เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ นิยาย บท 3

เฉินฝานพลันตะโกนเสียงแข็ง จูต้าอันกับผู้ชายอีกสองคนถึงกับสะดุ้งตกใจ

ไอ้หมอนี่ กล้าพูดจาเสียงดังกับพวกเขา!

ภายในห้องเงียบสงบในทันใด

“เฉินฝาน!” จูต้าอันแสดงหน้าถมึงทึง “ตั้งแต่พวกเราเข้ามา เจ้าก็ทำกร่างตลอด เมื่อครู่นี้ข้าถือว่าเจ้าเพิ่งตกเขากลับมาร่างกายยังไม่หายดี แต่เจ้าอย่าทำตัวไว้หน้าแล้วไม่สนใจ ข้าขอพูดไว้ตรงนี้ ไม่ว่าเจ้าจะยอมหรือไม่ เมื่อเจ้ารับเงินไปแล้วก็ต้องทำตามที่ตกลงไว้”

ตอนที่จูต้าอันกำลังพูด ผู้ชายสองคนด้านหลังยืนขึ้นแล้ว

ผู้ชายสองคนนั้น ทั้งตัวสูงและบึกบึน

หากเกิดการปะทะขึ้นมาจริง ๆ เขาสามารถเอาตัวรอดได้ เพียงแต่ว่า……

เฉินฝานชำเลืองมองฉินเย่ว์โหรวที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านข้าง

“โหย ดูสมองข้าสิ!” เฉินฝานกุมหัวแสดงสีหน้าเหมือนเจ็บปวด “หลังจากตกเขาและฟื้นขึ้นมาข้าก็ไข้ขึ้นไม่หยุด จนป่านนี้หัวของข้าก็ยังเจ็บตื้อ ๆ ไม่หาย และลืมเรื่องต่าง ๆ ไปเยอะมาก ข้าขออภัยด้วย”

เมื่อเห็นสีหน้าของชายสามคนผ่อนคลายลง เฉินฝานพลางรีบเอ่ยถามจูต้าอัน “พี่จู ก่อนหน้านี้ข้าตกลงกับพี่เรื่องอะไรนะ!”

“หากเป็นเช่นนั้น……ก็ช่างเถอะ!” จูต้าอันส่งสัญญาณให้สองคนนั่งลง “ตกเขาฤดูหนาวแต่ไม่ถูกหมาป่าคาบไปก็นับว่าดวงแข็งมากแล้ว ข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้าก็แล้วกัน นี่ก็ผ่านไปตั้งครึ่งค่อนวันแล้ว ข้าหิวแล้วล่ะ กินเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

“นี่เจ้า……” จูต้าอันเพิ่งจะนั่งลง เมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะเล็กแล้วอารมณ์เสียขึ้นมาทันที “ทำอะไรของเจ้า!”

เฉินฝานมองกับข้าวสามอย่างตรงหน้า: หมูสามชั้นผัดพริก ยำแตงกวา เต้าหู้ทอด

แม้ไม่ใช่อาหารจานหลัก และครอบครัวนี้ก็ทุกข์ยากลำบากจนไม่อาจทำอาหารจานหลักออกมาได้ แต่นี่ก็ถือว่าเต็มไปด้วยสีสัน รสชาติและกลิ่นหอม โดยเฉพาะเต้าหู้ทอดที่ดูเหลืองกรอบ เห็นแล้วอยากอาหารขึ้นมาทันที

ความรู้สึกดีที่เฉินฝานมีต่อฉินเย่ว์โหรวมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

รูปร่างหน้าตาก็สวย ฝีมือทำอาหารก็ยังดีขนาดนี้อีก

“กับข้าวสามอย่างนี้ข้าเป็นคนเอามา นังคนชั้นต่ำไม่มีความคิด กับข้าวสามอย่างจะพอพวกข้ากินได้อย่างไร ไข่ล่ะ ถั่วลิสงล่ะ!”

“พี่จู ที่เรือนข้าไม่มีของเหล่านี้” ฉินเย่ว์โหรวตอบเสียงสั่นและเบา นางตกใจเสียงของจูต้าอันจนไม่กล้าเงยหน้า

เดิมทีที่เรือนมีไก่ออกไข่ตัวเมียหนึ่งตัว แต่เมื่อหลายวันก่อนนายท่านบ่นว่าไม่มีเนื้อกินและบังคับให้นางฆ่าไก่กิน

“โถ ๆ” จูต้าอันส่ายหัวอย่างเหยียดหยาม “เฉินฝาน ข้าว่าเมียเจ้าใช้ไม่ได้สักคน มิสู้หาสักเหตุผลขายไปซะ จากนั้นค่อยไปรับคนที่ใช้งานได้กลับมาสักสองสามคน”

คำพูดของจูต้าอัน ทำให้ฉินเย่ว์โหรวถึงกับสะดุ้ง

เฉินฝานยังไม่ทันตอบจูต้าอัน นางก็คุกเข่าลงตรงหน้าเฉินฝานและกอดขาของเขาทันที

“นายท่านเจ้าคะ ข้าน้อยขอร้อง อย่าขายพวกเราเลยนะเจ้าคะ ข้ากับพี่ ๆ น้อง ๆ จะทำงานให้หนักและหาเงินให้มากขึ้น ให้นายท่านมีชีวิตที่สุขสบายเจ้าค่ะ”

“……”

เฉินฝานฟังเสียงร่ำไห้ขอร้องของฉินเย่ว์โหรวแล้วไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอธิบายความรู้สึกในเวลานี้ของเขา

……ข้ากับพี่ ๆ น้อง ๆ จะทำงานให้หนักและหาเงินให้มากขึ้น ให้นายท่านมีชีวิตที่สุขสบาย!

เป็นคำพูดที่เพ้อฝันมาก

ที่นี่......ช่างเป็นเมืองที่ประหลาดมากจริง ๆ

“เจ้าร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์ เฉินฝานขายเจ้าไปแล้ว” จูต้าอันชี้ไปที่ผู้ชายสองคนข้างหลัง “เห็นคนที่อยู่ข้างหลังข้าหรือไม่ พวกเขามาจากหอนางโลมอี๋ชุนย่วน ที่มาวันนี้ก็เพื่อมารับเจ้า!”

“พรึบ!”

ฉินเย่ว์โหรวทรุดลงกับพื้นในทันใด นัยน์ตาที่ลุกวาวในตอนแรก พลันเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา นางกัดริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมา

นางไม่ได้ร้องไห้และไม่ได้โวยวาย นางเงยหน้าขึ้นและนี่เป็นครั้งแรกที่นางกล้าสบตาเฉินฝานโดยตรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน