่อาน

เดี๋ยวนะ คลังบู๊!

ลู่ฝานแยกแยะอะไรบางอย่างออกมาจากความทรงจำตัวเองได้

เขาจำได้แล้ว ตอนนั้นเขาได้กระบี่นิรนามมาจากคลังบู๊

กระบี่นิรนาม เหอะๆ!

ฟังชื่อก็รู้แล้วว่าเป็นของของบ้านิรนาม

ตอนแรกลู่ฝานเข้าใจว่าการที่เรียกว่านิรนาม เพราะไม่ทราบชื่อ

มาคิดดูตอนนี้ ตัวเองช่างโง่เขลาเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นกระบี่นิรนามในคลังบู๊ หรือหินนิรนามของประเทศตันเซิ่ง

อันที่จริงมันบ่งชี้มาที่คนคนเดียว นั่นก็คือบ้านิรนาม!

พอรวมสิ่งต่างๆ เข้าด้วยกัน ตอนนี้ลู่ฝานรู้เรื่องขึ้นมาบ้างแล้ว

ลู่ฝานพอรู้ว่าบ้านิรนามทำอะไรแล้ว

คนที่เข่นฆ่าไปกลางฟ้าดิน คนที่ฆ่าสิ่งที่เรียกว่าเทพวิญญาณ ฆ่าทูตแห่งเทพที่ปกครองใต้หล้าในตอนนั้น สุดท้ายเป็นคนที่สร้างยุคสมัยใหม่ขึ้นมา

คนคนนี้ถูกเรียกว่ากบฏต่อเทพหรือเทพกบฏ เขาทำเรื่องยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แต่คนในใต้หล้าแทบไม่มีใครจำชื่อเขาเลย

บางทีอาจเหมือนคำว่านิรนามซึ่งเป็นชื่อของเขา ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีใครรู้จัก

และผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัว น่าจะเป็นลูกน้องของบ้านิรนามในตอนนั้น

ดูจากสิ่งที่ผู้อาวุโสใหญ่เขียนไว้ในบันทึก

เป็นไปได้สูงว่าบ้านิรนามเป็นเจ้านายของพวกเขา

เหลือเชื่อจริงๆ บ้านิรนามตายไปตั้งนานแล้ว ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวยังมีชีวิตอยู่อีก

ไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนั้นบ้านิรนามให้พลังอะไรแก่พวกเขา แล้วสอนอะไรให้พวกเขา

ถ้าลู่ฝานไม่อยากรู้ว่าพลังของกบฏต่อเทพอย่างบ้านิรนามคืออะไรกันแน่ เขาไม่มีทางมาเขตแห่งความยุ่งเหยิงหรอก

ช่วยไม่ได้ ตั้งแต่เขาได้แหวนเจ้าบ้านตระกูลลู่

พลังของบ้านิรนาม ค่อยๆ ส่งผลกระทบกับเขา

จนกระทั่งตอนที่เขาเข้าสู่แดนปราณฟ้า พลังของบ้านิรนามต้านทานตราประทับฟ้าดินให้เขาครั้งหนึ่ง ตอนเข้าสู่เซียนบู๊ พลังของบ้านิรนามก็ช่วยต้านทานอีกครั้ง

จากนั้นตอนเขาเห็นข้อความที่บ้านิรนามทิ้งไว้ที่อีกฟากฝั่งอากาศเวิ้งว้าง พลังนั่นเข้ามาในตัวเขาอย่างสมบูรณ์

ลู่ฝานยังไม่ค่อยเข้าใจเลยว่านอกจากพลังนี้สามารถต้านทานเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดินได้ ยังสามารถทำอะไรได้อีก

เขาต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ เพราะตราบใดที่พลังนี้อยู่ในร่างกายของเขา เขาก็จะไม่มีวันสงบสุข

เว้นแต่เขาจะรู้ประโยชน์ของพลังนี้ รู้ว่าพลังนี้แข็งแกร่งขนาดไหน เขาสามารถควบคุมได้หรือเปล่า

