เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ นิยาย บท 2

“นายท่าน ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

“……” เฉินฝานทำหน้ามึนงง นางมีความผิดอะไร!

เขาโน้มตัวจะพยุงฉินเย่ว์โหรวให้ลุกขึ้น ปรากฏว่านางโขกศีรษะกับพื้นโป๊ก ๆ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสถึงตัว

“ข้าน้อยรู้ว่านายท่านรังเกียจฝีมือของข้าน้อยเสมอมา ข้าน้อยจะไปร่ำเรียนกับกลุ่มสตรีในชุมชนเจ้าค่ะ”

“ก่อนหน้านี้ ท่านลงโทษจนขาขวาของข้าน้อยหักแล้ว หากท่านลงโทษจนขาซ้ายของข้าหักอีก ข้าน้อยก็จะปรนนิบัติท่านไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ”

!!!

แท้จริงแล้วเจ้าของร่างเดิมเป็นคนตีขานางหัก!!

เมื่อมองขาขวาที่หักของฉินเย่ว์โหรว พลางมีเสียงหวีดดังขึ้นในหัวของเฉินฝาน

คนสวยขนาดนี้ทั้งคน ยังนอบน้อมอ่อนโยนเช่นนี้อีก มีแต่อยากเอ็นดู เจ้าของร่างเดิมคิดอะไรอยู่กันแน่ เหตุใดถึงกล้าลงมือเช่นนี้!

“เมื่อขาเจ้าไม่สะดวก งั้นก็ลุกขึ้นเถิด!”

ฉินเย่ว์โหรวตัวสั่นและกลัวเฉินฝานมาก นางแทบไม่ได้รู้ว่าเฉินฝานพูดอะไร “ได้โปรดนายท่าน อย่าทุบตีข้าเลย อย่าทุบข้าเลย”

ร่างกายที่สั่นจนควบคุมไม่ได้และสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวั่นกลัว

เห็นได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าของร่างเดิมทุบตีนางเป็นประจำจนนางกลัว

เฉินฝานพูดสามครั้งติดต่อกันว่าจะไม่ทุบตี จากนั้นฉินเย่ว์โหรวก็หยุดขอความเมตตาพร้อมเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังและมองเฉินฝานด้วยความไม่เชื่อสายตาเล็กน้อย

“นายท่าน ท่าน……จะไม่ทุบตีข้าน้อยหรือเจ้าคะ!”

“เฉินฝาน เฉินฝาน!”

เฉินฝานกำลังจะตอบคำถามฉินเย่ว์โหรว พลันมีเสียงรีบร้อนดังขึ้นจากด้านนอกประตู

ฉินเย่ว์โหรวที่คุกเข่าอยู่กับพื้นรีบลุกขึ้นไปยังประตูและช่วยเฉินฝานเปิดม่านกั้นประตู

“ขอบใจนะ!” เฉินฝานพยักหน้าเบา ๆ ให้กับฉินเย่ว์โหรวและเดินผ่านนางไป

ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่ด้านหลังเฉินฝาน นางมองดูเขาด้วยความประหลาดใจและสับสนโดยไม่รู้สึกตัวเป็นเวลานานมาก

นายท่านไม่ทุบตีนางและยังพูดกับนางอีกว่า……ขอบใจนะ!

หลังจากตกลงไปที่หุบเขา นิสัยของนายท่านเปลี่ยนไปด้วย?

หากเป็นเช่นนั้นจริง คงจะดีมาก

ฉินเย่ว์โหรวตบหน้าตัวเอง

ฉินเย่ว์โหรว ๆ หยุดฝันลม ๆ แร้ง ๆ ได้แล้วหน่า

เฉินฝานกลายเป็นคนดี เป็นเรื่องยากกว่าขึ้นสวรรค์อีก!

……

ในสวนนั้น มีผู้ชายร่างใหญ่สามคนยืนอยู่ คนหนึ่งสูงกว่าอีกคนหนึ่ง คนที่ยืนข้างหน้าสุดมีรูปร่างราวกับปีศาจร้าย มองแล้วรู้เลยว่าไม่ควรมีเรื่องด้วย

คนพวกนี้คือใครกัน!

เฉินฝานหันหน้าจะถามฉินเย่ว์โหรวแต่กลับพบว่านางแสดงสีหน้ากังวลใจ สองมือประสานกุมไว้แน่นหนา ในสายตาที่มองสบกันกับเฉินฟาน มีความโศกเศร้า ความไม่พอใจและการขอความช่วยเหลือ

นี่มันอะไรกัน!

“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ข้าเรียกตั้งนานกว่าจะออกมาได้!” ชายคนนั้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเฉินฝานและแสดงฟันเหลือง จากนั้นแกว่งของในมือพร้อมกล่าว “ข้าเอาอาหารและเหล้ามาแล้ว คนก็พามาให้เจ้าด้วย”

พูดจบ เขาเรียกสองคนด้านหลังเข้าไปข้างในโดยไม่รอเฉินฝานตอบรับ

“พวกเรารู้จักกันรึ!”

เฉินฝานไม่ชอบใจ ที่นี่คือเรือนของเขา คนที่เข้ามาโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากเขาทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่ ที่สำคัญกว่านั้นคือพวกนั้นทำให้ภรรยาของเขาตกใจ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ผู้ชายสามคนพลันหยุดชะงัก

“เจ้านี่มัน……เห้ย!” ชายฟันเหลืองยกมือขึ้นโบกอย่างไม่สนใจพร้อมพูดกับผู้ชายที่มาด้วยกัน “เมื่อวานไอ้หมอนี่ตกลงไปที่หุบเขา ตอนนี้สมองฟั่นเฟือน ไม่ต้องไปสนใจ พวกเจ้าเข้าไปนั่งก่อน”

พูดจบ ชายฟันเหลืองหันหน้าเข้าหาฉินเย่ว์โหรวที่ยืนอยู่หลังม่านกั้นและต่อว่าเสียงดังลั่น “นังเมียชั้นต่ำตาบอด ไม่เห็นอาหารและเหล้าในมือข้ารึไง! ยังไม่รีบเอาไปจัดการอีก ใช้ไม่ได้เลยสักนิด ถ้ารู้เร็วกว่านี้จะได้บอกให้น้องฝานเอาเจ้าไปขายทิ้งซะ!”

ร่างซูบผอมบางที่อยู่ตรงม่านกั้นประตูพลันสะดุ้งตกใจ

ฉินเย่ว์โหรวเดินออกมาจากม่านกั้นประตูด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว น้ำตายังคงเอ่อล้นเต็มดวงตา

นางรับอาหารและเหล้าจากมือของชายฟันเหลืองเสร็จ ฉินเย่ว์โหรวก็เดินกะเผลกตรงไปยังห้องครัว

ความโกรธของเฉินฝานเพิ่มระดับขึ้นเรื่อย ๆ พวกไร้ปัญญา เป็นผู้ชายแต่รังแกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ยังเป็นภรรยาของเขาอีก

ไอ้ผู้ชายนี่เป็นใครกันแน่ มาหาโดยไม่ได้รับเชิญ อีกทั้งยังกล้าออกคำสั่งกับผู้หญิงของเขา

“เห้อ!”

เฉินฝานกำลังจะแสดงความโมโห ชายฟันเหลืองมองแผ่นหลังฉินเย่ว์โหรวที่เดินกะเผลกแล้วถอนหายใจ “ข้าว่านะเฉินฝาน เจ้าอดทนสักหน่อยไม่ได้เชียวรึ! ฉินสี่ขาหักแล้วน่าเสียดายไม่น้อย!”

“จริงด้วย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน