หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 105

“จั๋วเสิ่นเออร์ เจ้ารับสินบนจากนางมาใช่หรือไม่? ข้าได้กลิ่นสงหวงชัดเจนยิ่งนัก มันมาจากร่างกายนาง!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของโซ่วหยางจวิ้นจู่หาได้บริสุทธิ์อีกต่อไป เหลือไว้เพียงสีหน้าเหยเกดึงดัน

จั๋วเสิ่นเออร์กล่าวอย่างหน่ายใจว่า “ต่อให้บ่าวใจกล้าเพียงไรก็ไม่กล้าเสแสร้งต่อหน้าชนชั้นสูงมากมายเพียงนี้”

“ข้าไม่สน ข้าจะเปลี่ยนคนมาค้นใหม่ ค้นใหม่อีกรอบ!” โซ่วหยางจวิ้นจู่กรีดร้อง

นางมั่นใจว่าได้ยัดสงหวงใส่ไปในเสื้อของเซี่ยเชียนฮวันจริงๆ

แค่รอเวลาเปิดโปงเท่านั้น ทุกคนก็จะได้รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะมีงูพิษออกมา

แผนการเฉลียวฉลาดของนางสมบูรณ์เพียงนี้

จะเกิดข้อผิดพลาดได้อย่างไร!

เซี่ยเชียนฮวันมองไปทางเด็กหญิงที่กำลังฟาดงวงฟาดงา จากนั้นเผยอริมฝีปากขึ้นว่า “ก็ได้ ข้าจะให้ค้นตัวอีกรอบ”

“ว่าอย่างไรนะ”

คนอื่นๆ ก็ตกตะลึง

อย่าว่าแต่พระชายาอ๋องเลย แม้เป็นสตรีทั่วไปหากถูกค้นตัวต่อหน้าสาธารณะเพียงครั้งเดียวก็นับว่าน่าอายมากแล้ว แต่เซี่ยเชียนฮวันกล้าให้ค้นตัวรอบที่สอง?!

“ที่จริงแล้วคำพูดของโซ่วหยางจวิ้นจู่เตือนสติข้า” เซี่ยเชียนฮวันกระตุกยิ้ม “นางยังเด็ก ความจำอาจไม่ดีนัก บางทีนางอาจได้กลิ่นสงหวงมาจากคนอื่น แต่จำผิดคิดว่าข้าคือคนผู้นั้น”

“พระชายาจ้านอ๋องกล่าวได้สมเหตุสมผล”

“วันนี้ที่จวนเซวียนชินอ๋องมีผู้เดินทางมามากมาย หากเป็นข้า ข้าก็อาจแยกแยะไม่ออกว่ากลิ่นมาจากผู้ใด”

รอยยิ้มเซี่ยเชียนฮวันดูเข้มขึ้น “ดังนั้นข้าจึงคิดว่า การค้นตัวสตรีครั้งที่สองนี้ควรค้นทุกคน ไม่เว้นผู้ใดแม้แต่พี่สะใภ้รอง”

“แต่ข้าคือผู้ที่ถูกงูกัด เหตุใดข้าจึงต้อง....”

“เพื่อความยุติธรรม”

“เชอะ”

พระชายาองค์ชายรองรู้สึกไม่ชอบใจ พยายามจะหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยง

แต่คิดไม่ถึงว่าโซ่วหยางจวิ้นจู่จะตะโกนขึ้น “ค้นก็ค้นสิ กลิ่นนั้นมาจากร่างกายเจ้า ข้าจำไม่ผิดเพี้ยน!”

“ไม่ใช่นาง” เซียวเย่หลันหรี่ตาตอบ

“ฮ่าๆๆ เจ้านี่ ตอนที่เพิ่งแต่งนางเข้าจวนทำท่าทางเหมือนรังเกียจนางยิ่ง ผ่านไปไม่นานกลับปกป้องนางถึงเพียงนี้!”

ระหว่างที่พวกเขาสนทนากันอยู่นั้น การค้นตัวก็เสร็จสิ้นพอดี

เซี่ยเชียนฮวันและคนอื่นๆ เดินกลับมา

บ่าวรับใช้ต่างพากันส่ายหน้า เป็นความหมายว่าไม่มีใครค้นเจอสงหวง

เซวียนชินอ๋องสีหน้าเคร่งขรึมลง เดินไปตำหนิโซ่วหยางจวิ้นจู่ว่า “เจ้าถูกปู่ตามใจมากไปแล้ว วันๆ ได้แต่พูดจาไร้สาระ!”

“ไม่ใช่นะ ข้า......”

โซ่วหยางจวิ้นจู่ไม่เข้าใจเสียจริงว่าเกิดเรื่องใดขึ้น ดวงตาของนางแดงเรื่อ ท่าทางเหมือนจะร้องไห้

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมาว่า “เสด็จอาเพคะ อย่าเพิ่งไปดุนางเลย ยังมีอีกคนที่ไม่ถูกค้นตัวมิใช่หรือ?”

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็หันไปมองพระชายาองค์ชายรองพร้อมกัน!