หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4830

แน่นอนว่าหนานป้าเถียนรู้ว่าเฉินผิงไม่ได้แค่อยากทำความดี ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน และเพราะเฉินผิงจะช่วยเขา เขาจึงรู้ว่าต้องเสนอของตอบแทน

ตอนนี้เขาเป็นนักโทษ ไม่มีทรัพยากรหรือสมบัติ อย่างเดียวที่ทำได้คือรับใช้เฉินผิงและเชื่อฟังคำสั่งของเขา

“ในเมื่อคุณแสดงความจริงใจขนาดนี้ ผมก็ไม่ควรปฏิเสธ แต่คุณบอกได้ไหมว่าจะทำลายตราจองจำของคุณได้ยังไง และทำไมคุณถึงถูกกักตัวอยู่ที่นี่” เฉินผิงถาม

“ข้าบอกไม่ได้เหรอ มันน่าละอาย...” หน้าของหนานป้าเถียนแดงก่ำ

“ถ้าไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผมจะช่วยคุณได้ยังไง” เฉินผิงพูดพลางโบกมือด้วยความหงุดหงิด

“ก็ได้” หนานป้าเถียนสูดหายใจเข้าลึกๆ “ตอนที่ข้าอยู่ในอาณาจักรแดนสรวง ข้าได้พบกับเซียนคนหนึ่งที่งดงามมาก แล้ว...”

“แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น คุณทำสำเร็จไหม” เฉินผิงเร่งให้พูดต่อ

“ไม่ ไม่ ข้าไม่กล้าหรอก เซียนผู้งดงามคนนั้นเป็นลูกสาวของเซียนทอง ข้าเลยไม่กล้า ได้แต่แอบดูระหว่างที่นางกำลังอาบน้ำ...”

หลังจากที่เขาพูดจบ หน้าของหนานป้าเถียนก็แดงขึ้นกว่าเก่า

“คุณถึงได้ถูกขังไว้ที่นี่เหรอ” เฉินผิงอุทาน

หนานป้าเถียนพยักหน้า ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอาย

“ไม่คุ้มเลย ไม่คุ้มเลยสักนิด” เฉินผิงส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย

“อา ในอาณาจักรแดนสรวง คนอย่างข้าที่ค่อยๆ ไต่เต้าขึ้นมาทีละขั้นในฐานะเซียนพเนจร จากสถานะที่ต่ำที่สุด แม้แต่หาคู่บำเพ็ญเพียรยังลำบาก ข้าเลยอดใจไม่ไหว ถึงได้ทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนั้น เจ้าคงจะไม่หัวเราะเยาะข้าใช่ไหม” หนานป้าเถียนหันไปหาเฉินผิงแล้วถาม

“ไม่ จะทำแบบนั้นได้ยังไง ผมเป็นคนมีคุณธรรม ผมจะไม่ล้อเลียนคนอื่น แต่มันอดไม่ได้จริงๆ... ฮ่าๆๆ...”

เฉินผิงอดไม่ได้และหัวเราะออกมาดังๆ

“บัดซบ!” ใบหน้าของชายคนนั้นแดงขึ้นอีกเมื่อเห็นเฉินผิงหัวเราะลั่น “เจ้ากล้าหัวเราะเยาะข้าเหรอ อย่าบอกนะว่าเจ้ามีคู่บำเพ็ญเพียรแล้ว”

“ใช่ ผมมีคู่บำเพ็ญเพียรตั้งหลายคน อาจจะเกินยี่สิบด้วยซ้ำ เยอะจนลืมไปแล้ว!”

เฉินผิงยังหัวเราะไม่หยุด

การที่ถูกกักขังอยู่ในที่แบบนี้ แค่เพราะแอบมองผู้หญิงอาบน้ำมันช่างน่าขำ

นี่คือชะตาที่ถูกกำหนดตั้งแต่วินาทีแรกที่เกิดมา

เฉินผิงลูบจงหลี่เพื่อบอกให้เธอกลับไปเข้าไปในกระบี่พิฆาตมังกร จากนั้นก็หันไปหาหนานป้าเถียนแล้วถามว่า “ว่าแต่ผมจะช่วยคุณทำลายตราจองจำได้ยังไง แล้วพลังของคุณลดลงมากแค่ไหน”

หนานป้าเถียนพยักหน้า “ตอนนี้ข้าเหลือพลังแค่หนึ่งในสามของทั้งหมด ไม่เช่นนั้นคงไม่มีใครผ่านการทดสอบในขั้นแรกของข้าได้ ส่วนการทำลายตราจองจำนั้นขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้า”

หลังจากที่หนานป้าเถียนพูดจบ เขาก็ฟาดขวานลงบนพื้นอย่างแรง

ทันใดนั้นพื้นดินก็อาบไปด้วยแสงสีแดงเข้ม หลังจากนั้นตราประทับสีแดงเลือดก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น และเข้าปกคลุมไปทั่ว ตราประทับแต่ละอันเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงเลือด

“นี่คือตราจองจำ และของเหลวสีแดงข้างในนั้นคือเลือดของข้า ต้องลบตราจองจำเหล่านี้ออกจากร่างของข้า” หนานป้าเถียนกล่าว

“ง่ายมาก” เขากล่าว “แค่โบกมือครั้งเดียวผมก็ทำลายตราประทับพวกนี้ได้”

เฉินผิงยิ้มมุมปาก

“ยังไม่หยุดโอ้อวดอีกหรือ” หนานป้าเถียนถาม