หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 106

เนื่องจากว่าพระชายาองค์ชายรองถูกงูฉกขาจนได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นนางจึงนั่งอยู่ที่นี่ ไม่ได้ให้บ่าวรับใช้ไปค้นตัวที่ด้านข้างด้วย

จั๋วเสิ่นเออร์กล่าวขึ้นด้วยความมั่นใจว่า "บ่าวมีแรงมากกว่าคนอื่น ให้บ่าวพยุงไปทางโน้นเถิดเจ้าค่ะ"

"อย่าแตะต้องตัวข้า! ข้า ข้าไม่ให้เจ้าค้นตัว หากข้ามีสงหวงติดตัวอยู่จริง เหตุใดจึงยังถูกงูฉกได้ ไร้สาระสิ้นดี!"

พระชายาองค์ชายรองปฏิเสธคัดค้าน

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นแล้วกล่าวเบาๆ ว่า "แม้สงหวงจะมีคุณสมบัติขับไล่งู แต่หากเจ้าเหยียบไปที่ร่างของมัน มันก็ยังจะฉกเจ้าอยู่ดี เพียงแต่ฉกได้ไม่แรงนัก"

"ข้าเป็นถึงพระชายาองค์ชายรอง บุตรสาวผู้มีอำนาจสืบทอดจากจวนอัครมหาเสนาบดี จะให้พวกเจ้ามาค้นตัวง่ายๆ ได้อย่างไร! พี่ฉงเพคะ รีบห้ามพวกเขาเร็วเข้า..."

พระชายาองค์ชายรองตั้งใจจะสะบัดจั๋วเสิ่นเออร์ออกไป

คิดไม่ถึงว่านางออกแรงมากไปหน่อยจึงทำให้มีห่อเล็กๆ ร่วงหล่นลงมาจากเสื้อ

จั๋วเสิ่นเออร์โน้มกายลงไปเก็บ เมื่อดมมันก็ต้องตกใจ "นี่ นี่คือสงหวง..."

วินาทีนั้นทุกคนก็เงียบสนิท

ต่างคนต่างเบิกตากว้างจ้องมองไปไร้คำบรรยาย

พระชายาองค์ชายรองก็ชะงักลงไปชั่วครู่เช่นกัน

นางนึกไม่ถึงว่าลางสังหรณ์ของตนจะเป็นจริง และยังเป็นแบบที่เลวร้ายที่สุดซึ่งคาดเดาไว้

เซี่ยเชียนฮวัน นังคนสมควรตาย ฉวยโอกาสตอนที่เข้ามาพันแผลให้กับนาง แอบเอาสงหวงใส่ไว้ในเสื้อนาง!

คาดว่าตอนที่โซ่วหยางจวิ้นจู่ลงมือก็ถูกเซี่ยเชียนฮวันค้นพบให้เสียแล้ว

พระชายาองค์ชายรองรู้สึกว่าตนและโซ่วหยางจวิ้นจู่กลายเป็นตัวตลกบนเวทีไปทันใด

พวกนางคิดว่าละครฉากนี้แสดงได้อย่างแนบเนียน แต่กลับถูกเซี่ยเชียนฮวันผู้ยืนอยู่บนแท่นสูงมองออก และคอยดูอย่างเงียบๆ รอชมการแสดงที่ไม่สมจริงของพวกนาง

แท้จริงแล้วเซี่ยเชียนฮวันให้โอกาสพวกนางในการถอยตัวออกมาอยู่หลายหน

แต่กระนั้นพวกนางทั้งสองก็ยังยืนกรานจะแสดงละครฉากนี้ต่อไป

นางเก็บกลั้น คำว่า ‘ท่านพี่เย่หลัน’ ซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและโมโหเอาไว้เต็มอก

"ต้องขออภัยด้วย ชายาของข้าทำเรื่องน่าขันต่อทุกคน นางเพิ่งหายจากอาการเจ็บป่วย คาดว่าสมองของนางยังคงคลุมเครือ" องค์ชายรองถอนหายใจออกมายืดยาว

เขาตบลงไปที่บ่าของพระชายาของตนเบาๆ กระซิบว่า "เจ้ายังไม่รีบเอ่ยขอโทษพระชายาจ้านอ๋องอีกหรือ"

"ข้า...ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรใส่ร้ายป้ายโทษพระชายาจ้านอ๋อง ข้าสับสนไปจริงๆ..."

นางกำมือที่อยู่ในแขนเสื้อเอาไว้แน่น

ความโมโห ผิดหวัง คับแค้นใจ อารมณ์เหล่านี้ผสมผสานกันอย่างหนาซับซ้อน เนื่องจากนางอารมณ์เปลี่ยนแปลงมากเกินไปเมื่อกล่าวจบจึงได้เป็นลมล้มไปอยู่ในอ้อมกอดขององค์ชายรอง

องค์ชายรองกล่าวขอโทษออกมาอีกครั้ง เขาเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ให้ขายหน้า จึงรีบอุ้มภรรยาเดินทางจากไป

เซี่ยเชียนฮวันจึงหันกลับมาจ้องไปที่โซ่วหยางจวิ้นจู่ ซึ่งมองไปใบหน้านั้นดูเหมือนไร้เดียงสายิ่งนัก จากนั้นหัวเราะกล่าวว่า "จวิ้นจู่ ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะทำตามสัญญาแล้ว"

คุกเข่า ก้มศีรษะขอโทษนาง!