เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2249

อุโมงค์ขนาดใหญ่ พลังชีวิตไม่มีที่สิ้นสุด

วินาทีที่มือลู่ฝานสัมผัสกับอุโมงค์นี้ เขารู้สึกเหมือนวิถีแห่งชีวิตในตัวมีชีวิตขึ้นมา

เต็มเปี่ยมไปทั่วร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเริ่มมีควันพุ่งออกจากตัวลู่ฝาน

เมื่อเห็นท่าไม่สู้ดี ผู้อาวุโสใหญ่จะดึงลู่ฝานออกมา

แต่ต่อมาลู่ฝานไม่ได้แตกสลาย แต่กลับก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว เดินเข้าไปในแหล่งกำเนิดชีวิตแล้ว

เพิ่งเข้ามาด้านใน ลู่ฝานรู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตไม่มีที่สิ้นสุดวิ่งผ่านหน้าเขาไป

ตอนนี้เหมือนลู่ฝานเห็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลก

ความรู้สึกนี้ยอดเยี่ยมมาก

เหมือนลู่ฝานที่เข้ามาในหุ้นตุ้นครั้งแรกแล้วเห็นโลกทั้งใบ

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นลู่ฝานเดินเข้าไป เขาจะเดินตามลู่ฝานเข้าไปด้วย

แต่โดนไอ้บอดหลัวที่อยู่ข้างๆ รั้งไว้

ไอ้บอดหลัวกดเสียงต่ำพูดว่า “นายกับฉันเข้าไปไม่ได้ แหล่งกำเนิดชีวิตคือสถานที่ครอบงำพลังชีวิต นายก็น่าจะรู้ว่าอายุขัยของนายกับฉันเหนือธรรมชาติ ถ้าเข้าไปแล้วโดนแว้งกัดแน่ๆ”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าเบาๆ แล้วชะงักฝีเท้าลง

มองลู่ฝานที่อยู่ด้านในแล้วพูดอย่างอิจฉาเล็กน้อย “เป็นหนุ่มนี่ดีจริงๆ สามารถเพลิดเพลินกับความชุ่มชื่นของแหล่งกำเนิดชีวิตได้อย่างอิสระ ได้ยินว่าแค่ยืนอยู่ข้างในก็จะรู้ว่าสรรพสิ่งเกิดจากไหน มาจากที่ไหน แล้วจะไปที่ไหน”

ไอ้บอดหลัวพูดว่า “แค่เพ้อเจ้อเท่านั้น ตำนานแบบนี้เชื่อไม่ได้หรอก เหมือนตำนานของเทพบู๊นิพพานนั่นแหละ เป็นแค่การกระพือข่าวลือเท่านั้น แท้จริงแล้วเทพบู๊นิพพานเป็นคนขี้เกียจ ถึงผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงนิสัยนี้เลย”

ผู้อาวุโสใหญ่มองบนแล้วพูดว่า “ไอ้บอด บางทีฉันไม่อยากให้นายตาบอดเลย แต่อยากให้เป็นใบ้มากกว่า ถ้าเป็นแบบนี้ นายจะน่ารักขึ้นเยอะเลย!”

ทั้งสองคนคุยกัน ลู่ฝานเห็นร่างกายตัวเองอยู่ภายใต้ความชุ่มชื่นของแหล่งกำเนิดชีวิต เริ่มมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

เริ่มคันไปทั้งตัว เหมือนมันเริ่มเปลี่ยนแปลงจากในกระดูก และแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ลู่ฝานไม่รู้ว่าดีหรือไม่ เขาเห็นแหล่งกำเนิดชีวิตลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเห็นแถบแสงนับไม่ถ้วนเข้ามาในตัวเขา

พลังชีวิตเต็มเปี่ยมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเสียงดังในตัวลู่ฝาน

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ โอกาสและโชคชะตาครั้งใหญ่ นี่คือโอกาสและโชคชะตาครั้งใหญ่จริงๆ ไม่ได้เจอแหล่งกำเนิดชีวิตง่ายๆ นะ ได้รับความชุ่มชื่นจากมัน ไม่ต้องฝึกวิชาเหนือธรรมชาติ อายุขัยของเจ้านายก็จะเป็นอมตะเป็นพันปีหมื่นปี”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “แหล่งกำเนิดชีวิตอยู่ที่นี่ เจอยากตรงไหน”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่พูดผิดแล้ว แหล่งกำเนิดชีวิตไม่ได้หยุดอยู่แค่ที่นี่”

ไม่รอให้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดจบ แหล่งกำเนิดชีวิตที่ปกคลุมลู่ฝานอยู่หายไปทันที

มาโดยบังเอิญ หายไปแบบกะทันหัน

ลู่ฝานยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น พบว่าตัวเองยืนอยู่ในปราณแห่งหุ้นตุ้นธรรมดาๆ

ไอ้บอดหลัวกับผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ด้านหลังเดินเข้ามาแล้วเหวี่ยงมือ

เหมือนไม่มีปัญหาอะไรแล้ว!