ไม่งั้นก็เอาออกไปดีกว่า

พลังอยู่กับตัว ยังไงก็หนีไม่พ้น ทำได้แค่เผชิญหน้าเท่านั้น

ที่เจดีย์เสวียนเก้ามังกรบอกให้หนี ใช่ว่าลู่ฝานไม่เคยคิดทำอย่างนั้น แต่จะทำได้เหรอ

ไอ้บอดหลัวยักไหล่แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้าไปยังไง ฉันรู้เพียงว่ามีจุดตัดของพลังหมุนวนหลายจุด สามารถหยุดได้ แต่ถ้าจะทำลายที่นี่ ขอโทษด้วยที่ตอนนี้ฉันยังหาวิธีไม่ได้เลย! แต่ยิ่งเข้าไปด้านใน จะมีของดีเยอะจริงๆ พวกนายดูสิ!”

ขณะที่ไอ้บอดหลัวกำลังพูด จู่ๆ ในกระแสลมหมุนวนตรงสุดสายตา กระบี่แสงสว่างไสวลอยออกมาหนึ่งเล่ม

จากนั้นเริ่มเคลื่อนไหวรอบกระแสลมหมุนวน กระบี่แสงเล่มนี้ระดับอาวุธวิเศษขึ้นไปแน่นอน ขนาดมองจากไกลๆ ลู่ฝานยังรับรู้ถึงพลังแข็งแกร่งที่แฝงอยู่เลย

ลู่ฝานพูดอย่างประหลาดใจว่า “ที่นี่มีอาวุธวิเศษด้วยเหรอ ทำไมมันถึงออกมาจากกระแสลมหมุนวนล่ะ”

ไอ้บอดหลัวยิ้มแล้วพูดว่า “เพราะที่นี่คือจุดที่เต๋าอันยิ่งใหญ่ในใต้หล้ารวมตัวกัน สิ่งของที่ไหลมาตามพลังแห่งวิถีได้ ถ้าโชคดีจะไหลมาที่นี่เกือบหมด อาวุธวิเศษโบราณ การถ่ายทอดของผู้แข็งแกร่ง ของดีในตำนานของสี่โลก โดยส่วนใหญ่สามารถหาได้ที่นี่ เรียกได้ว่าที่นี่เต็มไปด้วยสมบัติ!”

ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้วพูดว่า “แต่ก่อนหน้านั้น เราต้องเอามาให้ได้ก่อน ไอ้บอดหลัว นายไม่มีวิธีเข้าไปจริงเหรอ”

ไอ้บอดหลัวมองบนแล้วพูดว่า “ฉันจะหลอกนายทำไม ถ้าฉันเข้าไปได้ ฉันคงเข้าไปนานแล้ว จะมารอนายไหม เหลียงหลง นายอยู่ในหุ้นตุ้นมานานขนาดนี้ ไม่มีวิธีเข้าไปเลยเหรอ”

ผู้อาวุโสใหญ่ลูบคางแล้วพูดว่า “อันที่จริงฉันอยู่หุ้นตุ้นมานานขนาดนี้ ยังทะลุผ่านบริเวณรอบนอกเขตแห่งความยุ่งเหยิงไม่ได้เลย ไม่โดนเต๋าอันยิ่งใหญ่ด้านนอกมัดไว้ ก็โดนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์น่ากลัวพวกนั้นขวางไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาไกลขนาดนี้!”

ไอ้บอดหลัวหมดคำจะพูดกับผู้อาวุโสใหญ่

ไอ้หมอนี่อยู่ในหุ้นตุ้นมาตั้งนาน คงไม่เคยทะลุผ่านจุดเล็กๆ ของเขตแห่งความยุ่งเหยิงเลยมั้ง

ไอ้บอดหลัวปรายตามองผู้อาวุโสใหญ่ “ไอ้ขี้เกียจ”

ผู้อาวุโสใหญ่ตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ “ไอ้บ้ากาม!”

ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน ไม่มีใครยอมใคร

ลู่ฝานมองกระแสลมหมุนวนที่เต็มไปด้วยสมบัติ จู่ๆ เขาเห็นอะไรอีกอย่างหนึ่ง

ลู่ฝานยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสหลัวดูสิ นั่นคืออะไร”