หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 103

พระชายาองค์ชายรองพูดขึ้นอีกครั้งว่า “เพียงแค่บอกความจริงมา อยากได้ของเล่นหรือขนมใด จะให้เจ้าทั้งหมด!”

เซี่ยเชียนฮวันคิดเอาไว้แล้วว่าการที่นางและพระราชนัดดาเข้าไปในเรือนหนานเฟิงแต่ไม่เห็นงู อาจเป็นเพราะทั้งสองเข้าไปเพียงลานด้านหน้า ไม่ได้เข้าไปด้านหลัง

อีกอย่าง หากเทียบกันระหว่างงูกับหนังสือและจดหมายที่นางเห็น สิ่งเหล่านั้นน่ากลัวกว่านัก

คาดว่าเซวียนชินอ๋องคงตั้งใจเก็บมันไว้ในที่ที่เลี้ยงงู

เช่นนี้ทุกคนจะได้ไม่กล้าเข้าใกล้

“พระชายาองค์ชายรองโปรดระวังกิริยาด้วย อย่าเอาเด็กเข้ามาเกี่ยวข้อง”

พระชายาองค์รัชทายาทเข้ามาปกป้องพระราชนัดดาไว้ แล้วดึงเขาเข้ามาในอ้อมอกของตน

คำที่นางกล่าวกับหลี่จิ้งหย่ามากที่สุดน่าจะเป็น ‘โปรดระวังกิริยา’

โซ่วหยางจวิ้นจู่กล่าวว่า “แต่เรื่องในวันนี้มีที่มาที่ไป ต้องมีเหตุมีผล คงต้องรบกวนพระราชนัดดาน้อยออกมาเล่าความจริงด้วย”

“เขายังเด็กนัก สิ่งที่พูดอาจถูกชี้นำจนไม่ใช่ความจริง ไม่อาจเชื่อได้แน่นอน” พระชายาองค์รัชทายาทกล่าวเบาๆ

ในเมื่อกล่าวมาถึงจุดนี้ พระชายาองค์ชายรองและโซ่วหยางจวิ้นจู่จึงต้องล้มเลิกความคิดที่จะถามพระราชนัดดาต่อไป

เซี่ยเชียนฮวันแอบขอบคุณพระชายาองค์รัชทายาทอยู่ในใจ

ต่อให้ทำไปเพื่อความปลอดภัย แต่หากจะให้เด็กคนหนึ่งเอ่ยโกหก นางก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“พวกเจ้าไม่มีใครเห็นกับตาว่าข้าเข้าไปในเรือนหนานเฟิง หากไม่มีพยานหลักฐานแล้วยังจะใส่ร้ายข้าอยู่อีก เช่นนั้นข้าจะถือว่าพวกเจ้าจงใจเป็นศัตรูกับจวนจ้านอ๋อง”

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เอาเซียวเย่หลันออกมาอ้างสักที

ซูอวี้เออร์รีบเข้ามาดึงชายเสื้อเซียวเย่หลันไว้แล้วกระซิบว่า “ท่านอ๋องเพคะ!”

นางคิดว่าเซียวเย่หลันจะออกมากล่าวว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา แล้วขีดเส้นแบ่งแดนกับเซี่ยเชียนฮวันอย่างเด็ดขาด

แต่เซียวเย่หลันไม่ได้ทำเช่นนั้น

เขาเหลือบมองไปทางองค์ชายรองและพระชายา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไร้สาระ ข้าไม่อยากสนทนากับพวกเจ้าแล้ว”

กล่าวจบเขาก็ลากเซี่ยเชียนฮวันออกไป!

ถึงอย่างไรโซ่วหยางจวิ้นจู่ก็ยังเด็ก นางตกตะลึงเล็กน้อย น้ำเสียงเปลี่ยนไป “แต่ข้าได้กลิ่นสงหวงอย่างแน่แท้ ไม่มีผิดเพี้ยน”

“เสด็จอาเพคะ ในเมื่อโซ่วหยางจวิ้นจู่ยืนกรานเช่นนั้น สู้ให้สาวรับใช้มาค้นตัวพระชายาจ้านอ๋องดูหน่อยเป็นไร ว่ามีสงหวงอยู่หรือไม่” พระชายาองค์ชายรองหัวเราะอย่างเยือกเย็นออกมา

เซี่ยเชียนฮวันหันไปมองนาง “เราล้วนเป็นพระชายาอ๋องเหมือนกัน คำพูดเจ้าเพียงประโยคเดียวคิดจะค้นตัวข้าก็ค้นได้ตามอำเภอใจหรือ”

“นั่นเพราะเจ้าน่าสงสัยว่าเป็นคนปล่อยงูพิษออกมามิใช่หรือ? หากว่าบริสุทธิ์ใจจริง เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัว! นอกเสียจากว่าเจ้าไม่บริสุทธิ์ใจ!”

พระชายาองค์ชายรองโต้กลับอย่างเยาะเย้ย

ครั้งนี้เซวียนชินอ๋องไม่ได้เลือกจะช่วยเซี่ยเชียนฮวัน

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า “เรื่องในวันนี้ควรพิสูจน์ให้ชัดเจน ในเมื่อพระชายาจ้านอ๋องแน่ใจว่าไม่มีสงหวงอยู่ในมือ เช่นนั้นก็จงยอมให้ค้นตัวเถิด เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของเจ้าด้วย”

“เสด็จอากล่าวได้สมเหตุสมผล จะให้ข้าถูกใส่ร้ายฝ่ายเดียวไม่ได้ หากว่าข้าไม่มีสงหวงจริงๆ พวกเจ้าจะชี้แจงต่อท่านอ๋องของเราเช่นไร”

สายตาของเซี่ยเชียนฮวันเหลือบมองไปทางพระชายาองค์ชายรองและโซ่วหยางจวิ้นจู่ช้าๆ

โซ่วหยางจวิ้นจู่พูดออกมาโดยไม่ลังเลว่า “ข้าจะคุกเข่าก้มศีรษะขอโทษท่าน!”