หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4831

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาจดจ่ออยู่กับตราประทับ นิ้วของเขาวาดบางสิ่งกลางอากาศหลังจากนั้น

ทันใดนั้นอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มปรากฏขึ้นใต้ปลายนิ้วของเฉินผิง และมันกลายเป็นตราประทับอย่างรวดเร็ว มันดูเหมือนตราจองจำบนพื้นไม่มีผิดเพี้ยน

หนานป้าเถียนตกตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ในขณะนั้นเอง ตราประทับที่เฉินผิงวาดขึ้นก็ปะทุขึ้นด้วยแรงดึงดูดอันทรงพลัง

เลือดสีแดงสดบนพื้นเริ่มถูกตราประทับของเฉินผิงดูดกลืนอย่างรวดเร็ว

ไม่กี่วินาทีต่อมา ตราจองจำบนพื้นก็ไม่เหลือเลือดแม้แต่หยดเดียว จากนั้นเมื่อเฉินผิงย่ำเท้าลงไป ตราจองจำก็แตกสลาย

หนานป้าเถียนตระหนักในเวลาเดียวกันว่าตราจองจำภายในร่างของเขาได้หายไปแล้ว อย่างไรก็ตาม มีตราประทับอีกอย่างหนึ่งปรากฏขึ้นในตัวเขา

“ตอนนี้คุณเป็นอิสระแล้ว ตราประทับภายในตัวคุณผมเป็นคนสร้างขึ้น ดังนั้นมันจะไม่จองจำคุณ แต่ถ้าคุณผิดสัญญาหรือเป็นศัตรูกับผม ผมก็จะสั่งให้ตราประทับทำงาน”

เฉินผิงบอกหนานป้าเถียน

เราไม่ควรคิดร้ายต่อผู้อื่น แต่ก็ควรระวังไม่ให้ผู้อื่นคิดร้ายกับเรา

หนานป้าเถียนจ้องมองเฉินผิงอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็คุกเข่าลง “หนานป้าเถียนผู้นี้ ขอสาบานว่าจะติดตามท่านไปจนตาย นายท่าน...”

“หนานป้าเถียน! ชื่ออะไรกันเนี่ย...”

เฉินผิงพยักหน้า “ผมชื่อเฉินผิง จะเรียกว่าคุณเฉินก็ได้”

ขณะที่เฉินผิงกำลังดื่มด่ำกับความพึงพอใจ ทันใดนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงรอบตัวเขา หลังจากนั้น พลังลึกลับก็พุ่งเข้าหาเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้น หนานป้าเถียนก็ตกใจทันทีและวิ่งออกไปพร้อมตะโกนว่า “นี่คือพลังแห่งกฎ เพราะท่านทำลายตราจองจำ ทำให้สวรรค์ลงทัณฑ์...”

“บ้าเอ้ย! แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เพิ่งจะมาบอกเอาป่านนี้”

เฉินผิงจ้องหนานป้าเถียนเขม็งด้วยความโกรธ

“ขอโทษ... ข้าลืมไป...” หนานป้าเถียนตอบ

เฉินผิงรู้เจ้าทึ่มนั่นตั้งใจทำแบบนั้น เขาจะลืมเรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง เขาจงใจไม่บอกต่างหาก

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนไป เขาถือกระบี่พิฆาตมังกรในมือ ปลดปล่อยคลื่นปราณกระบี่อย่างรวดเร็วเพื่อตั้งรับพลังแห่งกฎ

ทำไมต้องเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นด้วยสุดท้ายก็ต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์!

“นี่คือสัตว์เลี้ยงของผมเอง ก็แค่พลังแห่งกฎ ผมไม่จำเป็นต้องลงมือเอง...”

เฉินผิงทำหน้าสงสัย จากนั้นเขาก็ถามว่า “คุณพยายามหลอกให้ผมถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ใช่ไหม...”

“ไม่บังอาจ... ข้าไม่บังอาจหรอก...”

หนานป้าเถียนตกใจกลัวและรีบคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินผิง “ข้าลืมไปจริงๆ ตราจองจำทำให้ความจำของข้าเลอะเลือน”

“ก็ได้ คราวนี้ผมจะปล่อยคุณไป ลุกขึ้น” เฉินผิงโบกมือ

หนานป้าเถียนลุกขึ้นยืน ร่างใหญ่โตของเขาเดินตามเฉินผิง

“คุณช่วยหดตัวลงได้ไหม สูงหลายร้อยเมตรแบบนี้คงคุยด้วยลำบาก”

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองหนานป้าเถียนขณะที่เขาถาม

“ได้สิ! นี่ไม่ใช่ร่างจริงของข้าหรอก!” หนานป้าเถียนอุทาน ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็กลับคืนสู่ร่างมนุษย์ปกติ จากนั้นเขาก็หัวเราะเบาๆ “ที่ขยายร่างก็เพื่อเอาไว้ขู่คนอื่นเท่านั้น”