เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2250

“ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่”

หลิงเหยาไม่เข้าใจสุดๆ เขตแห่งความยุ่งเหยิง ควรเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในใต้หล้าไม่ใช่เหรอ

ผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นรู้เพียงว่าเขตแห่งความยุ่งเหยิงคือจุดที่เต๋าอันยิ่งใหญ่รวมตัวกัน พลังบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยอันตราย สมบัติล้ำค่านับไม่ถ้วน

แต่ไม่รู้เลยว่าที่นี่เคยเป็นจุดรวมตัวของทูตแห่งเทพ พูดให้ถูกคือที่นี่คือสำนักของทูตแห่งเทพมาตั้งแต่โบราณแล้ว

ทูตแห่งเทพในใต้หล้าล้วนมาจากที่นี่ ก่อนตายก็ต้องกลับมาที่นี่

อันตรายภายนอกพวกนั้น อันที่จริงถ้ามองจากมุมใดมุมหนึ่ง มันก็คือข้อห้ามอย่างหนึ่ง

สายตาหลิงเหยาเอาแต่จ้องลู่ฝาน

แสงสีทองนัยน์ตาเธอวูบไหวเล็กน้อย จู่ๆ หลิงเหยาเอามือกุมหัวแล้วถอยไปด้านหลัง

หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา เส้นเลือดเต้นตุบๆ เห็นได้ชัดว่าหลิงเหยากำลังอดทนกับความเจ็บปวด

“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้!”

หลิงเหยาตะโกนออกมาอย่างดุดัน

รูปปั้นขนาดใหญ่รอบๆ ค่อยๆ หันหน้ามา

มองหลิงเหยาด้วยแววตาว่างเปล่า

หลิงเหยากัดฟันแล้วหลับตา สติจมลงไปในร่างกายตัวเอง

ท่ามกลางความมืดมิด วิญญาณสองดวงของหลิงเหยาปรากฏออกมา

แต่หลิงเหยาอีกคนโดนมัดอยู่ท่ามกลางแสง

“พอแล้ว เธอทำชั่วตามใจชอบแบบนี้ ระวังฉันจะทำลายเธอ!”

“หึ นานขนาดนี้เธอยังทำลายฉันไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากทำลายฉันหรอก แต่เธอไม่มีปัญญาทำลายฉันต่างหาก! ถ้าเธอกล้าเล่นงานลู่ฝานอีก ถึงฉันต้องตกนรกตลอดไป ฉันก็จะลากเธอไปด้วย!”

“เธอ...! ก็แค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดาๆ เธอกล้าขู่ฉันขนาดนี้เลยเหรอ คิดว่าฉันทำอะไรเธอไม่ได้เหรอ”

“มาสิ ลงมือสิ! ฉันไม่กลัวเธอเลยสักนิด!”

เสียงดังก้องในตัว สีหน้าดึงดัน วิญญาณที่ควบแน่นมาก ทำให้หลิงเหยาอีกคนอึ้งอยู่ที่เดิม

ทันใดนั้นหลิงเหยาอีกคนไม่ตอบอะไรแล้ว รีบเก็บวิญญาณแล้วตั้งสติ

“ฟู่วๆ!”

หอบหายใจแรง หลิงเหยารีบเอากระบี่ตัวเองออกมาวางตรงหัวใจ เหมือนจะอาศัยพลังของกระบี่ควบคุมความปั่นป่วนในตัว

ใบหน้าคนปรากฏในม่านแสงอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “ทูตแห่งเทพผู้ยิ่งใหญ่ มีสองวิญญาณในร่างกาย แม้แต่ตัวเธอเองยังควบคุมไม่ได้เลย ยังเพ้อฝันจะเอาพลังจากเรา ตลกสิ้นดี ฮ่าๆๆๆๆ!”

ใบหน้าคนพูดเย้ยหยันอย่างไม่เกรงกลัว

หลิงเหยาพูดว่า “แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าถ้าฉันรวมสองวิญญาณเป็นหนึ่ง จะแข็งแกร่งถึงขั้นไหน ไอ้โง่!”

เสียงหัวเราะของใบหน้าคนหายไปทันที เหมือนเห็นด้วยกับคำพูดของหลิงเหยา

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ใบหน้าคนพูดว่า “เธอพูดมีเหตุผลอยู่นะ ไปสิ ไปฆ่าสามคนนี้ซะ ฉันจะให้ผลประโยชน์เธอนิดหน่อย แต่นิดเดียวเท่านั้น ถ้าเธออยากทำเรื่องที่ตัวเองพูดมา เธอยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีก!”

ถ้าจะทำแบบนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือให้ลู่ฝานตายเอง

ตายไปแบบเงียบๆ ตอนที่เธอไม่เห็น

หลิงเหยายกยิ้มเย็นชาตรงมุมปาก ใช่แล้ว ทำแบบนี้แหละ

ถ้าเป็นที่อื่น เธอไม่มั่นใจว่าจะทำแบบนี้ได้ แต่ที่นี่คือฐานใหญ่ของทูตแห่งเทพ

หลิงเหยาเอามือลูบกระบี่ ทันใดนั้นกระบี่กลายเป็นแสงลอยออกไป

ในแสงมีเสียงคำรามเหมือนมังกรแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนเสียงคำรามของเสือแต่ก็ไม่ใช่

จากนั้นแสงเริ่มดูดพลังแห่งวิถีบริเวณรอบๆ อย่างรวดเร็ว รวมถึงปราณแห่งหุ้นตุ้นนับไม่ถ้วนด้วย

หลิงเหยายิ้มแล้วพยักหน้า “ดูดไปเลย ดูดให้เต็มที่ มาถึงที่นี่ แกกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เข่นฆ่า บ้าคลั่ง อาละวาด คือนิสัยแท้จริงของแก ทาสรับใช้ผู้จงรักภักดีที่สุดของฉัน ช่วยฉันกำจัดปัญหาซะ ฆ่าทุกคนที่บุกเข้ามาที่นี่ อย่ามาละเมิดศักดิ์ศรีของเทพ!”

โฮก!

สิ้นเสียงของหลิงเหยา แสงนั่นกลายเป็นเงาขนาดใหญ่มืดฟ้ามัวดิน

ร่างกายเปลี่ยนจากหมอกควันเป็นรูปร่างจริง ตัวเหมือนสุนัข บนตัวมีขน มีสี่ขาและไม่มีกรงเล็บ มีตาแต่ดวงตาปิดสนิท หูขนาดใหญ่ทั้งสองข้างลู่ลง ไม่มีรูหู ไขมันทั้งตัวโปร่งใส ด้านในไม่มีอวัยวะภายใน

เหมือนหมีเหมือนสุนัข ด้านหลังมีปีกสั้นๆ

เสียงคำรามหายไป อสูรตัวนี้หายไปในปราณแห่งหุ้นตุ้น

รอยยิ้มมุมปากของหลิงเหยากว้างขึ้นอีก จากนั้นเธอหันหลังเดินไปอีกทาง