ไอ้บอดหลัวยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ ไปที่ไหนก็มีแต่โอกาสและโชคชะตา!”

ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้าสับสน “ผู้อาวุโสหลัว ฉันไม่เข้าใจที่ผู้อาวุโสพูด อะไรคือโชคดีมาก!”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดขึ้นข้างๆ ว่า “ไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ แค่ทำนายตามปรากฏการณ์ธรรมชาติเท่านั้น นายยังจะโม้อีก ไอ้บอด รีบไปกันเถอะ แหล่งกำเนิดชีวิตปรากฏออกมาแล้ว ฉันว่าของที่เราต้องการอยู่ไม่ไกลแล้วล่ะ นายรู้สึกตื่นเต้นไหม!”

ผู้อาวุโสใหญ่เร่งฝีเท้าไปด้านหน้า ไอ้บอดหลัวรีบตามไป

ลู่ฝานอยากตามไปเหมือนกัน แต่เขาเดินได้เพียงก้าวเดียว รู้สึกว่าพลังชีวิตอันเต็มเปี่ยมในตัว พุ่งไปในตันเถียนของเขา แล้วเข้าไปในโลกใบเล็กที่รวมเป็นรูปร่างนานแล้ว

ใช่แล้ว ตอนลู่ฝานทะลุระดับทั้งเซียนบู๊และอริยปราชญ์ เขาสร้างโลกใบเล็กของตัวเองออกมาแบบงงๆ

ผู้หญิงเดินมาด้านหน้าสามก้าว แล้วเงยหน้าขึ้น

แสงสีขาวขุ่นส่องลงบนหน้าเธอ เธอคือหลิงเหยาที่ไม่ได้เจอมานาน

“ใช่ ฉันกลับมาแล้ว ฉันต้องการพลังที่สามารถกวาดล้างใต้หล้าได้ พลังที่ทำให้เกียรติของทูตแห่งเทพกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

เสียงหลิงเหยาเย็นชา สีหน้าเฉยเมย พูดกับม่านแสงอย่างไม่เกรงใจ

ใบหน้าคนปรากฏในม่านแสง “เทพวิญญาณตายแล้ว พลังสูญสิ้น นอกจากเธอจะเป็นเทพได้อีกครั้ง ไม่งั้นพวกเราไม่มีทางมอบพลังที่เหลือให้เธอหรอก เธอเป็นแค่คนตัวเล็กๆ ที่ฟื้นขึ้นมาหลังจากผ่านไปหลายปี”

หลิงเหยาก้าวมาด้านหน้าอีก “พลังพวกนี้อยู่ในมือพวกนายก็เป็นแค่ลมเท่านั้น ช้าเร็วยังไงก็ต้องหายไป ทำไมถึงให้ฉันไม่ได้!”

ใบหน้าคนตอบว่า “เพราะเธออ่อนแอเกินไป เราไม่เห็นความหวังจากตัวเธอเลย”

หลิงเหยาเงยหน้าอย่างเย่อหยิ่งแล้วพูดว่า

“ฉันคือความหวัง ไม่ว่าพวกนายจะเห็นหรือไม่ ตอนนี้ใต้หล้าโกลาหลมาก เป็นโอกาสดีที่ทูตแห่งเทพอย่างเราจะครองใต้หล้าอีกครั้ง ถ้าพลาดจะต้องรออีกหลายร้อยปี!”

ใบหน้าคนพูดว่า “งั้นก็ปล่อยไปอีกหลายร้อยปีเถอะ เพราะอยู่ที่นี่เวลาเดินเร็วมาก!”

ชิ้ง!

หลิงเหยาดึงกระบี่ตัวเองออกมาแล้วพูดว่า

“ฉันกลับมาหุ้นตุ้นอย่างยากลำบาก พอกลับมาถึง นายไม่ให้โอกาสฉันสักครั้งเลยเหรอ”

ใบหน้าคนพูดว่า “นี่คือ......”

ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ ใบหน้าคนเห็นอะไรบางอย่าง เขารีบเปลี่ยนคำพูด “เธออยากได้โอกาสใช่ไหม ได้ ตอนนี้โอกาสของเธอมาถึงแล้ว มีสามคนบุกมาที่นี่ ถ้าเธอกำจัดพวกเขาได้ ฉันจะให้โอกาสเธอหนึ่งครั้ง!”

เมื่อพูดจบ ใบหน้าของพวกลู่ฝานปรากฏในม่านแสง

วินาทีที่หลิงเหยาเห็นลู่ฝาน เธอขมวดคิ้วเป็นปมทันที