หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4777

ถ้าไม่ใช่เพราะราชาสิบตำหนักแอบปล่อยหยุนหลี่ไป หยุนหลี่ก็คงถูกจองจำไปชั่วชีวิต

ส่วนมิตรภาพระหว่างหยุนหลี่กับเฉินผิง คงกล่าวได้ว่ายอดคนย่อมนับถือกันและกัน

“ฉันแค่อยากข้ามขั้นมหายานและขึ้นสู่ขั้นเซียน...”

โจวถังปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะขึ้นไปให้ถึงขั้นเซียน

“ง่ายมาก คุณเฉินมอบทรัพยากรมากมายให้เรา ระหว่างที่ว่างเราก็ควรบำเพ็ญเพียรให้เต็มที่เพื่อเพิ่มระดับพลัง!” เสวียนปิงอุทาน

“ถูกแล้ว เราจะอยู่เฉยไม่ได้ ต้องเพิ่มระดับให้ได้โดยเร็ว ดูจากพรสวรรค์ของคุณเฉินแล้ว เขาคงใช้เวลาไม่นาน ถึงตอนนั้นความสามารถของเราในตอนนี้อาจไม่มีประโยชน์กับเขา” ชางเยว่กล่าว

ทั้งสามคนค้นหาสถานที่เงียบสงบด้วยความช่วยเหลือของเซียวหยวนซาน และเริ่มลงมือเพื่อก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเอง ทันทีที่ก้าวข้ามขั้นมหายานไปได้ ความสามารถของพวกเขาก็จะถูกยกระดับ

เมื่อเห็นเสวียนปิงและสหายของเขาออกไป เซียวหยวนซานก็ถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อ...เมื่อไหร่ข้าจะไปถึงขั้นมหายานระดับสูงสุดกันล่ะ...”

ดังคำกล่าวที่ว่า หญ้าหน้าบ้านคนอื่นมักจะเขียวกว่าเสมอ ความปรารถนาของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด

เสวียนปิงและสหายทั้งสองของเขาพยายามอย่างยากลำบากเพื่อขึ้นไปให้ถึงขั้นเซียน ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา

โดยที่ทั้งสามคนไม่รู้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ที่มองพวกเขาต่างก็อิจฉาเช่นกัน

เซียวหยวนซานยังต้องเดินทางอีกไกล หากเขาต้องการไปถึงขั้นมหายานระดับสูงสุด

ภายในห้องลับ

เฉินผิงและฮั่วเม่ยยืนจ้องหน้ากัน

“แม่นางฮั่ว ถ้าไม่อยากสอนผม ผมก็จะไม่รบกวนอีก วางใจได้ ผมจะยังหาทรัพยากรมาให้คุณต่อไป คุณไม่มีอะไรต้องกังวล”

เฉินผิงไม่อยากบังคับฮั่วเม่ย

ท้ายที่สุดแล้วมันคือวิชาขั้นสูงสุดของเธอ ไม่ว่าเธอจะอยากสอนหรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นสิทธิ์ของเธอ

“ฉันสอนคุณได้ แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง...”

ฮั่วเม่ยตอบ

“เงื่อนไขอะไร” เฉินผิงสงสัย

เธอปรารถนาที่จะร่วมเตียงกับเฉินผิงและกลายเป็นผู้หญิงของเขา หวังในทรัพยากรและชาติกำเนิดของเฉินผิง

มันเหมือนกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์มากกว่า

“พ่อของคุณเป็นเจ้าแคว้นแดนเหนือ คุณก็แค่-”

“ฉันไม่เคยบอกว่าจะยอมรับเขาเป็นพ่อ...” ฮั่วเม่ยขัดเฉินผิง เธอพูดอย่างเย็นชาก่อนที่เขาจะพูดจบ

“เอ่อ...” เฉินผิงลังเล

“จะดีแค่ไหนถ้าฉันเป็นผู้หญิงของคุณ ช่วยปรนนิบัติรับใช้คุณ ในขณะที่คุณหาทรัพยากรมาให้ฉัน คอยปกป้องฉัน” ฮั่วเม่ยถาม

“ก็ฟังดูดีทีเดียว แต่...” เฉินผิงรู้สึกเหมือนเขาต้องเอาตัวเข้าแลกตลอด

“แค่เพราะตอนนี้ฉันหลับนอนกับคุณและไม่ได้ชอบคุณ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแบบนั้นตลอดไป บางทีหลังจากที่เราได้นอนด้วยกันและรู้จักกัน ฉันอาจจะเริ่มชอบคุณจริงๆ ก็ได้” ฮั่วเม่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

“ก็ได้ ผมตกลง...” หลังจากเฉินผิงพูด เขาก็กดร่างฮั่วเม่ยไว้ใต้ตัวเขาทันที