หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 104

โซ่วหยางจวิ้นจู่มั่นใจยิ่งนัก

เพราะตอนที่นาง ‘ไม่ทันระวัง’ ล้มไปทางเซี่ยเชียนฮวัน ได้แอบเอาสงหวงใส่ไว้ในเสื้อผ้าของเซี่ยเชียนฮวันแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันมั่นใจมาก แต่เพราะกำลังตกอยู่ในความคลุมเครือ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าตนถูกใส่สิ่งแปลกปลอมเข้ามา

ยิ่งคิด โซ่วหยางจวิ้นจู่ก็ยิ่งได้ใจ นางเลิกคิ้วขึ้นว่า “พระชายาจ้านอ๋อง ข้าได้ให้คำสัญญาไว้ ณ ที่นี้แล้ว ท่านกล้ารับไว้หรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ตอบ

นางหันไปมองพระชายาองค์ชายรอง “เจ้าก็จะคุกเข่าก้มศีรษะขอโทษข้าด้วยหรือไม่?”

“เอ่อ...”

พระชายาองค์ชายรองลังเลเล็กน้อย

ในฐานะบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดี นางเป็นชนชั้นสูง นางหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนยิ่งนัก

จะให้เอ่ยขอโทษคนอื่นงั้นหรือ ปกติแล้วนางมาเคยทำ

พระชายาองค์ชายรองหันไปสบตาโซ่วหยางจวิ้นจู่ เมื่อเห็นว่าเจ้าหนูมีความมั่นใจมาก นางจึงฝืนตอบไปว่า “หากค้นตัวเจ้าไม่เจอสงหวง ข้าจะขอโทษเจ้าอย่างแน่นอน แต่หากค้นเจอละก็ เจ้าจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัย และต้องเดินทางไปศาลต้าหลี่กับข้า”

ศาลต้าหลี่...

ทุกคนได้แต่แอบขนลุกซู่

เพราะพวกเขารู้ดีว่า ศาลต้าหลี่เป็นเขตแดนของอัครมหาเสนาบดีหลี่

หากถูกพระชายาองค์ชายรองจับเข้าไปในศาลต้าหลี่ คิดว่าจะออกมาได้อย่างง่ายดายหรือ

ไม่ถูกถลกหนังก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว!

เซี่ยเชียนฮวันไม่รู้เรื่องนี้ นางจึงตอบตกลงว่า “ย่อมได้ เช่นนั้นรบกวนเสด็จอาช่วยหาผู้ที่ไว้ใจได้มาตรวจสอบดูเถิดเพคะ”

“จั๋วเสิ่นเออร์ เจ้าแล้วกัน”

เซวียนชินอ๋องเรียกชื่อคนเก่าแก่ในจวนออกมา

จั๋วเสิ่นเออร์เดินตรงเข้ามา โค้งศีรษะไปทางเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวว่า “พระชายาจ้านอ๋องเพคะ เชิญตามบ่าวมาทางนี้เถิด”

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปด้านหลังต้นไห่ถัง

โซ่วหยางจวิ้นจู่กลับยิ้มอย่างได้ใจ ราวกับเห็นจุดจบอันน่าสมเพชของเซี่ยเชียนฮวันแล้ว

ซูอวี้เออร์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วนึกในใจว่า “ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงเด็ก แค่ความสำเร็จเล็กน้อยก็ไม่อาจเก็บกลั้นความรู้สึกได้! กลัวใครจะไม่รู้ว่าสมรู้ร่วมคิดกับพระชายาองค์ชายรองหรือ”

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็พบว่าเซี่ยเชียนฮวันและจั๋วเสิ่นเออร์เดินออกมาจากหลังต้นไม้

“เป็นอย่างไร?” เซวียนชินอ๋องเอ่ยถาม

“ไม่มีเพคะ!” จั๋วเสิ่นเออร์ส่ายหน้า “ในร่างกายของพระชายาจ้านอ๋องไม่มีสงหวง”

ทันใดนั้นสีหน้าของโซ่วหยางจวิ้นจู่ก็แข็งทื่อ!

นางรีบเข้าไปคว้ามือจั๋วเสิ่นเออร์ไว้ รีบถามขึ้นว่า “เป็นไปได้อย่างไร เจ้าดูไม่ละเอียดใช่หรือไม่!”

จั๋วเสิ่นเออร์กล่าวว่า “จวิ้นจู่เจ้าคะ เมื่อครั้นยังสาวบ่าวได้ทำงานรับใช้ในวังหลวง มีหน้าที่ค้นตัวนางในเย็บผ้าทุกคน หากพระชายาจ้านอ๋องมีสิ่งใดซ่อนไว้จริง ต่อให้เป็นเข็มเล่มเดียว บ่าวก็ค้นเจอเพคะ”

“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ!”

โซ่วหยางจวิ้นจู่ตะโกนออกมาเสียงดัง!