หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 108

ณ หน้าประตูจวนเซวียนชินอ๋อง

ซูอวี้เออร์เดินลงมาจากบันได จู่ๆ ร่างของนางก็เซราวกับถูกลมพัด "อุ้ย" จากนั้น เอนไปอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเย่หลัน

"เป็นอะไรไป?" เซียวเย่หลันเอ่ยถาม

"ท่านอ๋องเพคะ เมื่อครู่ตอนที่พระชายาองค์ชายรองถูกงูกัด ข้าก็อยู่ที่ข้างกายนางด้วย ตอนที่งูเลื้อยผ่านไปทำข้าตกใจเสียแทบเป็นลม" ซูอวี้เออร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลไป"

ซูอวี้เออร์ดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า "แต่ว่าข้ากลัวยิ่งนัก... ท่านอ๋องนั่งไปกับข้าได้หรือไม่เพคะ หากท่านอยู่ข้างกายข้าจึงรู้สึกปลอดภัย"

เซียวเย่หลันชะงักลงเล็กน้อย

เซี่ยเชียนฮวันชื่นชมการแสดงของสตรีผู้เสแสร้งทำเป็นอ่อนแอคนนี้เหลือเกิน ดังนั้นจึงได้เอ่ยช่วยขึ้นว่า "เจ้าไปอยู่กับนางเถอะ นางอ่อนแอบอบบางจะตายไป หากไม่มีชายอยู่ข้างกาย คงจะตกใจตายในรถม้าเสียก่อน!”

"แท้จริงแล้วข้าก็ไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น" ซูอวี้เออร์กล่าวขึ้นอย่างบอบบาง "หากท่านอ๋องไม่ยินดี..."

"ไปเถิด"

เซียวเย่หลันเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นเดินไปยังรถม้าคันที่สองของซูอวี้เออร์ที่จอดอยู่ด้านหลัง

"ดูท่าทางเขาเข้าสิ" เซี่ยเชียนฮวันเบ้ริมฝีปาก

ขณะที่นางกำลังจะขึ้นรถม้า

จู่ๆ เซวียนชินอ๋องก็ปรากฏกายขึ้นที่ด้านหลังแล้วเรียกนางเอาไว้ "พระชายาจ้านอ๋อง ช้าก่อน"

"เสด็จอา มีเรื่องใดหรือเพคะ"

เซี่ยเชียนฮวันหันไปถามด้วยรอยยิ้ม

เซวียนชินอ๋องก็ยิ้มขึ้นเช่นกัน "ไม่มีอะไรหรอก ข้าเพียงอยากจะถามเจ้า ว่าไม่ได้เข้าไปในเรือนหนานเฟิงจริงหรือ?"

มุมปากเขาเผยอยิ้มขึ้นเล็กน้อย สีหน้าที่แสดงออกมาดูอ่อนโยน แต่ดวงตานั้นไม่มีรอยยิ้มจากใจ

แววตาเขาดูแหลมคมลึกล้ำบีบบังคับผู้คน แตกต่างไปจากเซวียนชินอ๋องตามปกติราวกับคนละคน

บางทีนี่อาจจะเป็นนิสัยแท้จริงของเขา

"เอาเถิด เจ้าก็กลับไปได้แล้ว"

เซวียนชินอ๋องโบกมือขึ้นไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดอีก

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า หันกลับไปแล้วหลับตาถอนหายใจยืดยาว

ครั้งนี้ดูเหมือนจะผ่านไปได้สักที

แต่ว่า เซวียนชินอ๋องคงจะเดินทางไปตรวจสอบที่เรือนหนานเฟิงอย่างละเอียดแน่แท้

นางแน่ใจว่านางทำลายหลักฐานเหล่านั้นไปแล้ว แต่จดหมายหล่นลงมาจากหน้าไหนของหนังสือ นางเองก็ไม่รู้ จึงได้ใส่มันกลับคืนไปอย่างลวกๆ

เรื่องราวมาถึงบัดนี้ นางทำได้เพียงภาวนาไม่ให้เซวียนชินอ๋องรับรู้ถึงรายละเอียดนี้

...

บนรถม้า

ซูอวี้เออร์เหลือบมองไปยังเซียวเย่หลันที่หลับตาพักผ่อนอยู่ ก่อนจะเอนกายเข้าไปข้างเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า "ท่านอ๋องเพคะ ลมพัดแรงขึ้นแล้ว หากท่านรู้สึกว่าหนาว ให้อวี้เออร์มอบความอบอุ่นให้ดีไหมเพคะ"