หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 645

“น้องเฉินผิง รีบขนาดเลยเชียวเหรอ? คุณยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่ไหม? ทำไมคุณถึงไม่กินอาหารมื้อเที่ยงเสียก่อนล่ะ?”

เหอจื้อกังไม่คาดว่าเฉินผิงจะรีบมาที่นี่โดยไม่ได้กินอาหารมื้อเที่ยงเลย

“ผมไม่มีเวลามากนักหรอกนะ ไปกันเถอะ”

เฉินผิงฉุดเหอจื้อกังให้ลุกขึ้นแล้วลากเขาไปที่ประตู

ตอนที่พวกเขาก้าวออกมาจากประตูก็ชนเข้ากับกู้อวี่เหยาและกู้อวี่เฟย หญิงสาวทั้งสองคนต่างผงะเมื่อเห็นเฉินผิง

พวกเธอไม่เห็นเฉินผิงมาสักพักแล้ว ตอนนี้เฉินผิงกลับมาที่อวิ๋นเฉิงโดยไร้ซึ่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า กู้อวี่เหยาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ว้าวุ่นที่ก่อตัวขึ้นภายในใจซึ่งเธอคิดว่าสงบลงไปแล้ว

“พี่เขย คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วพี่อวี่ฉีล่ะ?” กู้อวี่เฟยเอ่ยถามอย่างมีความสุข

“พี่สาวของคุณไม่ได้มาด้วยหรอก ผมมาที่นี่กับพี่ใหญ่เหอ” เฉินผิงตอบ

จากนั้นเขาก็ลากตัวเหอจื้อกังออกมา เขาไม่มีเวลาที่จะมาพูดคุยกับสาวๆ หรอกนะ

เมื่อเห็นเฉินผิงเดินผ่านไป กู้อวี่เหยาก็คิดจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

“อวี่เหยา เธอไปกินอาหารมื้อเที่ยงกับอวี่เฟยก่อน ไม่ต้องรอฉันหรอก หลังจากจัดการธุระของพวกเราเสร็จ ฉันจะรีบกลับมา” เหอจื้อกังบอกเธอ

กู้อวี่เหยาไม่ได้พูดอะไรพลางมองเฉินผิงขึ้นรถไป หลังจากรถหายลับไปจากสายตา เธอก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่อยู่ในตระกูลเว่ยในเสิ่งเฉิง กู้อวี่เหยารู้สึกหวาดกลัวจนขวัญกระเจิงและคิดว่าเธอคงต้องตายอยู่ที่นั่นแล้ว ตอนที่เฉินผิงปรากฏตัวมาช่วยเธอ ความสิ้นหวังกำลังแล่นผ่านอารมณ์ของเธอ และเธอก็ไม่มีวันลืมภาพที่เห็นเลย

“พี่คะ พี่กับเฉินผิงไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็เป็นแฟนของพี่อวี่ฉี พี่คงจะไม่แย่งเขามาจากพี่อวี่ฉีใช่ไหม?” กู้อวี่เฟยเอ่ยเตือน

กู้อวี่เฟยเข้าใจกู้อวี่เหยาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง นับตั้งแต่เฉินผิงช่วยกู้อวี่เหยามาจากตระกูลเว่ยในเสิ่งเฉิง กู้อวี่เหยาก็เปลี่ยนไปมากทีเดียว

เฉินผิงลงจากรถแล้วเอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า “โจวจื้อเฉียน ข่าวเรื่องโสมหมื่นปีเป็นความจริงหรือเปล่า?”

“เป็นความจริง ตระกูลเสิ่นจากทางตะวันออกเฉียงเหนือพบโสมหมื่นปี แต่ตระกูลเสิ่นไม่ได้ทำธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับเครื่องยาสมุนไพร นั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องปล่อยข่าวเพื่อหาลูกค้าที่เหมาะสม” โจวจื้อเฉียนกล่าวยืนยัน

เมื่อเห็นว่าโจวจื้อเฉียนมีความมั่นใจมากถึงขนาดนั้น ในที่สุดเฉินผิงก็สงบสติอารมณ์ลงได้ ในเมื่อเป็นความจริง ก็จะได้จัดการง่ายๆ หน่อย

“ตอนนี้มุ่งหน้าไปเอาโสมหมื่นปีทางตะวันออกเฉียงเหนือกันเถอะ เมื่อผมได้มันมา คุณก็จะได้ส่วนแบ่งของตัวเองด้วย” เฉินผิงเอ่ยด้วยความกระตือรือร้นยิ่ง

“ตกลง ผมแค่รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ช่วยคุณเฉิน แล้วผมจะกล้าเรียกร้องส่วนแบ่งได้ยังไงกัน!” โจวจื้อเฉียนกล่าวพลางควักเอาตั๋วเครื่องบินสองสามใบออกมาจากกระเป๋า “ผมจองตั๋วเครื่องบินเอาไว้ล่วงหน้าก่อนที่คุณจะกลับมาแล้ว”

เฉินผิงยิ้มกว้างเมื่อเห็นตั๋วเครื่องบิน ไม่แปลกใจเลยที่แม้โจวจื้อเฉียนจะมิใช่คนอวิ๋นเฉิง ทว่ากลับสามารถขยายกิจการในอวิ๋นเฉิงได้ เขานี่มันช่างเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เสียจริงๆ

เฉินผิงพาโจวจื้อเฉียน หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งไปที่สนามบิน แต่เหอจื้อกังมิได้ตามมาด้วย