เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง นิยาย บท 9

9 /610

สีหน้าของหลินหยางไม่เปลี่ยนแปลง เฝิงอวี้เจียวกับพนักงานคนอื่นในร้านกลับปากอ้าตาค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ความงามและบุคลิกรัศมีของมู่หรงยิ่น เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้หญิงพวกนี้เห็นแล้วเกิดความอิจฉาน่ะ

ผู้หญิงที่งามล่มเมืองแบบนี้ ทำไมถึงไปชอบผีพนันคนหนึ่งได้ นี่มิใช่ดอกไม้งามดอกหนึ่งถูกหมูกินหรอกหรือ?

“ต่อให้เขาเป็นแฟนของคุณแล้วอย่างไร? ร้านของพวกเราไม่ต้อนรับคนติดยาและผีพนัน”

เฝิงอวี้เจียวแค่นอย่างเสียงไม่พอใจ

“ฉันก็ว่าผีพนันแบบเขาทำไมถึงได้กล้ามาซื้อเสื้อผ้าในร้านของพวกเรา ที่แท้เป็นเพราะไปเกาะเศรษฐินีได้ กลายเป็นพวกหนุ่มหน้าขาวที่ถูกคนเลี้ยงดู”

เฝิงอวี้เจียวพูดอย่าประชดประชันด้วยจิตใจคับแคบ

“คุณคนสวย ฉันขอเตือนคุณด้วยความหวังดีสักหน่อย เช็ดตาให้สะอาดดูให้ดีๆ ต่อให้จะเลี้ยงดูหนุ่มหน้าขาวก็อย่าดูแต่หน้า ระวังถูกหลอกเอานะคะ”

“ช่างพูดมาน่ารำคาญเหลือเกิน ร้านกุชชี่มีพนักงานแบบเธอได้ยังไง ยังเป็นถึงผู้จัดการร้านอีก”

มู่หรงยิ่นขมวดคิ้ว

“เฮ้อ เจอสุนัขที่ไม่รู้จักความหวังดีของคนแว้งกัด ฉันเป็นผู้จัดการร้านแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณทำอะไรได้หรือ? ฉันก็จงใจไม่ขายให้พวกคุณ คุณจะทำอะไรฉันได้? หากมีความสามารถก็ร้องเรียนฉันสิ!”

เฝิงอวี้เจียวถือดีว่าแผนของตนเป็นผู้จัดการ ก็ไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย กระทั่งมู่หรงยิ่นก็ด่ารวมเข้าไปด้วยแล้ว

บนใบน้ำของมู่หรงยิ่นปรากฏความเย็นยะเยียบขึ้นมา

“ฉันทำอะไรได้น่ะหรือ? ฉันทำลายอาชีพของเธอได้ยังไงล่ะ” มู่หรงยิ่นกล่าวอย่างทรงพลัง

“ขู่ใครกัน! ถ้ามีความสามารถคุณก็ทำลายดูสิ ฉันจะลองดู ว่าคุณจะเอาอะไรมาทำลายอาชีพของฉัน!”

เฝิงอวี้เจียวกล่าวอย่างดูแคลน

มู่หรวยิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่ยังคงถามความเห็นของหลินหยางก่อน

“จะสั่งสอนเธอไหมคะ?”

“ตามใจคุณเถอะ” หลินหยางกล่าวอย่างเรียบเฉย

มู่หรงยิ่นโทรหาเลขาของตนโดยตรง กล่าวว่า “ฉันอยู่ศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง ให้เจ้าของร้านกุชชี่ที่จิ๋วติ่งมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย”

“เสแสร้งแกล้งทำ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? แค่โทรศัพท์ส่งๆ ครั้งเดียวก็จะสามารถเรียกเถ้าแก่ของพวกเรามาได้?”

สีหน้าของเฝิงอวี้เจียวยังคงเต็มไปด้วยความดูหมิ่น เธอรู้จักเจ้าของร้านกุชชี่แห่งนี้

เถ้าแก่โหวกุ้ยเหวินเป็นเป็นสมาชิกของสมาคมการค้าวั่นเหา เกือบจะได้สิทธิ์ผูกขาดในการขายสินค้าหรูหราฟุ่มเฟือยเกือบทุกแบรนด์ในเมืองลั่ว มีความสามารถและคอนเนคชั่นมากมาย เป็นบุคคลสำคัญผู้หนึ่ง

แม้มู่หรงยิ่นดูไปแล้วจะไม่เหมือนคนธรรมดา แต่แค่โทรศัพท์เพียงครั้งเดียวก็ไม่มีทางเรียกบุคคลสำคัญระดับโหวกุ้ยเหวินมาได้แน่

ตอนนี้ พนักงานในร้านคนอื่นต่างก็ไม่กล้าส่งเสียงแล้ว พวกเธอไม่มีความมั่นใจแบบเฝิงอวี้เจียวหรอกนะ

เมื่อมู่หรงยิ่นโทรศัพท์เสร็จ ก็คร้านที่จะถกเถียงกับเฝิงอวี้เจียว

วันนี้หากไม่ใช่เพราะเกี่ยวข้องกับหลินหยาง ด้วยตำแหน่งสถานะของมู่หรงยิ่น ไม่มีทางจัดการเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ด้วยตนเองเป็นอันขาด

เวลานี้ก็มีลูกค้าเดินเข้ามาอีก จึงมีพนักงานเข้าไปต้อนรับทันที

“หลินหยาง?”

บังเอิญอย่างมาก มีคนรู้จักมาเพิ่มอีกคนแล้ว

อดีตคู่หมั้นของหลินหยาง หลิ่วฟู่อวี่

หลินหยางมองหลิ่วฟู่อวี่ครั้งหนึ่ง ไม่ได้พูดสิ่งใด

หลิ่วฟู่อวี่กับพูดอย่างเยาะหยันว่า “ฉันได้ยินว่านายติดยาติดพนัน ยังคิดว่านายตายไปแล้วซะอีก คิดไม่ถึงว่านายยังมีชีวิตอยู่ พวกกากเดนช่างดวงแข็งจริง!”

“คุณหนูหลิ่ว คุณก็รู้จักเขาเช่นกันหรือคะ?” เฝิงอวี้เจียวถาม

หลิ่วฟู่อวี่เป็นลูกค้าวีไอพี เฝิงอวี้เจียวมีฐานะเป็นหัวหน้าร้าน จึงคุ้นเคยกับเธออย่างมาก

“ถึงเขาจะกลายเป็นผงฉันก็ยังจำได้” หลิ่วฟู่อวี่พูดเสียงเยาะเย้ย

“โอ้? เธอรักฉันอย่างลึกซึ้งเหลือเกินหรือนี่? สลายเป็นขี้เถ้าแล้วเธอก็ยังจำฉันได้” หลินหยางถือโอกาสเหน็บแนมกลับ

“เข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว ฉันหวังให้นายตายไปเร็ว! ตัวไร้ประโยชน์อย่างนาย มีชีวิตอยู่ไปจะมีความหมายอะไร? เปลืองอากาศอย่างสิ้นเชิง หากฉันเป็นนายล่ะก็ คงแขวนคอตายไปนานแล้ว”